Konijntje hier, konijntje daar!

Bluepaw liep opgewekt het kamp uit. Hij besloot is iets te gaan vangen voor de Clan. Hij zou veel konijnen gaan vangen en daarmee indruk op Tallstar maken. Misschien kreeg hij dan gauwer zijn krijgersnaam of in ieder geval toch zijn mentor. Bluepaw's wit met bruin gevlekte vacht viel nauwelijks op, tot nu toe dan. Nu was hij nog bij dichtbegroeide bomen, dadelijk zou hij meer naar de Hoge vlaktes gaan. Dat was trouwens ook zijn doelwit. Hij zou veel konijnen gaan vangen, zoals hij al eerder bedacht had. Bluepaw oefende zijn sluiphouding en zijn rentechnieken. Die gingen allebei goed. Bluepaw's poten gingen zachtjes en geconcentreerd over de dorre bladeren. Zou het al snel bladkaal worden? Nu was de prooi er nog volop. Uiteindelijk kwam Bluepaw bij de Hoge vlaktes aan. Bluepaw's neus was nu zijn baas en hij volgde zijn neus. Bluepaw sloop. Hij zag een konijn. Bluepaw zette de achtervolging in en ving het konijn na een tijdje rennen. Hij doodde het gauw. Bluepaw was uitgeput en hij ging even liggen. Zou hij hier nog enkele Clanleden tegenkomen?

Kittypaw was dol op buiten zijn, de wind in haar vacht en haar gezicht. Een grote glimlach sierde haar snuitje. Het kleine grijze pluisbolletje wilde Emberstorm trots maken. Maar Emberstorm, haar mentor, kon niet mee gaan trainen.. Dus ging ze vandaag naar de Hoge Vlaktes, oefenen. Zodra haar pootjes het gras raakten, zakte Kittypaw in de sluiphouding. Het gras camoufleerde het kleine poesje helemaal. Kittypaw was niet groot, maar haar pootjes waren sterk genoeg om een groot konijn te doden. Zachtjes sloop ze verder. Haar staart zwiepte wat heen en weer. Kittypaw snorde even zacht toen ze een muis zag lopen. Een lekkere dikke muis. Maar de wind stond verkeerd, en de muis keek verschrikt in de ogen van Kittypaw. Even verstijfde het, maar zette het toen op een rennen. Mooi, dacht Kittypaw, kon ze gelijk haar jachttechnieken oefenen, en het rennen. Haar pootjes bewogen de volgende seconden snel onder haar, en ze liep snel in op de muis. Plotseling maakte het beestje een bocht, maar Kittypaw wendde haar lichaam snel, en sprong voor hij nog zoiets uit kon halen. Met uitgeklapte nagels landde ze bovenop het muisje, en haar tanden zonken zonder medelijden in de vacht rond de nek. Kittypaw mauwde blij; de jacht was geslaagd! De wind waaide in haar gezicht, en bracht een geur mee; clangenoot. Wie was dat? Nieuwsgierig liep Kittypaw in de richting die haar bijna werd aangewezen. Een gevlekte witte vacht verscheen. 'Bluepaw!' Kittypaw begroette haar medeapprentice blij. 'Hoi! Heb jij ook wat gevangen?'

Bluepaw lag te genieten van de zon die zijn pels verlichte en de warmte verspreidde. Zijn vacht was gelukkig heel erg dik waardoor de warmte die nu plaatsvond, er al half was. De wind speelde door zijn dikke vacht en Bluepaw hoopte dat hij nog even alleen zou zijn. 'Bluepaw!', klonk een stem die zijn gedachte helemaal verstoorde. Bluepaw keek geïrriteerd op. Wie zou het nu weer zijn? 'Hoi! Heb jij ook wat gevangen?', zei de stem nogmaals. Bluepaw stond op en zag Kittypaw's kleine lijfje voor hem. Zijn geïrriteerde uitdrukking vervloog. 'Ja, een konijn en jij?', vroeg Bluepaw. Hij drukte even zijn neusje tegen die van Kittypaw. 'Waar is je mentor?', vroeg Bluepaw aan Kittypaw. Bluepaw had nog geen mentor, dus maakte het hem makkelijker om gewoon het kamp uit te gaan zonder argument. 'Weet je, ik zou heel graag mijn krijgersnaam willen!', riep Bluepaw enthousiast terwijl hij wild rond rende met het dode konijn in zijn bek. Hij legde het konijn voor Kittypaw neer en hield zijn kopje fier in de lucht. 'Groot is-ie hè?', vroeg hij trots.

