Knock Knock

Hij verveelde zich dood.
Hij moest iets hebben om te doen, wat dan ook, alles was beter dan de wanden van de apprentice den herstellen. Hoewel hij dit klusje altijd op iemand anders wist te schuiven, was hij er vandaag niet onderuit gekomen. En StarClan, wat had hij er een hekel aan. Zijn gezicht stond op onweer, al was dit voor niemand te zien. Nee, als er iemand in de buurt geweest was, zou hij zo niet gekeken hebben. Hij moest zijn... Foutje herstellen door iedereen weer te herinneren aan wat voor een perfecte apprentice hij wel niet was, hoe een perfecte warrior hij eigenlijk zou moeten zijn..
Pootstappen deden hem doen opkijken, en zijn de woedende uitdrukking gleed met gemak van zijn gezicht af. Oh, hij had het gewoon al zo vaak gedaan. Maar keer op keer amuseerde het hem weer om het leven van anderen in zijn klauwen te hebben, hen alleen te laten zien wat hij wilde. Echter had het bij dit persoon niet al teveel zin.. De she-cat die voor hem stond was op geen manier ook maar iets van aantrekkelijk voor hem, veel te jong, daar kon hij niets mee. Wolfkit, kitten van Sinclaw. Echter verscheen er toch een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, want hoewel hij niks met de kit zelf kon, had hij Sinclaw altijd al interessant gevonden. "Wolfkit, ik weet dat je geen mede-apprentice bent." miauwde hij toen en liet een zacht gegrinnik horen, dat de meeste she-cats verliefd achter lieten - maar zoals gezegd, dat was niet zijn doel bij deze kit. Die moest hem alleen maar geweldig gaan vinden. "Maar ik zal niks zeggen, hoor."

Er verscheen een vriendelijke glimlach op het gelaat van de kater, wiens naam Wolf nog niet wist. Echter begroette de kat haar niet zoals een aprentice zijn mede-apprentice zou moeten begroeten, waardoor ze hem meteen al niet mocht. "Wolfkit, ik weet dat je geen mede-apprentice bent." Grinnikte de kater, alsof het een grapje was.  De vrolijke grijns op haar gelaat verdween als sneeuw voor de zon. Ze was wél een apprentice! Later zou ze de leader worden van deze clan, dat had mama immers gezegd, dus mocht ze heus zelf beslissen of ze een apprentice was of niet. "Jawel!" Piepte ze dan ook schel waarna ze resoluut ging zitten, dit was nu haar slaapplek. Jep, vanaf nu wel. "Maar ik zal niks zeggen, hoor." Ze knikte heftig. "Hm-hm! Anders stuur ik mama op je af hoor!"Gelukkig voor de kater was Wolf nog te jong om lang boos te blijven, er verscheen dan ook al snel weer een glimlach op haar gelaat en ze keek de kater met twinkelende ogen aan. "Ik wordt later de aller goedste warrior en daarna de goedste leader!" Besloot ze aan de kater mee te delen, waarna ze in een dreigende gevechtshouding sprong. "Wie ben jij?"

Het was grappig hoe het brein van een kitten werkte. Zo simpel. Zodra hij vertelde dat hij de waarheid wist, leek ze om te slaan, in iets totaal anders dan ze enkele secondes geleden geweest was. Een geamuseerde glinstering verscheen in zijn ogen, maar de rest van zijn gezicht bleef totaal serieus. "Hmm? Wel? Dan moet ik een foutje gemaakt hebben." miauwde hij en knikte toen, waarbij hij kort fronste. "Ja, nu kan ik het wel zien. Je bent wel groot genoeg voor een apprentice." vervolgde hij, al was het natuurlijk overduidelijk voor hem dat het zeker weten wel een kitten voor hem was. Ach, zolang 't kind hem maar leuk zou vinden was het prima. Toen Wolfkit hem vertelde dat ze later zowel de 'goedste' warrior als leader werd, keek hij haar verbaasd aan. "Goh! Maar dat waren mijn plannen ook al!" miauwde hij overdreven. Toen ze meteen in een positie sprong, die waarschijnlijk iets van een vechtpositie weg moest hebben, deed hij haar beweging na. Professioneel zakte ook hij door zijn poten heen, en hij sloeg gracieus met zijn dikke staart heen en weer, om aan te tonen dat hij best even met haar stoeien wilde.

- Aw Lion is hier zo cute, jammer dat alles fake is lmao

Hij kon inzien waarom sommigen zo in de ban waren van kittens. Hijzelf niet zo zeer. Hij vond er eigenlijk gewoon helemaal niets aan, altijd maar doen alsof zij beter waren dan jijzelf, terwijl dat helemaal niet waar was. Waarom zouden ze altijd valse hoop gegeven worden? Kijk nou naar deze, veel te veel zelfvertrouwen, veel te koppig. Hij zou haast afkeurend snuiven, als hij niet in een rol zat op het moment. Hij keek haar met een ondeugende blik aan en knikte, wat aantoonde dat hij haar uitdaging aannam. "Dat klinkt als een plan," miauwde hij, en duwde zijn halflange haren hoog op zodat hij groter leek. De kleine kitten viel zijn poot aan, en snel trok hij deze weg, waarna hij zijn zware kop op haar rug drukte. Om nou te zeggen dat hij oprecht zin had in dit potje stoeien, zou een leugen zijn. Maar dat was dan ook waar zijn leven uit bestond - leugens.

