Hearts beat fast... {♥paw*}

Haar pels waaide de andere kant uit met de wind mee. Haar olijfgroene gericht op de rivier dat grensde tussen het territorium en Fourtrees. De geur van dassen waren erg oud nadat haar leider, Butterstar en Shrewstar is eindelijk actie hadden ondernomen. Het verbaasde haar dat WindClan geen poot uitstak. Het was hun territorium en Heartpaw had als kitten steeds voorgenomen dat WindClan alles alleen kon doen. Ze snoof. Niet dus. Nu vond ze ze angstige angsthazen. Met een zachte ruk aan haar staart draaide ze een half rondje weer richting het kamp. Het zou niet lang duren voordat Zonhoog begon en besloot dus maar wat te jagen voor ze terug het kamp inkwam. Haar ogen gericht op ieder geluidje keek ze om zich heen. RiverClanners waren niet gespecialiseerd om te jagen als het om muizen en vogels gingen. Maar Heartpaw waagde een poging. Je wist maar nooit. Ze keek fier op bij het opvangen van een muizengeur. Ze hield zich in niet meteen in te grijpen zoals je geleerd had bij het vissen maar in plaats daarvan liet ze zowat door haar poten zakken om zo stilletjes mogelijk het beest beet te nemen. Daar was het! Een klein, tenger, grijs lijfje. Maar tenminste iets. Ze bewerkte haar achterpoten terwijl ze het beest scherp in de gaten hield. Ze voelde de adrenaline door haar lijf ruizen. Nu was het het perfecte moment. Met een krachtige sprong belandde ze net naast het beest. Dat vervolgens wegrennen. 'Mouseballs!' vloekte ze. Maar Heartpaw gaf niet zo snel op. Meteen rende ze erachteraan. Eenmaal nadat ze door struiken zigzagde nam ze haar laatste poging en nam het beestje nog levend in haar bek. Vervolgens stond ze op zijn staart zodat het niet wegrende. Met een krachtige beet doodde ze het. Ha! Wie zei dat RiverClanners niet zoals de anderen konden jagen?
Eenmaal aangekomen in het kamp was het al Zonhoog. Her en der was er een groepje katten te eten en te praten. Maar nu zochten haar groene ogen naar een bekende vacht; Hushpaw. Ze besloot te gaan kijken in de Apprentice Den. Ze had hem niet gesproken sinds zijn moeder de BloodClan joinde. Echt die spoorde niet. Nogsteeds de dode muis tussen haar kaken liep ze de den binnen. Ze legde de muis neer. 'Hushpaw? Ben je hier?' vroeg ze zachtjes om de rest die een dutje deden niet te wakker.

'Ja hoor, ik ben hier zo.' Haar groene ogen keken doorzoekend naar de pels van Hushpaw. Maar dat was niet meer voor lang nodig. Ze trippelde naar de plek waar de kater zijn staart had bewogen als teken dat hij daar stond. Aangekomen legde ze de muis voor zijn neus en ging tegenover hem zitten. 'Zelf gevangen,' miauwde ze trots. 'Wil je misschien mee eten?' Ze glimlachte naar hem. Het was best wel lang geleden dat ze elkaar gesproken hadden en dus wou ze even de tijd met hem doorbrengen.

'Graag' Ze sloot haar ogen geamusseerd dicht en schoof de muis naar hem toe. 'Jij hebt de eer de eerste hap te nemen, Hushstar.' grinnikte ze. Ze sloeg haar staart om haar middel heen en voelde haar maag knorren. Die muis was, ondanks de kleine grootte, best wel te veel voor haar. Dus had ze nog een kat nodig om het te delen. Want het leek wel zonde het half opgegeten achter te laten.