Kittypaw liep nog iets dichterbij, zodat ze Bluepaw goed kon zien. Hij had geïrriteerd opgekeken toen ze hem riep. Maar toen hij haar zag, keek hij gewoon neutraal. 'Ja, een konijn. En jij?' Kittypaw's ogen werden groot. 'Een konijn! Wow! Ik heb alleen een muis gevangen!' Zijn neus raakte die van Kittypaw even aan. Kittypaw drukte die van haar zachtjes terug. 'Waar is je mentor?' 'Emberstorm had wat anders te doen, dus ik dacht; als ik ga oefenen, kan ik haar trots maken!' Kittypaw lachte vrolijk en breed. Bluepaw had geen mentor, hij had er geen toegewezen gekregen de laatste keer. 'Weet je, ik zou heel graag mijn krijgersnaam willen!' Bluepaw klonk erg enthousiast. Kittypaw knikte vrolijk naar hem. 'Ja, dat zou leuk zijn! Hoe zou jij willen heten? Ik weet het nog niet.. Kittyheart lijkt me zo mooi..' Bluepaw rende wild rond, en Kittypaw rende vrolijk achter hem aan. Toen legde hij het beest voor haar neer, en keek trots op. 'Groot is-ie, hé?' Kittypaw inspecteerde het konijn zorgvuldig, porde er wat in met haar pootje. 'Nou.. Het kan ermee door,' mauwde ze, toneelspelend. Na zo'n opmerking sprong Bluepaw meestal op haar, en dan rolden ze lachend door het gras. Dat maakte Kittypaw altijd vrolijk; stoeien was haar tweede natuur als ze niet volwassen deed.

'Nou.. Het kan ermee door,' zei de kleine poes. 'Grr', deed Bluepaw naar haar en hij sprong op Kittypaw's rug. Samen rolden ze lachend over de grond. Kittypaw was ondanks haar kleine lijfje een sterk poesje en Bluepaw was dan ook snel degene die op zijn rug lag met Kittypaw bovenop hem. Bluepaw rolde om tot Kittypaw onder hem lag. Hij hield haar in zijn sterkste houding zodat ze niet meer wegkwam. 'Mij lijkt Bluetail wel een fantastische naam', zei Bluepaw met glimmende oogjes. Hij ging van Kittypaw af en begon zijn vacht te wassen. Zijn helderblauwe ogen keken de bossen rond en Bluepaw vroeg zich af of er nog wel leven bestond naast de bomen. Opeens floten de vogels en Bluepaw had zijn antwoord. Bluepaw sprong tegen een boom aan en probeerde omhoog te klimmen. Hij viel weer op de grond. Hij probeerde het nogmaals. Hij schoot een klein beetje naar boven. Toen viel hij weer. Uitgelaten rende hij rond. Toen ging hij vlak voor Kittypaw's gezicht staan en begon haar te plagen door in haar oor te mauwen.

'Grr!' Bluepaw sprong op Kittypaw's rug. Lachend rolden ze over de grond. Kittypaw had al snel Bluepaw's zwakke plekken gevonden. Binnen de kortste keren lag hij op zijn rug, met Kittypaw boven hem. 'Ik heb je!' lachte ze vrolijk. Plotseling rolde Bluepaw om, zodat Kittypaw het gras in haar rug voelde kietelen. Zijn pootjes hielden haar stevig vast. Ze worstelde even, maar gaf het toen op. Bluepaw was ook sterk, katers waren meestal sterker. 'Mij lijkt Bluetail wel een fantastische naam,' vertelde haar medeapprentice met glimmende oogjes. Hij ging van haar af, en Kittypaw stond op. Ook zij begon haar vacht te wassen. Ze deed het veel uitgebreider dan Bluepaw. Die sprong direct de boom in toen de vogels floten. Steeds viel hij. Kittypaw kneep haar ogen dicht, telkens als hij viel. 'Hou nu toch eens op! Je doet eng!' riep ze uit. Stel dat hij verkeerd viel.. Bluepaw begon in haar oor te mauwen. Kittypaw schudde haar kop. 'Ik kan het ook!' Vrolijk rende ze van hem weg en sloeg haar nageltjes in de boomstam. Kittypaw had sterke pootjes. Zodoende kwam ze tot de tweede tak voor ze weggleed. Met een bange mauw sloeg ze haar nagels in de eerste tak, en trok zichzelf op. Ze keek even naar beneden, maar wilde tot de derde tak.. dat moest. Ze haalde diep adem en klom weer omhoog. Zodra Kittypaw op de derde tak zat, keek ze blij naar beneden. 'Kom ook!'

