Where's my love?

De zandkleurige kattin gaapte een keer, waarna ze zichzelf overeind hees, nog kort naar haar rossige zusje en diens kittens keek en vervolgens haar poten in beweging bracht. Het was avond, de zon was al voor een groot deel onder en de lucht was roze en oranje gekleurd. Ze was bij Redpetal gebleven totdat deze in slaap was gevallen, de zandkleurige kattin wist dat ze het moeilijk had met het verlies van haar dochtertje. Sandpaw wandelde een eindje bij haar zusje vandaan, ging zitten en zuchtte een keer. Omdat ze de laatste tijd zo druk bezig was geweest met haar familie had ze nog amper tijd voor zichzelf gehad. Gewoon eventjes een Sandpaw-momentje, dat had ze best wel nodig. Ze droeg de lasten van iedereen, ving iedereen op wanneer ze het moeilijk hadden. Allemaal op haar eigen kracht, want ze wist dat ze niet echt iemand had om zelf op terug te vallen wanneer zij het moeilijk kreeg. Maar dat was het leven, niets aan te doen.
[ Dustpaw ]

Sandpaw had haar blik op de prachtig gekleurde lucht gericht, terwijl ze haar staart rondom haar poten sloeg en een keer kort had gezucht. Deze hele reis.. het was gewoon vermoeiend. Feitelijk was ze nog een apprentice, maar ze had zoveel extra lasten op haar schouders. Haar familie had aardig wat drama, dat was een feit. Ze moest op haar zusje Redpetal en diens kittens letten, ze moest hen beschermen, want het was familie en zo stak de zandkleurige kattin nu eenmaal in elkaar. Verbaasd keek ze op toen ze een stem hoorde. Een kater, iets jonger dan haar, had naast haar plaatsgenomen. "Een beetje vermoeid van de reis, dat is alles," mauwde de kattin met een kleine glimlach. Het was Dustpaw, de zoon van Silverstar en Dogdance als ze het zich goed herinnerde. Ze had niet eerder met de kater gesproken, maar hij leek haar wel aardig. "Er is ook zoveel gebeurd in een korte periode.." mompelde terwijl ze haar kop kort schudde.

De reis was vermoeiend. Wie van alle katten van het woud had verwacht dat ze op een dag hun vertrouwde territoria moesten verlaten. Dat StarClan hen op een reis zou sturen, opzoek naar het onbekende. Een nieuwe start voor iedereen. De gedachte was beangstigend, hoe langer je er over na bleef denken hoe vreemder het voelde. Ze zou nooit meer het oude kamp zien. Waar ze was geboren, waar ze had gespeeld als kitten, waar ze apprentice was geworden. Ze duwde de gedachtes weg en luisterde naar wat de andere apprentice te zeggen had. Hij stemde met haar in dat de reis vermoeiend was, er was inderdaad veel geleden. Haar twee zussen als voorbeeld nemende. Twigkit en Bunnykit hadden het verdiend om het tot het nieuwe territorium te maken. Maar het mocht niet zo wezen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht bij zijn woorden. "Ik ben niet zo maar uit het veld te slaan, wees niet bang," zei ze terwijl ze weer naar de prachtig gekleurde lucht keek. "Er zijn teveel katten die op mij rekenen hier." Vervolgens keek ze kort naar de kater. "Bedankt, Dustpaw. Dat betekend veel voor me." Ondanks dat ze de kater niet goed kende, was hij de eerste die voor haar klaar leek te staan. En niet andersom. Normaal was Sandpaw degene die dit soort woorden uitsprak. "Het is een prachtige avond, vaak was in ThunderClan dit zicht belemmerd door de bomen." Een kleine glimlach verscheen toch weer op haar zandkleurige kopje.

Sandpaw was niet iemand die snel opgaf. Ze zou doorgaan tot het bittere eind, in wat voor situatie dan ook. Haar goudkleurige ogen had ze op de lucht gericht, de mooie kleuren begonnen helaas alweer een beetje te vervagen. Het zou niet lang meer duren voordat Silverpelt zichtbaar zou worden. Tenminste, als die hier ook was. Was het zien van de fonkelende katten daarboven geen teken dat StarClan met hen meereisde op deze bijna onmogelijke reis? Dustpaw zei dat ze zichzelf ook wat rust moest geven. Misschien had hij gelijk. Ze was zo druk bezig geweest met Redpetal en haar kittens dat ze zichzelf een beetje was vergeten. De oudere apprentice knikte een keer. Eigenlijk had ze er nooit bij stilgestaan dat ze nooit echt.. rust had? De kater mistte de bomen, en ondanks dat Sandpaw bang was voor hoogtes kon ze hem moeilijk geen gelijk geven. ThunderClan was de clan van het bos geweest, de bomen waren deel van hun. Natuurlijk niet zoals bij de ander, diens ouders kwamen uit SkyClan en die stonden erom bekend om graag in bomen te klimmen. Sandpaw klom niet in bomen, maar de bomen gaven haar wel schaduw wanneer het warm was. Misschien vinden we wel nieuwe bomen om in te klimmen," bedacht ze zich toen terwijl ze haar kopje lichtjes kantelde en keek hoe de eerste fonkelende voorouders zichtbaar werden. En als dat gebeurd, mag je me leren om erin te klimmen."