Beginning of a new life?

Het was raar. Het was raar om geen verdriet te voelen terwijl hij zijn Clan achterliet. Hoewel… was het wel zijn Clan? Hij had nooit echt het idee gehad dat het zijn Clan was, dat hij er een deel van was. Maar hij had ook nooit het idee gehad dat hij tot de BloodClan behoorde. Dat hij zijn vader maar moest achtervolgen omdat hij zich hier niet thuis voelde. Nee, dat was voor hem geen optie. Hij liet misschien zijn broer achter in de BloodClan, maar hij dacht sowieso niet dat deze ooit zou overwegen om naar één van de Clans te komen. Misschien werd hij wel rogue. Maar welke keuze zijn broer ook zou maken, Jayflame zou het in elk geval niet meer meemaken en daarom kon hij er beter niet meer aan denken. Hij kon alleen maar hopen dat het nieuwe gebied nieuwe mogelijkheden voor hem meebracht. Hopelijk zou hij BloodClan snel genoeg vergeten en zou hij zich thuis voelen naar waar ze dan ook gingen. De regen sloeg gestaag neer op zijn pels, maar Jayflame liet zijn aandacht daar al langer niet meer door trekken. Het was gewoon voor hem geworden dat de regen alsmaar bleef vallen en hij wist dat het weinig zin had om zich daar druk over te maken. Waar hij zich wel druk over maakte was het feit dat Twirldance in zijn buurt liep. Hij had niet per se angst voor haar, maar hij wist gewoon niet meer wat hij tegen haar moest zeggen sinds de vigil na de ceremony. Ze had haar kop op zijn schouder gelegd en Jayflame had nog altijd geen idee wat hij daarvan moest vinden. En dan vooral omdat hij geen romantische gevoelens voor haar had. Hoe kon dat ook als hij maar aan één kat kon denken die hij straks hopelijk weer zou zien? Maar in elk geval kwam ze dichter bij hem lopen en Jayflame slikte. ‘Hoi, Twirldance,’ bracht hij uit terwijl hij zijn ongemakkelijkheid zo goed mogelijk probeerde te onderdrukken. Zou ze zich de vigil nog herinneren?

Twirldance begroette hem gewoon op een normale manier, dus Jayflame had niet direct het idee dat de she-cat zich de vigil nog herinnerde. En misschien maakte hij van een mug wel een olifant. Misschien had ze het zo helemaal niet bedoeld en had ze er zelf niet bij stilgestaan. Misschien was er gewoon net die dag een hoop gebeurd of had ze een moment van rust nodig en had zijn schouder daar een prima plek voor gebleken. Hij hoopte in elk geval toch dat het dat was, want hij zou niet weten wat hij zou moeten als opeens zou blijken dat ze hem wel zag zitten. Ten eerste zou dat te snel zijn en ten tweede zou hij geen idee hebben of hij wel interesse in haar zou hebben. Hij wist dat het namelijk fout was, maar zijn interesse ging op dit moment naar een heel andere kat. En hij merkte dat zijn ogen al naar haar aan het zoeken waren, maar hij negeerde het harde kloppen van zijn hart en hield zich voor dat het onzin was om zich zo te bekommeren om een kat die niet eens in zijn eigen Clan zat. En dan had je natuurlijk nog één ander belangrijk ding waarom het niet zou mogen, maar dat hield hij maar even voor zichzelf. Toch deden Twirldance’s groene ogen hem denken aan die van haar, maar dwong hij zichzelf om zich bij hun conversatie te houden. ‘Wat een gedoe allemaal, hè?’ vroeg hij aan haar. ‘Eerst de brand, dan de verhuis van ons camp en nu dit weer. Ik hoop dat het allemaal goed gaat uitdraaien voor ThunderClan.’ En vervolgens, om de sfeer een beetje vrolijker te maakte, deed hij een knikje naar een senior warrior van ShadowClan. ‘Ik dacht dat het enkel het Thunderpath was dat ik altijd rook als ik de border van die van ons en hun moest patrouilleren, maar het tegendeel blijkt toch bewezen te zijn.’ En hij draaide zich al lachend naar haar toe.