De kattin begon wat te gillen, en kort schoof Lion zijn oortjes in zijn nek. Als ze nog even doorging zo, zou hij zich binnen de kortste keren bij de elders kunnen voegen, wegens gehoorbeschadeging. Hij liet haar dan ook gaan toen ze miauwde dat hij dik was, zodat ze zou stoppen met haar beschuldigingen jegens hem die ze recht zijn oor in tetterde. Hij trok zijn wenkbrauw naar haar op. "Of..." miauwde hij in een fluister, waarna hij zijn kop vlakbij haar oor bracht. "Ik ben gewoon sterker dan jij." vervolgde hij, alsof hij zojuist één van zijn grootste geheimen in haar oren gefluisterd had. Hij kwam terug overeind, en keek haar vragend aan. Als ze het wilde ontkennen, prima... Maar dan wist hij dat hij niet veel aan haar had. Misschien zou hij haar wel kunnen trainen, haar het kamp mee uit sneaken, haar ombuigen tot zijn marionette.. Maar als ze te koppig bleek, zou hij het er ook zo bij laten.

 Haar beschuldiging leek hem kennelijk te raken, want de enorme poot werd van haar rug verwijderd en Wolfkit trok zich haastig overeind waarna ze het stof wild uit haar vacht schudde en hem mokkend aan keek. "Of..." klonk de fluisterende stem van de kater, waarna hij zijn kop bij haar in de buurt bracht. Wolfkit legde wat ongemakkelijk haar oren in haar nek maar weigerde om terug te deinzen, al vond ze hem stiekem best wel een beetje eng zo. "Ik ben gewoon sterker dan jij." aangebrand keek ze de tabby kater aan. "Helemaal niet!" Protesteerde ze, maar toen ze hem in zijn gele kijkers aankeek en zich voorstelde wat er zou gebeuren als hij eens echt zijn nagels zou gebruiken, wist ze ergens ook wel dat ze fout zat. Dus wendde de poes haar blik af en schuifelde wat met haar poten. "Oké... Misschien een beetje dan." Gaf ze dan toch schoorvoetend toe, maar haar vuur was zeker niet gedoofd want toen ze hem aankeek lag er geen verslagen blik in haar ogen, in tegendeel. "Maar ik ga net zo lang en hard trainen tot ik de allergoedste warrior en dan leader wordt!" Sprak ze met een vastberadenheid die opmerkelijk was voor haar jonge leeftijd. Haar moeders trots en liefde was alles wat ze wilde. Sinclaw had gezegd dat ze een clanleader zou worden, dus zou de poes dat ook worden. Op welke manier dan ook.

Eerst leek Wolfkit koppig te zijn, maar hierna gaf ze toe, wat mooi was. De kater keek nu geïnteresseerd naar de kitten, nam haar in zich op. Bij de woorden dat ze de aller 'goedste' warrior worden zou, grinnikte Lion. "Vast en zeker." miauwde hij en trok met zijn oor. "Wil je mijn hulp er anders bij? Ik kan je trainen tot je een echte mentor hebt." miauwde hij en grijnsde haar kant op. Het zou mooi zijn als ze ja zou zeggen.

Op haar woorden grinnikte de kater, alsof het een soort grapje was. Wolfkit blies haar longen vol en zette haar borst vooruit, ze zou die kater nog wel een poepie laten ruiken! Misschien niet nu, maar ooit! "Vast en zeker." de kater trok kort met z'n oor en Wolfkit keek hem schuin aan. Hij leek ergens over na te denken. "Wil je mijn hulp er anders bij? Ik kan je trainen tot je een echte mentor hebt." wowowow! Wolfkits gele ogen lichtten haast op in het donker en enthousiast sprong ze omhoog. "Ja! Dat zou ik heel cool vinden!"piepte ze enthousiast. Zo zou ze een voorsprong kunnen krijgen op de andere kits en mama helemaal trots kunnen maken! De jonge poes zag het al helemaal zitten. "Kunnen we zo snel mogelijk beginnen? Zoals, eh, nu?" met grote ogen keek ze de kater aan.

Haar antwoord was er één die hij horen wilde. Ze leek duidelijk enthousiast en zijn rechtermondhoek kroop omhoog in een kleine grijns. Hij zag potentie in haar; ze was groot, had kracht dat hij kon ombuigen en als hij jong met haar begon, zou ze zich aan hem gaan hechten. Hij keek haar met een grijnsje en opgetrokken wenkbrauw aan bij haar vraag. "Dat kan heel goed," beantwoordde hij simpeltjes, en tikte haar schouder aan met zijn dikke staart. "We moeten wel voorzichtig zijn. Ik wil je namelijk het kamp uit helpen, zodat we goed kunnen trainen zonder dat iemand ons lastig valt, maar dan moet je wel onopvallend zijn. Dat is dan les nummer één. Kan je dat?" hij keek haar indringend aan, zijn blik nu serieus, om haar te laten voelen alsof ze werkelijk ontzettend belangrijk was. Zijn kleine volger.

Een grijnsje sierde zijn lippen toen ze hem vroeg meteen te beginnen. "Dat kan heel goed," haar gele ogen lichtten gelukzalig op. Bij de aanraking van zijn pluizige staart veerde ze dan ook op. Yippee!"We moeten wel voorzichtig zijn. Ik wil je namelijk het kamp uit helpen, zodat we goed kunnen trainen zonder dat iemand ons lastig valt, maar dan moet je wel onopvallend zijn. Dat is dan les nummer één. Kan je dat?" even keek ze hem wat gepuzzled aan. Eh, nee? Ze was gewend om juist alle aandacht naar zich toe te trekken. Toch knikte de poes heftig en probeerde zijn serieuze blik te kopiëren. "Ja meester Lionpaw!" sprak ze en ging zo recht mogelijk zetten. Als ze wilde, kon ze zo in Wolfkit the master of stealth veranderen. Hoopte ze.