Return of the Warrior

Onderwerp: Return of the Warrior ma 12 maa 2018 - 20:51

Hoewel het vele malen warmer was dan in de hoge bergen bracht de gure oosterwind toch kou met zich mee waar de leader niet op zat te wachten. Met haar kop vooruit gestoken en haar vacht opgefluft liep ze stug door. Ze waren er nu bijna. Ze kon bijna de rivier horen, of tenminste, ze hoopte dat dat haar rivier was die ze in de verte hoorde. Het was zo lang geleden dat ze dit gebied verlaten hadden. Vele manen waren voorbij gevlogen en vele geliefden waren ze in die tijd verloren. Haar hart voelde nog elke stap zwaar bij het besef dat ze Nightstream, of nou ja, het stoffelijk overschot van Night, had moeten achterlaten bij de tribe. Het was een van de vele die gestorven was, maar thuis zou geen thuis meer zijn zonder de norse medicine cat.

Maar zo was iedereen wel iemand verloren. Zelfs de jongste kittens waren niet ongeschonden uit dit avontuur gekomen. Ieder van hen was getekend door de lange reis. Mentaal of fysiek en Butterstar kon niet veel anders dan zich afvragen of de herinneringen ooit zouden vervagen. Wie weet zouden er over vele manen nogsteeds kittens in slaap gebracht worden met de verhalen over Skyteller en zijn bende bergkatten die hen gered hadden van een zeer zekere dood.

Naast de zware reis en het ontmoeten van de vreemde katten had het intern met de vier clans ook veel gedaan. Zo hadden de leaders enkele dagen geleden al met elkaar afgesproken om mogelijke problemen bij terugkomst gezamelijk op te lossen. Er waren zelfs kleine voorstellen gevallen om de vier clans bij elkaar te brengen als een. Waar Butter een vel tegenstander van was geweest, maar ook zij kon niet ontkennen dat de clans nooit terug zouden kunnen keren naar voor de journey. Er zouden altijd andere gevoelens blijven liggen als ze elkaar bij de borders tegen zouden komen. For starclans sake. Er waren genoeg halfclan kittens geboren om de gehele genenpoel voor manen weer te voorzien van nieuw bloed.

Het was onwerkelijk, de pijn en problemen die ze hadden gehad. De verbroedering en wanorde, binnnen enkele dagen zou het over zijn. De grenzen zouden opnieuw opgesteld worden en het leven zou van voor af aan beginnen. Het einde was in zicht, er zou veel opnieuw op te bouwen zijn, hele kampen die vernietigd waren. Maar ze zouden er doorheen komen. Dit was hun thuis en dit was het enige land waar ze thuishoorde. Starclan had hen teruggebracht en Starclan zou hen verzorgen, ze waren nooit in de steek gelaten zoals sommige hadden gedacht. Het was enkel een test geweest. Ja, daar geloofde Butter heilig in. En ze waren geslaagd en mochten daarom terugkeren.

Wat zou het mooi zijn als het daar bij was gebleven. De grote test van Starclan eindelijk afgerond. Maar de oosterwind bracht een nieuwe geur met zich mee, een die de flamepoint leader stokstijf liet stilstaan terwijl ze haar mond opende om de geur op te drinken. Het was de metaalachtige geur van bloed en onrust. Haat en wanhoop. Bloodclan en veel te dicht bij. Haar maag draaide zich om terwijl ze haar kop naar opzij richtte om de andere leaders aan te kijken om enkel zonder woorden een knikje te geven en naar voren te stappen. Haar gehele houding oplettend en kil terwijl haar nagels hun hulzen langzaam verlieten. De tests van Starclan waren nog niet over. Maar dit was hun thuis en ze zouden het terugkrijgen.

"Claw!"

Haar stem weergalmde door de bomen terwijl ze haar weg vervolgde richting fourtrees. De pootstappen van de vier clans achter haar terwijl haar snorharen trilde en ze nogmaals de lucht proefde. "Je vakantieuren zijn voorbij. Het is tijd om te vertrekken!" Riep ze nogmaals luid terwijl haar ogen de bossen doorspitte wachtende op de bloodclanners. Zeker er van zijnde dat ze wel zouden vertrekken bij het zien van de grote groep clankatten.

-have fun loves
and welcome home

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Onderwerp: Re: Return of the Warrior ma 12 maa 2018 - 22:00

Oceanbreeze

De gure wind en bekende geuren van het territorium deden de jonge Leader klaarblijkelijk meer goed dan ze had verwacht. Hoewel ze wist dat ze nooit meer hetzelfde zou zijn, de ervaringen waren daarvoor te ingrijpend geweest; was het goed om haar thuis weer in de ogen te kunnen kijken. De geur van Bloodclan vertelde echter een verhaal dat ze het liefste niet zou lezen. De jonge kattin had niet met Bloodclan te maken gehad, ze was namelijk jong moeder geworden en daarna was de reis al begonnen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de grote groep zwervers meestal niet al te dichtbij kwam. Thunderclan was ooit door hen overgenomen maar zo'n geval was gelukkig een uitzondering. Zonder de Clans in de buurt echter, hadden de katten die tot de afschuwelijke "Clan" behoorden hun territoria waarschijnlijk zonder nadenken in genomen. Oceanbreeze schudde haar vacht iets uit, waarna ze het opzette tegen de koude wind. Ook al was het een stuk warmer dan in de bergen, ze vroeg zich daadwerkelijk af hoe de katten in de Tribe de koude tijden door brachten. Ze kon zich niet voorstellen dat ze niet verzwakt waren geraakt door hen, doordat zij zich zolang op het territorium schuil hadden gehouden. Totdat Starclan het tijd vond om hen terug te sturen. De reis was vreselijk geweest en waarschijnlijk zou het gevecht tussen Bloodclan en de vier Clans ook alles behalve een pretje zijn.

Vele katten had ze achter moeten laten in het gebied van de Tribe, waaronder twee heel belangrijke Windclanners. Neverland en haar jonge kit Skykit. Het was vreemd om te bedenken dat ze het graf van Rosekit daarentegen wel weer op zou kunnen zoeken. Mits ze dit gevecht zouden winnen en hun territorium niet geheel verwoest was door de rampen die hier in dit gebied geraasd hadden. Elke Clan had geleden, te veel als iemand het aan haar vroeg. Haar blauwe ogen gleden naar de Riverclan Leader, Butterstar. Ze wist dat de sterke en oudere Leader naast Silverstar het meest ervaren was in dit soort dingen. Het zijn van een Leader, het voorgaan van een Clan en dus liet ze haar zonder problemen te leiding nemen over de vier Clans. Al hoewel, zelf bleef ze ook ergens in de voorhoede, misschien nog niet eens een halve vossenlengte van Butterstar vandaan. Alert snoof ze de metaalachtige geur van bloed op, een geur die maar een ding kon betekenen. Ze waren in de buurt van de meest kwaadaardige "clan" gekomen. Een Clan die niet de regels van Starclan volgde en al helemaal niet een keer per maand bijeen kwam om in vrede de belangrijkste gebeurtenissen te spreken. De vier Clans hadden wel meer gedaan dan dat de afgelopen Moons.

Er was een band ontstaan, een soort broederlijkheid en de meeste katten zouden er vast niet naar uit kijken om weer lijnrecht tegenover een ander te moeten staan. Ze hadden lang op elkaar moeten vertrouwen en elkaars ruggen moeten hebben. Dit betekende dus ook dat de Bloodclan een gemeenschappelijke vijand had. Één die vastbesloten was om het recht van het territorium weer terug te nemen. Het was van de Clans, al Moons lang. Het zou haar goed doen als de Bloodclanners dat ook wisten. Waarschijnlijk hadden ze de samenhorigheid van de vier Clans niet verwacht. Het was ook wel eens anders geweest. Oceanbreeze kon het zich nog herinneren al wist ze ook dat haar kittens waren opgegroeid met de alle Clans om zich heen. Haar jongste nestje had zelfs het oorspronkelijke territorium nog nooit gezien. Ze schudde haar kop even om haar gedachten te ordenen voordat ze met sierlijke rustige passen even kort naast Butterstar ging lopen en haar een grimmige blik gunde. Ze was het met de flamepoint eens, de tests van Starclan waren nog niet over; maar ze was net zo vast besloten om het haar thuis terug te winnen. Zodra de oudere Leader haar een knikje gaf, bleef te kleinere gebouwde kattin even staan. Al waren haar oren in haar nek gedrukt en haar warme ogen behoorlijk koud geworden. Als er een ding was wat ze haatte was het vechten, maar naar dit gevecht keek ze gek genoeg uit. Na dit gevecht konden ze hopelijk hun thuis weer opbouwen.

