Who are you? [Quietkit]

Nieuwsgierig wandelde hij wat rond bij de ingang. Hij had zijn pleegmoeder en zijn zusje al een hele tijd niet meer gezien. Dat kwam omdat hij geruime tijd verscholen binnen had gezeten om het verdriet van de dood van zijn moeder te kunnen verwerken. Maar nu bevond hij zich voor het eerst sinds lange tijd weer buiten. Shadekit ging zitten en keek tevreden naar de blauwe lucht boven hem. Wat had hij die al lang niet meer gezien. Hij was blij dat hij vandaag de keuze had gemaakt om naar buiten te gaan. Vrijwel meteen viel zijn aandacht op een andere kitten. Dat was ook lang geleden. Dat hij de rest gesproken dan nog gezien had. Zouden ze hem gemist hebben. Shadekit liep op de kitten af. "Hallo daar, jij bent Quietkit toch?"Vroeg hij voorzichtig.

Het katertje paradeerde vrolijk door het kamp, helemaal trots omdat hij gisteren voor het eerst buiten het kamp was geweest. Nu had hij allemaal nieuwe dingen gezien die andere kittens nog nooit hebben mogen aanschouwen en kon hij er lekker over gaan opscheppen. Zoals de egeltjes die hij had gezien, een heel uniek iets. En de 'duik' die hij had genomen in het meer. Natuurlijk zou hij dat verhaal wat mooier maken dan het eigenlijk was. Hij zou wel zeggen dat hij net zo goed kon zwemmen als een Riverclankat, en niet dat hij per ongeluk in het meer viel en zijn moeder hem eruit moest vissen. Ja, dat klonk een stuk stoerder. Zijn kopje zat vol met allerlei dingen die hij aan zijn zusje en aan zijn vrienden wilden vertellen, die keken natuurlijk helemaal tegen hem op als ze dit zouden horen. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door een stem die hij nog niet veel gehoord had. "Hallo daar, jij bent Quietkit toch?" vroeg een katertje naast hem. Hij keek hem even in stilte aan. Een grijze tabby met een witte snoet. Hmm, Shadkit! Dat was het! "Ja!" riep Quiet toen uit, met een enthousiast sprongetje erbij. "Ja! Dat ben ik! En jij bent Shadekit!" riep hij verder, alsof hij net iets heel bijzonders had ontdekt. Hij glimlachte breed naar het jonge katertje voor hem. "Ik ben net buiten het kamp geweest," verkondigde hij trots. Iedereen mocht het weten.

Op een verlegen en zacht toontje sprak hij de andere kitten aan. Hij had geen idee wat de andere van zijn verdwijning vonden en was bang voor afwijzing. Het andere katertje keek hem aan. Shadekit durfde hem nauwelijks aan te kijken. Wat als ze het maar zwak vonden dat hij zo lang binnen was blijven zitten. Maar tot zijn verbazing reageerde Quietkit erg enthousiast.  "Ja!"Riep hij en maakte zelfs een sprongetje. Shadekit keek verbaasd naar de spontaniteit van de kitten. Zo zorgeloos. Dat kon iets goeds zijn. Zorgen waren immers maar zware lasten. Maar als helemaal geen zorgen had kon dat ook verraderlijk zijn. Je moest je immers niets gaan verbeelden. Dan leefde je binnen de kortste keren in je eigen wereldje van naïviteit. Maar ach, ze waren nog maar kittens. Alles kon nog recht gezet worden. Voorlopig zou hij het Quietkit nog maar niet vertellen. Hij vond dat die kater het recht had om zo lang mogelijk zonder zorgen te leven. "Ja! Dat ben ik! En jij bent Shadekit!"Shadekit knikte al glimlachend. Quietkit zijn vrolijkheid deed hem een beetje ontdooien. "Ik ben net buiten het kamp geweest,"Zei de rood-witte kater vol trots. Shadekit keek hem vol verbazing aan. Buiten het kamp?! Hoe zou het er daar uit zien? Hij zelf was al trots dat hij weer buiten het hol stond en gewoon iemand had durven aanspreken. "Wow, dat je dat durft!"Riep hij vol verbazing uit. Hij ging er van uit dat Quietkit daar vast wel een paar mooie avonturen had beleefd. "Was het dan niet heel gevaarlijk? Zijn daar enge dieren? Heb je ze verslagen?" Vuurde hij enthousiast vragen op de kitten af. Hij was razend benieuwd hoe het Quietkit buiten het kamp bevallen was. Hij ging er bij zitten ten teken dat hij klaar was voor de wilde verhalen van de rood-witte kitten. Hij zou luisteren tot de kitten alles maar dan ook alles verteld had. Want Shadekit was dol op verhalen. Vooral als er veel avontuur in zat.        

