Partners <3

Redpetal wenkte de bruine kater glimlachend mee toen ze hem voorbijliep. De ceremonie was net geweest, en de katten verdwenen langzaam allemaal van de open plek. Zealspark was ook alweer nergens meer te bekennen; de nieuwe apprentices waren hun nest gaan claimen in de apprentice den, iets dat Redpetal ook net gaan doen was maar dan in de warriorsden. Nu wou ze gaan jagen, samen met Branchtrove - voor het eerst als warriors, en voor het eerst écht als partners.

+Branchtrove // Nog voor de brand & hun vigil

Hij voelde zich eindelijk echt oud. Branchtrove had een plekje gekozen naast Hazelfray. Daarnaast lag Redpetal en niet zo ver Twirldance. Dicht in de buurt lagen nog wat warriors die hij niet kende. Hij vond het plekje echt een goede keuze. Het was rustig, warm en vanachter in de den. Nu ging hij jagen. Niet zomaar nee, 7 moons later ging hij op dezelfde jacht. Hij hoopte dat hij met de droogte een houtduif en een eekhoorn konden vinden. Dat zou cool zijn. De kater trippelde naar de poes die hij zo graag zag. Hun karakters waren helemaal anders, maar toch paste ze bij elkaar zoals jing en jang. Hij duwde liefkozend zijn donker roze neus in haar vacht. "Let's go!", miauwde hij vrolijk.

Redpetal glimlachte naar hem en knikte. Haar gouden oogjes twinkelden. "Tuurlijk, tijgertje.", antwoordde ze. Ze voelde zich ongewoon speels, meestal had ze dat niet. De bijnaam floepte er gewoon uit - maar nu mocht dat ook. Nu waren ze partners. Haar rosse vacht schuurde even tegen de zijne maar al snel liep ze voor hem uit. De kleine poes versnelde haar pas, en dat kon de grote kater natuurlijk niet bijhouden. Ze wierp speels een blik naar achteren. "Pak me dan, als je kan, tijgertje.", zei ze. Redpetal klonk zelfzeker en speels - iets dat niet al te vaak te horen was bij haar. Waar het zelfvertrouwen vandaan kwam? Starclan mocht het zeggen. Misschien had het iets te maken met de langverwachte vrijheid van het warriorzijn - of misschien was het gewoon wie ze was met hem.

Zijn oren wiebelden bij zijn nieuwe bijnaam. Hij keek naar zijn lichaam. Toen hij weer naar haar keek gaf hij haar een vette knipoog. "Ja, ja dat klopt wel," grinnikte hij. "Pak me dan, als je kan, tijgertje." Goddedomme. Nu moest hij ook nog eens zich gaan inspannen. Een voordeel van zoveel haar aan zijn lichaam was dat hij het nooit koud had, een nadeel was dat het enorm veel woog en dat hij niet zo snel was. Ook was hij beter in vechten en dat soort dingen. Hij geraakte met zijn neus nog maar net aan haar staart. Goddedomme ze was snel. Toen hij niet meer kon liet hij zich uitgeput neervallen. "Harig eekhoorntje van me ik kan niet meer jong!" Ha! Als hij tijgertje werd genoemd kreeg zij iets terug hoor.

Redpetal stopte toen ze Branchtrove hoorde roepen dat hij niet meer kon. Ze glimlachte bij de bijnaam die hij haar gaf - eekhoorntje. De rosse poes liep terug, nog niet zo buiten adem als hij leek. Nu hij op de grond lag, stak ze voor een keer eens boven hem uit - het was anders om hem van boven te zien. "Kom op, tijgertje, ben je zo snel al moe?", antwoordde de kleine poes. Ze porde eens in zijn dikke tabby vacht en grinnikte. "Ik denk dat ik je eerder dikke tijger ga moeten noemen, tijgertje klinkt te klein!" Haar gouden ogen keken glinsterend van amusement op hem neer.