De houding van de Riverclan Leader was kil en oplettend terwijl haar nagels de hulzen verlieten. Klaar om in de aanval te gaan. Oceanbreeze wierp een blik op de andere katten voordat ze zich kort uitrekte en haar tanden ontblootte. Iedereen wist vast wel dat er met een Leader op oorlogspad niet te sollen viel. Ze was misschien niet de beste vechter, maar ook zij had veel geleerd onderweg. Het maakte haar zelfverzekerder, klaar om vooraan te staan en zich in het gevecht te stortten.

"Claw!"

Galmde de stem van de bekende flamepoint door de bomen, waardoor de jongere kattin even met haar oor wiebelde en zocht naar Tallshadow of Tallstar. Immers hadden ze wel eens samen getraind om in goede conditie te blijven en konden ze elkaar redelijk lezen. Misschien was het niet eens zo'n slecht idee als ze elkaar dekking zouden geven. Bloodclan zou vast al helemaal niet verwachtten dat twee Leaders nek aan nek zouden vechten, zeker niet van twee zulke verschillende clans. Met een korte blik probeerde ze de aandacht van de gestreepte Leader voor enkele seconde te trekken in de hoop dat hij een soortgelijk plan had. Het was altijd goed rugdekking te hebben. Zachte pootstappen klonken door het gras, ze hield een kleine afstand tussen haar en Butterstar die duidelijk de Bloodclanners waarschuwde. "Je vakantieuren zijn voorbij. Het is tijd om te vertrekken!" Riep de oudere kattin vervolgens luid uit. Oceanbreeze wist hoe krachtig de ander kon zijn, Windclan had wel een lesje geleerd van Riverclan door de leugens over Whitelion's dood. Ze waren een tegenstander om over na te denken. Nu hadden ze enkel niet alleen met Riverclan te maken maar ook met Windclan, Thunderclan en Shadowclan. Die allemaal een doel hadden. De Bloodclanners hun verdiende loon geven.

Tag: Butterstar, Tallshadow(star) en open!

Sean ♥

Onderwerp: Re: Return of the Warrior wo 14 maa 2018 - 11:14

Het was dan zover. Misschien had hij er van alle katten nog wel het minste zin in om de realiteit onder ogen te zien, wat recht voor hem aan het gebeuren was en onvermijdelijk leek. Met de geuren van thuis keerden ook de grenzen terug, het wantrouwen en de afstandelijkheid. Een zucht ontsnapte uit de mond van de gestreepte kater toen deze gedachte hem voor de zoveelste keer sinds het begin van de journey overviel. Bij het wegtrekken hiervandaan was hij de voorste van de groep geweest, opgewekt en optimistisch over wat hen te wachten stond. In zijn wil om weg te komen van het verdriet van deze plek had de kater de doden en gewonden voor lief genomen. Zelfs de ziekte in de bergen had hij niet als teken willen zien van dat het tijd was om te vertrekken. Verloren in zijn eigen angsten was de kater vergeten om als leider zichzelf weg te cijferen.

Dit besef was over hem gekomen in de afgelopen dagen, en had gemaakt dat hij zich wat afgezonderd had van de rest. Achteraan liep hij nu, volgde de staart van degene voor hem, en met elke stap leek het Tall zwaarder te wegen. Voor hemzelf was al duidelijk wat anderen niet wilden zien; De Shadowclan leider wilde niet naar huis. In de bergen waren zijn vrienden niet gestorven, was het gemis van zijn ouders en zijn familie verlicht en niet te vergeten, er waren meer kittens geweest om mee te spreken. De enigen die nog niet zo ver waren hem af te cijferen op hoe hij hierover dacht, want zelfs zijn vrienden begonnen zich inmiddels af te vragen waar zijn hart eigenlijk lag. De kater wist het zelf ook niet meer als hij eerlijk was.
De enige die hem daar misschien in had kunnen helpen was Crow geweest, die hem over het algemeen beter doorzag dan hij zichzelf. Maar het was niet alsof de poes en hij elkaar veel gesproken hadden tijdens de journey. Tall had het niet gedurfd. Was het niet immers zo dat hij gefaald had? Hij had zich niet aan zijn onuitgesproken belofte gehouden. De clans zouden weer uit elkaar gaan en de vijandschap zou terugkeren, en het was net zo goed zijn fout als die van ieder ander. Zo had hij niet eens dat kleine kunnen regelen voor zijn beste vriendin.

Nog een zucht. En toen een klap. De kat voor hem vloog om en haalde naar hem uit toen Tall tegen hem aanbotste. De kater kromp even in elkaar en hief toen een poot in een verontschuldigend gebaar, in al zijn gedachten had hij niet doorgehad dat de groep gestopt was. Nieuwsgierig als hij was, baande de kater zich een weg door de verschillende geuren, naar voren toe waar Butter liep. Wie anders? Al vanaf het begin was voor haar duidelijk geweest wat hij had geweigerd te accepteren. Nu was het zijn hart wat gebroken was en zij die alles goed voor elkaar had, dus welke insteek was nu eigenlijk beter geweest?

In ieder geval niet iets voor nu, aangezien de geur hem tegelijk met de uitroep bereikte. Claw. Zijn schouders zakten weer in een moedeloze zucht, en een geïrriteerde blik werd op de hemel geworpen. Lekker, Starclan, alsof we nog niet genoeg te doen hebben. Nu moesten al deze katten, moe van de reis en vol van hernieuwd wantrouwen, een gevecht gaan leveren om een plek waar sommige van hen niet eens wilden zijn? Lekker was dat. Demonstratief ging Tall zitten en rechtte zijn rug. Misschien had het ook een positievere kant. Hij had maar één leven, hij kon maar één fout maken. Het gevecht verpesten voor iedereen door constant fouten te maken was dus geen gevaar.
Een wrange glimlach kwam bij die gedachte op zijn gezicht, terwijl zijn blik door die van Ocean gevangen werd. Zij had een plan, dat was te zien. Zij wel, terwijl hij hier in wat zelfmedelijden verzonken niets zat te doen.

Gefrustreerd schudde de kater de watjes uit zijn hoofd, strekte nog eens zijn rug en beantwoordde toen wat helderder haar blik. Nu de betekenis daarvan tot hem doordrong durfde een ware glimlach op zijn gezicht te komen. Ze wilde samenvechten. Hoewel het wantrouwen teruggekeerd was, was het nog niet voorbij, dit was hun afscheidsgevecht. Kon hij er dan niet beter een goede van maken? Met hernieuwde kracht stond de kater op, zijn grote lichaam scherp aftekenend tegen dat van kleinere katten om hem heen. Hij was ouder geworden, niet meer het jongetje van vroeger. Littekens tekenden zijn inmiddels verworden levenswijsheid en de vastberaden blik maakte zijn boodschap duidelijk. Tall zou meevechten als wie hij was en voor wat hij stond. Leider van Shadowclan zonder naam, de afgewezen leader, het probleemkind. Tijd om die zaken eens ten goede te gebruiken en zijn waarde te tonen.

Langzaam kwam hij naast Butter staan, en knikte haar ernstig toe. Voor nu eens niet bemoedigend. Hij wist ook niet hoe dit zou eindigen.

Tag: Ocean, Butter

#Awesome:

Onderwerp: Re: Return of the Warrior wo 14 maa 2018 - 11:41

De geuren van de vertrouwde territoria van de Clans bracht een bitterzoet gevoel met zich mee. Het voelde zo onwerkelijk, maar toch zouden ze na zo veel manen eindelijk thuiskomen. Helaas gold dat niet voor iedereen. Veel katten hadden hun leven verloren tijdens de reis naar de bergen of in het gebied dat hun tijdelijke verblijfplaats vormde, en Thornface dacht in de eerste plaats terug aan Snowdance. Snowdance, de ThunderClankattin die zijn beste vriendin was geweest en die zich veel te vroeg bij StarClan had gevoegd waardoor zij nooit meer werkelijk thuis zou kunnen komen. Thornface had haar kittens, die ondertussen waren uitgegroeid tot volwaardige Warriors, onder zijn hoede genomen. Zij waren zo jong geweest toen zij hun eerste thuis verlieten en het was nog maar de vraag of zij zich het woud nog zouden herinneren. Die kans bestond nog, maar gold ook weer niet voor iedereen – er waren veel kittens in de bergen geboren die nooit de territoria van de Clans hadden gezien. Zouden zij zich nog volledig kunnen aanpassen? De tijd zou het moeten uitwijzen.

