Shadowed Heart (Silhouetteheart) ||SPT

Haar blauwe ogen zochten de omgeving af. De zachte en eeuwig aanwezige bries blies door haar langharige vacht heen. De jonge 8 manen oude kattin werd met de dag een meer toegewijde Apprentice, zelfs zonder de hulp van haar halfbroer, die enkele manen geleden was omgekomen. De geur van Riverclan drong haar neusgaten binnen waardoor ze even argwanend bleef staan. Er zouden toch geen Riverclan patrouilles in de buurt zijn, een verkeerde beweging en een oorlog zou losbreken. Nu leek het nog meer op een tijdelijke wapenstilstand. Met een rustige maar snelle beweging bekeek ze de omgeving voordat ze even ging zitten en van het Newleaf weer genoot. Heel even gingen haar gedachten naar Silhouetteheart ze had hem al lang niet meer gesproken en vroeg zich ergens wel af hoe het met hem ging. Hij was degene geweest die haar had getroost zo kort na haar broer overleden was. Een rilling liep over haar rug toen ze aan haar verleden dacht. Door een paar herinneringen durfde ze niet eens meer te vechten. Ze verstijfde gewoon terwijl de ander aanviel. Tenminste als ze niet in een paniekaanval belandde. Zou ze het ooit leren, ooit deze clan kunnen beschermen?

Het geritsel dat dichterbij kwam, duidde de komst van een andere kat al aan. Haar oortjes flikkerden een beetje terwijl ze met een zwiep van haar staart afwachtte. De jonge kattin was tamelijk alert. Pootstappen kwamen steeds duidelijker en sneller dichterbij, waardoor de bruin gestreepte kattin zich razendsnel omdraaide. De geur van Windclan, die haar enigzins geruststelde, kwam ook dichterbij. Een zwart met witte vacht kwam al in het vizier voordat ze een bekende stem hoorde en Silhouetteheart voor haar slippend tot stilstand kwam. 'Oceanpaw!' Riep de kater uit, zo'n beetje op de manier alsof hij doodsangsten had uitgezeten. Verward keek de jonge kattin, nog niet zoveel ouder als een kitten, de kater aan. Ondanks het feit dat ze hem als een goede vriend achtte begreep ze zijn bezorgdheid niet. De kater hijgde nog wat na en kwam langzamerhand voldoende op adem om verder te praten. 'Wat...doe je...hier?' Ze wachtte nog even of hij nog meer te zeggen had voordat ze zelf langzaam haar mond open trok. 'Silhouette?' Een brede glimlach kwam op haar snoet, voordat ze hem even voorzichtig en geruststellend neusde.'Ik had even geen zin om in het kamp te zitten?' Mauwde ze ietwat vragend en afwachtend. Ze wist ergens wel dat Silhouetteheart waarschijnlijk net zoals Whitelion was, snel bezorgd en op zijn teentjes getrapt. Zeker als er al een tijdje een gespannen sfeer heerste en er een reden was om uit te zijn op bloed. Hoe Silhouetteheart er nu voor stond wist ze niet en ze wist ook wel beter dan erna te vragen. 'Maak je geen zorgen, hier is geen Cyber en ik ben nog helemaal in orde.' Murmelde de kattin ongemakkelijk. Bij de naam Cyber verstijfde ze even.

