The first one!

Een rotbeest was het. Al hinkend kwam hij het kamp binnen, ervoor zorgende dat zijn voorpoot niet op de grond kwam, want de verse doorn zou anders nog wat dieper in zijn pootkussentje worden gedrukt. Met een waterrat tussen zijn kaken wist hij tenminste iets mee het kamp in te nemen, maar de moeite die hij ervoor had moeten doen was immens groot. Door water en door de meest dicht op elkaar gegroeide struiken had hij moeten rennen om het dier niet te laten ontsnappen en met een gewonde poot had hij hem te pakken weten te krijgen. Dit had er wel voor gezorgd dat de doorn iets meer was ingedrukt in zijn poot en hij bij elke beweging, hoe klein deze ook was, een stekende pijn voelde.
De rat liet hij op de stapel vallen en hij hinkte meteen door naar de medicine cat's den. "Uh... Acefray? Canarypaw?" vroeg hij aarzelend. Was er iemand thuis? Of was de den gesloten voor leafbare? Zijn blauwe kijkers gingen wat onzeker door de ingang van de den, want wie weet mocht hij niet naar binnen omdat er precies op dat moment een elder behandeld zou kunnen worden..

tag -- Canarypaw first~

De zwart met witte apprentice wist niet waarom ze ooit gedacht had dat medcine cat wel een relaxed baantje zou zijn waarmee je af en toe plantjes moest zoeken, en wat kits moest nakijken. De realiteit was haar nog een beetje rauw op haar dak gevallen vooral, omdat ze haar training was begonnen tijdens een groenhoest epidemie. De den lag inmiddels vol, en Canarypaw rende er een beetje paniekerig doorheen om te zorgen dat alle katten behandeld waren, en ze niets was vergeten. Het was momenteel een chaos in haar hoofd, en het ergste was nog dat Acefray dit allemaal in twee minuten kon regelen. De grote haarbal moest haar nog veel leren, maar ze had al besloten dat hij haar hier niet meer alleen achter mocht laten totdat het hele groenhoest drama voorbij was. "Uh... Acefray? Canarypaw?" In Starclans naam, als dat nog een irritante elder was met rugpijn ging ze slaan. Met een nogal verhit gezicht draaide de apprentice zich om, en keek Ashdrizzle aan. "Acefray is er niet." Zei ze een beetje gehaast. Ze kende de kater niet goed, maar hij zou best wel een van de vriendjes van haar mentor kunnen zijn. Net zoals Tallshadow, die sliep hier gewoon in de medicine cat den. Bazig wuifde de poes hem weg als teken dat hij beter niet binnen kon komen. Nog een groenhoest geval kon ze er momenteel niet bij hebben. "Kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg ze terwijl ze naar de uitgang liep.

Uiteindelijk zag hij wel een schim verschijnen, een kleine zwart witte schim. De mentor en zijn apprentice waren gelukkig wel makkelijk uit elkaar te houden. Ze keek hem echter niet zo verheugd aan, had hij misschien onbeleefd geklonken? "Acefray is er niet." Hij werd naar achteren gewuifd en wat moeilijk hinkte hij dan ook in die richting, al voelde zijn poot daar helemaal niet gelukkig mee. "Kan ik je ergens mee helpen?" Werd er gelukkig toen wel gevraagd. Straks werd hij ook nog eens weggestuurd.. dat zou een regelrechte ramp zijn geweest. "Nou.." begon hij terwijl hij zijn voorpootje liet zien waar de doorn weer wat meer in was gezakt. "Ik wil jullie natuurlijk niet van last zijn rond deze tijden, maar ik kan deze pijn echt niet verdragen." glimlachte hij en hinkte wat opzij, voordat hij zijn evenwicht verloor door maar op drie poten te staan.

Canarypaw keek toe hoe de gestreepte kater gehoorzaam naar achteren hinkelde, en stiekem genoot ze wel een beetje van haar autoriteit. Ze was natuurlijk nog een apprentice, maar warriors luisterden nu tenminste als ze iets zei. Haar triomfmomentje was echter van korte duur toen ze bedacht hoe ze Ashdrizzles poot moest oplossen. Acefray was er niet, en het was haar eer te na om haar eerste echte patiënt te vertellen dat ze hem niet kon helpen. "Nou.." Zei Ashdrizzle, en Canarypaw hoopte dat het geen heel verhaal zou worden. Ze had wel meer te doen. De warrior liet zijn poot zien, en ze merkte de flinke doorn vrijwel meteen op. Logisch dat hij zo hinkelde."Ik wil jullie natuurlijk niet van last zijn rond deze tijden, maar ik kan deze pijn echt niet verdragen." Zei Ashdrizzle waarna hij bijna zijn evenwicht verloor. Canarypaw grijnsde. Het was stiekem wel grappig om een grote stoere warrior zo te zien. "Geen probleem." Mompelde ze. "Als onze warriors zich niet meer overeind kunnen houden hebben we ook een probleem." Die doorn moest er eerst uit, en dan had ze iets nodig om te zorgen dat het niet ging ontsteken. Misschien ook iets voor de pijn? Nah, Ash overleefde het wel. "Dit kunnen we toch beter even binnen doen." Zei ze tegen arme Ashdrizzle die weer naar binnen moet hinkelen. "Ga maar even bij de ingang liggen." Daar had de kater niet zoveel kans om greencough op te lopen, en hoefde hij niet in de koude sneeuw te gaan liggen. Even dook Canarypaw weg in het kruidenhoekje van Ace, en kwam terug met wat goudsbloem voor de ontsteking, en nog wat spinrag voor als het eventueel nog ging bloeden. Vragend keek ze de kater aan. "Ben je er klaar voor?" Vroeg ze alsof ze zijn poot eraf zou rukken in plaats van een doorntje eruit, maar dit was haar eerste patiënt zonder hulp van Ace dus dit was serieus. Ze nu aan hem bewijzen dat hij haar handje niet bij alles vast hoefde te houden.