The wise man told me...

Onderwerp: The wise man told me... za 26 nov 2016 - 23:18

Hij keek even op en zuchtte. Als hij zakken of donkere kringen onder zijn ogen kon hebben dan had hij dat gehad. Hij stond op en keek even schuin naar het hoopje grijze vacht dat nog lag te slapen... Het was vreemd en zeer pijnlijk om naast hem te slapen, maar hij sliep wel... En het was warm. Hij haalde even diep adem en keek naar zijn lijf, die er niet meteen goed aan toe was. Het was maar eens tijd dat hij melde aan zijn apprentice dat het tijd was voor een pauze... Ookal was er nog niks gebeurd. Dus daarom liep hij wankel naar de apprentice den en ging zitten aan de ingang. "Swiftpaw?" zei hij, zwakjes en licht hees door de droogte in zijn keel. Het was pijnlijk, als een rasp, maar goed genoeg om het door de den te laten weerklinken. Hij kon de ander wel taken geven en les geven in het kamp maar hij wist niet wat het zou worden als hij naar buiten ging. Het was vreemd, hoe hij nu opeens luisterde naar zijn oude man... Na alles wat er was gebeurd.

-Swiftpaw

Rip Augurkielurkie

♥:

De jonge kater lag best wel chil te slapen in zijn nest, zijn ogen waren half open en zijn lichaam lag lekker op zijn plek. Tot hij een schaduw zag op duiken in de verte, een schim. Deze kater kende hij al, hij kende deze al vanaf zijn eerste dag dat hij een goede mentor kreeg. Dit was namelijk haar vriendje. "Swiftpaw?" zei Lurk, zwakjes en licht hees door de droogte in zijn keel. Een bezorgde blik kwam uit de jonge apprentice, vlug trippelde de mollige bruine apprentice naar buiten. Swift keek hem aan recht in zijn ogen, zag de herkenbare zwarte witte vacht van de kater voor zich. "Whats up tho?" vroeg hij bezorgd. Hij keek naar de pijnlijke kater, deze leek langzaam in te krimpen voor zijn gezicht. Hij slikte, hij ging toch niet weer een mentor verliezen.. Toch? Hij keek hem aan, langzaam ging hij voor de kater zitten en sloeg zijn gestreepte staart om zich heen. Zijn ambere ogen keken in de ogen van zijn nieuwe mentor, hij kreeg een slecht gevoel over dit alles. Een heel slecht gevoel, please laat dit niet iets ergs zijn. Laat dit gewoon een kleine verkoudheid zijn maar geen groenhoest of zo, bezorgd spitste hij zijn oren. Moesten ze niet naar zijn vrouw Rough toe die was bevallen, hierdoor had hij namelijk ook een andere mentor gekregen. Hij likte zijn droge lippen, zijn ambere ogen keken diep in de ogen van de kater voor hem.

Het duurde niet lang. Hij moest eigenlijk blij zijn dat zijn apprentice zo gehoorzaam en al was, een echt dotje kon je het eigenlijk ook noemen, maar het was niet dat zoiets in zijn gedachten zou opkomen, nog in geen vijfhonderd jaar man. "Whats up tho?" zei hij en hij haalde even diep adem waarna hij even zijn keel schraapte. "Acefray heeft me gezegd," hij slikte even. "Dat ik niet langer je kan trainen, het spijt me..." zei hij even met een luide zucht. "Je kan vragen voor een nieuwe mentor als je wilt.. OF je kan wachten tot ik beter ben en ondertussen dingen doen die ik je opdraag..." murmelde hij. "Als je wilt kunnen we trainen in het kamp en de med cat den, maar Ace zal me niet te snel uit het... Het kamp laten gaan," zijn stem stierf even af en hij schraapte zijn droge keel nogmaals. Hees en verzwakt was hij, een combinatie die niet lekker was als je moest praten.

Rip Augurkielurkie

♥:

Swift keek bezorgd naar de zwart witte kater, dit was namelijk Roughflower zijn vorige mentor haar hosbando. Hij staarde hem aan met grote ogen. "Acefray heeft me gezegd," Begon Lurk, hij slikte even. De jonge kater keek hem aan, wat was het wat Ace had gezegd? Iets van stress en ongemakkelijkheid kwam in de bruin gestreepte apprentice op, "Dat ik niet langer je kan trainen, het spijt me..." zei zijn nieuwe mentor even met een luide zucht. "Wat.." Kwam er zacht en half mompelend van Swiftpaw vandaan, het glipte uit zijn mond. Langzaam ging zijn blik teleur gesteld naar beneden, hij slikte voorzichtig. Een soldaat moest zich sterk houden, heel sterk. Helemaal in situaties zoals dezen, "Je kan vragen voor een nieuwe mentor als je wilt.. OF je kan wachten tot ik beter ben en ondertussen dingen doen die ik je opdraag..." murmelde Lurk. "Als je wilt kunnen we trainen in het kamp en de med cat den, maar Ace zal me niet te snel uit het... Het kamp laten gaan," zijn stem stierf even af en hij schraapte zijn droge keel nogmaals. Langzaam voelde Swift zich eigenlijk verdrietig, ergens vond hij het jammer dat hij misschien van mentor moest wisselen of juist van mentor moest wisselen. Ergens kon hij huilen, ergens kon hij al zijn gevoel uiten. Hij wilde niet nog eens wisselen van mentor of jaa.. Als die mentor bijvoorbeeld een bevalling kreeg maar niet ergens ziek van was, hij wilde de oude Lurk terug. Hij keek de kater diep aan met zijn ambere ogen, sloot ze kort waarna hij ze weer opende. De jonge kater raapte zijn moed bij een, een glimlach kwam op zijn gezicht en gaf zijn mentor voor hem een schouder klopje. Er was moed maar ook uitdaging in zijn ogen te zien, "een apprentice moet zich aanpassen naar de situatie van zijn gebied." Miauwde hij grinnikend, dat had hij van zijn vorige mentor geleerd. "Uuuh ik bedoel hier mee te zeggen dat ik geen nieuwe mentor ga vragen, ik wacht gewoon tot dat U beter bent Sir!" Sprak hij. Iets van een sprenkeltje hoop was te zien, hij had altijd de hoop dat deze sterke kater voor hem vlug zou gaan genezen. "Maar eerst, zullen we naar de med. den gaan. Dan kunnen we daar je graf neer zetten." Plaagde hij zijn zwart met witte mentor.