I don't deserve your love..

Haar ijsblauwe ogen staarden in het donkere water van het Starlake. De volle maan stond recht boven het meer en liet zijn weerkaatsing daarin achter. Evenals de miljoenen sterren die hoog aan de hemel twinkelden en om haar heen in haar spiegelbeeld te zien waren. Zou hij komen? Ivywing hoopte dat hij zou komen, ze hoopte dat hij bij haar wilde zijn. Haar kleine, witte gestalte was duidelijk te zien in het donker van de nacht, ze leek wel een spookachtig figuur omdat de maan en sterren haar vacht een beetje deden oplichten.

- Cedarpaw

Hij had niet kunnen slapen. Zijn assessment moest nog een uitslag krijgen en daarom had hij zijn mentor een beetje gemeden, door heel vroeg op patrouilles mee te gaan of eenzaam te jagen. Heel af en toe kwam hij iemand tegen, maar nooit liet hij zijn angst voor die uitslag blijken. Nu had het ook zijn nachtelijke routine in de war gemaakt. Onrustig ijsbeerde hij over het territorium, bij de grens die hem scheidde van de witte poes en met een zucht gaf hij toe aan zijn innerlijke wens. Met snelle passen en een zorgvuldig oog dat hij geen enkele stap over de zure grens zou zetten, volgde hij haar geurspoor.
Het was niet moeilijk om haar witte vacht te vinden in het donker, maar het leek wel alsof hij haar al van veel verder had gevonden. Zonder het door te hebben begon hij zich meer te haasten, maar met elke stap werd zijn schuldgevoel naar zijn clan groter. Het was niet goed, wat ze deden was dan niet tegen de clanregels, maar.. het voelde niet juist om zoveel tijd met een Shadowclanner door te brengen.
"Ivy.." bracht hij zachtjes uit, niet omdat hij bang was dat iemand hen zou zien, maar omdat hij een strijd met zichzelf voerde. De gedachte aan de rossige kater deed zijn grijze oortjes toch wel wat tegen zijn kopje drukken.

Zonder dat ze het echt doorhad zakten haar gedachten wat weg hoe langer ze in het water bleef kijken. De minuten tikten voorbij, haar gedachten dwaalden steeds verder af. Ze gingen naar haar vader, Thrushdive, die niet langer meer onder hen was. Beginnende tranen kwamen al snel in haar ogen, maar deze knipperde ze verwoed weg. Ze wilde niet huilen, ze wilde niet zwak zijn. Haar moeder was niet zwak, haar siblings waren niet zwak, dan mocht zij dat dus ook niet zijn. Eigenlijk was ze al wel zwak, omdat ze haar vrije tijd spendeerde aan dingen die de meeste katten van haar clan niet zo positief op zouden vangen als ze het te weten zouden komen. Een zachte stem klonk achter haar en liet haar oortjes voorzichtig overeind komen. De witte poes keek over haar schouder en zag daar dan inderdaad de grijze gestalte van de kater. "Cedar.." mauwde ze zacht als altijd terwijl ze voelde hoe haar hart een sprongetje maakte.

Ze leek wat afweziger dan normaal en wat onbegrijpend draaide hij wat met zijn oortjes. Misschien zou ze straks omkijken en teleurgesteld naar hem kijken, omdat hij niet die vreemdeling uit Thunderclan was. Nerveus begon hij de grond onder zijn poten te kneden en voelde de losse stukjes aarde tussen zijn nagels komen. "Cedar.." ze sprak slechts zacht, maar misschien kon hij na al die tijd nog geen teleurstelling herkennen in andermans stemmen. Dit zorgde ervoor dat hij nog op zijn plek bleef staan en haar met een licht onzekere blik aankeek. Heel ver waren ze niet van haar verwijderd, maar de afstand leek wel steeds groter te worden. "Waarom ben je hier ..?" vroeg hij tenslotte, een hele tijd geworsteld hebbende met wat hij zou moeten zeggen tegen haar.

De kater keek haar met een redelijk onzekere blik aan, en dat zorgde er meteen voor dat de witte poes ook onzekerder werd. Had ze misschien iets verkeerds gedaan? De kater vroeg uiteindelijk wat ze hier deed. Ivywing bleef stil en slikte een keertje terwijl ze een blik op het water vol met sterren keek. "I-ik.." ze slikte een keertje en keek met haar ijsblauwe ogen weer naar Cedar. "Hoopte je te zien.." Haar stem was bijna fluisterend terwijl ze een keer met haar ogen knipperde. Emoties kwamen langzaam naar boven dwarrelen. Na de dood van haar vader had iedereen wel iemand gehad om op terug te vallen, behalve zij. Want haar kop was maar bij één bepaalde kater geweest, een in het speciaal. En die stond nu voor haar, maar leek aan de andere kant zo ver weg. "I need you.." fluisterde ze zachtjes terwijl ze voelde hoe haar oogjes vochtig werden. Ze was een beetje in elkaar gekrompen en leek nog kleiner en weerlozer dan ooit te voren.

