Like a sword upon our hearts

Sparrowfeather was nog altijd niet de oude. Hij was niet zo ziek meer dat hij niet op zijn poten kon staan, maar om eerlijk te zijn wist hij niet zeker of hij deze reis wel kon volhouden. Immers moest hij zijn kracht verdelen over drie poten. Officieel was hij een elder, maar hij haatte het. Hij was in de bloei van zijn leven en enkel omdat zijn achterpoot niet meer goed was en hij uit zijn rang als medicine cat was gezet door StarClan zat hij nu met die oude rotten opgescheept. Hij wilde genieten van het leven, maar op deze manier kon dat niet natuurlijk. De overstroming had hem ook nog eens beroofd van zijn thuis. Het kleine aandenken wat hij aan zijn oude mentor Brindlepool - de medicine cat voor hem - had gehad was hierbij verloren gegaan. De tabby slenterde ergens achteraan mee, en merkte dat hij steeds een beetje achter begon te raken. Ze waren dan ook al lang aan het lopen geweest, en op drie poten werd je natuurlijk sneller moe. De constante regen maakte zijn lange vacht nog zwaarder en het gewicht van een slepende poot ook niet te vergeten. De kater klemde zijn kaken op elkaar en bleef door ploeteren, hij mocht niet achterblijven, maar tevens was hij te eigenwijs om de hulp van anderen aan te nemen, die hem toch al meerdere keren geboden was.

[Everstar]

Het was wonderbaarlijk hoe hij van de meest gerespecteerde kater van WindClan - gezien medicine cats door het hele woud zowat heilig waren verklaard omdat ze contact konden leggen met StarClan - naar iemand was gegaan die door de meeste clangenoten werd uitgekotst. En dan waarschijnlijk zijn bloedeigen kittens nog meer dan elk ander. De kater keek op toen hij plots de stem van Everstar hoorde, die hem haar schouder aanbood om op te steunen. Maar voor nu bleef de kater koppig zelf doorploeteren. "Je hoeft niet te doen alsof omdat je een leider bent, Everstar." Misschien deed ze alsof, misschien niet. Maar dat maakte hem niet uit. Hij vond van wel, hij dacht van wel. "Ik snap niet dat StarClan me nog in leven houd.." bromde hij iet wat nors, wat normaal niets voor Sparrowfeather was. Altijd was hij een opgewekte kater geweest, maar het hoefde allemaal niet meer voor hem. Hij was er klaar mee. En hij snapte oprecht niet waarom StarClan hem niet terug had geroepen tijdens zijn ziekte. Misschien was het wel gewoon een marteling.

Hij kneep zijn ogen een beetje samen toen de rode kattin zei dat hij zich niet aan moest stellen. "Met mijn omstandigheid kan ik weinig doen voor de clan," was zijn weerwoord terwijl hij door bleef ploeteren, maar toen toch maar met grote tegenzin tegen de rossige kattin aanleunde. Het was waar. Want hoe kon hij, manke Sparrowfeather, een zondige ex medicine cat, een slechte vader, een lastpost voor iedereen, nu nog iets goeds met zijn leven doen. Hij had Lizardpath zo getraind dat ze zijn hulp niet meer nodig had, en deze had op haar beurt ook alweer een nieuwe generatie die stond te popelen om alle kruiden uit haar hoofd te leren. Nee, op dat vlak was hij overbodig geworden. Hij had nooit fatsoenlijk leren vechten, noch jagen, zoals een echte warrior dat deed. En hij wist dat men hem verachtte, maar waarom was er dan ook die verdomde regel dat medicine cats als enige katten van het hele woud hun instincten niet mochten volgen. Het was een stomme regel, en hij was er al op meerdere punten op gestraft.