Shadowclan Ceremonie [23-04-17]

Shadowclan Ceremonie April

Nog steeds leek zijn clan, hoewel een beetje gesettled op de huidige plek van de groep katten, niet al te blij met dat ze onderweg waren naar een nieuw gebied. Al te kwalijk kon Tall het ze niet nemen, om eerlijk te zijn vond hij het ook een lastige onderneming worden. Voornamelijk omdat hij nu echt alles zag, en de gang van zaken bij sommige katten in niet zijn clan hem irriteerde. Afijn, niets aan te doen nu, de gang van zaken moest ook gewoon doorgaan, er waren apprentices te trainen en warriors te benoemen.

“Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen op.. eh om mij heen.” Het was een interessant iets, want een echte verhoging had hij niet kunnen vinden dus had Tall er het beste van gemaakt met een op z’n kop staande twoleg prul (emmer), waar hij op was gaan zitten.

"Beste clangenoten," Begon hij, en richtte zijn blik naar zijn clan die hier verzameld was. "Allereerst, ik ben zo trots op ons, tot hier al hebben we het volgehouden en als trotse clan de journey bijna volbracht. Het beste is in Shadowclan naar boven gekomen en daar wil ik jullie om danken, ik weet dat het geen makkelijk besluit was, en nog lastiger uit te voeren, maar jullie dragen het zoals het Shadowclan betaamt.” Dan was dat duidelijk, hij was met recht trots. "Bitterpaw heeft tijdens deze reis wel whitecough opgelopen, dus ik zou eenieder willen vragen ook haar te helpen deze reis goed te volbrengen," Hij keek even naar de jonge medicine cat apprenitce, en daarna keek hij weer de clan rond. "Daarnaast gaat de gang van zaken natuurlijk gewoon door, en zijn er apprentices te benoemen, Ferretkit, Wolfkit en Feverkit," Hij gaf tijd aan de jonge kittens om naar voren te komen. ” Ferretkit, Wolfkit en Feverkit, jullie hebben de leeftijd van zes maanden bereikt, en zijn nu oud genoeg om apprentice te worden. Vanaf deze dag zullen jullie bekend staan als Ferretpaw, Wolfpaw en Feverpaw, totdat jullie warrior worden. Jullie mentoren zullen respectievelijk Snowywinter, Nightspark en Sinclaw zijn, die al hun kennis met jullie zullen delen.”

“Dan zijn er nog twee speciale katten die onze aandacht verdienen.” Mauwde hij vrolijk, en keek vol trots in de richting van twee apprentices, katten die het dik verdiende om inmiddels warrior te worden. ”Ik, Tallshadow, leider van Shadowclan, roep de warrior voorouders aan om neer te kijken op deze apprentices, zij hebben hard gewerkt om de wegen van uw regels te leren, en ik raad hen aan jullie aan als warrior.” Hierna ging zijn blik naar de desbetreffende katten. ”Beetlepaw en Rainpaw, beloven jullie de warrior code te eren, en je clan te verdedigen, zelfs al kost je dit je leven?” Hij wachtte rustig het antwoord af. Nadat dat gekomen was ging hij verder. ”Dan, bij de kracht die Starclan mij gegeven heeft, geef ik jullie je warrior naam. Beetlepaw, van nu af aan zal je bekend staan als Beetlestripe. Starclan eert je vechtskills en trots, en wij verwelkomen jou als een volwaardig warrior van Shadowclan. Jij Rainpaw, zal vanaf nu bekend staan als Rainheart, Starclan eert jouw moed en durf, en ook jou verwelkomen wij als volwaardig warrior van Shadowclan” Hierna sprong de kater naar beneden om de katten te begroeten en het ritueel af te maken.

Na deze plechtigheid sprong de kater weer terug de rots op, en glimlachte even toen hij zijn trouwe clan zag zitten. "Houd moed en houd het hoofd geheven,” Mauwde hij de toe, een hart onder de riem proberende te steken. "De reis is zwaar en het pad lang, maar het einde nadert en daar zullen we kunnen rusten," Hij keek de clan rond. Zich er wel van bewust dat het nu redelijk dramatisch klonk. Maar hey, drama was goed. ”Hierna zullen we erop terugkijken als de keer dat Shadowclan samen kwam in tijden van nood, en met onovertroffen dapperheid de weg aflegde naar veiligheid, iets om trots op te zijn,” Hierbij keek hij hen allen stellig aan, het was iets om trots op te zijn, lastig, maar oh zo knap.