Shadekit keek hem verbaasd aan, een blik die hij wel vaker ontving. Quietkit was nou eenmaal niet het meest 'normale' katertje dat hier rondliep. Hij bedoelde het allemaal wel goed, hoor. De jongere kater knikte echter alweer enthousiast mee toen Quiet hem leek te herkennen. Zo nu en dan zag hij de grijze tabby in de Nursery, ondanks het feit dat hij daar niet zoveel tijd meer spendeerde. De laatste tijd was Quiet vooral in het kamp te vinden, omdat daar toch net iets meer avontuur te beleven viel dan in de Nursery. Het werd zo langzamerhand wel tijd voor hem op Apprentice te worden, hij had het kamp nu ook wel gezien. Zoals hij gehoopt had, was Shadekit onder de indruk van zijn verhaal. En het was deze keer niet eens gelogen! Hij kreeg ineens een kruisverhoor, maar Quiet was meer dan bereid om alle vragen te beantwoorden. De tabby kater ging zitten, en Quiet volgde zijn voorbeeld. "Het was zó gevaarlijk! Er waren allerlei onbekende geuren, en mama... ik bedoel, ik rook een rogue. Op ons territorium! En ik heb egels gezien! En gezwommen!" Het was teveel om allemaal te vertellen, en de jonge kater was zo ongelooflijk enthousiast: hij ratelde maar door. Al liet hij zijn moeder voor nu even weg in het verhaal.

"Was het dan niet heel gevaarlijk? Zijn daar enge dieren? Heb je ze verslagen?"Vroeg hij enthousiast. Hij was dol benieuwd naar de kitten zijn verhalen. Hoe het buiten het kamp zou zijn. Shadekit was een keer buiten het kamp geweest. De dag dat zijn moeder stierf en hij was geadopteerd. Zelf moest hij er nog niet aan denken om ook maar een stap buiten het kamp te zetten. "Het was zó gevaarlijk! Er waren allerlei onbekende geuren, en mama... ik bedoel, ik rook een rogue. Op ons territorium! En ik heb egels gezien! En gezwommen!"Vertelde Quietkit. Een kleine schok van verdriet trok door zijn lichaam toen hij de kitten het woord hoorde uitspreken. Gelukkig wist hij het snel te onderdrukken en zich te consenteren op wat Quietkit verder allemaal vertelde. Shadekit had wel eens wat verhalen over Rogues gehoord. Het schenen geen lievertjes te zijn. Hopelijk zou de kat inmiddels al weer van het territorium af zijn. Toch niet verkeerd dat Quietkit de geur herkent had. Dat kon handig zijn voor later. Shadekit vroeg zich af wat egels ook al weer waren. En of ze sterker waren dat katten. "Hoe ruikt een Rogue als ik vragen mag? Want voor het zelfde geld is er een in de buurt. En dan ruik ik m niet op tijd omdat ik niet weet waar ze naar ruiken."Vroeg hij. En keek de kitten schuin aan. Zouden die katten aangezien ze niet in een clan zaten, gewoon naar de natuur ruiken? "En um... zijn egels gevaarlijk?"Vroeg hij vervolgens. Shadekit wilde het liefst alles weten en begrijpen wat Quietkit vertelde. Hoe meer hij wist deste minder bang hoefde hij voor de buiten wereld te zijn.  

Eigenlijk had hij de geur van de rogue helemaal niet herkend, zijn moeder had hem verteld dat het een rogue was geweest. Quiet had wel kunnen ruiken dat het dood was geweest, een nare maar heel kenmerkende geur had hem dat verteld. Toen kreeg hij de vraag van Shadekit hoe een rogue nou eigenlijk rook. Quietkit plofte op zijn achterwerk en keek zijn mede-kitten serieus aan. "De rogue die ik had gevonden, was al dood. Hij stonk verschrikkelijk, een geur van dood en verderf," vertelde het katertje op een serieuze en angstaanjagende manier. Hij moest het verhaal natuurlijk wel een beetje spannend maken, anders leek hij veel minder cool dan hij eigenlijk was. Shadekit vroeg naar de egels, die wist natuurlijk ook niet echt waar Quiet het over had. Egels waren nou eenmaal iets van de buitenwereld. "Egels zijn kleine dieren, net zo groot als konijnen. Maar ze hebben heel veel stekels op hun rug, dus je kunt ze niet opeten. Je kunt ze niet eens vastpakken, want dan wordt je geprikt!" waarschuwde Quiet zijn clanmate. Shadekit moest natuurlijk ook al wat weten van de gevaren die buiten het veilige kamp waren.

