Return of the Warrior

Met een harde beuk met haar schouder bracht ze de Bloodclanner waarmee ze in gevecht was uit zijn evenwicht en sloeg ze met haar klauw naar zijn voorpoot om hem zo neer te halen. Zijn halsband droeg verschillende tanden waarbij ze wist dat het een ervaren member moest zijn van de Elite. Ze kende Claw en alle regeltje.  Dus ook wat de tanden betekende. Toch was de Windclan warrior een stuk sterker dan de ander ondanks zijn trofeeën die aan zijn nek hingen. Lethalglance, want de naam Sweetheart gebruikte ze voor haar zelf niet meer, grauwde en hield uit naar de twee ogen van de vuurrode tom. Haar nagels doorboorde zijn kop. Het gekrijs wat daarna volgde vertelde dat haar plan geslaagd was. Haar twee kille verschillende gekleurde ogen keken neer op de bebloede kat die zijn pijnskreten uitblies en schreeuwde dat hij niet meer kon zien. De grote kattin grijnsde en draaide zich daarna om alsof er niks gebeurd was. Een wond op haar flank bloede maar het was niks ernstigs, zelfs de allerbeste warrior had wonden in een gevecht. Lethalglance keek rond. Vechtende katten bezichtigde haar gezichtsveld. Het was zeker een bloedblad maar iedereen tegenstander leek in gevecht te zijn op het moment. Daarom keek ze nog eens rond en liet haar koude ogen vallen op een bekende vacht. Bronzemask. Ze rende achter een grote zwarte kattin aan die op weg was naar de elders en kittens. Lethalglance spande haar spieren al aan om in actie te komen maar de Windclan Deputy sprong op Bloodclanner in beet in haar nek alsof het een konijn was. Lethalglance was een kat die vele doden had gezien, beter gezegd, zelfs veroorzaakt had, maar dit liet voor een milliseconde haar vacht recht overeind staan. Haar hart bonsde. Hoe prachtig ze het feit ook vond om haar ex vriendin en ook soort liefde iemand zijn keel door te zien bijten bracht dit haar even van haar stuk af. Bronzemask had haar gedumpt vanwege haar machtshonger en bebloede klauwen en nu had ze zelf een moord op haar naam staan. Lethalglance knipperde kort om te zien als het werkelijk was en niet één of andere hallucinatie maar nee. Bronzemask stond naast een lijk met nieuwe katten erbij. Waarschijnlijk een kind van de zwarte dode Bloodclanner. Ook Cootsnarl mengde zich. De grof gebouwde kattin sprintte op ze af en drukte haar warme lichaam tegen Bronze kleinere aan. Haar ogen die altijd koud en kill stonden waren voor een paar secondes gesmolten en verzacht toen ze in Bronzemask ogen keek. Hoe geweldig ze het ook vond leek het haar toch pijn te doen. Bronzemask was geen kat die andere hoorde te vermoorde. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ze zacht. Haar botte stem die altijd boos en grumpy was maakte ruimte voor een nu bezorgde warme klank. Het boeide haar niet dat Cootsnarl erbij stond. Hoe erg ze ook Bronzemask op sommige momemten haatte hield ze nog steeds even veel van haar en wou ze haar voor elke kwaad dan okk beschermen.. ook al was ze soms het kwaad zelf..

T A G: NPC BC'er, Howl - Chawl (niet rechtstreeks) Cootsnarl  (niet rechtstreeks) Bronzemask
note: Lieve Sweetheart komt Bronze troosten ;w;

Aan de bouw van de kattin en de kracht achter haar slagen had hij het wel verwacht maar toch bleef hij vrij verward bij hoe gemakkelijk hij haar omver sloeg. Het zag er vrij dramatisch uit. Toch vond hij dit ergens ook wel weer grappig. De Windclanner in de rode waas werd geraakt door een klap die ze waarschijnlijk wel had kunnen ontwijken. Wat nou bleek was dat zijn tegenaanval niet echt op prijs werd gesteld door een andere kat. De plotselinge klauw over zijn achterpoot stelde hij dan ook niet echt op prijs. Met een ruk draaide hij zich om. Achter deze haal zat meer kracht. De kattin waar hij nu tegenover stond herkende hij wel. "Ook hallo Oceanbreeze," sprak hij lichtelijk grommend. Dit was de Deputy van de Windclan, of dat was ze de vorige keer in ieder geval. Hij had Everstar nog gezien dus het leek hem sterk dat het anders zou zijn. De rosse kattin was namelijk altijd vrij trots geweest. Die zag hij niet zomaar afstappen, tenzij er iets ernstigs gebeurd was. "Hoort de Deputy geen eerlijke en eervolle gevechten aan te gaan? Twee tegen één noem ik nou niet bepaald eerlijk of eervol." Hij had al geen zin in dit gevecht en al helemaal niet als hij nog eens tegen twee katten moest vechten ook.