“Hierbij is deze ceremonie geëindigd.”

Lijstje:

Al dat gereis... het was een hoop gedoe en bovendien was het ook nog eens gevaarlijk. Maar Snowy begreep wel dat het noodzakelijk was om een veilige plek te blijven zoeken. Waar het hen heen zou brengen was voor vrijwel niemand duidelijk, en ze hield niet van onzekerheid. Ze wilde graag elke dag kunnen weten wat haar die dag te wachten stond. Maar ja, het was niet anders. Ze keek nieuwsgierig naar Tall toen die plots op een raar rond ding van twolegs ging zitten. Het was al een flinke tijd geleden sinds ze met hem had gesproken en er waren veel dingen veranderd. Maar ze was zeker niet het verleden vergeten. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen op.. eh om mij heen." ze lachte kort in zichzelf, wandelde met een glimlach richting Tall en ging rustig zitten. Ze verwachte niet dat ze een apprentice of zo zou krijgen, aangezien ze die tot nu toe nog nooit had gekregen. Ze keek even om zich heen en zag dat de meeste andere katten er ook bij gekomen waren. "Beste clangenoten," begon de grote kater. Ah het ging beginnen. "Allereerst, ik ben zo trots op ons, tot hier al hebben we het volgehouden en als trotse clan de journey bijna volbracht. Het beste is in Shadowclan naar boven gekomen en daar wil ik jullie om danken, ik weet dat het geen makkelijk besluit was, en nog lastiger uit te voeren, maar jullie dragen het zoals het Shadowclan betaamt." sprak hij vervolgens. Snowy knikte langzaam. Ja, het was allemaal niet makkelijk geweest maar een andere keus hadden ze niet gehad. Blijkbaar had er ook nog een apprentice whitecough opgelopen had, ze hoopte maar dat het goed zou komen. "Daarnaast gaat de gang van zaken natuurlijk gewoon door, en zijn er apprentices te benoemen, Ferretkit, Wolfkit en Feverkit," nu kwamen de nieuwe apprentices aan de beurt. "Ferretkit, Wolfkit en Feverkit, jullie hebben de leeftijd van zes maanden bereikt, en zijn nu oud genoeg om apprentice te worden. Vanaf deze dag zullen jullie bekend staan als Ferretpaw, Wolfpaw en Feverpaw, totdat jullie warrior worden. Jullie mentoren zullen respectievelijk Snowywinter, Nightspark en Sinclaw zijn, die al hun kennis met jullie zullen delen." vervolgde Tall zijn verhaal weer. Huh? Zij? Ze had een apprentice gekregen? Verbaasd keek ze op naar Tall die nog van alles te melden had, hoewel ze onmogelijk haar aandacht nog erbij kon houden. Nervositeit dreigde haar lichaampje over te nemen. Toen hij klaar was begon de kleine witte poes te zoeken naar Ferretpaw, ze zag er best lief uit. Het zou vast allemaal wel goed komen. "Hey," miauwde ze met een glimlach naar de poes en raakte kort even met haar neusje de hare aan.

De ceremonie; ze had hem al aan zien komen. Toch schreeuwde iets in haar dat het niet juist was, dat ze moesten wachten totdat Stainedkit erbij zou worden om het apprentice achtervoegsel met haar en haar andere zusjes te delen. Wolfkit voelde dan ook helemaal niet het enthousiasme dat ze al haar hele kitten tijd naar uitkeek toen ze zich om haar gestreepte leider verzamelde. Er werd vanalles verteld, maar Wolfkit lette pas op toen ze haar eigen naam hoorde. Ze was Wolfpaw nu en daar had ze gemengde gevoelend over. Een bepaalde trots, een blijdschap, maar ook schuldgevoel. Kon ze wel blij zijn nu, mocht dat wel nu ze niet eens compleet waren?
Nightspark, dat zou haar mentor zijn. Jammer, ze had eigenlijk gehoopt dat ze ofwel haar moeder ofwel Lionpaw zou krijgen, maar deze had nog steeds zijn warrior rang niet behaald. Wolfpaw stond stilletjes op en trippelde zonder haar zusters te spreken naar haar nieuwe mentor toe. "Wanneer beginnen we?"

