Meet me on the battlefield [Training]

De stilte waar ze eerst zo bang voor was geweest, had nu iets van kalmte. De kater straalde rust uit, een zekerheid die ze zelf nog niet had gevonden. Hoe meer tijd ze met hem doorbracht, hoe meer ze naar hem op begon te kijken. Ze begon hem meer te vertrouwen, al had ze nog niet helemaal besloten of dat een verstandige beslissing was. O neigde soms misschien naar naïviteit, maar tevens wist ze hartstikke goed dat ze zich in de Elite bevond, een Clan met katten die over het algemeen niet te vertrouwen waren. Dom was ze niet. Even was ze bang voor wat ze gezegd had; zoiets was gevaarlijk. Wanneer ze uit de Bloodclan zou stappen, werd ze vogelvrij verklaard. Om al aan te geven dat ze weg wilde, was een risico. Vooral aan een trouw lid als Hellhound. Zijn woorden verrasten haar, hij raadde haar aan bij de Clan te blijven, maar hij klonk alles behalve boos. "Ken je iemand die de Clan heeft verlaten?" miauwde ze. Ze had eigenlijk nooit gehoord van iemand die uit de Clan was gestapt, en geleefd had om het door te vertellen. Als er zo iemand was, kon die haar wellicht helpen.

Ergens wist ze ook wel dat het verlaten van de Elite nu al een verloren zaak was. Om zo'n actie met succes te ondernemen, moest je tien maal slimmer, dapperder, sterker, sneller en verstandiger zijn dan O was. Ze stond nu al doodsangsten uit voor de Bloodclan, hoe zou het wel niet zijn wanneer ze met zijn allen achter haar aan kwamen? Ze slikte angstig bij de gedachte. Nee, dit moest ze verstandig aanpakken, want een goed stel hersenen was eigenlijk het enige dat ze had. Er was geen situatie waar ze zich uit kon rennen of vechten, maar denken lukte meestal wel. Als rogue zou ze ten dode opgeschreven staan, dat wist ze zeker. Ze zou een groep nodig hebben om zichzelf te kunnen verdedigen, maar natuurlijk zou geen enkele Clan haar toelaten. Haar enige optie was dus om hier te blijven, tegen al haar genoegen in. Toch gaf Hellhound aan wel iemand te kennen die de Elite had verlaten en het tevens overleefd hadden: Lìtil en Miles. De namen deden wel bellen in haar hoofd rinkelen, maar veel associatie had ze er niet bij. O slaakte een zucht van verslagenheid. "Ik zal het idee wel laten varen," miauwde ze zachtjes. Teleurgesteld, maar het kon niet anders. Toen bedacht ze zich ineens iets. "Ken je ook iemand die door de leider uit de Elite is gezet?" Dat zou vanwege verschillende redenen kunnen zijn natuurlijk. Slecht gedrag, te goed gedrag? Haar geval was juist dat laatste. En de Elite had toch geen baat bij een goed geaarde kattin?

Het laatste beetje hoop leek als het ware uit haar lichaam te sijpelen. Ontsnappen was niet mogelijk, tenminste, niet levend. Hellhound was serieus in zijn waarschuwing, en het zou verstandig zijn van O om zijn advies op te volgen. Dat betekende dat ze bij de Elite moest blijven, voor de rest van haar leven. Een donker uitzicht voor een jong leven. Ze keek naar de grond, teleurgesteld. De kater slaakte echter een opgeluchte zucht, waarschijnlijk blij dat hij niet door dat drama heen hoefde te leven. Of hij was oprecht blij dat ze haar leven niet op het spel zou zetten om uit de Elite te komen. Ook verbanning was geen optie, maar dat was maar de helft van O's zorgen. Zou er in de Elite een straf staan op 'te goed' gedrag? Zo ja, werd ze dan publiekelijk verwond, zoals Hellhound zei? Ze slikte nerveus, de gedachte maakte haar al bang. "Denk je dat Claw me zou straffen omdat ik niet zo ben als de rest? Omdat ik niemand pijn wil doen," vroeg ze op bange toon. Het was een rare wereld, waar ze wellicht wel moest boeten omdat ze niemand leed aan wilde doen.  