Tag: Amberstorm & Oceanbreeze

Aw wat jammer, de knappe kerel die tegenover hem stond had niet zoveeel humor als hij had, echt een afknappertje zeg. Ryuk grijnsde dan ook breed toen hij hem vertelde waar hij aan begon. Pff, nu was die echt bang hoor. De Windclan warrior kwam op hem afgezigdagd iets waardoor Ryuk niet helemaal wist waar hij precies naar toe rende en kon hierdoor niet precies zijn aanval ontwijken. De lichaam van de tom knalde tegen hem aan maar de Bloodclanner was goed getraind en kon zich makkelijk herstellen en de volgende aanval ontwijken. Als hij te laat was geweest had hij een behoorlijke schouder wond opgelopen. Hm. Het werd dus toch nog een leuk gevecht. De gevlekte kat waar hij tegen op nam probeerde weg te komen na zijn aanval maar Ryuk zag zijn kans en beet naar zijn staart terwijl hij met zijn voorpoten uithaalde naar de ander zijn achterpoten: hopend om zo zijn lange pootjes eens goed te beschadigen zodat hij zijn Windclan snelheid verloor en hem uit zijn evenwicht te brengen.

tag: Stallionheart

Haar gehele systeem was gevuld met woede en haat jegens deze monsters die hun huis hadden overgenomen. Ze besefte zich niet wat ze deden, of wellicht wisten ze dat maar wat goed. Iets wat haar nog meer frustreerde dan ze wou toegeven. Ze zou ze leren. Ze zou ze laten zien wat het was om te vechten voor de liefde van Starclan.

Shark leek even verbaast te zijn door haar zekerheid om door te gaan en dat ze zich niet terugtrok van de bloedende wonden die hij maakte over haar wang. Haar aanval op hem werdt op een best vreemde manier ontvangen. De kater verslapte, ontspande zijn spieren waardoor Butter wel genoodzaakt was om hem los te laten en haar kop terug te trekken. Wat resulteerde in een directe aanval richting haar kop maar zich op het laatste moment verplaatste naar haar buik. Na manen lange ervaring had Butter dit echter kunnen voorzien. Het was een vies trucje dat te vaak gebruikt werdt, hopelijk wou Shark niet origineel zijn, want als dat zo was had hij het nu goed verpest. Sissend sprong ze naar achteren, zijn klauwen ontwijkend en haalde zelf uit naar zijn borst met haar klauw.

Hoe had het zo ver kunnen komen. Om haar heen hoorde ze gekrijs. Wist ze dat er katten hun leven verlieten. Diep in haar hart voelde ze de wanhoop stijgen terwijl ze zichzelf af moest vragen of ze hier werkelijk wel goed aan deden. Het bos zou nooit meer hetzelfde zijn. De herinneringen aan pijn en lijden zouden altijd blijven hangen tussen de bomen. Was het toch niet beter geweest om naar een nieuw huis op zoek te gaan. De bossen van hun voorouders achter te laten? Of stonden ze hier en stierven ze hier met een doel. Een doel waarvan zij zichzelf beloofde er net zo hard voor te willen sterven. Had het allemaal nut, of was deze strijd zo hopeloos als de journey was geweest.

Nee, ze kon niet opgeven nu, niet wanneer het einde van de lijn zo dichtbij leek te zijn. Ze moest doorztten voor het leven van haar clangenoten. Voor het leven van elke Warrior die het bos thuis noemde.

Maar tijd was een vijand waar niemand tegen kon vechten, en als het iemands tijd was kon je dat eigenlijk maar beter aan je voorbij laten gaan.

