It's a jay

Met snelle passen rende de apprentice door het bos heen. Hij was sterker geworden, vlotter, beter. Hij was ook... Veranderd. Zijn blik was nog steeds hetzelfde als dat van vroeger. Maar toch... Hij zag er anders uit. Zijn lichaam werd met de dag volwassener en zijn persoonlijkheid begon steeds meer... Bij hem te passen. Hij was een neutraal persoon, iemand die niks om iets gaf en zo zou hij altijd blijven... Tenzij hij natuurlijk... Over die ene begon. Voor zijn familie was het een heel ander verhaal geworden. Het kon hem niet meer zoveel schelen wat er met hen gebeurde, ze waren immers oud genoeg om hun eigen leven te gaan beslissen... En hij moest niet constant op ze letten, hij was ook de jongste van het nest... Dus eigenlijk was het nooit zijn taak geweest. Na enkele passen stopte hij absurd met lopen en liet hij zich zakken in jachthouding. Wel meteen versnelde zijn hart bij het zien van een speciale vogel. Een vlaamse gaai.

{Roughpaw}

Met een frons staarde Roughpaw naar zichzelf in een plas water. Haar pluizige vacht was nog steeds pluizig, maar anders. Het zachte was veranderd in wat stugger haar, maar het zag er niet verkeerd uit, zeker niet. Haar figuur was ook veranderd. Niet meer het zachte bolletje vacht dat ze was geweest, maar ze had meer figuur gekregen. Ze stond hoger op haar poten, had een slankere bouw gekregen en heer kopje was spitser geworden, minder rond. Oftewel, ze was gegroeid. Ze werd ouder, ze werd een echte poes. Roughpaw rolde met haar ogen en stampte met haar poot in het water. Het mocht dan wel zo zijn, haar karakter was nog steeds ondeugend, een tikkeltje brutaal, avontuurlijk en natuurlijk ook speels. Nu was ze enkel wat minder impulsief in haar daden en werden haar daden nu meer doordacht. Haar avontuurtjes bestond nu meer uit het trekken van een eigen plan. Het had nu meer een doel, haar laten en doen.
Roughpaw versnelde haar pas en begon te rennen, iets waar ze gek op was en waar ze goed in was. Haar bouw paste perfect bij haar snelheid. Dit was ook iets wat ze door en door getraind had, ondanks dat ze geen Windclan kat was en daar al helemaal niks mee te maken had. Tijdens haar ren ving ze een bekende geur op, meteen begon ze langzamer te rennen en keerde ze terug in haar looppas. Ze zonk in een sluiphouding naar een kluitje struiken toe waar ze zich in verstopte. Ja hoor, daar was hij, de kater waar ze zoveel voor voelde. Lurkingpaw. Hij stond in een sluiphouding, duidelijk klaar om iets te vangen. Ze volgde zijn blik en vond al snel waar hij het op gemunt had; een vlaamse gaai.

Doordat hij zo bezig was met de vogel, had hij over het algemeen niet zoveel oog voor de tabby die schijnbaar ook op het toneel was verschenen. Hij liet zijn lichaam het werk doen, pootje voor pootje, rustig. Hij hield even zijn adem in toen hij heel dicht kwam. De vogel sprong even op en keek rond. Hij hoopte maar dat zijn zwart-witte pels niet zou opvallen... Nuja, als een vogel tenminste kleuren kon zien. Hij naderde voorzichtig en spande zijn spieren aan. Snelheid was zijn pluspunt... Niet zijn grootte, want hij was echt klein voor zijn leeftijd. Dat was een iets dat hij verschrikkelijk haatte... Maar hij was zo en daar kon hij bar weinig aan doen. Opeens schoot hij van zijn plek, aan een razend tempo. Nog voor de vogel door had wat er was gebeurd, had Lurk al zijn nagels in diens gespreide vleugels geplaatst. Nu maakte hij hier gebruik van om hem tegen de grond te pinnen en even snel een einde te maken aan deze jacht door zijn nek door te bijten. Kort likte hij het beetje bloed van zijn lippen af. Het lichaam verzwakte al snel waarna hij even kortstondig neerkeek op de vogel, emotieloos zoals altijd.

In alle stilte hielt ze afstand terwijl ze bestudeerde hoe Lurkingpaw te werk ging. Pootje voor pootje kwam Lurkingpaw dichterbij de Vlaamse gaai. Ze was benieuwd of het hem lukken ging, vast wel. Lurkingpaw was een goede jager en serieus in zijn doen en laten. Dus dit moest goed komen. Roughpaw hielt haar adem in tien ze zag hoe haar vriend zijn spieren aanspande, blijkbaar klaar voor zijn snelle, laatste zet. Plots schoot de zwart met witte kater van zijn plek en pinde zijn klauwen in de vleugels van de vogel. Roughpaw wachtte met naar hem toe gaan tot hij de vogel gedood had. Toen hij het bloed van zijn lippen af likte stond de bruine tabby op en liep rustig naar Lurkingpaw toe met een glimlach op haar gelaat. "Wat een geweldige vangst!" Snorde ze terwijl ze naast hem ging staan en naar de vogel keek. Sinds die ene dag was ze nog vaker bij de zwart-witte kater en nooit werd ze er moe van of iets dergelijks.