Crowcall voelde zich een indringer, maar niemand had expliciet gezegd dat het verboden was om bij een andere clan bij hun ceremonie mee te luisteren, toch? Een kans als dit kon ze toch ook weer niet aan zich voorbij laten gaan. Het leek haar wel leuk om haar vriend een ceremonie te zien houden. Gewoonlijk was het voor haar natuurlijk onmogelijk om zoiets bij te wonen, maar op deze reis was alles anders. Hoe zou hij het doen? Maakte hij in zijn rol als leider net zo'n vrolijke, onbezorgde indruk als wanneer zij met hem praatte? Zouden zijn ceremonies erg anders zijn dan die van ijskoningin Everstar? Een beetje onwennig ging ze helemaal achteraan zitten, haar best doend om niet op te vallen. Aan de ene kant vond ze dat ze wel zou moeten mogen kijken, maar ze wist niet of iedereen het daar mee eens zou zijn.
Echt een goed uitzicht had ze niet vanaf hier. Door al die grote ShadowClanners die voor de kleine Crowcall zaten, kon ze alleen Tallshadows oren zien, en dat al alleen dankzij het verhoginkje waar hij op had plaatsgenomen. Ze glimlachte even toen hij de groep bij elkaar riep. Dat alleen al was zo typisch. Haar glimlachje vervaagde iets toen hij verder praatte. ShadowClan, trotste ShadowClan. Natuurlijk, hij was clanleider, en hij was altijd al loyaler geweest aan zijn clan dan zij aan de hare. Ze wist niet wat ze had verwacht. Dat hij vol enthousiasme alle clans bij elkaar zou roepen om deze ceremonie bij te wonen? Dat hij vooral zou praten over gezellig samen reizen, en solidariteit, en samenwerking? Misschien. Misschien had ze hem daar wel voor aangezien, ja.
Het ging verder als een normale ceremonie, maar het was toch wel leuk om het uit zijn mond te horen. Haar grote vriend, zomaar clanleider, het was toch eigenlijk niet te geloven. Zijn stem klonk vrolijk als altijd. Als ze zijn ogen had kunnen zien, had ze daar vast zo'n zelfde twinkeling in gezien als ze van hem gewend was.
Bij de warriorbenoeming moest ze even slikken en ze keek naar de grond. Ze wist dat het nu eenmaal gebruikelijk was, die eed. Dat het in de warrior code stond en traditie was, en dat alle leiders het altijd zo deden, maar toch... Om de een of andere reden had ze van hem iets anders verwacht, ook al was dat misschien oneerlijk. En dan de afsluiting. ShadowClan die dapper was samengekomen. ShadowClan. ShadowClan. Waar waren de andere clans? 'Dat moment waarop ze onze verschillen opzijzetten om samen met alle clans onze bestemming te bereiken'? Misschien stelde ze zich aan, maar hij stelde haar teleur.
Na afloop bleef ze nog even hangen, twijfelend of ze nog naar hem toe moest gaan. Ze wist eigenlijk niet wat ze moest zeggen, en ze wist ook niet of hij het überhaupt goed zou vinden dat ze mee was komen luisteren. De toespraak had niet echt geklonken alsof hij ook voor niet-ShadowClanoren bestemd was. En nu was hij ook met wat andere katten aan het praten, en het leek serieus. Ze vroeg zich af of ze ergens mee zou kunnen helpen, maar de moed die ze vlak voor de ceremonie nog had gevoeld had haar nu verlaten en ze durfde niet naar hen toe te stappen. Besluiteloos bleef ze staan, opeens bang dat heel ShadowClan haar aanwezigheid nu op zou merken en boos op haar zou worden.

OOC: Ik hoop dat dit mag? Ik zag zo gauw geen reden om haar niet te laten gaan ~

Gelukkig was de eerste ShadowClanner die naar haar toe kwam niet een boze warrior die haar weg kwam jagen, maar Tallshadow. Eerst had hij een glimlach op zijn gezicht, maar die zag ze al gauw verdwijnen toen hij naar haar keek. Zou hij zich soms schamen voor zijn ceremonie? Crowcall schuifelde onzeker met haar poten, niet goed wetend wat te zeggen. "Niet helemaal, nee", miauwde ze uiteindelijk met breekbare stem. Ze had beter gehoopt. Ze had beter verwacht. Wat dat onterecht? In ieder geval leek haar vriend zich er ook wel van bewust.

