It's still not getting better.

Butterpact keek met een rustige blik toe hoe drie WindClanapprentices met elkaar aan het spelen waren. Zo te zien waren het siblings van elkaar en de manier waarop ze met elkaar speelden, deed hem denken aan de manier waarop Breakingpoint en hij altijd speelden. Ze waren iets minder ruig en uitdagend dan zijn broer en hij, maar er was wel veel van hun tweeën in de apprentices terug te vinden. Het zorgde er alleen maar meer voor dat hij een bepaald verlangen naar zijn broer voelde. Hij had een tijdje geloofd dat het voor hem een optie was om naar StarClan te gaan, maar steeds als hij zichzelf klaar voelde om te gaan, gebeurde er niets dat hem hielp om de trip naar boven gemakkelijker te maken. Hij wilde zelf niets ondernemen, maar zijn omgeving hielp hem ook niet echt. Er kwam geen vogel om hem uit de lucht te plukken hoe vaak hij dan ook bij the Eagle Peak’s ging staan, er was geen harde windvlaag die hem van de rots afduwde aan het einde van de bergen en de ziekte leek op de één of andere manier geen vat op hem te willen hebben. En hij was te schijterig om zelf iets te ondernemen. Hij dacht dat StarClan hem wel vanzelf zou straffen, maar tot dusver was er nog niets gebeurd en leek er zelfs meer appreciatie voor hem te zijn dan voor Breakingpoint’s dood. Butterstar had hem sinds de reis naar hier al drie apprentices gegeven, ook al was één van die apprentices doodgegaan en zou hij eigenlijk geen kat meer onder zijn hoede mogen nemen. Had Butterstar niet in de gaten dat alle katten die bij hem betrokken waren op de één of andere manier aan hun einde kwamen? Oké, misschien was dat wat overdreven, maar hij kon het niet helpen dat hij het gevoel had dat hij beter op Ravenpaw had moeten letten voor zijn dood. De tom schudde wat onbeholpen zijn kopje en wilde net naar buiten gaan toen zijn aandacht werd getrokken door iemand die naar hem keek.

+ Eerste post voor Coyotepaw