"Wat een geweldige vangst!" Even wiebelden zijn oortjes waarna hij even langzaam zijn kopje optilde en schuin keek naar de tabby kattin. Wel meteen leek zijn hart even stil te staan. Had ze dat gezien...? Wauw... Okay... Uhm... Kort knipperde hij even waarna hij toch even verward knikte. "Bedankt," zei hij. Hij had amper door gehad dat hij even had zitten staren. Uhm... Okay dan. Ze was ook echt veel veranderd met vroeger en dat viel hem steeds meer op. Het was natuurlijk wel op eeen positieve manier. Maar toch bleef hij erbij, ze was veranderd... En hij kon zijn poot er maar niet op plaatsen. Wat het ook was... Het was iets... Ugh... Hij keek terug naar zijn prooi toen hij besefte dat hij weer aan het staren was. Hij moest dat stoppen als hij aan het denken was... Of... Nuja, meestal vond hij het niet erg... waarom opeens wel? Ugh. Wat was dit nu weer?

Lurkingpaw leek haar wat verbaasd aan te kijken, of beter gezegd, te staren. Roughpaw grinnikte en gaf hem een zacht kopje waarna ze naast hem ging zitten en met een glimlach naar hem keek. "Bedankt," was zijn korte antwoord. Roughpaw grinnikte, "Hé, tegen mij hoeft het niet zo kort, hoor," grapte ze. Ze merkte op dat hij telkens nogal afwezig leek te zijn en dat baarde zorgen bij de jonge poes. "Hé, gaat het wel? Je bent zo afwezig. Niet dat dat nieuw is, maar nu valt het me op en dat is wel nieuw," miauwde ze in één ademtuig. "Wow, dat waren veel worden," merkte ze zacht op waarna ze even grinnikte. En hem dus vragend aan keek, wachtend op een antwoord op haar vraag.

Het kopje dat hij tegen zich voelde, was ergens wel een opluchting. Het was eerder dat gevoel... Of eerder gewoon het feit dat hij gevoel had dat hem zorgen baarde. Het maakte hem soms gewoon zo gek dat hij zichzelf soms wilde slaan. Ugh. "Hé, tegen mij hoeft het niet zo kort, hoor," Even keek hij naar haar, met zijn lege ogen. Hij was meestal zo en dat wist ze maar al te goed. Nuja... Hij had ook een andere kant getoond, een ietwat rare kant van hem. Die vond ze schijnbaar leuk... "Hé, gaat het wel? Je bent zo afwezig. Niet dat dat nieuw is, maar nu valt het me op en dat is wel nieuw," zei ze opeens in een keer, waardoor ze even naar haar diepblauwe keek. Wow, dat was even uhm. Iets. "Wow, dat waren veel worden," zei ze even grinnikend en hij knikte even lichtjes waarna hij ook even zijn kopke teder tegen de hare legde. "Om eerlijk te zijn," zei hij even. "Begin ik de laatste tijd een beetje... Meer verveeld te zijn en ik voel me gewoon... Niet meer zo goed," gaf hij eerlijk toe. Aan haar kon hij alles zeggen, dat wist hij maar al te goed. Het was fijn zo iemand te hebben in zijn leven.

Een therapeut type was Roughpaw niet en het paste ook niet bij haar. Maar wat Lurkingpaw tegen haar zei was wel iets waar mee ze hem helpen kon. "Om eerlijk te zijn," begon hij. "Begin ik de laatste tijd een beetje... Meer verveeld te zijn en ik voel me gewoon... Niet meer zo goed," zei Lurkingpaw. Roughpaw fronste kort en zuchtte. "Je bent te goed om een apprentice te zijn," lachte ze. Dat moest het zijn. Dingen waar je hartstikke goed in was en elke keer moest herhalen begon gewoon saai te worden. "Euhmm," klonk ze bedenkelijk terwijl ze de grond onder haar pootjes sloopte met haar nagels. "Ík heb een idee om het ineens een stuk minder saai te maken," zei ze op gegeven moment en die avontuurlijke, ondeugende twinkeling keerde terug in haar blik. "Laatst ben ik aangevallen door een Bloodclanner en deze is er wat mij betreft te goed vanaf gekomen," klonk haar stem. "Ik wil wraak."