Tag: Tallshadow

Hij was in ieder geval zo netjes om haar niet tegen te spreken. Hij wist wat hij had gezegd en hij wist wat zij daarvan vond, en hij bood zijn excuses aan. Maar excuses waren niet genoeg. Hij zei dat hij het beter wilde doen, maar... "Doe dat dan", zei Crowcall zacht. Ze keek hem aan, bijna wanhopig. Als hij het al niet deed, wie zou het dan doen? "Tall, je bent nu clanleider, dit is je kans." Grijp die. Maak het beter, je kunt het nu. Zij zou die macht nooit krijgen, maar hij... Die betere toekomst waar ze altijd op had, hadden, gehoopt was binnen pootbereik. Het zou nooit meer zo dichtbij komen. Als hij nu niets deed...

Tall antwoordde op een wanhopige toon. Dat hij niet zo sterk was. Dat het bij de Gathering ook fout was gegaan. Crowcall sloeg haar blik neer. Nee, de Gathering was geen enorm succes geweest. Ze wist ook niet wat het later nog voor gevolgen had gehad voor haar vriend. Maar was die Gathering niet ook juist het moment geweest waarop zij zo trots op hem was geweest? Hij had zijn eigen weg durven volgen, hij had zich niet door de andere leiders laten commanderen, hij had volgehouden. Hij was sterk geweest. Dapper. Op dat moment had ze meer naar hem opgekeken dan ooit. Meer respect voor hem gevoeld dan iedere andere clanleider ooit had verdiend. Zag hij dat dan niet? Ze hief haar op en keek hem aan. "Je moet het proberen. Ik weet niet wat er in ShadowClan is gebeurd na die Gathering, maar, Tall, je deed het zo goed. Je deed het zo goed." Ze keek hem haast smekend aan. Alsjeblieft, Tall, luister naar me. Luister en maak de wereld beter. "Ik zou het voor je doen als ik kon, maar..." Maar ik kan niets. Ik heb geen macht. Ik ben niemand. "We zijn zo dichtbij..." fluisterde ze. De clans waren bij elkaar, ze hoefden het enkel zo te houden, dat moest toch mogelijk zijn?

"Maar..." Crowcall beet op haar lip. Niet nog meer tegenwerpingen, niet nog meer bezwaren. Zeg alsjeblieft geen nee, Tall. Ze wist het zeker: als hij dit opgaf, dan zou het nooit gebeuren. Ze wist niet zeker of alles goed zou komen als hij zich er wel voor in zou zetten. Misschien zou alles alsnog fout gaan. Misschien zou zijn clan zich tegen hem keren. Misschien zouden ze het afzetten. Misschien zouden ze hem ruïneren. Maar het kón goed gaan. Het kón lukken. Misschien zou hij zich in zijn eigen poot schieten als hij hieraan meedeed, maar niet geschoten was altijd mis. Kom op, Tall.

"Samen?" Een glimlach brak door op haar gezicht. Hoop gloorde aan de horizon en Tall had de zon net een stukje verder doen stijgen. Ze kon het licht al bijna op haar vacht voelen. "Samen", antwoordde ze. Tall en Crow, de revolutionairen.

Intens opgelucht glimlachte ze naar Tallshadow. Ze was zo blij dat hij hieraan mee wilde werken, zo blij dat hij dit een kans gaf. Dit kon. Ze hoefden alleen maar iedereen aan hun kant te krijgen. Aan de kant van vrede. Wie wilde er nu geen vrede? Wie wilde er nu geen veilig leven? Liever samenwerken dan elkaar tegenwerken, toch? Ze begreep ook wel dat het niet zo simpel zou zijn. Men was nu eenmaal gewend aan zijn eigen clan en wantrouwig naar de andere, maar als ze elkaar beter zouden leren kennen, elkaar een kans zouden geven, zou uiteindelijk iedereen wel in moeten zien dat alle clans in feite hetzelfde waren. Ze hoefden niet onmiddellijk de clans af te schaffen en iedereen verbieden nog te beweren dat hij een ShadowClanner of en WindClanner was. Ze hoefden alleen maar iedereen aan te sporen om wat meer contact te zoeken buiten de eigen clan, dan hadden ze tenminste een begin. "Dankjewel, Tall", miauwde ze gemeend. Ze wist niet wat ze had gedaan als hij haar voorstel had afgewezen. Had ze het dan op moeten geven? Ze zag niet in hoe ze zonder zijn steun door had kunnen gaan.