Searching for more.

De laatste tijd leek het een gewoonte te zijn geworden voor de jonge poes; 's avonds spendeerde ze haar tijd door te wandelen. Een avondwandeling, het klonk als iets dat oude lullen deden. Maar goed, het gaf de poes was rust en een manier om toch even, ondanks haar verplichtingen, het kamp buiten te komen. Zeker na alle gevechten was de poes eigenlijk alleen nog maar in het kamp, druk bezig met haar uiterste best doen. Het was vermoeiend, maar gaf hij een gevoel van belang. Alsof ze misschien toch een verschil kon maken, iets wat haar gerust stelde. Het enige nadeel was echter dat ze haar vrijheid miste; ze kon niet meer eindeloos door het territorium zwerven zoals vroeger, genietend van de rust. Daarom deed ze het nu, op avonden zoals deze. Het zou allemaal perfect zijn en de poes wilde ook net terugkeren, toen een geur haar afleidde. Er was een Shadowclan kat, in hun territorium geweest. De poes wist ergens wel dat het slim was om terug te gaan en een warrior te roepen, maar haar nieuwsgierigheid won het. Als ze goed oplette, dan zou niets mis kunnen gaan right? Aan die gedachte hield de poes zich vast terwijl ze door het Windclan territorium het geurspoor volgde. Al snel besefte ze zich dat ze het gebied uitging, richting de high stones. Misschien was het wel een medicine cat die naar de moonstone ging, dan had ze helemaal geen reden hier te zijn. De poes wilde dan ook net weer terug gaan, toen ze een zwart-wit figuur zag, enkele vossenlengtes van haar vandaan. Geschrokken dook de poes achter een steen. Ze had het geluk dat de wind van de goede kant kwam, waardoor hij haar nu niet perse kon ruiken. De vraag was echter voor hoelang.

Kennelijk was ze opgemerkt, want een emotieloze en neutrale stem verbrak de stilte. "Kom maar, ik doe je niks," dat klonk dus precies als iets wat iemand zou zeggen die wel wat ging doen. Maar goed, veel zin had het toch niet om je achter een steen te verstoppen. De poes hief zich dan ook wat schuchter overeind en tuurde eerst over de steen heen voordat ze erom heen liep en hem twijfelachtig aan keek. "W-waarom ben je door het, eh, het Windclan territorium gegaan?"Ze slikte en vervloekte haar trillende stem, die nooit haar woorden goed uit leek te willen spreken.

De kater leek bijzonder kalm te zijn, of hij gaf er gewoon weinig om. Hoe dank ook, hij stapte naar voren en kantelde zijn kop wat. "Omdat dat de snelste manier is naar Highstones," was het enige dat hij zei. "Geen zorgen, ik heb niks genomen, ik ben geen regelbreker," even wiebelde ze met haar oren. Was het gaan door ander mans territorium niet al een regel die werd gebroken? Of had hij een hoger rang? Routpaw liet haar blik nogmaals twijfelend over hem heen gaan, maar herkende hem niet van de herhalen. Het verwarde haar, en dat was te zien aan de uitdrukking op haar gelaat. "Ehm, waarom moest je naar de high stones?"

Op haar vraag haalde de zwart-witte kater zijn schouders op. "Om weg te zijn van al de stress en misschien iemand te kunnen vinden," klonk zijn stem kalm en Routpaw voelde zich ongemakkelijk onder zijn scherpe blik. "Ik heb geen hoge rang maar diegene die ik zoek wel," De poes wiebelde bedenkelijk met haar oren, niet precies begrijpend waar hij op doelde. Door zijn emotieloze, kalme houding vond ze de Shadowclanner maar lastig te pijlen. "Val me maar aan ofzo, het is niet dat ik er veel om geef wat er echt gebeurd," met een diepe frons op haar gelaat keek ze hem weer aan. "A-aanvallen..?" Ze schudde verward haar kop. "Ik val niemand aan." mompelde ze, waarna ze even twijfelend om de binnenkant van haar wang kauwde. "Als.. Als je wilt kan ik je helpen met, eh, met zoeken?"Stelde ze wat onzeker voor.