Ondanks het verdriet en de zorgen die langzaamaan boven begonnen te komen, voelde de bruine kater ook een golf van opluchting over zich heenkomen. Het oude ThunderClanterritorium was nu zo dichtbij en het gevoel van thuiskomen gaf Thornface hernieuwde energie. Hij zou thuiskomen, met meer verantwoordelijkheden dan toen hij vertrok, maar het was zijn thuis.

Een thuis wat ze zouden moeten heroveren. Zijn plaats in de grote stoet katten was aan de buitenkant van de linkerflank, een tiental vossenlengten achter de leiders, waardoor hij nog net kon zien dat de voorste katten plotseling halt hielden. Op datzelfde moment voelde Thornface hoe zijn vacht recht overeind kwam te staan toen de wind in zijn gezicht waaide. Het was niet de kou die deze reactie veroorzaakte, maar de geur die de wind met zich had meegenomen: BloodClan. De Clans stonden slechts een aantal tellen stil, maar het was genoeg geweest om te raden naar waar deze situatie toe zou leiden. De enorme groep kwam weer in beweging onder de luide mededeling van Butterstar die gericht was aan de indringers die zich nog niet hadden laten zien. In het beste geval zou BloodClan zich beseffen dat de vier Clans samen veel te groot zou zijn voor hen om zich tegen te verzetten en zouden ze de Clanterritoria zonder slag of stoot verlaten. In het slechtste geval zouden ze in de aanval gaan, ondanks hun aantallen, en Thornface vreesde dat dat laatste zou gebeuren. Hij keek even naar rechts, waar de meeste Clankatten zich bevonden, zoekende naar een bekend gezicht – en het eerste bekende gezicht wat hij zag was dat van Swallowflight. "Geef door dat de Warriors aan de buitenkant komen te staan en de kittens in het midden," zei hij niet al te luid om te voorkomen dat een mogelijke bespieder vanachter een boom meeluisterde. Het was mogelijk al vanzelfsprekend geweest voor de andere katten om de kwetsbaren in het midden te houden, maar op dit punt moest absoluut het zekere voor het onzekere genomen worden.

Tag: @Swallowflight, open

IC post count: 242
Posts are loading

::

Onderwerp: Re: Return of the Warrior wo 14 maa 2018 - 14:29

Crowcall

Thuis. De mooie herinneringen en de slechte streden om de voorgrond. De vertrouwdheid en de benauwing van het oude territorium brachten haar bijna tot tranen en verstikten haar. De laatste dagen van de tocht was ze steeds wanhopiger geworden. Het ene moment klampte ze iedere kat die ze tegenkwam aan om toch nog te proberen hen ervan te overtuigen dat ze als één clan verder moesten, het volgende moment was ze stil en teruggetrokken terwijl ze probeerde haar eigen gedachten op een rijtje te krijgen. En nu waren ze er. Nu was de tocht voorbij, en daarmee al haar kansen. Ze kon alleen maar hopen dat ze genoeg had gedaan... en dat ze zou blijven leven om het mee te maken. De geur van BloodClan drong haar neus binnen en ze huiverde. Hoe typisch. Hun terugkomst in het oude territorium zou ingeluid worden met een gevecht. Ze verwachtte niet dat BloodClan voor een gevecht terug zou schrikken, ondanks de aantallen van de clans.

Crowcall keek naar de leiders en deputy's. Ze keek naar Tall. Wat zag hij er moe uit. Zelfs zijn glimlach had iets wrangs, niet meer dan vrolijke, dat jongensachtige. Ze had hem weinig gesproken tijdens de reis, en hij was ook niet naar haar toegekomen. Ze glimlachte even zijn kant op, maar ze wist niet zeker of hij haar zag. De clans zouden samen vechten, vandaag. Maar daarna? Butterstar had ze niet kunnen overtuigen, zo veel was zeker. Maar Oceanbreeze en Thornface? Had ze iets aan hun mening kunnen veranderen? Alleen de tijd zou het leren.

Ze was bang voor het gevecht. Het was nooit een van haar sterke punten geweest. Maar dit was geen gevecht waar ze van weg kon rennen, zoals ze vroeger had gedaan. Dit keer was het niet voor de clan waar ze niet om gaf, en ook niet voor zichzelf. Het territorium kon haar niets schelen. BloodClan mocht het van haar hebben. Maar vechten zou ze, voor haar vrienden, voor haar familie. Om hen te beschermen, en alleen daarom. En ze hoopte maar dat ze als het straks begon nog steeds die zekerheid zou voelen. Ze zocht in de massa naar haar broertjes. Ze moesten naar het midden van de groep, had ze doorgegeven gekregen. Waren ze daar al, bij de andere kittens? En waar was Crowfur? Ze had het gevoel dat ze verdwaald was tussen alle katten en nu al voelde ze paniek opkomen.

Tags: Tallshadow, evt. Crowfur, Snowkit, Ribkit, verder open

---

Evergreen

Thuis. Weg van die vreselijke bergen, van de enorme donderpaden, van de monsterlijke vogels. Weg van Neverlands graf. Terug naar hun eigen fijne heuvels, hun vierboom, hun kamp. Het was niet alsof alles daar goed was geweest. De leugens, het verraad... hier was het allemaal begonnen. En het deed pijn dat ze haar broer in de bergen achter had moeten laten. Ze kon alleen maar hopen dat zijn ster aan de hemel stond, en hij ook hier nog bij haar was.

Het was ook niet alsof ze gewoon terug konden naar het oude. Alles was veranderd. Zij waren veranderd. En hun territorium was veranderd, verwoest door water en overgenomen door BloodClanners. Hun geur hing dik in de lucht. Evergreens nagels schoten uit hun hulzen en ze liep naar voren om bij de voorste linie te gaan staan. Ze knikte Oceanbreeze even toe. De jongere poes kon op haar rekenen. Evergreen zou vechten om hun thuis terug te veroveren. Ze zou vechten voor haar clan, voor alles katten om wie ze gaf, voor alle katten die ze iets verschuldigd was. Ze zou haar leven geven als het moest. Ze zou de clans eindelijk iets teruggeven, nadat haar goedgelovigheid hen zo veel had afgenomen.

Tag: Oceanbreeze, open

---

Homekit

Thuis. Zo veel had ze begrepen, tenminste. Ze begreep niet helemaal hoe een plek waar ze nog nooit was geweest thuis kon zijn. Ze woonden toch in de bergen? In de mooie, grote grot? En toch waren ze al een eeuwigheid op weg naar dit mysterieuze 'thuis'. Homekit vroeg zich vooral af wanneer ze weer naar huis gingen. En nu hing er ook al zo'n rare sfeer in de lucht. Iedereen leek erg gespannen, alsof er gevaar dreigde. Homekit zal allemaal vachten overeind staan, en sommige katten hadden hun nagels uitgeslagen. Ze was bang. Gingen er katten vechten? Waarom? En waar waren haar papa en mama's? Ze werd naar het midden van de groep geleid, waar nog meer kittens waren, en Homekit durfde niemand tegen te spreken, maar ze was bang zonder haar ouders.

