Am I alone?

De normaal zo sterk uitziende kater had zijn kop treurig gebogen en zijn ogen gesloten. Zijn schouders schokten nog lichtjes na en hij snoof een keertje kort. Wat was hij toch ook een zwakkeling, katers hoorden niet te huilen. Hij hield zich liever groot in het bijzijn van anderen, maar als hij op deze plek in het Small Forest was kwamen zijn emoties altijd naar boven. Voor hem bevond zich het graf van zijn vader, Bravesoul. Hij had de kater altijd als zijn voorbeeld gehad, hij had van hem gehouden voor zolang het duurde. Hij miste zijn vader meer dan alles. Galepaw had geen oog meer voor de omgeving, zo overstuur was hij. Maar elke maan bezocht hij deze plek minstens één keer. Hij kon niet los laten. Hopelijk was er niemand in de buurt, anders zouden ze hem zeker meteen in de elders den dumpen. Want welke clan wilde nou zo'n zwakke warrior?

{ Eerste post voor Creamyfrost }

Eerst had hij niet eens door dat hij benaderd werd door een ander, totdat hij een bekende geur vlak bij hem oppikte en vervolgens al een warme staart om hem heen voelde. Hij keek niet op, reageerde niet door iets te zeggen en trok zelfs niet met zijn oren of opende zijn ogen. Galepaw bleef alleen zo schouder schokkend zitten, zonder echt hardop te huilen. Toch was de vacht rond zijn ogen wat vochtig, voelde hij zich misselijk en verlaten. Zijn peetvader gaf een troostende lik over zijn kop heen en de kater leunde voorzichtig tegen hem aan. Weak. Dat woord spookte door zijn kop heen. Na een tijdje stopte hij en snoof een keertje kort. "Ik ben gewoon een zwakkeling.." mompelde hij toen.

Hij voelde hoe zijn kin omhoog werd geduwd en keek met duidelijk betraande ogen naar zijn peetvader. De kater die zijn eigen vader had uitgekozen voor hen om - mocht er iets met hem gebeuren - voor hen te zorgen. En nu sinds zijn vader heen was gegaan had hij de kater vaak op de achtergrond gezien. Toen hij vroeger buiten speelde met zijn siblings zag hij de kater soms vanaf een afstand kijken. Gale had er eventjes bij stil gestaan, misschien zijn kop zelfs wel gekanteld, maar verder gegaan met spelen. Maar nu keek hij recht in de ogen van de kater, de kater die hij ook echt als zijn tweede vader zag. Zijn woorden drongen tot hem door. Emoties blijven je achtervolgen, al krijg je ze twee keer zo hard terug. De kater knikte een keertje en draaide zijn ogen wat weg zodat ze op de grond konden kijken. Een brok vormde zich in zijn keel toen de kater hem vertelde dat zijn vader trots zou zijn om hem. Net zo trots als hij was. Dat was het voor de kater en hij begon weer te snikken, in de vacht van de warrior. "Het is gewoon niet eerlijk.." jammerde hij zacht.

Volgens zijn peetvader was het leven ook gewoon niet eerlijk. De kater bleef nog even door snikken in de vacht van Creamyfrost, maar trok zichzelf weer tot de realiteit toen de kater verder sprak. Hij haalde zijn kop langzaam uit de vacht van zijn peetvader en keek hem nog met licht betraande ogen aan. Kort knikte de kater op zijn woorden. "Ik zal dat nooit vergeten.." beloofde hij zacht aan zijn peetvader. Kort veegde hij zijn tranen af aan zijn vacht, niemand mocht hem zien huilen. Stel je voor dat zijn mentor hem nu zag, het was wel zo'n gemeen mousebrain die het meteen het hele woud in zou gooien. De gestreepte kater snoof nog een keertje kort en keek naar het graf van zijn vader. "Sorry.." mompelde hij toen in verontschuldiging tegen zijn peetvader.