Zodra ze de oudere zwart-witte kater voorzichtig neusde spinde hij. Al was het best nog wel kort, ze was blij dat hij niet al te boos was, anders had hij dat geluid niet gemaakt. Een tevreden gesnor verliet haar keel dan ook al snel, blij dat haar vriend niet te onrustig was. Zodra ze eerlijk toegaf dat ze niet in het kamp had willen blijven zitten, kuchte de kater even, alsof hij het er niet helemaal mee eens was; waarschijnlijk. Ze sprak verder over Cyber, die in haar ogen een van de grootste gevaren was die ze was tegen gekomen. Al liet de naam haar altijd wel verstijven, waardoor ze er niet al te gelukkig uit zag als ze over hem begon. 'Cyber is het probleem niet, tenminste, niet het grootste.' Zei de kater dan ook, overduidelijk duidend op de plaats waar ze nu waren, dicht bij de grens van Riverclan. Een clan waar nu niet al te positief over werd gedacht. Cyber was misschien een groot probleem, maar hij was vaak alleen waardoor de kans klein was dat hij te grote problemen zou veroorzaken. Tenminste als de kater niet alleen verveeld was geraakt en nu vrienden bij de Bloodclan had. 'Ik wil gewoon niet dat je iets overkomt en er zijn nu zoveel gevaren.' Mauwde de kater verder waardoor ze enkel een geërgerd knikje gaf. 'Er zijn altijd gevaren en zolang ik kan vechten en mijn nagels heb vindt ik wel een manier. Ik ben misschien geen vol trainde warrior maar ook niet een jonge weerloze kit.' Mauwde de jonge kattin stellig terug. Haar schouders ontspande zich wat voordat ze wat met haar staart sloeg.

'Oceanpaw,' sprak de zwart-witte kater, ineens met een kwade toon. Hierdoor spande de jonge kattin koppig haar spieren iets aan, wat wou hij nu weer. Had geen van de katten door dat ze soms even rust wou, even niet wou denken aan de Riverclan of Bloodclan, wat dat betreft. 'Ik begrijp je moed, maar het is te gevaarlijk om in je eentje hier te zijn, zo dicht bij de grenzen.' Vertelde de kater haar, bazig. Iets wat enkel de verkeerde kant op kon wrijven in de kattin die zich al niet al te best voelde. Ze was haar broer kwijt geraakt en enkel bij hem kon ze het bazige aan. Het deed haar aan hem denken, waardoor tranen al in haar ogen sprongen en ze ongelukkig met haar staart zwiepte. De streng en sterk ogende kat, liet haar langzaam opstaan en hem aankijken. Ook bij hem had ze een kort verdriet gezien, hij had immers een vriend verloren, maar ze wist ook dat ze niet wou dat Silhouette het idee had dat ze niets zelf kon. Ze naderde het Warriorschap al, elke dag kwam dichterbij dat moment. Dan zou ze zich ook zo moeten gedragen. 'Je bent mijn vader niet,' siste de kattin zachtjes. Haar ogen overwoekerd met verdriet, oude angst en pijn. 'Ik zal ooit voor mijzelf moeten zorgen, zeker nu Whitelion er niet meer is. Moge Starclan hem vredig zijn,' murmelde ze, waarna ze zich omdraaide en haar kop liet hangen.

Ze had zich eigenwijs afgewend van Silhouetteheart, ondanks dat de vriendelijke kattin met vele wat duistere katten om kon gaan was ze niet totaal op haar mondje gevallen. Als het moest zou ze spreken, zou ze voor zichzelf opkomen en haar eigen keuzes maken. De onzekerheid die ze wel had, was nu weg geschoven in een donker hoekje van haar geest, ze was niet meer een jonge onhandige kitten, ze was ouder en sterker geworden. Nog enkele manen van het Warriorschap verwijderd. 'Gevaren zijn er altijd, ook als je ze niet verwacht,' siste de kater naar haar waardoor ze enkel haar oortjes even in haar nek drukte. Ze voelde zich niet erg op haar gemak op dat moment, wat duidelijk was op de manier waarop ze stond en liep. Haar kop liet ze nog steeds hangen, al had ze zich enkele stappen van de zwart-witte warrior verwijderd. Iets raakte haar aan, met een enorme vaart. 'Vooral als je ze niet verwacht,' mauwde de kater, waarna hij een klauw uitsloeg. De jongere kattin die natuurlijk uit balans was geraakt probeerde zich wanhopig om te draaien, zijn klap had haar doen struikelen waardoor ze onhandig bewoog. Haar ogen keken angstig naar de grote en oudere kat voor haar. 'Sil?' Murmelde ze angstig waarna ze onhandig een stapje terug zette en de kater met verwarde ogen aanstaarde. Hij leek nu behoorlijk op Whitelion toen die ene keer dat ze hem had proberen te troosten, hij had haar toen als jonge kitten ook een klap gegeven. Ondanks dat ze wel voelde dat hij tegen haar aan was geknald, was ze vooral bang, erg bang.