O was behoorlijk bang voor Claw; de kater had een aura van kwaadaardigheid om zich heen. Zijn grote, zwarte verschijning alleen al was materiaal voor je ergste nachtmerries. En dan die felgroene ogen die dwars door je heen leken te kijken, die massieve klauwen die je in één keer in tweeën zouden kunnen scheuren. Nee, ruzie met hem wilde ze niet. Het liefst zou ze onzichtbaar zijn voor katten zoals hij. Dat hij haar bestaan gewoon zou vergeten. Helaas werkten dingen niet zo, en zat ze vast in de Elite, in het zicht van zowel Claw als Zira. Vandaar dat het belangrijk was dat ze goed naar haar mentor luisterde. Hij had schijnbaar toch het beste met haar voor, in tegenstelling tot wat ze verwacht had. Daarbij zat hij al heel lang in de Elite, kende Claw vast stukken beter dan zij en hij wist vast wel wat te doen. Haar hart leek door de grond te zakken toen ze hoorde wat hij zei. "Het enige dat je wel echt zal moeten doen is officieel Member worden en dus een Kittypet vermoorden ..." Ze slikte, dat zou ze niet kunnen. Nooit. Vechten om zichzelf te verdedigen was tot daar aan toe, maar het leven nemen van een onschuldige kat? Ze zou het niet kunnen. "Ik kan geen kittypet vermoorden..." miauwde ze wanhopig. Hoe kon iemand leven nadat ze zoiets hadden gedaan. Het was alleen nog maar erger toen ze zich bedacht dat de kater voor haar het wel had gedaan. En Yu... Ze keek Hellhound rechtstreeks aan. "Jij... Hoe heette de kat die jij vermoord hebt? Hoe zag hij eruit?" vroeg ze. Natuurlijk zou hij het nog wel weten, toch?

Nog steeds waren haar donkerblauwe ogen gefixeerd op de rode kater voor haar. Haar gevoelens voor hem waren gemengd. Aan de ene kant was hij begripvol geweest, leek hij haar toch te willen beschermen. Aan de andere kant was hij tot op een zeker niveau net als de rest. Hij had zich vrijwillig bij de Elite gevoegd, had een kittypet vermoord zodat hij zichzelf tot Member kon eleveren. Ze had geen idee tot op welke hoogte ze hem kon vertrouwen, en dat was een gevaarlijk iets. Ze probeerde hem te peilen; de kalmte die de kater uitstraalde, maakte het moeilijk om te kijken wat hij dacht. Zou hij spijt hebben van zijn daden? Waarschijnlijk niet. Dat was een gedachte die haar zorgen baarde. Ze werd omringd door katten die moorden op hun naam hadden staan en er niets achter zochten. Ze haalden er zelfs voldoening en status uit. Ze begreep niet hoe ze in zo'n verdraaide realiteit had kunnen belanden. Hellhound beschreef zijn slachtoffer als een witte kater, wiens naam hij nooit had geweten. O knikte aarzelend, de gedachte bracht haar nog steeds ongemak. Ze luisterde aandachtig naar de kater, die meer losliet over zijn ervaring. Het bleek wel dat er een hoop was dat ze nog niet wist over haar mentor. "Wie was de eerste... en waarom?" Ze was bang voor het antwoord op de vraag en dat was tevens te horen in de toon waarop ze sprak. Het leek zo onwerkelijk voor haar. Ze verwachtten toch echt niet dat ze zoiets zou doen?