Hij lag nog steeds puffend op de grond. Hij was nota bene dood aan het gaan en zij begon even over zijn gewicht. Wat een leukerd was ze. Tijd voor drama. Hij legde zijn poot tegen zijn kop. "Aww, je pijnigt mijn hart. OOH.... harige haarbal.... uh" Daar eindigde de poëzie. Hij stond kreunend op. Dik dik...," mopperde hij. Zijn groen gespikkelde oogjes glinsterden. Dat betekende niet veel goeds. "Ik zal je eens dik laten zien." Hij maakt een sprong en belande toch wel op Red.

Redpetal grinnikte zachtjes bij zijn dramatisch gedoe. Hij stond op alsof hij al honderd manen oud was - hij was nota bene maar drie manen ouder dan haar, geen 80! Ze gilde meisjesachtig toen hij plotseling op haar belande. De kleine poes belandde vlak op de grond, haar vier poten uitgespreid. De grote kater zat helemaal op haar. "Zeg dikzak!", mauwde ze, al was het duidelijk in haar stem dat ze dit grappig vond en niet boos of geïrriteerd was. "Ik word zo de grond in geplet!" Met heel wat moeite kon de kleine poes zich omdraaien, zodat ze oog in oog was met Branchtrove en zodat ze op haar rug lag. Dat was echter nog altijd niet makkelijker om adem te halen.

Branchtrove bonkte met zijn hoofd hard tegen haar borstkas. "Zo dit is dik, nu weet je hoe ik me voel," snikte hij dramatisch. Alsof Starclan hen wou uitlachen ging er net een dikke duif voor hun zitten. Huh? Oké hier zijn de redenen waarom dik tijgertje niet op de duif afsprong. Eén, het was freaking winter, hoe kon die duif dik zijn. Twee, die duif was blind of olie dom. "Ssst." Hij kantelde zijn kopje. De duif koerde een beetje. Jup tweede optie. Hij rolde als een dikke ninja af Redpetal. Poot voor poot sloop hij op de duif af. Maar zoals al verteld was, Starclan lachte hen uit. De duif koerde weer en steeg op. De kater zat nog veel te ver weg. Hij maakte nog een sprong, maar die haalde niets meer uit. Hmmmpfff, hij had sneller moeten zijn.

Redpetal keek geïnteresseerd toe toen hij opstond en naar een domme duif toesloop. De duif was zo pal naast hun komen zitten. Ze begon echter keihard te lachen toen de duif opeens weer wegvloog, Branchtrove nog tevergeefs op het diertje af springend. "Hahahaha, zie, Starclan is het met me eens, dikke tijger!" Haar gouden ogen glansden. De rosse poes rolde om en stond op. Er stond een grote glimlach op haar gelaat getekend en ze sloop op hem af, als een kleine rode ratelslang. "Ik durf te wedden dat tijgertje zelfs niet kan winnen van mij!", daagde ze hem uit. Ja, vandaag was Redpetal duidelijk in een heel speelse bui. De stress van het afwachten naar de ceremonie was eindelijk van haar afgevallen.

Branchtrove richtte zich in volle lengte op. Nu was hij zeker 4 koppen groter dan Redpetal. Ha! Hij keek naar beneden. Normaal gezien liep hij iets meer gebogen en nu pas zag je zijn ware identiteit. "Goed dan Redsquirrel!" Hij sprong op de poes. Happend probeerde hij haar oor te pakken. "Geef je over want Branchtiger gaat je de grond in pletten als een mier muhahahahah!" Hij wiebelde met zijn kont. De grond in draaien ha! Toch was hij eerder lichtvoetig dan zwaar hij wilde Red niet al te veel pijn doen.