Echter was dit iets dat Butter nooit zou kunnen doen.

De woorden van Tallshadow waren zacht, maar hij was dichtbij genoeg geweest om haar gehoor te kunnen bereiken. Wat een shock door haar lichaam bracht en haar liet omkijken. Starclanverdomme, ze had op die idioot moeten letten, hij stond oog in oog met Claw die duidelijk er op uit was om een einde aan zijn leven te maken. Shark viel weg in haar gedachten, boeide niet meer en het enige wat ze nog kon bedenken was zichzelf afzetten van de gestreepte kater om recht tussen Claw en Tallshadow in te springen. Haar ogen wijd terwijl ze haar kop ophief tegen Claw, met geen mogelijkheid bereidd om nu zichzelf te verdedigen. Maar haar split second beslissing zou Tallshadow de wanhopige secondes geven die hij nodig had om weg te komen.

In het grote plaatje boeide haar leven niet zo, maar Shadowclan kon niet zonder een leider. Tallshadow moest leven. De prijs was makkelijker betaald dan wat dan ook daarvoor.

Ze wist dat het niet handig was geweest. Dat ze wel slimmere overwegingen had gemaakt. Maar haar doelgerichte blik was alles behalve voorzichtig. Het maakte ook allemaal niet meer uit. Het was enkel belangrijk dat Tallshadow zou overleven. Hij zou de toekomst voor Shadowclan bepalen.

De woorden van Claw, de vraag waarom liet ze onbeantwoord. Nie dat ze veel tijd had om te antwwoorden. Zoals verwacht greep de kater haar vast en duwde haar tegen de grond voor zijn vlijmscherpe kaken hun weg naar haar nek vonden. Happend naar adem probeerde ze nog uit te halen naar de kater, maar het werdt veel te snel duidelijk. De kracht die uit haar lichaam vloeide, een happende krijs van pure pijn die haar lippen verliet voor haar lichaam het begaf en haar ogen wegrolde in haar kop. Haar leven achter zich latende.

rust in pepperonies
@everyone

Zijn poten sloegen in de richting van zijn belager, klauwen uitgeslagen en tanden bloot. Zijn felblauwe ogen waren tot halve manen gespleten en zijn oren lagen plat in zijn nek. Druppels bloed rolden over zijn schouder waar de kater die tegenover hem stond hem zonet nog gebeten had. De pijn raasde als een bliksemschicht door hem heen maar dat alles negerende sprong hij opnieuw naar voren. Echter hielt hij abrupt halt vlak voor de andere kat en dook hij naar onder, met zijn stevige poten die van de andere onder zijn lichaam onderuit slagende. Een wolk van stof vloog naar boven wanneer de Bloodclanner met zijn lichaam op de grond viel. Zealspark zag zijn kans en nam deze, zich bovenop de kater werpende en deze met zijn nagels en tanden toetakelende. Het duurde niet lang of hij hoorde de kreten van zijn tegenstander, waardoor hij weer losliet en de bruine tabby onder hem vandoor liet rennen. Een vastberaden glans schemerde in zijn blauwe ogen, ziende hoe zijn tegenstander zich uit de voeten maakte. Pas dan hoorde hij de kreten om hem heen. Zijn blik gleed naar het doel waar iedereen zich op gefocust had: Butterstar? Wat? Verloor ze een leven? Maar ze had er nog, toch? Zealspark was zolang weggeweest dat hij niets meer wist, niet eens of Silverstar nog leefde. En of ze al een nieuwe deputy hadden... Niet dat Zealspark het hen kwalijk zou nemen. Hij zou de keuze maar al te goed begrijpen. Een Clan kon niet overleven zonder een leader. Maar een deputy was net zo belangrijk. Zonder zou Silverstar veel te veel druk op zijn schouders hebben. En aangezien er intussen al vele manen gepasseerd waren, begreep hij het dus maar al te goed. Echter ging dit niet om hem, maar om de Riverclanleidster. Nog voordat Zeal echter kon gaan zien wat er precies gaande was, voelde hij al een nieuw paar klauwen in zijn lijf. Een krijs verliet zijn bek vooraleer hij zich op de grond liet vallen en zich tactisch omrolde, zijn tegenstander van zich afschuddende.