Tag: open

I step on broken glass, and dream of soft clouds
When feelings are heavy they become all we are
Return of the Warrior WC_-_Crowcall_os_veren

Spoiler:

Onderwerp: Re: Return of the Warrior wo 14 maa 2018 - 18:18

_{Swallowflight was met gemengde gevoelens meegegaan op de terugreis. Natuurlijk ging ze mee, ze had eindelijk haar plekje in de Clan gevonden en ze kon haar vrienden niet in de steek laten. Ergens verlangde ze ook wel naar huis hoor, naar de leuke plekjes in het territorium, naar de Fourtrees, naar de Sunningrocks. Ze miste ook Cole ontzettend, haar broertje die op jonge leeftijd gekidnapt werd door Bloodclan en sindsdien bij dat zooitje hoorde. Maar toch, Swallowflight had vooral slechte herinneringen aan het oude bos. Ze had nogal een rommelige jeugd gehad, mocht op jonge leeftijd al traumatische gebeurtenissen bijwonen, was nogal een problematische puber geweest... En eigenlijk draaide deze neerwaartse spiraal rond één kat, Claw. Claw was diegene die voor haar geboorte een deal sloot met Lightleaf, haar moeder. Dat ze één van haar kittens moest inleveren bij hem. Claw was diegene die Cole van haar had weggenomen, die Thunderclan binnengevallen was en Swallowflight -destijds Swallowpaw- zo om zijn poot had gedraaid dat ze ook nog overwogen had om zich bij hem aan te sluiten. Ze keek even naar links, naar een litteken die ze net niet kon zien. Daar was ze niet lenig genoeg voor maar ze voelde de kras op haar lichaam zeker wel. Die had Claw bij haar aangericht, als straf. Omdat ze een grote mond had en sindsdien was Swallow steeds meer in haarzelf gekeerd.

En nu gingen ze weer terug, terug naar de plek die haar zoveel trauma's bezorgd had. Het zat er niet anders op, want ze wilde haar vrienden, haar clangenoten, niet verlaten. Ze wist dat de Clans haar koste wat kost zou beschermen. En ze wist dat ze hier misschien wel wraak kon nemen. En op dit moment was Swallow vastberaden om die kans te pakken, om haar tanden diep in Claws' nek te laten zinken en zijn bloed te proeven dat uit zijn aderen zou stromen... Opeens stopte de stoet, en bijna botste de zwarte poes tegen een ander op. Ze hoorde Butterstar de naam van haar aartsvijand roepen en snel trippelde Swallowflight wat naar voren, tot ze meer zicht had wat er gaande was. Er was geen Claw te bekennen, maar het stonk hier ontzettend naar Bloodclan. Vervolgens liepen ze door, en bijna was ze weer in haarzelf gekeerd toen ze aangesproken werd. Ze spitste haar oren en keek naar degene waarvan het geluid vandaan kwam. Even had ze gedacht dat het een Bloodclanner zou zijn maar gelukkig was het enkel Thornface. Ze knikte toen ze een beveel kreeg en stopte even, zodat ze een klein groepje apprentice kon laten passeren. Vervolgens stortte ze zich in de groep en begon met het verzamelen van een paar kittens en queens, en sprak zo nu en dan een paar warriors aan dat ze zich aan de buitenkant moesten begeven.

Tag: Thornface, random kittens en warriors (voel je vrij om op Swally te reageren hehe)
Note: ik geloof dat deze post een complete chaos is geworden dus als er een paar dingetjes onduidelijk ofzo zijn, moet je het even zeggen (a)}

::

Onderwerp: Re: Return of the Warrior wo 14 maa 2018 - 20:32

Chivypaw

Chivypaw was gegroeid, er waren vele manen voorbijgegaan. Ze kon zich bijna niet meer herinneren hoe het voelde om de bekende grond onder haar poten te hebben, hoe de smaken toch een toets verschilde en hoe het rook. Ze stak haar donkerroze neus in de lucht om de geur weer te pakken te krijgen. Het was te vroeg en de wind woei tegen de bolle kant van haar oren. De zilveren poes knarste met haar tanden. Waarom duurde het zo lang?

De groep was nog trager dan voorheen en gelukkig maar. Zij was ook verzwakt, door de ziekte die niet helemaal was doorgebroken en door de vele verliezen die ze had meegemaakt. Een lichtpuntje bleven de kittens, waarvan ze nu Rainkit in haar mond hield. Het kleintje piepte soms eens, maar lag vaker te slapen dan wakker te zijn. Ze bleef dicht bij haar moeder lopen zodat die nu en dan eens kon snuffelen aan haar zoon. Zelf hield ze haar oog op haar enige zusje, haar oogappeltje van het nest.

Ze liep nu zonder kitten, die moesten zelf wandelen sinds ze de Mothermouth waren gepasseerd. Four Trees was in zicht, maar haar humeur was er niet beter op geworden. Ze was moe, haar poten prikten en haar lichaam voelde zwaar aan. Misschien had haar onderbewustzijn de geur opgepikt van Bloodclan, maar toen ze dat wél bewust deed kelderde haar humeur de grond in. De groep stopte in horten en stoten. Zij bleef zich voortduwen in de massa tot ze bij haar leider kwam. Haar oren lagen plat, ze had gezelschap van de andere leiders die ook niet zo blij keken.

Tag: Silvercloud, Rainkit, Leaders

♡

Onderwerp: Re: Return of the Warrior do 15 maa 2018 - 17:36

Een wolkenpak had het waterige zonnetje die zich de laatste tijd soms liet zien, weer bedekt. Het regende niet, maar door de wind was het aardig guur. De grote gitzwarte kater zat voor zijn onderkomen. Zijn groengele ogen droegen nooit emotie, enkel heel soms een glimp van zijn gedachten. Toch gebeurde dat maar zelden en nooit in het bijzijn van katten buiten zijn familie. De littekens in zijn vacht werden weer duidelijker zichtbaar nu zijn vacht langzaam aan dunner begon te worden, daarom was zijn vacht instinctief wat opgezet om de gure wind buiten te houden. Met dat mechanisme werkte dat ook prima. Hij had geen last van de kou. Claw had het liever ook koud dan warm. Hij had een hekel aan Greenleaf, was hem veel te warm. Hij keek even om zich heen en zijn kop staakte de draaibeweging toen hij zijn kittens zag. Hij glimlachte niet, staarde alleen even naar ze. Maar diep in zijn binnenste groeide de trots. Onzichtbaar en ongrijpbaar voor iedereen. Alleen hijzelf kon erbij, maar ook alleen maar als hij het wilde ervaren. Hij kon het ook op de achtergrond houden, op afstand, achter zijn gebouwde mentale muur. Doodkalm stond hij op, om een rondje door het kamp te maken. Het kamp was echt de hunne geworden. De onderkomens waren gebouwd op de Elite manier. De takken waren in de loop van de tijd ook bedekt met overblijfselen van prooidieren, maar ook van katten, als troffee. Botten die de takken bij elkaar hielden samen met het mos en zand. De bomen van Fourtrees zaten vol met krassen, van de nagels van de BloodClan katten, die ze daaraan hadden gescherpt. Het kamp was omringt door de nesten van de Members met de minste hondentanden. Claw controleerde of alles een beetje op orde was, want al zou je het misschien niet zeggen, hij haatte rommel. Toen hij het allemaal had goedgekeurd en terug wilde gaan naar zijn eigen onderkomen. Keek hij verstoord om.

De Member was nog niet eens zo dicht in de buurt geweest, maar toch had hij hem al opgemerkt. Het was zijn onafgebroken alertheid die hem had gewaarschuwd. De Member kwam als een idioot op hem afgestoven. Claw bromde daarom iets binnensmonds, voordat hij razendsnel zijn poot uitstak. Waardoor de kat daar overheen kukelde en hem niet pontificaal ondersteboven liep. Hij zei niks, dat was ook niet nodig. Onbewogen bleef hij staan, de kalme blik in zijn groengele ogen op de Member gericht. ‘Sorry… mijn excuses Claw, maar ze zijn terug.’ Hij hief zijn staart om de Member verder zijn kop te laten houden. Hij wist hiermee genoeg en hij hoefde niet meer woordengestruikel te horen. “Haal Shark.” Was het enige wat hij zei. Hij wist wat de kat bedoelde, hij was zeker niet dom, integendeel. Hij was niet geïrriteerd of gefrustreerd, ze zouden ze wel een lesje leren. Die boskatjes waren vast doodmoe en zij hadden hard getraind. Ze waren er klaar voor. Liet ze maar komen.