OOC: Ja, moet toch iets verzinnen, al is dat topic nooit afgemaakt met die Bloodclanner xD

"Je bent te goed om een apprentice te zijn," zei ze even met een lachje. Kort keek ze naar de tabby... Hmm... misschien wel... Misschien niet... wie weet. Hij dacht er immers ook zo over, maar het zou allemaal nog lang duren. Hij had alles zichzelf aangeleerd, moest wel met zijn koppige karakter die geen katten toeliet. "Euhmm," Hij keek haar kort aan. Hm? "Ík heb een idee om het ineens een stuk minder saai te maken," De blik, die blik waar hij zoveel van hield, was er weer. Hij knipperde even lichtjes verbaasd en knikte toen. Ok... Wat? "Laatst ben ik aangevallen door een Bloodclanner en deze is er wat mij betreft te goed vanaf gekomen," Zijn blik verduisterde lichtjes. Hij zou ze dan maar een kopje kleiner moeten maken. "Ik wil wraak." Hij knikte instemmend. "Goed idee," zei hij even op een duistere toon. Hij kwam overeind en streek even met zijn staart langs haar heen... Maar ergens voelde het raar. Ugh. Hij sprong even naar voren. "Weet je nog wie het was?" zei hij op een eentonige manier.

Met haar woorden hoopte ze zijn ego weer wat gestreeld te hebben en zo zijn depressieve bui weg gejaagd te hebben. Dat soort buien waren niet welkom bij Roughpaw in de buurt, zeker niet. Ze had daar een hekel aan. Roughpaw was iemand die van positiviteit hield en zou ook niet toegeven aan negatievere gevoelens, niet snel althans. Wanneer het aanwezig was zou ze er ook alles aan doen om het te kunnen weg jagen. Als het om haar ging zocht ze dan gezelschap op en ging ze iets doen. Dan vergat ze het al snel en was het er niet meer. Toen Roughpaw met haar idee kwam, kwam ook haar avontuurlijke ondeugende blik terug in haar ogen. "Goed idee," was de reactie van Lurkingpaw. De zwart-witte kater kwam overeind en streek met zijn staart langs haar heen waarbij Roughpaw spinde en haar blik wat helderder werd. "Weet je nog wie het was?" Vroeg Lurkingpaw vervolgens. Ze fronste bedenkelijk en schudde haar kop. "Ik weet nog wel hoe hij er uitzag, ook al staan mijn ogen niet toe heel goed te zien. Verder weet ik dus ook dat het een híj was," miauwde ze. "Een bruin cyperse kater," miauwde ze. "Ook niet zo oud," vervolgde ze. Verder wist ze het niet zo goed meer.

Even had ze gespind, wat hem weer een raar gevoel gaf. Het was een fijn, maar ergens benauwd gevoel. Kort moest hij even naar de grond staren. Hij had meerdere keren gehad dat hij dit wilde wegduwen, maar dat ging niet. Het maakte hem enkel nog onrustiger. "Ik weet nog wel hoe hij er uitzag, ook al staan mijn ogen niet toe heel goed te zien. Verder weet ik dus ook dat het een híj was," vertelde de poes aan hem en hij knikte even, maar stopte opeens absurd met het instemmen en keek haar licht vragend aan. Niet heel goed zien? "Een bruin cyperse kater," Wacht. Wacht. "Ook niet zo oud," Hij knikte even naar haar, maar opende zijn mond voor een ander doeleinde. "Wat bedoel je met 'niet heel goed zien'?" zei hij, licht bezorgd. Hij schudde even zijn kopje lichtjes. Waarom was hij nu zo bezig? Agh, hij kreeg er koppijn van. Daarna klemde hij toch kort zijn kiezen op elkaar. Kom op Lurk, zet even door. "Laten we dan maar eens de kop van die gast zoeken," zei hij even, neutraal. Hij voelde zich zo raar... Wat was dit?

Toen Roughpaw begon over haar uitleg over de kater leek Roughpaw een heel andere sfeer te voelen bij Lurkingpaw. Had ze iets verkeerds gezegd? Nee, toch. Ze had gewoon uitgelegd wat ze allemaal had opgemerkt en dat deelde ze met hem. "Wat bedoel je met 'niet heel goed zien'?" was de eerste vraag die ze ontving. "Euhm, nou, mijn ogen zijn gewoon niet heel goed. Ik heb dit al vanaf dat ik een kitten was. Wist je het dan nog niet?" Vroeg ze. Roughpaw had er nooit iets speciaals van gemaakt, als het nodig was, zei ze het, als iemand er naar vroeg, was ze er open over, maar als het niet te sprake hoefde te komen, zei ze er ook niks over, dan dacht ze er niet eens over na. "Laten we dan maar eens de kop van die gast zoeken," zei Lurkingpaw toen. Roughpaw glimlachte en streek haar staart langs zijn flank. "Dankjewel," snorde ze, terwijl ze opstond. Dan nu richting Twoleg-place gaan.