'Ik kan het ook!', mauwde het poesje. Bluepaw keek haar uitdagend aan. 'Doe het dan.' Bluepaw zag dat Kittypaw zich onmiddellijk vast klauwde in een boom. Bluepaw keek bewonderend toe terwijl Kittypaw steeds hoger ging. Ze zat net op de tweede tak toen ze weggleed. 'Nee!', riep Bluepaw en hij sprong gauw onder Kittypaw zodat hij haar kon opvangen als Kittypaw viel. Gelukkig klauwde Kittypaw zich aan de eerste tak en hees zichzelf zo op. Dat was een slimme zet, vond Bluepaw. Hij bewonderde Kittypaw's moed. Kittypaw zat na een momentje al op de derde tak. 'Kom ook!', riep ze hem toe. Bluepaw's enthousiasme nam de overhand. Hij klauwde zich in de boom waar Kittypaw in zat. Hij hees zich op de eerste tak en na een paar keer proberen op de tweede. Hij sprong naast Kittypaw en verloor bijna zijn evenwicht. 'Kijk wat ik kan', zei Bluepaw en hij klom met moeite twee takken hoger. Hij keek Kittypaw uitdagend aan. 'Nu jij.' Er klonk een luid gekraak onder zijn poten en Bluepaw's aandacht richtte zich naar zijn tak. De tak kraakte half door maar behield zijn evenwicht. Bluepaw wou Kittypaw waarschuwen maar zij was al onderweg.

'Nee!' Dat had Bluepaw geroepen toen Kittypaw viel. Kittypaw had even raar gekeken. Zo belangrijk was ze nu ook weer niet. Bluepaw zag er enorm enthousiast uit toen hij op haar oproep reageerde. Snel klom hij naar boven, gleed bijna uit toen hij bij haar op de tak sprong. 'Kijk uit!' Kittypaw leunde al iets naar voren om hem te helpen. 'Kijk wat ik kan!' De kater klom twee takken hoger. 'Nu jij.' Kittypaw haalde haar schouders op. Dat kon ze wel. De tak naderde snel. Kittypaw lachte. 'Ik ben er bijna!' Maar Bluepaw's gezicht had een angstige uitdrukking. Kittypaw fronste. Wat zou er zijn? Toch klom ze verder. Haar pootjes werden een beetje moe. Ze klom naar Bluepaw, toen er opeens een enorm gekraak klonk. De tak onder Bluepaw! Hij was aan het breken! Kittypaw zat iets boven de tak, ze had erop willen springen. Van schrik lieten haar nagels los, ze viel naar beneden.. Angst gierde door haar lijfje. Bluepaw kon haar niet redden. Maar ze kon toch niet gaan vallen? Kittypaw schudde haar kopje. Nu moest ze moedig zijn. Ze deed haar ogen open, zag de eerste tak. Waar ze zo trots op was toen ze er de eerste keer opklom. Hij was recht onder haar. Kittypaw draaide wat in de lucht en sloeg haar nageltjes uit. Ze landde plat op de tak, boorde haar nagels in de bast. Trillend en met longen zonder lucht bleef ze liggen. Snel zoog ze haar longen vol, maar durfde even niet meer los te laten.

En meteen daarna ging het ook fout. Door het gekraak van de tak onder Bluepaw had Kittypaw angstig naar boven gekeken. Ze viel. Bluepaw's vacht stond overeind. Hij sprong gauw een tak lager en nog eentje, maar het was al te laat, hij kon Kittypaw niet meer redden. Door het gewicht van zijn poten op de andere tak kraakte die ook door en Bluepaw sprong weg. Bluepaw durfde het bijna niet maar deed het toch: hij keek over de rand of Kittypaw dood was. Hij zag iets wat hij totaal niet had verwacht. Kittypaw zat angstig op de eerste tak! Opgelucht keek Bluepaw naar Kittypaw's gehavende vacht. Hij zat nu vlak boven Kittypaw en hij keek of het nog goed met haar ging. Arme Kittypaw, ze was helemaal aangedaan door de val. Bluepaw sprong vanaf de tweede tak, half struikelend en half springend, op de grond en keek naar boven. 'Spring maar, het is veilig, ik sta onder je. Als je valt, vang ik je op', zei Bluepaw en hij voegde de daad bij het woord. Hij ging recht onder Kittypaw's tak staan voor als Kittypaw zou vallen. Hij keek naar boven.