Dit gesprek begon ondertussen steeds meer te lijken op een kruisverhoor, maar O kon het niet echt laten. Ze was oprecht nieuwsgierig naar de kater voor haar. Hij was ten eerste al anders geweest dan dat ze gedacht had, rustiger, realistischer. Angst had plaatsgemaakt voor interesse. Ze begon zich haast op haar gemak te voelen, iets dat ze niet vaak had bij leden van de Elite. Toch voelde ze zich weer lichtelijk nerveus bij het vooruitzicht naar wat hij haar nu ging vertellen. Ze keek in stilte toe hoe de kater een poot over zijn oor haalde, het was wel duidelijk dat hij zelf ook aarzelde om het haar te vertellen. Wat het ook was, het was geen mooi verhaal. Toch kwam hij ermee naar voren. Haast in shock hoorde ze het verhaal aan; hij had zijn vader vermoord, zijn bloedeigen vader. En vervolgens zijn broer. O keek hem geschokt aan. Jinx had haar een keer geslagen als kitten, was er vervolgens vandoor gegaan zonder ook maar een woord te zeggen maar nooit was het ook maar in haar opgekomen om hem te vermoorden. Misschien was ze wel gewoon zwak, of misschien juist sterk. "Heb je er spijt van..?" vroeg de poes, bang voor het antwoord. Eigenlijk zou het antwoord op die vraag haar hele indruk van Hellhound kunnen veranderen. "Waarom zou je vader zoiets doen?" bracht ze er vervolgens langzaam uit. Eigenlijk schatte ze Zira ook wel in staat om zoiets te doen, mocht het zover komen. Onvoorwaardelijke ouderlijke liefde is niet iets dat O kende.

Er viel een korte stilte, maar niet zo'n standaard, ongemakkelijke stilte. Het was een geladen stilte, één die vol zat met een bepaalde spanning. Ze was op dit moment een heel nieuw beeld aan het vormen van haar mentor en deze nieuwe informatie zou daar behoorlijk wat invloed op hebben. Ze ging zitten en sloeg haar staart om haar poten. De kattin zelf was behoorlijk klein, maar haar staart was juist aan de grote kant. Het zag er apart uit, maar het zorgde er wel voor dat ze zich toch net een tikkeltje veiliger voelde wanneer ze het pluizige aanhangsel om haar lichaam sloeg. De kater gaf aan geen spijt te hebben, in ieder geval niet echt. Bij die woorden legde O haar oren wat meer in haar nek. Fout antwoord. Misschien lag het wel aan haar; het concept van wraak sloeg gewoon niet aan bij haar. Ze begreep het idee erachter wel, maar ze begreep de neiging ernaar niet. Misschien was zij wel gewoon raar en de rest van de wereld normaal. Ze zuchtte, ze had genoeg gehoord. "Laten we verder gaan met de training..." Het verhaal van Hellhound zou waarschijnlijk nog lange tijd in haar kop rondspoken, en het zou haar vannacht zeker wakker houden. Piekeren was een probleem waar ze vrij veel last van had, en Hellhound had haar zojuist allemaal nieuw materiaal gegeven.

O aarzelde om de kater voor haar aan te kijken. Ze was ergens wel blij dat hij volkomen eerlijk tegen haar was geweest. Ongecensureerde eerlijkheid was iets dat soms moeilijk te vinden was, vooral als het over een controversieel iets ging. Ja, de kater had enkele moorden op zijn naam staan, maar waarom was ze daar toch zo verrast over? Zoiets had ze moeten verwachten van een kat uit de Elite. Hellhound had iemand - meerdere iemanden - vermoord, en datzelfde gold voor Zira, Jinx, Claw, Yu en elke andere kat die bij de Elite zat. Het zou niet meer zo heel lang duren voor haar siblings zich ook aan die lijst zouden toevoegen. Pyre zou het wel in zich hebben, dat wist ze zeker. Van Nyra wist ze daarentegen helemaal niks en Muta werd steeds moeilijker te peilen. Haar zuster was eerst vriendelijk geweest, maar nu zag ze langzaam maar zeker iets veranderen in de jonge poes. En het maakte haar bang. Weldra zou ze de enige zijn die anders was, de enige die niet in staat zou zijn om te doen wat Claw van haar vroeg. Hellhound had nog iets tegen haar te zeggen; ze keek hem enigszins verbaasd aan, maar luisterde nauwkeurig. Over dat spijt hebben geen zin had, dat je aan de toekomst moest denken. Ze vernauwde haar ogen. Was dat wat hij zichzelf vertelde zodat hij s'nachts kon slapen? "Iemand die geen spijt heeft van dat soort daden verdient geen toekomst," miauwde ze toen, standvastig. Een stuk zekerder dan ieder ander ding dat ze had gezegd. Je kon leren van je acties. Ze wilde niet iedereen na iedere kleine fout veroordelen, maar moord was iets groots. Iets onherstelbaars. Het zou je voor de rest van je leven moeten achtervolgen.  