Het antwoord was niet geheel wat hij gehoopt had. "De rogue die ik had gevonden, was al dood. Hij stonk verschrikkelijk, een geur van dood en verderf,"Shadekit knikte langzaam. Dat een dood dier stonk verbaasde hem niet zo veel. Maar goed dode dingen waren wel erg eng. Dus dan wist hij voortaan welke geuren hij moest mijden als hij geen nare dingen wilde zien. Ook handig. Toch wilde hij erg graag weten waar levende Rogue katten naar roken. Daar kon hij simpel achter komen. Het kamp in lopen en het de rest vragen. Hij was zoizo wel benieuwd of zijn zusje nog van zijn bestaan zou afweten. Het leek namelijk wel eeuwen gelden dat ze elkaar gesproken hadden. "Egels zijn kleine dieren, net zo groot als konijnen. Maar ze hebben heel veel stekels op hun rug, dus je kunt ze niet opeten. Je kunt ze niet eens vastpakken, want dan wordt je geprikt!" Vertelde Quietkit hem. Shadekit trok een pijnlijk gezicht bij het idee. Stekels nog wel. Brrr, dat kon hij inderdaad maar beter mijden. Verder had de kitten hem verteld te hebben gezwommen. Hij was wel benieuwd hoe dat dan ging, dat zwemmen. Wat moest je eigenlijk doen om boven water te blijven? "En je hebt gezwommen toch? Is dat niet heel lastig? Wat moet je doen om niet weg te zakken?"Vroeg hij vol nieuwsgierigheid. Hij stelde wel veel vragen. Quietkit mocht hem ook wel dingen vragen. Maar hij had natuurlijk bijna niets meegemaakt daar binnen. Hopelijk vond de kitten het niet vervelend dat hij al de vragen stelde. Hopelijk zou het de volgende keer een beetje gelijk aan elkaar zijn.    

Quietkit zag dat zijn antwoord Shadekit niet tevreden maakte, en even bedacht hij zich of hij gewoon iets moest verzinnen zodat Shadekit hem interessanter zou vinden. Eigenlijk was dat gewoon een heel slecht idee: dan zou Shadekit de geur van een rogue niet meer kunnen identificeren, omdat Quiet hem voorgelogen had. Zo nu leek het een onschuldig iets, maar er konden vervelende dingen van komen. Quiet hield zich dus wijselijk stil. Hij moest wel even grinniken bij het gezicht dat Shadekit trok bij het horen over de egels. "Ze zullen je niet aanvallen hoor, het zijn vredige dieren," vertelde hij toen grijnzend. Die grijns vertrok wel weer toen Shadekit over het zwemmen begon. Quiet herinnerde het zich nog wel: hij was in het meer gepleurd, waarna zijn moeder hem eruit had moeten vissen. Alleen klonk dat gewoon niet zo cool. "Uhh, je moet heel hard met je poten trappelen, en als je wegzinkt, moet je je gewoon laten zinken en je kunt je dan gewoon afzetten vanaf de bodem," vertelde hij. Dat was dan ook wat hij had gedaan voordat zijn moeder hem bij zijn nekvel had gegrepen en hem eruit had gehaald. Hij had geen idee of die techniek echt werkte, wie wist was hij naar een minuut alsnog wel verdronken. Maar als Riverclan het kon, kon hij het ook.

Het zegje over de egels deed hem even huiveren. Hij moest er niet aan denken om er per ongeluk op een te gaan staan. En wat nou als je een egel boos maakte. Zou hij je dan expres aanvallen? Zijn Egels eigenlijk agressieve dieren? Die vraag werd gelukkig al snel positief door Quietkit beantwoord. "Ze zullen je niet aanvallen hoor, het zijn vredige dieren,"Shadekit haalde opgelucht adem. Beter zo. Dan hoefde hij er alleen op te letten dat hij niet op deze Egels zou gaan staan. Nog een vraag woelde voor zijn hoofd heen. Een vraag die hij de kitten toch echt moest stellen. "En je hebt gezwommen toch? Is dat niet heel lastig? Wat moet je doen om niet weg te zakken?"Vroeg hij. Quietkit dacht er even over na. Wat niet erg was. Zwemmen leek hem iets heel ingewikkelds namelijk. En dus zou het vast ook super ingewikkeld zijn om uit te leggen. En aangezien hij er van overtuigd was dat Quietkit het niet toestond dat clangenoten zouden kunnen verdrinken was een lange voorbereiding op de uitleg vereist.  "Uhh, je moet heel hard met je poten trappelen, en als je wegzinkt, moet je je gewoon laten zinken en je kunt je dan gewoon afzetten vanaf de bodem,"Vertelde de kitten hem uiteindelijk. Shadekit knikte aandachtig. Hij zou het eens een keer gaan oefenen in ondiep water. Beter te vroeg geleerd dan te vroeg verdronken. Plotseling schoot hem een idee te binnen. Een geweldig idee. Hij keek Quietkit met een twinkeling in zijn ogen aan en vroeg vol enthousiasme: "Zou jij me een keer mee willen nemen naar waar jij geweest bent? Het lijkt me zo gaaf om al die dingen in het echt te zien waar je over verteld hebt. Wie weet leren we beide dingen bij."