Kittypaw trilde helemaal. Haar vacht zat door de war, haar oren naar achteren. Vaag hoorde ze Bluepaw springen. Als hij maar niet viel! Dat zou ze zichzelf niet kunnen vergeven. Maar Bluepaw haalde het veilig tot de grond. Kittypaw haakte haar nagels los, en stond trillend op de tak. 'Spring maar, het is veilig, ik sta onder je. Als je valt, vang ik je op.' Bluepaw stond zelfverzekerd onder haar tak. Kittypaw kneep haar ogen even dicht. 'Ok. Ik ga nu springen!' Kittypaw deed haar ogen weer open. Ze liet haar poten zich losmaken van de tak, en zweefde door de lucht. Bluepaw's aanwezigheid voelde geruststellend. Haar pootjes raakten de grond, Kittypaw boog door om de snelheid af te remmen. Kittypaw haalde diep adem. Ze stond vlak naast Bluepaw. 'Bedankt.' Ze drukte haar neus even tegen die van Bluepaw en ging zitten.

'Ok. Ik ga nu springen!', zei Kittypaw. Bluepaw ging een stukje opzij maar niet veel, want als Kittypaw wankelde en doodviel, zou hij het zichzelf niet meer vergeven. Dan was hij zijn maatje kwijt en bovendien voelde hij zich lekker op zijn gemak bij haar. Maar Kittypaw deed een perfecte sprong en landde naast hem. 'Bedankt', zei Kittypaw en ging toen zitten. 'Hé, je trilt helemaal', zei Bluepaw. Hij rond dichtbij Kittypaw zitten en troostte haar door met zijn staart over Kittypaw's rug te gaan en haar geruststellende woorden toe te fluisteren. Zijn staart streek troostend over Kittypaw's rug tot Kittypaw wat gekalmeerd was. Hij probeerde Kittypaw zo goed mogelijk te troosten. Bluepaw keek naar de takken. Ze leken o zo stevig maar waren o zo eng en door breekbaar als je er eenmaal opstond.

'Hé, je trilt helemaal.' Bluepaw klonk bezorgd, en ging dicht naast haar zitten. Kittypaw zou anderen weggeduwd hebben, maar ze voelde zich op haar gemak bij Bluepaw. Zijn staart raakte haar zachtjes aan, en hij fluisterde haar geruststellende woorden toe. Het trillen van haar lichaam nam snel af. Bluepaw keek omhoog, en Kittypaw volgde zijn blik. De takken.. Kittypaw huiverde even. Ze was wel dichtbij de dood geweest, leek het.. Toen nam haar optimisme de overhand. 'Daar zitten nu zeker geen vogels meer!' lachte ze vrolijk. 'Gelukkig hebben we jou mooie konijn en mijn enorme muis.' Ze legde nadruk op 'enorm', alleen om Bluepaw te plagen eigenlijk. Kittypaw was nu eenmaal vrolijk en druk. Nogmaals drukte ze haar neus tegen die van Bluepaw. 'Heel erg bedankt dat je me op wilde vangen enzo.' mauwde ze. Dat zou zeker niet iedereen doen!

'Daar zitten nu zeker geen vogels meer!', lachte een optimistische Kittypaw die zijn blik naar de takken had gevolgd. Toch had Bluepaw een huivering gevoeld van Kittypaw. Bluepaw werd automatisch vrolijk van Kittypaw's optimistische gedrag. Hij werd bijna altijd vrolijk van Kittypaw. 'Gelukkig hebben we jou mooie konijn en mijn enorme muis', zei Kittypaw toen. Bluepaw hoorde de nadruk op 'enorm'. Bluepaw wou haar net omduwen toen Kittypaw weer sprak. 'Heel erg bedankt dat je me op wilde vangen enzo', zei Kittypaw. 'Ik wil jou niet dood', lachte Bluepaw en hij duwde Kittypaw om. Ze rolden samen weer over de grond. Bluepaw hijgde na een tijde even uit en legde zich toen neer. Het was al bijna na zonhoog, maar Bluepaw vond het hier leuk met Kittypaw en hij bleef rustig liggen. 'Kom ook liggen', zei Bluepaw en hij wees uitnodigend met zijn staart langs hem.