Hij liet ze daarom ook hun kant op komen. Hij ging er niet heen, hier kon hij zijn katten opstellen en zouden ze meteen in het voordeel zijn. “Alle Members en Young one’s naar de rand van het kamp. Alle kittens en moederkatten terug hun onderkomen in. De boskatjes komen eraan, dus bereid jullie voor op een leuk vechtpartijtje.” Bulderde hij toen over het kamp terwijl er een doodkalm grijnsje om zijn lippen verscheen. Hij hoorde zijn naam galmen tussen de bomen. Niet veel later stapten er katten de open vlakte op. “Zo zo.” Sprak hij nog steeds op zijn ijzig kalme toon. “Wat een onaangename verrassing. Grappig ook, nadat jullie met jullie staart tussen jullie benen zijn weggevlucht. Dit is jullie woud niet meer, dat hebben jullie zelf laten gebeuren.” Vervolgde hij zonder zijn toon ook maar een moment te veranderen of zijn stem te verheffen. “Nu krijgen jullie het ook niet meer terug.” De hondentanden aan zijn halsband maakten even geluid terwijl hij zijn kop nog iets meer ophief, waardoor hij groter leek. Nee, dit was hun territorium en dat zou het ook voor altijd blijven.

Onderwerp: Re: Return of the Warrior vr 16 maa 2018 - 0:04

Ze droeg haar halsband nog maar een moon. Het had ook zeker een moon geduurd voor haar om aan dat ding te wennen. Er zaten twee scherpe honden tanden in haar halsband. Één voor alle taken die ze netjes had vervuld als young-one, en dan vooral het deelnemen aan die ene taak, moons geleden, waarbij ze de leiding had moeten nemen en dergelijke. En een honden tand voor het doden van die kittypet. Een kittypet die ex-bloodclanner was geweest. Ze was er nog steeds trots op en het doden van die kat had haar in één klap veranderd. Positief, natuurlijk, want nu was ze de titel member zeker waard. Intussen was Thora al bezig met het behalen van een derde honden tand en terwijl ze nu zichzelf aan het wassen was en daarbij na dacht, weergalmde plots de stem van Claw door Fourtree's.

De vijftien moons jonge member keek op en vernauwde haar ogen. Bij het horen van Claws woorden rezen haar nekharen meteen. Haar ijzige blik werd koud en haar tanden ontblootte zich. Ze wist wat dit betekende. Firedance. Rowanflight. Mistgaze. Silverstar. Al die Thunderclan katjes. Haar oude clan, was terug gekeerd. Natuurlijk wist ze niet zeker of dat hele rijtje het overleefd had, maar die kans bestond wel en ze wist dat Firedance sterk was. Dit ging een leuk vechtpartijtje worden. Ze kon niet wachten om Firedance haar blik te zien. Daarom zorgde ze er voor dat ze ook zeker in zicht was en niet ver van Claw af, toen de boskatten de open plek betraden. Haar blik bleef strak gericht op de boskatten, wachtend tot die éne rode vacht in beeld zou komen. Haar blik stond kil en gevaarlijk, klaar voor het gevecht. Dit was meer dan er alleen voor zorgden dat Fourtree's in klauwen van de Elite zouden blijven. Dit was het moment om zichzelf te bewijzen.

TAG: Firedance

Onderwerp: Re: Return of the Warrior vr 16 maa 2018 - 11:55

Het gevecht, haar gevecht, tegen de ziekte was nog maar net gepasseerd en ze moesten in hun vertrouwde gebied al een nieuw gevecht aangaan. Lizardpath ontfermde zich over de kittens en de elders, die onmogelijk deel konden nemen aan een naderend gevecht. Haar ogen zochten haar apprentice op, haar apprentice die ze eigenlijk al niet meer zag als haar leerling, maar eerder als equal. Lizardpath ging tussen de kittens staan en stond hiermee deels over een aantal kittens, waaronder Homekit, een kitten van haar nicht en leader. "Blijf dicht bij mij." zei de medicine cat. Ze oogde zeer rusitg, maar vanbinnen woede een kleine paniek aanval. Lizardpath was dan wel een volwassen poes, maar vechten was niet echt iets waar ze écht goed in was. Ze kon wel een klap verkopen, maar tegen getrainde bloedclanners die dag in dag uit vechttechnieken leerden, was ze niets, al zou ze alles doen om deze kittens hier te beschermen met de andere Medicine cats, apprentices en warriors. Zij waren namelijk de toekomst.

Tag: Homekit, andere kittens, open

The truth is balance.
However the opposite of truth, which is unbalance, may not be a lie.

:.:

Onderwerp: Re: Return of the Warrior vr 16 maa 2018 - 13:59

What do we say to the god of death? Not today.

De reis hier vandaan leek een eeuw te hebben geduurd en nu waren ze voor haar gevoel binnen een dag of twee terug bij Highstones. De plaats waarvan zij nog voor een laatste keer had teruggekeken op het bos. Waar ze met Zealspark had gejaagd voor ze werkelijk waren vertrokken. Nu was ze terug, waren zij terug. Niet met iedereen, wel met veel en zelfs met nieuwe gezichten. Kittens die deze plek nog nooit hadden gezien, voor wie de rotswanden van Clan Cavern het thuis was wat ze waarschijnlijk nooit helemaal zouden vergeten. Ze vroeg zich af of Bracken hier nog in de buurt rondzwierf. De gedachten werd echter weg gedrukt. De geur van BloodClan kwam mee op de wind. Niet dat ze dat niet verwacht had. Claw had altijd al interesse getoond in het groen naast zijn Twolegplace, maar nu was het tastbaar. BloodClan had het bos ingenomen in hun afwezigheid.

Hierop voorbereid liepen ze dieper de territoria in. Firedance begon al bekende plekken te herkennen en vage geuren op te pikken die hier altijd al geweest waren. Maar met het nostalgische gevoel van thuis, groeide ook de spanning. Het was haast te proeven tussen de groep die zich langzaam een weg richting Fourtrees baande. Richting de bron van de geur die steeds sterker werd. Metaalachtig, scherp, een waarschuwing, zoals de geur van bloed. Het wakkerde de vlam van binnen weer aan. Waar ze op de terugweg stilletjes mee had gewandeld, voelde ze nu haar pas versnellen, haar stappen krachtiger. De bergen waren een harde omgeving, maar een goede leermeester geweest. Haar spieren gesterkt door de eindeloze hellingen en het geklim over de rotsen, haar ogen scherp op elke beweging die mogelijk gevaar kon betekenen.

Toen ze dan uiteindelijk bij Fourtrees stil hielden, op de heuvel, neerkijkend op het kamp dat BloodClan had gemaakt van hun verzamelplaats, vond haar blik al snel de zwarte kater waar ze zoveel wrok naar koesterde. Butterstar riep hem toe en meldde hem dat zijn tijd hier voorbij was. Claw was het hier natuurlijk niet mee eens en vertelde hen dat zij hun woud niet meer terug zouden krijgen. Firedance vernauwde haar tweekleurige ogen. Als ze de kans zou krijgen zou ze hem doden, zodat ze nooit meer zijn vuile stem aan zou hoeven horen terwijl hij dingen van haar af nam. Vervolgens viel haar blik op een flame point die ondanks haar grootte en haar halsband, dezelfde kille blik droeg als de kitten die haar lessen opvolgde van een moordenaar. De rode kattin had kunnen verwachten dat dit de uitkomst zou zijn. Whifflepaw was verdwenen voor ze waren vertrokken, niemand had haar daarna nog terug kunnen slepen en ze was volledig overgeleverd aan Claw. Haar blik toonde niets, hoewel ze haar kaak voelde verstarren en vanbinnen de vlam aanwakkerde tot een inferno. Hoewel haar zusje dom was geweest in haar keuze, was ze slechts dat, dom en beïnvloedbaar. Claw was hiervoor de eindverantwoordelijke en ze was meer dan in staat om hem zijn nek om te draaien ondanks wat de warrior code haar voorschreef.

