Watching out {Open}

Spinpaw zag dat Leopardskin veel schrik had voor haar bevalling. Spin ging naast haar zitten. Hij wist niet goed wat te zeggen en zei zomaar iets om haar hopelijk op te beuren. "Heb je ooit eens iets stout gedaan? Zoals de regels van je ouders niet volgen?" Vroeg hij aan haar. Zodat hij haar op andere gedachten kon zetten.

Spinpaw zag een traan wegrollen. Die veegde hij weg met zijn staart. Leopardkinvertelde over 'ze' maar wie zijn die ze? "Wie bedoel je met 'ze'?" vroeg hij nieuwsgierig. Wie zou er dood zijn gegaan? Hij wist niet wat de kattin allemaal had meegemaakt.

Spinpaw keek geshockt naar Leopardskin. Zou de thunderclan die hebben gedood? Hij kreeg medelijden. "Memphis en jij zijn heel sterk, als er iets is zal ik er zijn." Beloofde Spin met een klein glimlachje. "Ik kom jullie zo vaak mogelijk opzoeken. Er zal niets gebeuren." Zei hij en keek naar de kattin.

Spinpaw knikte naar de poes. Hij stond op. Spin glimlachte, hij had iemand blij gemaakt. Spinpaw keek naar de lucht. Het werd al bijna donker. Zou hij niet terug moeten naar zijn kamp? Misschien kon Leopardskin even meewandelen tot de grens van haar territorium. Hij draaide zich naar Leopardskin. "Ik denk dat ik terug moet naar mijn clan. Wil je even meewandelen tot de grens van jou territorium?" Hij keek een beetje verdrietig dat hij zijn vriendin weer moest achterlaten. Maar hij moest wel terug. De vorige keer waren zijn clangenoten al nieuwsgierig waar hij was.

Spinpaw keek Leopardskin teleurstellend aan. Hij wou geen nee zeggen, maar hij kon niet anders. "Het spijt me. Ik zal nog wel eens langskomen." Spin tikte met zijn staart tegen haar oor. "Alles komt in orde met je." Hij glimlachte terug. Spinpaw dacht dat ze het niet zo erg zou vinden.

Spinpaw lachte vriendelijk. Hij was blij dat ze nog met hem wou wandelen. Zo alleen is niet leuk. Waarvoor hij meer schrik had was dat als ze naar de grens van zijn territorium stapte. En de kattin moet alleen terug, dat er misschien iets met haar zou overkomen. Toch knikte hij. "Is goed. Kom. Je moet zelf weten wanneer je niet meer kan oké?" Wanneer hij voor zich keek zag hij een wijde rots. Ze moesten er dus op klimmen. Dat was een makkie voor hem. Voor Leopardskin en haar kittens wist hij het niet zeker. "Klimmen of erlangs?" Als ze erlangs gaan, duurt het wel langer.

Spinpaw grinnikte. Een beetje humor mag wel. 'Papa'. Ooit wilt hij eens papa worden. Daarvoor is hij nog te jong en waarschijnlijk vinden de poezen hem te aardig en verlegen. Spinpaw dacht even na en keek naar een rots die voor hem lag. "Wat vind jij eigenlijk over mij?" Vroeg hij met een nieuwsgierige stem.

Hij glimlachte op het antwoord van Leopardskin. "Ik heb eigenlijk zelfs nog geen mentor. Dat wou ik gaan vragen als ik terug kom." Zei Spin. Hij rook een bekende geur in de verte. "Das!" Fluisterde hij. Spinpaw en Leopardskin waren al heel hoog. Hij hoopte dat de das hen niet zou zien en gewoon ging doorstappen. Spinpaw mocht ook niet zijn angst aan Leopardskin tonen. Anders slaat zij misschien ook in paniek.

Spinpaw zag dat Leopardskin niet bang was. Maar hijzelf wel. Zijn ademhaling ging wat rustiger toen hij niet meer op de das lette. "Ik heb er geen gekregen. Ik weet eigenlijk ook niet waarom. Ik denk dat ik daarom vaak naar andere territoria's ga om bij te leren." Hij klonk ezeer overtuigend. Want hij had niets gelogen. Zijn angstige blik werd weer afgeleid naar de das. Hij drukte zich zelf tegen de rotsen. Uit het vizier van de das.