Am I in heaven? ||Jinx

Moonkit liep het Shadowclankamp uit en liep snel verder, niemand mocht haar zien, ze zouden haar meteen terugroepen. Ze had dit al zo lang geleden willen doen, weglopen uit het kleine kamp, waar je nooit eens een echt spurtje kon trekken. Maar nu deed ze het, en het was fantastisch. Ten minste, tot haar poot wegzakte in een stuk slijk. Angstig probeerde ze haar poot eruit te trekken, maar het lukte niet. En haar andere poten zakten ook weg in het slijk. Met wijd opengesperde ogen keek ze naar beneden. Ze was al tot aan haar enkels gezakt. "Help!", piepte ze. Wat dom van haar, had ze niet kunnen zien hoe drassig het landschap eruitzag? "Help!", piepte ze nog eens, het kon haar niet meer schelen wie haar gegil hoorde en dat ze betrapt zou worden. "Help me dan!" Het slijk kwam al bijna aan haar knieën, ze moest iets doen, maar als ze bewoog zakte ze alleen maar dieper. Ze bekeek het landschap eens goed. De dennenbomen vol naalden, de waterplassen met veel slijk, dat had ze echt moeten zien! Al die modder en die plassen, gelukkige dat ze daar niet in terecht was gekomen, ze kon totaal nog niet zwemmen. Niet dat die modder veel beter was, maar nu zakte ze trager naar beneden en ging ze niet kopje onder, dus had ze meer kans dat iemand haar gegil kon horen. "Oh Starclan," bad ze, "help mij hier alsjeblieft uit." Ze wist dat er niets meer ging gebeuren, dit was haar einde. En het maakte haar doodsbang. 'Nu zal ik nooit meer de kans krijgen om medicine cat apprentice te worden,' dacht de kit verdrietig, ze had zo gehoopt dat Acefray haar zou vragen om dat te worden.

Moeite om zich te verstoppen deed hij niet. Het was roekeloos te noemen, hoe hij door het territorium van een vijandige clan marcheerde, dom misschien zelfs. Echter maakte het hem bijzonder weinig uit op het moment. Hurricane was dood, en hij had iets nodig om z'n emoties op af te reageren en zeg nu zelf, wat is daar beter voor dan een gevecht?
Echter kwam hij geen katten tegen, inplaats daarvan hoorde hij wanhopige noodkreten. Zijn nieuwsgierigheid was nu toch wel gewekt en de kater liep nors naar de bron van het geluid toe. Nog net kon hij een wit koppie onderscheiding in het slijk. Het was een kitten, die zou verdrinken als hij haar niet hielp.
De kater wist wel dat hij het gewoon zou moeten laten gebeuren, de kitten moest laten sterven. Maar hij kon het niet, was domweg te zwak. Hij stapte al vloekend naar voren en greep het witte beest ruw vast, waarna hij het lomp op het vaste land gooide. Zijn lichaam was te groot om weg te zakken, dus hij hoefde zich geen zorgen daarover te maken.
Kwaad zwiepte hij met zijn staart waarna hij op het beest afstapte en zijn massieve poten op haar borst zette. "Ben je je hersens verloren, mormel?" Beet hij haar toe.

Moonkit sloot haar ogen, ze wou niet zien hoe ze stierf, tot ze ruw bij de nek werd gegrepen en op de aarde werd gegooid. "Dan..." ze probeerde 'dank je' te zeggen, maar botste hard tegen de grond. "Auw," mompelde ze zachtjes. "Ben je je hersens verloren, mormel?" Moon schrok, ze had al die tijd haar ogen open gehouden, en nu zag ze een zwarte kater voor haar staan, met zijn poot op har borst. Wat was hij groot, en zwaar. Ze kuchtte, hij deed haar pijn! De kater stonk, vreselijk. Moonkit hield de neiging om te kokhalzen in, bovendien lukte dat ook niet eens met zo weinig zuurstof in haar longen. "N...nee, meneer," piepte ze bang. Die grote kater keek zo boos, ze moest toegeven, zij had iets fout gedaan, maar ze had die kater nog nooit gezien, en hij rook niet naar Shadowclan, dus waarom beet hij haar zo toe? "Breng me alsjeblieft niet naar het kamp," smeekte ze hem. Als ze naar het kamp werd gebracht, ging de hele clan waarschijnlijk boos op haar zijn, dat wou ze niet.