F I R E D A N C E

Moonkit || Skyteller || Firedance || Runeshade || Ghosteyes

Other:

Onderwerp: Re: Return of the Warrior vr 16 maa 2018 - 14:30

Een gevoel van spanning lag over het bos, alsof de bomen hun adem inhielden. En geuren, tientallen onbekende geuren drongen Bucks neus in. Geuren van katten die hij alleen maar uit verhalen kende. Clankatten. Hij liet zijn prooi vallen en begon te rennen. Clankatten. Hij had er nog nooit één in het echt gezien. Ze hadden hem verteld dat de bosjeskatten stom en naïef waren, dat ze geloofden in katten die in de lucht woonden en bovenal, dat ze zwak waren. Buck vertraagde zijn pas toen hij bij de Fourtrees aankwam en verschillende katten hoorde roepen. Hij zorgde er voor dat hij niet per ongeluk in het midden van de troep bosjeskatten terechtkwam en voegde zich bij de groep BloodClanners die zich in het kamp verzameld hadden. 'Alle Members en Young one’s naar de rand van het kamp. Alle kittens en moederkatten terug hun onderkomen in. De bosjeskatten komen eraan, dus bereid jullie voor op een leuk vechtpartijtje', hoorde hij Claw roepen. Hij zocht een strategisch, hoog plekje op en van daar bekeek de witte kater het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Enkele katten kwamen als eerste de vlakte op, de leiders waarschijnlijk, daarachter volgde de rest van hun troep. Hij zag de vastberadenheid in hun ogen, rook de wilskracht die van hen afstraalde, maar ook hun pijn en vermoeidheid gingen niet aan hem voorbij. Ze waren misschien met veel, maar ze waren doodmoe. Buck wist dat hij nooit een van hun Warriors zou kunnen verslaan. Hij was klein, net geen kitten meer, maar hij was door zijn vader al vroeg gedwongen om met trainen te beginnen. Hij zou wel een van die leerlingen te pakken kunnen nemen. Of een kitten. Makkelijk

Hell is empty.
Return of the Warrior Zin7o2

And all the devils are here.

Onderwerp: Re: Return of the Warrior za 17 maa 2018 - 21:24

Met elke stap die ze had gezet in het gebied groeide haar vreugde. Dat was voordat ze had geroken dat Bloodclan in de buurt was. Het was stom van Mistgaze om te denken dat Bloodclan niet hun slag had geslagen zodra ze weg waren gegaan uit het gebied. De hele kudde katten volgde elkaar trouw en Mistgaze bleef in de buurt van haar zus Firedance. Ze stopte. Butterstar riep woorden naar de zwarte leider van de clan en Mistgaze nam de tijd om de heuvel op te klimmen van waar ze fourtrees kon zien. Het was compleet naar de haaien, hun heilige plek verhabbezakt door de katten die leefden in haat. Mistgaze ging naast haar zus staan, hun vachten raakte elkaar net. Met haar staart tikte ze kort op Firedance haar rug. "Laat je niet klein krijgen door ze." zei ze zachtjes. Maar pas toen zag ze dat Firedance haar blik op iets bleef hangen. Mistgaze volgde haar blik en kwam uit op een flamepoint poes. Jong, ze had ongeveer dezelfde grootte als die haar verdwenen zusje Whifflepaw nu zou hebben. Toen die gedachte door haar kop schoot raakte het haar pas. Die poes die daar stond wás Whifflepaw. Het was de zwarte tiran dan toch nog gelukt het kittenzieltje voor zich te winnen en het was haar zusje gelukt om een nieuw level van dom te bereiken door zich aan te sluiten bij Bloodclan. De clan die hun moeder had vermoord en haar voor het leven had getekend. "Ik trek haar complete strot uit dat trieste lichaam. Dit was een foute zet van Whifflepaw." Mistgaze haar al dikke staart had een nieuw level van dik bereikt, met ogen die konden doden staarde ze de jonge kat recht aan. "Gore verrader! Hoe durf je je eigen clan in de steek te laten voor schurftige moordenaars!" schreeuwde Mistgaze kwaad naar de andere kant. Ze zou het weten ook. Whifflepaw was geen familie, dat was ze allang niet meer.

Tag: Firedance, Whifflepaw

You call and I respond
The sparrow and the song
I miss you when you're gone

Onderwerp: Re: Return of the Warrior za 17 maa 2018 - 22:01

De witte kat wist niet wat hij er van moest denken. De reis had hem vermoeid, zijn lichaam begon oud en pijnlijk aan te voelen. Maar het feit dat ze terug naar hun oude gebied trokken deed hem ergens ook weer goed. Al wist hij wel dat hij nu onder ogen moest komen wat er daar allemaal gebeurd was. Het gevecht met Claw, het verliezen van Brightspots, zijn dochter die zo'n verschrikkelijke keuze had kunnen maken en zich had aangesloten bij die verrotten katten. Hij zuchtte zachtjes, terwijl hij achteraan de stroom katten liep. De bergen had een vreemd effect op hem gehad. Hij had zich er thuis gevoeld, de kou had hem goed gedaan. Eindelijk was hij in een gebied waar hij niet al te veel op viel, waar hij had kunnen jagen zonder snel ten prooi te vallen. Maar toch was thuis zijn thuis en zou hij zich weer moeten aanpassen en zijn witte vacht weer een beckon zou gaan worden.

Het was de geur en de stem van een Bloodclan kat die hem deed opkijken. Zijn familie stond vooraan de rij met katten, de stem van Mistgaze schoot over het gebied heen. Hij voelde een grom in zijn keel en dwong zijn massieve lichaam tussen de katten langs. Zijn lange witte vacht streek langs die van Mistgaze en Firedance, terwijl hij als een massieve beer boven de twee poezen uit stak. Zijn helder blauwe ogen staarde in de richting van de Bloodclan katten, maar bleven hangen op een kattin die hij maar al te goed herkende. Zijn blik verzachte eventjes, maar de sterke geur van Bloodclan deed hem bijna kokhalzen. "Wat hebben ze met je gedaan," mompelde Polarbear zachtjes. "Wat moet je moeder wel niet van je denken." Zijn blauwe ogen werden hard en kil, terwijl hij de zwarte vacht van Claw vond. Met de Bloodclan kater had hij nog wel een appeltje te schillen.

Tag: Firedance, Mistgaze, Thora

Onderwerp: Re: Return of the Warrior zo 18 maa 2018 - 13:05

Shark

Een strakke blik was in zijn ogen te zien terwijl hij naar de dochter van Claw staarde, Razor. Ze had haar officiële ceremony nog niet gehad, maar zowel Claw als hij wisten dat ze de leeftijd naderde om een young one te worden. En zij was zich daar blijkbaar ook van bewust: de laatste dagen was ze echt niet meer te houden. Ze kwam hem constant vragen of haar vader al iets losgelaten had over of dat ze binnenkort dan toch eindelijk young one zou worden. Shark kon de emoties van zijn vriend meestal moeilijk raden, maar hij wist dat Claw het vast niet gemakkelijk moest hebben met het feit dat hij zijn jongste dochter binnenkort los moest laten. Zodra Razor vrij spel kreeg om meer territory te ontdekken dan Fourtrees alleen, dan zou ze vast het gevaar op gaan zoeken. “Nee, ik weet nog niks,” zei hij voordat Razor haar bek kon openen en hij zag toe hoe haar oortjes treurig in haar nek zakte. Hij kon het niet laten om even te grinniken en haar een plagerig duwtje te geven. De veranderde uiterlijke kenmerken waren op zijn zachtst gezegd verbijsterend: haar kleine tengere lichaam had plaatsgemaakt voor een lijf waar de spieren al duidelijk te zien waren. Haar groene ogen waren feller dan ooit en het was geen geheim dat ze later veel aandacht van toms zou krijgen als ze dat wilde, een idee dat hem niet echt zinde. Hij was misschien geen familie van haar, maar toch kon hij het niet laten om zichzelf op de één of andere manier verantwoordelijk voor haar te voelen. Ze zag hem duidelijk als een oom en dat vond hij prima, zo kon hij zonder commentaar toch nog een beetje over haar waken.