Redpetal moest haar hoofd helemaal in haar nek leggen om hem aan te kijken wanneer hij zich zo oprichtte. Dat deed echter niets aan de twinkel in haar gouden ogen. De kleine poes sprong opzij toen Branchtrove op haar sprong, waardoor hij maar half op haar belandde, en draaide zich zo zodat ze met haar voorpoten op zijn schouder kon duwen. Haar ruggengraat was lenig en dat was nodig ook, want haar achterpoten zaten helemaal gevangen onder zijn dik lijf. Het deed geen pijn, maar het was toch geen comfortabele positie. Handig ontweek ze de happende kaken van de grote kater, lachend naar hem. "Dat kan beter hé, trage Branchtiger!", daagde ze hem verder uit.

God ze ging echt niet opgeven he. Branchtrove grauwde zachtjes. Hij sprong af haar. Wilde ze echt zijn vechtkunsten zien? Echt? Er verscheen een twinkeling in zijn ogen. Een twinkeling die bij een echt gevecht gevaarlijk kon zijn. Hij dook ineen en begon rond haar te cirkelen. Op vlak van snelheid en lenigheid was zij de beste, maar op vlak van kracht en verdediging blonk hij als een sterretje. De kater deed een uitval, maar hij was nep. Het was afleiding. Direct na die uitval sloeg hij naar de andere kant. Hij probeerde haar poten te ondermijnen. Hopelijk viel ze, dan ging hij haar nekvel grijpen en dan BOEM DOOD! Ha! Dit plan was meesterlijk, meesterlijk.

De twinkel in zijn ogen was gevaarlijk maar Redpetal hield ervan - ze hield van deze duistere kant die af en toe naar boven leek te komen. Natuurlijk was dit nog speels, maar zijn groene ogen vertelden haar ook dat het menens zou zijn in een echt gevecht. De kleine poes greens. Haar hart maakte sprongetjes terwijl ze zo kittenachtig deden, ook al waren ze nu warriors. Ze sprong aan de kant toen hij een uitval deed maar had geen sluw gedrag van hem verwacht, en dus was ze helemaal open voor de échte aanval die erna kwam. Haar poten werden vanonder haar uit gehaald en met een plofje kwam de rosse poes neer op de grond. Ze probeerde nog weg te rollen, maar waarschijnlijk zou het niet veel uithalen.

De poes probeerde nog weg te rollen, maar Fattiger was veel te machtig. Hij hupte en zette zachtjes zijn tanden op haar nek. "Dwood!" Er ging een siddering door zijn vacht. Het haar op zijn rug kwam omhoog. Branchtrove liet los. Het was alsof het kitten gedoe van daarnet van hem af viel. Hij keek stapelverliefd in haar ogen. Een knor kwam van zijn lippen. Zijn ogen verwijdden zich geschrokken en toen begon hij te lachen. Hij duwde vrolijk zijn neus tegen haar wang. "Ooh Red, je bent zo mooi!", knorde hij zachtjes. Hij wreef met zijn wang tegen de hare. Zijn ogen spiedden naar een beschut plekje.

Ja hoor, de grote kater slaagde erin om zijn tanden heel zachtjes in haar nekvel te zetten. Beide jonge warriors stonden op en het was alsof ze zichzelf even verloren in een intiem moment. Geen aanraking maar enkel de blik in de ander zijn ogen, geen woord maar enkel zijn aanwezigheid. Redpetal was zich niet eens bewust van de grote glimlach op haar snuitje tot hij nog groter werd bij de rare knor van haar partner. Haar partner. Het klonk zo mooi. Ze sprong op hem af op het zelfde moment dat hij op haar afkwam en zijn neus tegen haar wang duwde, haar voorpoten bijna om hem heen gewikkeld als in een omhelzing. Zelfs als ze op haar achterpoten stond, zoals nu, was hij nog groter als haar; maar ze richtte zich natuurlijk ook niet volledig op. De kleine poes zag zijn ogen nu niet, die zochten naar een beschut plekje, en sloot haar eigen gouden ogen. Ze nam dit gevoel in zich op, om zich zo geliefd te voelen, om zo vervuld te zijn van liefde. Ze kon de wereld aan met hem bij haar zijde.