Even had ze bijzonder veel vertrouwen in zichzelf. Want het enige waar ze zekerheid uit trok, was haar visie op de wereld. Haar moraal, haar gevoel voor goed en slecht, dat was het enige waar ze grip op had. Het gaf haar het gevoel dat ze wel in orde was. Maar Hellhound wist die hele fundering in één zin te ontwrichten. "En precies om die reden ben ik hier," zei de kater, op een toon waarop hij nog nooit tegen haar had gesproken. Een rilling trok over haar ruggengraat; ze had een grens overschreden. Ze slikte, liet haar kop laag zakken. Misschien had ze haar mond deze keer echt voorbij gepraat. Best wel een prestatie voor een kattin die over het algemeen niet zoveel zei. Toch zetten zijn woorden haar wel aan het denken. Zag hij de Elite als een doodlopend spoor? Zag hij geen toekomst in Claw, in de Bloodclan? "Jachttechnieken," hoorde ze zijn stem toen weer zeggen. Ze kon het niet helpen om ineen te duiken. Het deed haar denken aan die keer dat Jinx haar geslagen had en vervolgens tegen haar had gepraat alsof er niets aan de hand was. Het verschil in aanpak tussen een vogel en een muis? "Uh.. bij vogels moet je extra goed op je houding en op de windrichting letten. Zodra ze je door hebben, zijn ze weggevlogen. Een muis zou je nog kunnen vangen wanneer hij weg rent..." miauwde ze, amper hoorbaar. Ze had geen idee wat er eigenlijk uit haar mond kwam, ze zat met haar kop nog bij wat er zojuist was gebeurd.

De sfeer was volkomen omgeslagen, dat was wel duidelijk. Het beetje vertrouwen in Hellhound dat ze bijeen had geschraapt, was volledig weggewaaid. Ze mocht dan wel een beetje naïef zijn, een tikkeltje kinderlijk, vertrouwen was ze net zo snel weer kwijt als dat ze het weggaf. Geen waterdichte tactiek, vooral niet in de Elite, maar het was gewoonweg wie ze was. Wat emoties betrof, was O ook een open boek. Het was met gemak te zien en te horen hoe ze zich voelde. Nu zat ze er ineengezakt bij, haar kop naar de grond gericht en haar stem op die lage, hese toon die ze aannam wanneer ze zichzelf geen houding wist te geven. Ja, ze waren terug bij af, maar O kennende, zou het wel vrij snel weer goed komen. Ze hechtte zich vrij snel aan iemand, zo lang die maar een tijdje aardig tegen haar deed. Ondanks het voorval bleef ze nauwkeurig luisteren naar de lessen van Hellhound, ze wilde zijn tijd niet verdoen en ze vond het helemaal niet erg om het één en ander op te steken. Ze knikte begrijpend toen hij klaar was met praten. Bij zijn volgende vraag leken haar ogen weer een beetje op te lichten. Zwemmen en klimmen? "Klimmen lukt wel een beetje. Zwemmen heb ik nog nooit gedaan," zei ze, deze keer was het enthousiasme hoorbaar in haar stem. Ze zou dolgraag leren zwemmen!