Shark keek op toen er opeens commotie weerklonk. Een member kwam naar hem gerend alsof er tien Claw’s op zijn hielen zaten en Shark trok enkel kort met zijn oortje om zijn verbazing aan te tonen. Razor’s ogen waren groot opgezet en Shark kon zien dat ze opgewonden was om wat commotie te mogen ontvangen. Ze vond haar dagen als kitten in het camp waarschijnlijk saai en zag dit als een mooie afleiding. Shark maakte een mental note dat hij haar in de buurt zou houden om te voorkomen dat ze opeens weg zou rennen als ze dat van plan was. De member vertelde hem wat er aan de hand was en Shark gaf een kort knikje waarna hij Razor wenkte. Hij wilde haar niet betrekken bij het gevecht – die er onvermijdelijk zou komen – maar hij wilde haar ook niet achterlaten, want dan zou ze op eigen houtje conclusies gaan trekken en dat was het laatste wat hij wilde hebben. Shark hield zijn pas enkel zo nu en dan in omdat Razor’s korte pootjes hem anders niet bij konden houden, maar gelukkig waren ze niet ver van de rand van Fourtrees verwijderd en rook hij niet veel later de geuren die de Clans aankondigden. Hun geuren waren met elkaar vermengd; op zijn zachtst gezegd misselijkmakend. Zijn vacht schuurde kort langs die van Claw om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Nadat Claw zijn order gebulderd had, kwam Razor naast Shark staan. “Oom Shark, mag ik meevechten?” Haar groene ogen glommen opgewonden en Shark keek twijfelend naar opzij. Razor had nog helemaal niets geleerd en hoewel ze aan de kittens vaak duidelijk kon maken dat ze met haar beter niet konden spotten, was ze geen match voor een apprentice van hun. En dus schudde hij zijn kop naar haar. Voordat haar gezicht echter kon betrekken, glimlachte hij bemoedigend naar haar en stootte haar aan. “Maar hé, jij mag de kittens in bedwang houden en ervoor zorgen dat iedereen blijft waar hij moet blijven in het camp. En ik zal je beloven dat je binnenkort getraind zal worden zodat je het volgende gevecht wél mee kan doen.” Daar leek ze genoegen mee te nemen; na een kopje vertrok ze met hoog opgeheven kopje naar de moederkatten en de kittens om daar de taak te doen die ze aangewezen had gekregen door Shark. De commander richtte zijn kop weer strak naar voren zodat hij zijn blik over de Clan cats kon laten gaan. “Dit gaat geen probleem voor ons worden,” zei hij daarna zacht tegen Claw. “Kijk hoe ze erbij lopen! Helemaal uitgeput van hun lange reis naar hier.” Hij lachte hardop zodat zijn volle halsband met hondentanden begon te rinkelen. “Maak jullie klaar om volledig vernederd te worden, boskatjes!” riep hij vervolgens lachend.
Tag: Razor, Claw, Clan cats

Crowfur

Crowfur was moe. Moe van het reizen, moe van het zich zorgen maken en gewoon moe in het algemeen. Hij was ergens wel blij dat ze terug naar huis zouden gaan, dat ze zich toch niet gewonnen zouden geven, maar hij kon ook niet ontkennen dat hij zich angstig voelde over wat hij eenmaal thuis zijnde zou aantreffen. De BloodClanners zouden hun aanwezigheid opgemerkt hebben en daar ongetwijfeld gebruik van hebben gemaakt. Wie weet hadden ze hun territories al ingenomen en de katten die achtergebleven waren verjaagd. Hij kon het niet laten om bij die gedachte even aan Crowcall te denken, de she-cat waar hij de afgelopen moons gevoelens voor had ontwikkeld. Haar vader was immers achtergebleven op ThunderClan territory; zou hij daar ook gebleven zijn of hij had zich laten verjagen door de rogues en de BloodClanners die nu vrij spel hadden? Zijn blik gleed twijfelend naar de katten om hem heen. Sure, ze waren met een grote groep en velen van hun waren sterker geworden door de harde tijden in de bergen, maar ze hadden ook veel goede katten verloren. Katten die ervoor zorgden dat ze sterker stonden, zoals de oudere medicine cat in RiverClan en de sterke senior warrior in ShadowClan. Als BloodClan het gebied echt over had genomen, dan hadden ze hun hulp ongetwijfeld nodig gehad. Maar zij waren er nu niet meer en de kans dat de Clan cats, helemaal uitgeput van hun lange reis, hun gebied terug konden verdienen als het aan zou komen op een gevecht was vrij klein. Dan bestond er ook nog de kans dat ze nog meer katten zouden verliezen, dat hij Leopardpaw of Crowcall zou verliezen. Zijn dochter was oud genoeg om deel te nemen aan het gevecht, iets wat hij niet langer kon ontkennen. Hij zou zelf kunnen sterven, maar daar zat hij niet mee in; het was de eed die hij had afgelegd om warrior te worden en de eed die hij zou houden mocht hij zijn territory terug willen zien.

De bloedgeur die als een ziekte in de lucht hing, kwam hem algauw tegemoet en nog voordat Claw hun toesprak na Butterstar’s woorden, wist Crowfur dat het foute boel was. Zijn ogen zochten koortsachtig naar de katten waar hij het meeste van hield: Crowcall en Leopardpaw. Hij kon zijn dochter niet direct vinden en dat baarde hem grote zorgen. En dus deed hij wat hem op dat moment het beste leek. Hij stootte een oudere ShadowClanner aan die in zijn buurt stond. “Als je mijn dochter ziet, wil je dan een oogje op haar houden?” Hij wist dat de ShadowClanner wist wie zijn dochter was omdat zij wel eens contact hadden gehad. Pas nadat de ShadowClanner hem plechtig had toegeknikt, begon Crowfur aan zijn zoektocht. Hij vond zijn dochter niet, maar hij vond Crowcall wel. Ze leek al even zenuwachtig te zijn als hijzelf was en Crowfur bande de zorgelijke gedachten om zijn dochter – die waarschijnlijk oké was en zich aan het vermaken was met Lightpaw of een andere kat die ze graag mocht – en ging naast de kat staan van wie hij nu niet precies kon zeggen of ze meer dan vriendschap hadden of niet. Tijd zou het uitwijzen, maar hoe veel hadden ze nog van dat? Crowfur liet zijn vacht kort langs de hare schuren om niet alleen zijn aanwezigheid aan haar kenbaar te maken, maar ook om zowel haar als zichzelf gerust te stellen. “Crowcall,” murmelde hij en zijn blauwe ogen bleven op haar hangen. Opeens voelde hij de drang om zijn gevoelens tegen haar te zeggen, ook al was dit wel het slechtste moment ooit om dat te doen. Maar het enige wat hij zei was: “Succes.” Hij knikte naar haar en alleen zijn staart die een poging deed om de hare te vinden probeerde aan te tonen wat hij waarschijnlijk wel had gezegd als ze op een minder serieus moment waren geweest.

Tag:: Evt. ShadowClanner, Crowcall

Spoiler:

KLIK HIER ALS JE TOPICS ZOEKT!

Onderwerp: Re: Return of the Warrior zo 18 maa 2018 - 14:30

De andere katten begonnen ook in de gaten te krijgen wat er plaatsvond, en terwijl Claw zijn minions riep, begonnen de warriors te mobiliseren. Het deed de kater goed om te zien dat de kittens binnenin de kring stonden, maakte niet uit van welke clan ze waren. Ook warriors stonden zij aan zij, klaar om elkaar te verdedigen ongeacht de allegiances. Zijn blik vond zelfs nog even Crowcall, al wendde Tall hem ook snel weer af omdat de andere Crow aangelopen kwam. Voor de shadowclanner sprak de blik van die kater boekdelen en hoewel hij het graag anders gezien had was het misschien ook beter. Wat had hij haar te bieden anders dan een leven vol afkeer van anderen? Niemand zou het accepteren, hij zou haar dwingen de clans achter te laten. Dat kon de kater niet van haar vragen.

Een zucht ontsnapte weer en hij liet even kort zijn hoofd wat zakken, maar trok deze weer omhoog toen geroep zijn oren bereikte. Het was niet eens Bloodclan die begonnen was met dit muisbreinige gezeur. Nee, het ordinaire geschreeuw kwam van hun eigen linies, richting een bepaalde Bloodclanner die net verschenen was. Vooral Thunderclankatten leken hierdoor aangedaan te zijn, maar dat belette Tall er niet van even geïrriteerd met zijn oren te trekken en de blik van Silverstar of Thorn te zoeken, hadden ze zin om hun warriors wat manieren te leren? Waarom jezelf en het moraal nu al verlagen alsof dit een straatgevecht was? Ze waren nota bene warriors in de naam van Starclan. Even had de kater zin hen toe te roepen stil te zijn, maar hij nam genoegen met een blik die boekdelen sprak, en richtte zijn ogen toen weer op Claw. Die thunderclanners zouden vast begrijpen dat wat heen en weer schreeuwen een beangstigend effect op de kittens had, en enkel aangaf dat het Bloodclan lukte hen van hun stuk te brengen. Dat was ongetwijfeld ook de reden dat die jonge poes daar stond anyways.