Kittypaw grijnsde naar Bluepaw, die even nodig had om haar opmerking te verwerken. Ze werd vrolijk van hem. Hij was zo schattig met zijn blauwe ogen, maar ook gewoon erg aardig. Hij duwde zijn neus terug tegen de hare. 'Ik wil jou niet dood.' Bluepaw lachte. Kittypaw lachte mee. Echt niet? Waren ze zulke goede vrienden? Kittypaw hoopte het. Ze waren met weinig apprentices in Windclan. Daarna duwde hij haar plotseling op. Kittypaw mauwde opgelaten; ze had het niet verwacht, maar vond het wel grappig. Ze sprong weer op, maar Bluepaw ging op de grond liggen. Hij wees met zijn staart naast hem. 'Kom ook liggen.' Kittypaw rende een paar rondjes om Bluepaw heen, maar ging toen naast hem liggen. 'Oké. Het gras is lekker zacht hier!' Snorrend sloeg ze met haar pootje tegen een paar sprietjes aan. Waarom niet? Ze kon bij Bluepaw zichzelf zijn, en met hem lachen. 'Het is echt gezellig met jou,' zei Kittypaw blij. 'en we hebben Windclan nog geholpen ook zo. Jij hebt mij natuurlijk ook geholpen. Maar ja, nu lijk ik weer zo stom met m'n muisje, en jij met je konijn..' Kittypaw lachte. Als er nu een konijn langs zou komen.. Ritselend gras maakte dat haar wens uitkwam. Kittypaw sprong zo stil mogelijk op, sloop het gras door en zag het konijn. 'Perfecte timing..' fluisterde ze zachtjes, voor ze op het konijn sprong en haar nageltjes in zijn vacht boorde. Het beest keek verschrikt, maar het verstijfde snel toen Kittypaw's tanden de nek vonden en doorbeten. 'Nu staan we quitte,' lachte ze naar Bluepaw.

Bluepaw keek uitnodigend naar Kittypaw, die op zijn verzoek inging. Bluepaw snorde. 'Oké. Het gras is lekker zacht hier!', zei Kittypaw. Bluepaw knikte. Kittypaw begon met allemaal sprietjes te spelen en Bluepaw keek geamuseerd toe. 'Het is echt gezellig met jou,' zei de poes. 'Dankje', zei Bluepaw ietwat verlegen. 'en we hebben Windclan nog geholpen ook zo. Jij hebt mij natuurlijk ook geholpen. Maar ja, nu lijk ik weer zo stom met m'n muisje, en jij met je konijn..', zei ze lachend. 'Je hebt die muis anders prima gevangen', prees Bluepaw. Hij zag een konijn en wou opstaan, maar Kittypaw was hem voor. Ze fluisterde iets, maar Bluepaw kon net niet horen wat. Kittypaw sprong op het konijn en doodde het. Nu staan we quitte,' zei Kittypaw. Bluepaw keek bewonderen en lachte toen mee. 'Dat heb je prachtig gedaan', zei hij bewonderend. 'echt goed.' Bluepaw kon geen konijn ontdekken. Of jawel, toch, daarachter. Bluepaw besloot de bewondering van Kittypaw is op zich te nemen en hij sloop naar de prooi. Heel geconcentreerd. Hij kwam vlakbij de prooi en doodde het met een mauw.

'Dankje,' mauwde Bluepaw, ietwat verlegen. Kittypaw glimlachte. Dat was juist zo schattig aan hem. 'Je hebt die muis anders prima gevangen,' zei Bluepaw daarna. Nu was het Kittypaw's beurt om verlegen weg te kijken. Kittypaw was erg trots op haar konijn. 'Dat heb je prachtig gedaan, echt goed!' Kittypaw werd nog verlegener. Meestal zeiden katten dat niet tegen haar.. Alleen Emberstorm had dat wel eens gedaan, maar een andere apprentice? Toen stond Bluepaw op, en besloop zelf een konijn. Geconcentreerd sloop hij erop af, en doodde het met een mauw. Kittypaw's ogen stonden groot. 'En dan tegen mij zeggen dat ik goed ben! Jij dan, jij bent veel beter dan ik!' Ze gaf hem een duwtje. 'Aansteller,' mauwde ze plagerig, Bluepaw nog een duwtje gevend. Even later rolden ze weer over het gras; dat was gewoon zo grappig. Zodra ze op het gras uit lagen te hijgen, rolde Kittypaw even heen en weer in de zon. Haar grijze vachtje warmde snel genoeg op.