Een woedende kat was altijd eng, zeker als de kat tot een van haar vrienden behoorde. De zwart-witte kater leek haar niet te herkennen enkel uit te vallen naar haar. Dit maakte haar onzeker en bang, zou ze zichzelf wel kunnen verdedigen, mocht het wel; tegen een clangenoot. Ze wist het niet en jammer genoeg zei de Warriorcode er ook niets over. Waarom waren het altijd zwart-witte katten die haar aanvielen, nu afgezien van een kort gevecht toen ze nog kitten was. Cyber was zwart-wit, Silhouetteheart ook. Nu rekende ze Whitelion niet mee, hij was dan wel een keer boos op haar geweest maar had haar niet tot bloedens toe verwond. Angst was duidelijk in haar blauwe ogen te lezen terwijl ze haar oren in de nek legde. Als een stille waarschuwing naar Silhouette, haar angst had haar lichaam over genomen. Haar grootste angst, namelijk vechten. Om nog maar te zwijgen dat ze zich tegen een clangenoot moest verzetten. Een klauw werd nogmaals naar haar geslagen ditmaal haar gezicht, welke nu wel degelijk grip op haar kreeg. Diepe krassen net boven haar linkeroog begonnen onmiddelijk te sijpelen met bloed. Een krijs, voornamelijk uit angst en pijn verliet haar keel en zorgde er voor dat dieren en katten in de buurt gewaarschuwd werden. Ze knipperde verwoed met haar ogen om het bloed eruit te houden. De kater omcirkelde haar waardoor ze niet zo makkelijk kon ontsnappen. Berekenend keek ze hem aan terwijl de wanhopige tranen al in haar ogen sprongen. "Snap het dan!" Riep de kater uit, waarschijnlijk nog steeds boos. Trillend bleef de jongere kattin op haar poten staan, haar haren in de nek opgezet. "Starclan vervloek me," fluisterde de kater zo zacht dat het haar nog banger maakte, of dat zijn doel was wist ze niet. Hij hijgde, wat haar verwarde, zo erg spande hij zich toch niet in? Nu sprong hij pas op haar af, ze probeerde hem te ontwijken, alleen haar zicht was duidelijk beperkt en de angst liet haar niet met rust, waardoor ze moeilijker reageerde. Starclan help me, dacht de jonge kattin wanhopig, waarna ze naar een uitweg zocht. De paniek die ze ervaarde zorgde ervoor dat de ademhaling in moeizame teugen kwam, hijgend bijna. Ze voelde een duizeligheid over zich heen komen, iets dat haar nog meer benadeelde. Hij probeerde haar tegen de grond te drukken, wat hem ook lukte, ze landde met een sterke, luide klap op de grond. "Het kan niet, je kan niet," spuugde hij in haar gezicht. Waarna hij haar met een rare blik in zijn ogen aankeek. Angst en pijn trokken razendsnel door de kattin heen waarna ze als een kleine kitten haar ogen sloot. Hopende dat er snel een einde aan zou komen. Hij, hij die nu haar grootste nachtmerrie was leek even te kalmeren. "Oceanpaw," murmelde hij. Dit deed haar opkijken, met geopende ogen. De woede kwam terug, ze voelde het aankomen, zag het aankomen. Zijn grip op haar versterkte. Wat hoopte ze toch dat het snel op zou houden. Wat had Brindleleaf haar ook al weer geleerd? Wat had Tigergaze haar proberen te leren?