Storm on Sea (Ravenfall)

Als het iets was waar elders goed voor leken te zijn in de clan, dan was het wel het bezighoude van kittens voor de queens als ze even hun benen wouden streken. Al hadden ze dat bij hem even goed mis. Hij was dan misschien blind, hij was absoluut geen dumpplek voor hyperactieve kits om hen rustig te houden met verhaaltjes. Geïrriteerd grauwde de zwarte tom dan ook toen er weer wat stuiterballen naar hem toe hupte toen hij nou net eventjes rustig alleen lag. Vannacht had hij geen oog dicht kunnen doen dus zijn vermoeidheid was duidelijk te zien, het maakte hem chagrijniger dan hij zelf al was. Maar dat leken de kittens niet af te schrikken, het enige wat ze eng van hem vonden waren zijn niks ziende, blinde witte ogen die in de verte staarde en zijn belittekende lijf, al waren de ‘dappere’ kittens nog wel eens nieuwsgierig naar hoe hij dat gekregen had. “Hallo! Wilt u ons een verhaaltje vertellen??” Piepte een van de kits. Ravenfall knoop zijn ogen tot spleten en gromde zachtjes. “Zie ik er soms uit alsof ik jullie een verhaaltje wil vertellen?” Snauwde hij. Zijn gehavende oren in zijn nek drukkend. “Ga iemand anders lastig vallen” Zijn woorden klonken gemeen, en dat was precies zoals hij was. Verbitterd, koud, gemeen, alles behalve iemand waarmee je een gezellig praatje mee kon houden. Nadat de Elder de kittens een zwiep met zijn staart had gegeven om ze weg te jagen draaide hij zich om in zijn oude nest. Zichzelf proberend te begraven in het mos terwijl hij zachtjes het schelpje die hij hier bewaarde tevoorschijn hield. De ton liet zijn zwarte neus zachtjes over de ribbels heen glijden, de geur die het schelp met zich mee droeg zachtjes inademend. Het rook naar thuis, naar de rivieren, naar de plek waar ooit gelukkig was geweest totdat alles veranderde. Iedereen en alles ging weg of kapot. Ze lieten hem achter in deze gruwelijke wereld waar hij in moest leven. Het was een marteling voor de blinde jonge tom. Hij zal de rest van zijn leven moeten leven in een verrotte nest. Niks kunnen doen of niks kunnen betekenen voor de clan waar hij nu één grote last voor was. Ravenfall zuchtte, niet doorhebbend dat ik er in de tussentijd iemand naar hem toe gelopen was. Pas nadat de stem van de ander zijn oren vulde met een zachte begroeting hief hij zijn brede kop. Zijn nekharen overeind. De Elder herkende de stem lichtelijk maar kon er even geen punt op zetten. Het was zeker geen clangenoot want de geur van Windclan was duidelijk te ruiken voor de blinde tom. “Kan ik je ergens mee helpen?” Mauwde hij. Zijn stem bot en kortaf. Ravenfall had net die kittens weggejaagd en nu kwam deze kat aangelopen. Geïrriteerd snoof hij en trok hij met zijn lange witte snorharen. Zijn vermoeidheid was af te lezen in zijn houding, misschien gaf dat de ander nog is een extra zetje/hint om op te rotten en hem met rust te laten als zijn stem niet genoeg was.