Tag: De roepende Thunderclanners indirect, Crowcall indirect

#Awesome:

Onderwerp: Re: Return of the Warrior ma 19 maa 2018 - 20:44

De reis had hem kapot gemaakt. Zowel mentaal als lichamelijk.
Zijn vacht stond dof en z'n ogen waren gefocust op de kat voor hem. Het gewicht van zijn, in de bergen achtergelaten, kittens weegde zwaar op hem. Nog zwaarder dan hij ooit had kunnen verwachten.

En nu stonden ze hier. Kapot en weggeteerd van de lange reis en vele tegenslagen. Tegenover het monster dat een gezond Thunderclan manen lang had kunnen overheersen. Rowan moest z'n best doen om hopeloosheid tegen te gaan terwijl hij omhoog staarde naar de zielloze ogen van Claw terwijl zijn klauwen uit hun hulzen gleden. Naast hem hoorde hij zowel Mistgaze als Firedance en draaide zijn kop weg van de bloodclanners om de twee kattinnen aan te kijken. Wetende naar wie ze keken maar kon zelf nieteens die kant op kijken. Wifflepaw.. het was zijn schuld. Het lag bij hem, elke fout die haar verder had gedwongen om dit zieke pad te kiezen. En hij had haar uiteindelijk niet tegen kunnen houden. Nu was ze verloren, haatte haar zusters haar terwijl zij slechts een slachtoffer was. Ze was altijd een slachtoffer geweest. Diep ademend schudde de grijze kater zijn kop voor hij zich op Mistgaze richtte. "Blijf bij me in de buurt." Fluisterde hij zacht een tikje met zijn staart tegen de hare gevende terwijl hij haar even aanstaarde, een iet wat hoopvolle blik op zijn lippen. "Het komt goed. We zijn bijna thuis."

tag: (indirect firedance & thora) mistgaze

Because we always have a choice
even when it feels like we don't.

Onderwerp: Re: Return of the Warrior ma 19 maa 2018 - 20:55

Blauwe ogen focuste zich op de diep groene van Claw terwijl hij zichzelf bekend maakte. Haar bloed leek te koken onder haar vacht terwijl ze haar nagels dieper in de aarde duwde. Het was droog onder haar poten. Of tenminste, droger als toen ze vertrokken waren.
Het toonde haar aan dat ze de juiste keuze hadden gemaakt met terugkeren. Niemand zou hun huis nog van hen kunnen weghouden. Iedereen was klaar met de reis. Wou een warm nest om naar terug te keren. En alles wat hen nu in de weg stond was de ijzeren stank van Bloodclan.

De leaders voor een seconde aankijkende knikte ze langzaam richting Oceanbreeze en Tallshadow. "Pas goed op jullie zelf. Hoewel leader, jullie hebben je levens nog niet. Suicidale acties worden niet door Starclan vergeven." Waarschuwde ze de twee. Tallshadow voor een seconde langer aanstarend hopende dat hij niet de held zou uithangen, waar ze hem wel voor aanzag, voor ze zichzelf terugdraaide en een stap naar voren plaatste. Haar poot kwam met een lichte plof op de grond terecht terwijl ze zichzelf schrap zette. "Ik heb je een kans gegeven Claw. Je neemt deze niet aan. Bloed dat gespild gaat worden vandaag is gewaarschuwd bloed. Moge Starclan je vergeven voor je daden."

Met die woorden sprong ze naar voren een luide grauw over haar lippen vloeiend om de rest van de clans het commando te geven aan te vallen. Ook al waren ze met meerderen waren ze uitgeput en niet zo goed doorvoed als de bloodclanners. Maar de warriors hadden een echt thuis om voor te vechten. Een hoop en een droom. Dat zou hun overwinning worden. Ongeacht hoe slecht de kansen voor hen er bij stonden. Starclan zou hen steunen. Daar geloofde ze heilig in.

Haar klauwen vonden als eerste de gestreepte vacht van Claw's second in command. Shark was voor haar een vrij onbekende kat. Maar het feit dat hij Claw's rechterhand was betekende meer dan genoeg. Hij was een gevaar dat uitgeschakeld diende te worden.

GEVECHT START

Tag: Oceanbreeze Tallshadow, Claw & Shark (&everyone)

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Onderwerp: Re: Return of the Warrior ma 19 maa 2018 - 21:44

Dit was zeker niet een wending die ze verwacht had na al die tijd, maar hij was welkom. Toen er een Bloodclanner al hijgend en puffend het kamp in was gerend met zoveel bombarie has zij al genoeg geweten. De clankatjes waren teruggekeerd. Hoe ze het geflikt hadden wist ze ook niet, de katten waren een lange tijd weg geweest en het was heerlijk rustig geweest onder die bomen van ze. Hun gebied was ook tien keer beter dan wat ze hadden, dit was een plek waar ze rustig haar kinderen op wou laten groeien. Dat ging haar zeker niet zomaar afgepakt worden, niet als ze zelf nog klauwen en tanden had om mee te vechten.
Samen met de horde katten die strijdlustig waren trok ze naar de plek waar de Bloodclanner de clans gezien had. Ze stonden er hoor, een bende uitgemergelde katten als je het haar vroeg. Er was niets over van hun trots, de reis had ze vermoeid. Dit ging een eitje worden. Haar oog viel op een Thunderclanner die aan het schreeuwen was naar hun kant. Ze leken naar Thora te kijken. Dat verbaasde Howl niets, de jonge poes hoorde ooit bij die clan. Howl liep naar de poes toe. "Als jij ook maar één greintje van zwakheid toont tegen die katten; je geeft er eentje genade of laat hem gaan dan ben je van mij." siste ze koud. Eens zien of die trainingen echt effect hadden gehad op haar. "Laat maar is zien dat je een echte Bloodclanner bent, ik hou je in de gaten." zei ze voordat ze zich naast haar partner aansloot en wachtte. Zouden ze het lef hebben om de aanval uit te lokken?

Tag: Thora dan Claw een beetje

Dark necessities are part of my design

Onderwerp: Re: Return of the Warrior ma 19 maa 2018 - 23:50

Chivypaw

Het ging te snel. Het ene moment stond ze nog grauwend aan haar kant van het stuk, het andere moment was Butterstar verdwenen in de massa van Bloodclanners. Chivypaw verstijfde niet, maar wist ook niet echt wat ze moest doen. Meevechten of aan de zijlijn toekijken? Ze moest een van de apprentices vinden, die een paar basiskruiden mee hadden genomen.

Het gevecht begon op gang te komen en snel probeerde Chivypaw zich een weg te banen tussen de vechtende, sissende katten. Net toen ze de rand bereikte en daar wou gaan zitten, om dan Bitterpaw of Rousepaw te zoeken, kegelde één of andere kat haar omver. Ze voelde tanden in haar schouder. Schapenstront!

Tag: Open voor Bloodclanner

Herondulcet

De tocht was lang geweest, maar die had ze voor het grote deel aan de zijde van haar partner afgelegd. Als ze Swallow zo mocht noemen tenminste. Haar pootkussentjes deden pijn, maar ze had geluk gehad. Zij was niet getroffen of verzwakt door de ziekte. Nee de bergen hadden haar net meer gesterkt. Toch was ze blij dat ze na de Moonstones weer gras onder haar poten voelde. Zij het wel niet meer hun gras, dat werd iets daarna duidelijk. Zelfs de Windclanners keken niet meer hunkerend naar hun stuk land dat dichterbij was dan eender ander gebied. Bloodclan was nu koning over het bos en dat er een gevecht ging komen wist ze ook zeer snel. Ze zou exact zo gehandeld hebben, in naam van die vuilnisvreters en in naam van Butterstar. Haar gedachten waren even afgedwaald en ze was Swallow daardoor kwijt geraakt. Niet dat het super erg was, maar toen die visvreter Claw ging aanvallen ging ze toch instinctief naar haar opzoek. Ze vond haar zwarte yang bij Thornfang. "Ik geef je rugdekking!"

Tag: Swallowflight

♡