Jayflame slikte toen bleek dat de ShadowClanner zijn opmerking had gehoord. Kende je dat gevoel als iemand zijn blik op je liet rusten? Ja, dat gevoel had hij nu wel. Hij was er vrij zeker van dat de ShadowClanner zijn kant op keek, maar was wel zo slim om niet terug te kijken. Dan zouden ze dadelijk pas echt ruzie krijgen en dat konden ze nu niet gebruiken. En dus richtte hij zich naar zijn gesprekspartner en ging naast haar zitten toen ze indiceerde dat dit mocht. Het voelde goed om even te gaan zitten en zijn poten te strekken. Zo kon hij het hevige kloppen van zijn hart hopelijk ook een beetje verminderen. Hij wilde nu ook weer niet te druk overkomen als hij Routpaw eenmaal zou ontmoeten. Bovendien had hij geen idee hoe ze zou reageren als de andere Clan cats in de buurt waren. In elk geval vulde de reis zijn hart stiekem wel met plezier omdat hij niet alleen de plek achterliet waar zijn vader was, maar ook nog eens een nieuwe thuis kon zoeken met haar aan zijn zijde. Hij had een reden om tegen haar te praten zonder dat de warrior code of StarClan meteen tussen hun in zou komen te staan. Hij haalde zijn schouders op toen hij Twirldance’s bezorgdheden hoorde. “Ik denk dat iedereen van ons wel bezorgd is. Dat is ook wel een normale reactie voor wat er nu gebeurt, maar het is ook wel het goed recht van de Clanleaders om ons naar een ander territory te brengen als StarClan denkt dat ons huidige territory niet meer veilig is.” Hij had er minder moeite meer dan Twirldance in elk geval. “Ik vind het ook jammer, maar ik ben wel benieuwd naar wat deze reis ons gaat geven. Ik ben ook benieuwd hoe iedereen op elkaar zal reageren. We gaan toch een soort van moeten samenwerken om een nieuwe thuis te vinden.” En hij wist dat dat voor de één moeilijker ging zijn dan voor de ander.

Was het erg dat hij minder bezorgd was dan de rest om hun reis? Was het erg dat hij het niet bepaald erg vond om hun oude thuis achter zich te laten? Zijn vader kon hem op deze manier in elk geval niet meer domineren. Zijn vader zou geen kans hebben om hem te benaderen en misschien als hij uit het woud verwijderd zou zijn dat zich dichtbij zijn vader bevond, zou hij misschien pas echt een aantal zaken achter zich kunnen laten. Het gepest was sinds Zealspark’s tussenkomst al voor een deel opgehouden, maar Jayflame had het idee dat dit het nog officiëler maakte waardoor de anderen hem helemaal niet meer zouden treiteren. Het enige nadeel was dat iemand in een andere Clan er misschien achter kon komen waar zijn vader vandaan kwam en dan had hij natuurlijk wel kans dat hij weer met de nek aangekeken zou worden. Hij wilde niet dat de spanningen tussen de vier Clans hoog op zouden lopen vanwege hem, hoewel hij het wel tof zou vinden als zijn Clanmates hem zouden verdedigen. Hij had zich de laatste ceremony niet echt populair gemaakt, dus hij was benieuwd of zijn Clanmates hem wel zouden verdedigen als het er op aan zou komen. Bij de vraag van Twirldance trok hij even verrast zijnde met zijn oortje. Want tja… wat moest hij daar nu weer op antwoorden? “Ik denk het,” mauwde hij een beetje onzeker. “Het is toch wat ik vanaf mijn geboorte met me heb meegekregen, maar of ik er echt in geloof…” Hij haalde zijn schouders op. “Ik geloof wel dat er daar ergens katten zijn die over ons waken, maar ik zou toch graag hebben dat ze wat duidelijker waren.” Zou dat antwoord goed genoeg zijn? “Hoewel ik eerlijk gezegd niet denk dat elke avond tot StarClan bidden ons echt gaat helpen. Ik denk dat we vooral kracht uit onszelf moeten putten om verder te kunnen gaan.”