Er hing meteen een groot gewicht aan zijn nek. Hij glimlachte lief naar haar. Zijn mooie gestippelde ogen zagen iets perfects. Hij knorde weer zachtjes, maar nu expres. Branchtrove sprong ook omhoog en wikkelde zijn poten rond haar schouders. Nu stonden ze verslingerd in elkaar, zoals hij soms twolegs had zien doen. Hij duwde zachtjes op zijn achterpoten. Ze ploften samen op de grond. Een ronkend geluid steeg op uit zijn borstkas. Hij duwde zijn neus in haar nekvacht en wreef zijn kop liefdevol tegen de hare. Hij voelde zoveel jonge liefde. Het was een eeuwig brandend vuur en het was zo leuk.

Branchtrove richtte zich ook op en wikkelde zijn grote poten rond haar nek, waardoor ze verstrengeld stonden als één grote, sterke kat. Alsof hun lichamen één waren, hun zielen juist twee delen van dezelfde geest. Redpetal hield haar ogen toe maar opende ze toen ze kantelden en op de grond belanden. Naast elkaar lagen ze in het stof, hun buikvachten tegen elkaar - bruin tegen rood tegen zandkleurige aarde. Ze gaf hem een likje over zijn witte kin en nestelde haar kopje in zijn lange nekharen. Ze snoof zijn diepe, mannelijke geur op - hij rook naar dennenbomen en naar versgevangen prooi. Het gaf haar een geborgen gevoel, een zekerheid dat ze veilig zou zijn. De kleine poes kreunde lichtjes van tevredenheid bij de bekende geur. Ze voelde zich tevreden, het vuur in haar hart zachtjes brandend. Het kraakte zachtjes, smeulde, en zo lang het hout kreeg zou het nooit uitdoven.

Hun harten lagen dicht naast elkaar en leken te kloppen op hetzelfde ritme. Zijn vuur hield het hare aan het branden. De kater kon hier in slaap vallen. Hij legde zijn kop tegen de bovenkant van de hare. Een tweede rilling kroop omhoog langs zijn ruggengraat. Hij snoof diep en sloot zijn ogen. Een hele tijd later opende hij ze weer. Het waren maar een paar minuten die als uren aanvoelden. De waterige zon liet haar stralen op hen los. Ze lagen in een poel van licht. Hij hield zijn adem in. Red leek op te lichten. Langs de rand van haar ranke lichaam was het licht zo fel dat ze leek te branden. Hij kroop dichter tegen haar aan en gaf een lik over haar oren. Zo zou hij eeuwig kunnen liggen. Bijna vergat hij dat hij moest ademen, alles leek zo surrealistisch.

De slanke poes rolde op haar zij, op de aangenaam frisse grond. Ze had het warm, het vuur in hen beiden leek hen bijna te verschroeien - maar het was een aangename warmte. Dat nam natuurlijk niet weg dat ze nu snakte naar de koelte. Haar gouden ogen keken in zijn donkergroen gespikkelde, een grote domme glimlach op haar snuitje geplakt. "Ik hou zo veel van jou..", murmelde ze, ondanks de warmte terug bij hem kruipend. Het werd fris zonder zijn vacht tegen de hare. Redpetal begroef haar kopje helemaal in zijn lange vacht, en hetzelfde gold voor haar lichaam - ze ging helemaal in hem op, was één met hem, onzichtbaar omdat ze deel van hem uitmaakte. Figuurlijk dan.

Hij hijgde zachtjes. Het was enorm heet in zijn borstkas. Toch bleef hij liggen. Het was gezellig naast haar en hij wou daar blijven. "Ik nog meer van jou," mompelde hij met een verliefde stem. Elke minuut werd hij actiever, tot hij het niet meer kon uithouden. De zon was verdwenen en hoewel het heet was, moest hij wat beweging hebben. Hij rolde zich op zijn buik. "Zullen we maar eens jagen?" Hij kwam grollend recht en strekte zijn machtige poten uit. Hmmmmm. Hij duwde zijn neus tegen haar oor. "Onze eerste vangst als warrior."