'En dan tegen mij zeggen dat ik goed ben! Jij dan, jij bent veel beter dan ik!', zei Kittypaw. 'Niet waar', zei Bluepaw grijnzend. 'Aansteller,' zei Kittypaw. Bluepaw hoorde aan de toon dat het plagerig bedoeld was en hij begon onwillekeurig te grijnzen. Hij twee duwtjes en even later rolden ze weer samen over de grond. Bluepaw lachte. Zijn geluk kon niet op. Even later lagen ze uit te hijgen en Kittypaw rolde grappig met haar rug heen en weer. Bluepaw volgde alle bewegingen en glimlachte. Bluepaw's vacht was al warm genoeg. Bluepaw vond het schattig hoe Kittypaw zich heen en weer wrong. 'Staat schattig bij je, dat rollen', zei hij half gemeend half plagerig.

'Niet waar!' protersteerde Bluepaw. Kittypaw grijnsde. Gelukkig begreep Bluepaw altijd dat ze het niet kwaad bedoelde. Een grijns spreidde zich ook over zijn gezicht uit. Een paar duwtjes later rolden ze over de grond. Kittypaw kronkelde wat heen en weer om op te warmen. Het viel haar op dat Bluepaw een beetje naar haar keek. Net toen ze een opmerking wilde maken, mauwde hij; 'Staat schattig bij je, dat rollen.' Het klonk half plagerig, maar ook half gemeend. Kittypaw had wel kunnen blozen, als katten dat kunnen. Ze kon even geen antwoord bedenken. Wat moest je zeggen tegen je maatje? Kittypaw had even geen idee! Dus mauwde ze maar;'Heb jij het dan al warm? Ik moet nog even opwarmen! Gelukkig is grijs zo'n zonlicht absorberende kleur, jij met je wit hebt het minder getroffen!' Kittypaw lachte over haar onzekerheid heen, en was diezelfde onzekerheid een paar minuten later alweer vergeten. Wat konden de Hoge Vlaktes toch stil zijn! Een luid geblaf weergalmde door de lucht. Kittypaw sprong op. 'Honden!' Wat moesten die hier nu weer? Kittypaw begreep het niet. Dit was toch kattengebied? O, wacht, het was zeker zo'n tweebeenhond.. Haar oren draaiden heen en weer, op zoek naar het geluid..

'Heb jij het dan al warm? Ik moet nog even opwarmen! Gelukkig is grijs zo'n zonlicht absorberende kleur, jij met je wit hebt het minder getroffen!' , zei Kittypaw. Bluepaw kon een grijns niet weerhouden. 'Pestkop', zei hij lachend. Opeens galmde een luid geblaf en Bluepaw's oren trokken zich naar het geluid. Uit zijn ooghoeken zag hij Kittypaw omhoog springen. 'Honden!', zei het poesje. 'Vast met zo'n stinkende tweebeen', straalde Bluepaw de zekerheid uit. Hij liep naar Kittypaw toe en gaf haar een duwtje. Hij ging even met zijn tong tussen haar ogen en begon haar toen allemaal duwtjes te geven. Het geblaf klonk intussen dichterbij als daarnet en Bluepaw's oren trokken zich naar het geblaf toe. Het geblaf kwam steeds dichterbij en Bluepaw begon zich echt af te vragen of deze hond wel echt aan een ketting zag. Aan het geblaf te horen was het een tamelijk grote. Bluepaw zag het beest op dat moment verschijnen.

Bluepaw grijnsde breeduit. 'Pestkop!' 'Weet ik toch,'mauwde Kittypaw lachend. 'Vast met zo'n stinkende tweebeen,'riep Bluepaw, zodra de hondenblaf door de lucht galmde. Bluepaw liep naar de enorm gespannen Kittypaw toe, en gaf haar een duwtje. Zijn tong likte even tussen haar ogen, en hij duwde nog meer. Het geblaf kwam echter steeds dichterbij, en Kittypaw was nog steeds bang. Bluepaw maakte haar wel wat rustiger. Het was een enorme hond! Kittypaw sprong sissend voor Bluepaw. Ze zou die hond hem niets laten doen! Het beest zat niet aan een ketting, was vrij en gevaarlijk. Kittypaw's vacht stond omhoog, haar staart was dik en haar oren lagen plat naar achter. 'Kijk uit, Bluepaw!' Ze siste een beetje naar hem, van schrik. Eigenlijk kon ze een moedig klein katje zijn, en nu zou ze niemand haar maatje wat aan laten doen.