Disappear for a minute then be right back.

Een zachte zucht ontsnapte Lightkit’s lippen terwijl ze om zich heen keek. Ze dacht dat ze elke muur van deze grot nu al wel tien keer goed bestudeerd had. Ze had de grot ook al tig keer verkend; ze had niet echt iets gevonden wat de moeite waard was om aandacht aan te besteden of zo. Of misschien was het haar oudere leeftijd die ervoor zorgde dat ze zich steeds minder bevredigd voelde met de dingen die ze zag. Haar blik gleed kort naar de uitgang van de grot, waar ze de begroeiing van de struiken duidelijk kon zien. Als de zon op de struiken scheen, was het een prachtig zicht om te zien. Lightkit had echter nogal weinig zonlicht mogen aanschouwen de laatste dagen. Het was in elk geval beter hier dan in het camp van de WindClan, maar toch miste Lightkit het camp wel een beetje. Ze had nog maar twee keer de kans gehad om de territory te ontdekken: één keer met Harekit en één keer met Cloudgaze. Harekit die nu Harepaw was. Nog even en ze zou Leopardpaw en Harepaw achtervolgen en ook een apprentice worden. Maar dan moest ze nog zeker een halve moon wachten en daar had ze nu net geen zin in. Geërgerd zijnde liet de she-cat haar blik glijden naar de katten die zich ook in de grot bevonden. Haar hart klopte sneller toen ze merkte dat niemand haar in de gaten had en snel sprong de kitten op. Als ze nu eens heel even… Haar blik gleed verlangend naar de begroeiing waar de druppels vanaf gleden. Nu scheen de zon er echter fel op en Lightkit snorde toen ze de warmte vanaf hier kon voelen. Haar poten brachten haar al naar de uitgang van de grot zonder dat ze zichzelf kon tegenhouden en na één laatste blik over haar schouder te hebben geworpen, wilde ze in de begroeiing verdwijnen. Dat werd haar echter onmogelijk gemaakt door een pels waar ze tegen botste en Lightkit vouwde haar oortjes in haar nek toen ze zag dat het een warrior was. En dan ook nog eens van haar eigen Clan. Oh oh. Schattig kijken dan maar?

Lightkit voelde een rilling door zich gaan toen ze de ogen van de tom ontmoette. Hoewel hij veel jonger was dan Cloudgaze, was hij veel robuuster en maakte daardoor een meer intimiderende indruk dan Cloudgaze ooit zou maken. Dat wilde dus zeggen dat haar pleegvader niks kon beginnen tegen deze tom. Ze kalmeerde zichzelf met het feit dat deze tom uit haar Clan was en dat hij haar waarschijnlijk niks zou aandoen. Ze kon het rare gevoel van angst toch niet onderdrukken terwijl ze zijn blik standvastig probeerde te ontmoeten. Ze mocht geen angst tonen! Het was immers niet dat hij haar zou aanvallen of opeens tegen haar zou beginnen te roepen. Ze had dan ook half en half verwacht dat zijn emotieloze blik wat zou ontdooien zodra hij zou ontdekken dat ze een kitten uit zijn eigen Clan was, maar dat gebeurde niet. Toen hij sprak, kromp Lightkit nog verder in een. Ze vond hem eng. Ze wilde terug naar huis. Terug naar huis waar ze snel weg kon kruipen in de nursery. Maar deze plek was open en hij zou haar zo kunnen vinden, zo terug kunnen sleuren om zijn vragen te beantwoorden. Ze kalmeerde zichzelf met het feit dat als ze haar bek zou openen om hulp te roepen, er automatisch een hoop katten van verschillende Clans bij haar zouden staan om haar te helpen. En die gedachte hielp, want de crèmekleurige kitten kwam wat meer overeind en dwong zichzelf om zijn blik vast te houden, ook al was het eng. “Maar ik verveel me hier!” bracht ze uit. “Mag ik niet heel even uit de grot? Ook al is het… samen met u?” Ze stond er niet bepaald om te springen om samen met deze tom de grot uit te gaan. Dan had ze geen bescherming meer. “Ik zal alles doen wat u zegt en dicht bij u in de buurt blijven,” smeekte ze verder. Zou het werken?