Ze keek hem niet aan, ze richtte haar blik liever op het met sterren gevulde water. Ze murmelde iets wat hij niet kon verstaan omdat hij zo afgeleid was. "Hoopte je te zien.." hij werd uit zijn gedachten gehaald en fronste kort. Hoopte ze hem te zien of hoopte ze hem te zien? Ze had zo blij geleken bij die Thunderclan kater.. Omdat hij zo aan het vechten was met zichzelf, had hij niet gezien dat ze wat ineen gekrompen was. "I need you.." geschrokken keek hij op en haastte zich naar haar toe.
"I-ist er iets?" vroeg hij gehaast, alles vergetende en zijn neusje in haar witte vacht duwende. Hij rook geen bloed of wat dan ook, maar toen zijn snuit langs haar gezicht kwam, voelde hij iets nats. Was ze aan het huilen ..? "Wat is er gebeurd?" vroeg hij vervolgens wat zachter.

Op het moment dat ze gezegd had dat ze hem nodig had en met betraande oogjes wat in elkaar gekrompen was ging alles heel snel. De grijze kater kwam naar haar toe gehaast en vroeg of er iets was. Ze voelde zijn warme neusje in haar vacht terwijl er een traan uit haar ooghoek drupte. De kater vroeg zacht wat er gebeurd was. "Mijn vader is overleden bij het dassengevecht.." fluisterde ze zachtjes en voelde hoe er nog een traantje uit haar ooghoek drupte. Bij de vigil had ze enkel voor een kort moment toegekeken, waarna ze het kamp uit gevlucht was, in een boom was geklommen en zich daar de hele nacht en volgende ochtend in had verscholen. Ze had niet gehuild, ze had geen steun gezocht bij familie en vrienden, ze had zich totaal afgesloten van alles en iedereen. En nu ze bij hem was kon ze eindelijk haar emoties tonen, eindelijk was het veilig genoeg om dat te doen. "De laatste keer dat ik hem sprak hebben we ruzie gehad.." mauwde ze nu tussen zachte snikken door.

"Mijn vader is overleden bij het dassengevecht.." hij gaf haar wat ruimte, zodat ze niet zou stikken in zijn dikke grijze vacht. Zijn oortjes liet hij wat verdrietig hangen en hij besloot maar weg te kijken naar de grond. Oh en hij maar klagen dat hij niet goed genoeg was gevonden om mee te gaan, er zat natuurlijk ook een downside aan zulke gevechten. En dan was het ook niet eens een clangenoot, maar een vader. Jeetje.. "De laatste keer dat ik hem sprak hebben we ruzie gehad.." Cedarpaw keek langzaam op en legde zijn pluizige staart op zijn schouder. "Was het een erge ruzie ..?" vroeg hij zachtjes, want het kon altijd dat je na zo'n erge gebeurtenis elk vervelend detail uitvergrootte.

De kater gaf haar wat meer ruimte toen ze begon met spreken, maar het liefst zou ze weer tegen hem aan kruipen en genieten van zijn warmte. De kater vroeg zachtjes of het een erge ruzie was, en toen ze met haar helderblauwe oogjes naar hem keek zag ze dat hij zijn oortjes een beetje verdrietig had hangen. "H-hij had jouw geur in mijn pels geroken," gaf ze toen haperend toe terwijl ze haar tranen wegveegde aan haar lange witte pels, haar oogjes een paar keer open en dicht knipperde om de overige traantjes weg te werken. Al was dan niet eens zo'n succes. Maar ze mocht niet huilen, dat had toch geen zin meer nu.. Voor heel even bleef Ivywing stil, maar toen richtte de kleine poes haar blik weer op naar de RiverClan kater. "I-ik b-ben blij dat jij niet bij het gevecht was.." fluisterde ze toen zachtjes terwijl ze haar blik op haar pootjes richtte.

"H-hij had jouw geur in mijn pels geroken," Als zijn oortjes nu al niet gehangen hadden, dan zouden ze dat nu wel doen. Dus.. het was zijn schuld geweest dat Ivy's laatste herinneringen aan haar vader slechte waren? De grijze kater wist even niet goed wat hij zou moeten zeggen hierop, dus bleef hij maar in die akelige stilte.
"I-ik b-ben blij dat jij niet bij het gevecht was.." Hij keek op, dankbaar voor een uitweg uit zijn nare gedachtegang. "Mja.." murmelde hij. Niemand zou hem toch ooit meenemen naar zo'n groot iets, maar goed.. er zaten natuurlijk ook nare dingen aan vast. "ik ben blij dat jij hier ook nog bent. Zijn je siblings ook in orde? En je moeder ..?"

Een schuldgevoel kwam bij haar opborrelen toen ze besefte dat de kater stil bleef, misschien maakte ze hem wel boos nu ze had verteld dat haar vader zijn geur had geroken. Maar toen ze omhoog keek nadat ze had gezegd dat ze blij was dat hij niet bij het gevecht aanwezig was geweest beantwoordde hij die opmerking wel. "Ja, mijn siblings en mijn moeder waren niet bij het gevecht," murmelde ze en voelde haar gedachtes afdwalen. Voor een moment bleef de witte kattin stil, zonder hem aan te kijken of enkel een klein geluidje te maken. "Ben ik een last voor je?" vroeg ze uiteindelijk voorzichtig.