De jongere kitten leek zwaar geïntimideerd door het fenomeen dat de egel was, en Quiet keek hem trots aan. Trots dat hij zo'n gevaarlijk en machtig dier getrotseerd had. Oh, wat was hij toch cool. Die trip naar buiten had zijn ego wel een gigantische boost gegeven, vooral ten opzichte van andere kittens. Daarbij werd hij bijna Apprentice, dan had hij nog veel meer mooie verhalen om te delen met zijn vrienden in de Nursery. Shadekit bleef maar vragen op hem afvuren, het jonge katertje was misschien een tikkeltje bang voor het gebied buiten het kamp, maar Quietkit vond het geen probleem. Hij praatte vrij graag over zichzelf, en wat voor geweldige dingen hij allemaal meemaakte in zijn hectische leven. Het was ook wel zo leuk als anderen hem interessant vonden. "Zou jij me een keer mee willen nemen naar waar jij geweest bent? Het lijkt me zo gaaf om al die dingen in het echt te zien waar je over verteld hebt. Wie weet leren we beide dingen bij," vroeg de grijze tabby toen. Quietkit liep dichterbij hem, en keek hem geheimzinnig aan. Hij bewoog zijn kop naar het oor van Shadekit en fluisterde. "Als ik Apprentice ben, neem ik je wel een keer mee naar buiten. Niemand vertellen." Vervolgens trok hij zijn kopje terug en keek Shadekit serieus aan.

Na al die prachtige verhalen wilde Shade zelf ook wel eens weten hoe het daar was. Zou het er echt zo gevaarlijk zijn als Quietkit beweerde? Daar kon hij maar op een manier achter komen natuurlijk. Maar zelf vond hij het nog een beetje eng om helemaal alleen te gaan. Zeker omdat het zijn eerste keer zou zijn. Maar Quietkit zou hem vast wel willen rondleiden toch? Hij was wel zo dapper. "Zou jij me een keer mee willen nemen naar waar jij geweest bent? Het lijkt me zo gaaf om al die dingen in het echt te zien waar je over verteld hebt. Wie weet leren we beide dingen bij."Vroeg hij enthousiast aan de heldhaftige kitten. Quietkit kwam vlak bij hem staan. Aan zijn gezichtsuitdrukking was te zien dat hij iets heel speciaals ging vertellen. Hij boog zich haar Shadekit toe. Shade keek hem vol spanning aan en luisterde naar wat de kitten te zeggen had. Het was duidelijk dat het iets heel geheims moest zijn. "Als ik Apprentice ben, neem ik je wel een keer mee naar buiten. Niemand vertellen." Fluisterde Quietkit. Shadekit keek vol bewondering naar de nu weer serieus kijkende kitten. Wat een eer! Mee met een Apprentice, dat had hij altijd al eens gewild. Hij knikte plechtig. "Ik zal het aan niemand vertellen dat beloof ik."Fluisterde hij terug.  

Quiet zag het al helemaal voor zich: de machtige Apprentice Quietpaw die de kleine Shadekit mee naar buiten nam en hem beschermde van ieder potentieel gevaar dat er buiten op de loer was. Natuurlijk was hij dan een meester in het vechten en jagen, dus er was in het gebied niets dat hem nog kon stoppen. Hij zakte helemaal weg in zijn heroïsche dagdroom, en het hielp niet echt dat Shadekit hem nu vol bewondering aankeek. De grijze tabby beloofde echter wel plechtig het aan niemand te vertellen, en dat was maar beter ook. Hij wilde niet weer in de problemen komen, dan zou zijn moeder weer boos op hem worden. Misschien zou zelfs Everstar het te weten komen, en dan mocht hij misschien geen Apprentice worden, terwijl hij er juist zo'n zin in had. "Je mag het echt niet vertellen, anders gaan we allebei dood," zei de jonge kater op een uiterst ernstige toon. Nou overdreef hij nogal, maar de kater meende het serieus. Shadekit mocht het echt niet verder vertellen, anders moest Quiet nog langer wachten.