Gathering 09 - 10 -'11

x Op deze gathering zullen de clans niet vreselijk aardig naar elkaar zijn, er zijn namelijk kittens verdwenen
x Je hoeft niet op je clanleader te wachten, je mag gewoon alvast komen.
x De Clans verwijten elkaar dat de ander hun kittens hebben gestolen en vallen elkaar op deze gathering bijna in de haren. Ook zullen de leiders afspreken dit uit te vechten bij Fourtrees over 3 zonsopgangen. Dit zat de grote battle worden, waar Fireheart en Icestorm nog maar net op tijd zijn om het bloedvergieten te stoppen.

Ziedend was ze bijna nooit, de rust was één van de kwaliteiten die haar een geliefde poes waren. Maar nu, op dit moment.. Raindrop kon wel briesen van woede, de donderwolken kwamen bijna zichtbaar in de lucht te hangen. Dit was ongehóórd! Er waren al een tijdje ruzies tussen de Clans, die op elkaars territorium kwamen hoewel iedereen beweerde dat het niet zo was. Het zou altijd niet zo zijn, dacht het niet. ShadowClan hield zich tenminste aan de regels! Raindrop liep met een stevige pas naar de Gathering, vast van plan om alles op te lossen, samen met de rest. Misschien dat er wat rede in die kleine breintjes te stampen was! Maar wat haar het meest woedend maakte, was de verdwijning van Runningkit en Heartkit. Als moederkat wist ze heel goed hoe het zou moeten voelen om je kleintjes kwijt te zijn, laat staan ontvoerd! Er waren duidelijk geuren gevonden op hun territorium, bij die van de kits. En ja, daar wilde ze een verklaring voor. Het ging steeds slechter, en dat in één keer. Wat was er in de andere leiders gevaren? Brokenstar hield zich nog aan de regels, terwijl dat van hem misschien het minst te verwachten was.. Zo mocht ze niet over hem denken! Raindrop was als één van de eersten op de open plek en voor één keer keurde ze niemand een blik waardig en ging ze gewoon zitten, op 'de eerste rang'. Zo, ze wilde wel eens horen hoe dat allemaal zat.

Met vlugge pootstappen maakte Foxsong zich een baan in de richting van vierboom. De jonge Riverclan kater had het de laatste tijd nogal moeilijk gehad na de dood van zijn moeder, en dit was dus het perfecte moment om zijn hoofd eventjes helemaal leeg te maken, maar toch... Nu was ook zijn halfbroertje verdwenen. Hij beet eventjes op zijn lip en kreeg het benauwd, het was erg vervelend... Maar Crookedstar en Stormtail zouden het toch niet hierbij laten zitten? Vast niet! Het licht van de volle maan liet zijn vossenrode vacht ietwat zilverig opgloeien, en zijn blauwe ogen leken al helemaal vloeibaar zilver. Hij liep mee met de rest van de Riverclan katten vierboom op. Het oude vertrouwde 'oh nee een gathering wat een boel katten,' gevoel kwam alweer opzetten. Voorzichtig keek hij op, misschien kon hij ergens een gesprek partner vinden? Toch voelde hij spanning heersen, en het zat hem niet lekker.

Owlpaw liep met flinke passen over het pad dat hij al een paar keer had gevolgd. Een Gathering was weer van start gegaan, maar nu was die wel heel speciaal. Hij fronste zijn voorhoofd, er waren laatst nog twee kittens verdwenen, heel vreemd was dat wel. Waarom zouden de andere Clans dat willen doen? Hadden ze iets aan de kittens, zouden ze geheimen vertellen over hun territorium en hun zwakheden. Heel even voelde hij withete woede door zich heen gaan, maar langzamerhand, toen hij in de verte al de bekende vier bomen zag, koelde dat af. Hij mocht niet gaan vechten tijdens een Gathering, dat zou StarClan niet willen. Maar toen flitste weer een vraag door zijn kop, maar was StarClan het er dan wel mee eens dat er kittens waren gestolen? Owlpaw versnelde zijn pas, begon meer te rennen. Hij wilde antwoorden hebben! Waarom moest dit? Wie had het bedacht? De grond onder zijn poten begon wat zachter te worden van het gras, hijgend kwam hij tot stilstand, hopelijk zou dit niet al te gevaarlijk worden. Maar toch, elke Clan zou weer ontkennen dat ze het hadden gedaan. Owlpaw nam een grote hap lucht en sprong naar beneden, hij voelde een klein briesje tegen zijn vacht duwen. Maar dat kon hem even niets schelen, hij moest dit weten. Toen hij was aangekomen bij de vier bomen begon hij een beetje te ijsberen. Het was niet echt normaal om elkaars kittens te stelen, zelfs voor de ShadowClan niet! Die zouden toch niet zo achterbaks zijn om dat soort dingen te doen? Owlpaw wist het niet en gaf al zijn bedenkingen op, hij zou het wel gaan horen. Wanneer de Leaders zouden gaan spreken werd alles vast duidelijk aan hem. Hopelijk..

-Niet veel inspi..

Het was rumoerig op de Gathering. Vijandige blikken werden van alle kanten naar elkaar toegeworpen. Dikke staarten dansten op en neer en pluizige oren waren plat op de hoofden naar achter gestreken. Één van de clans had de kittens gestolen. Longtail keek bezorgt rond, bittere geuren vol woede en haat waren ruikbaar, zou Snowrose hem ook haten. Hij trippelde tussen twee kleerkast brede warriors door, een norse uitdrukking lag op hun gezicht. Zo te ruiken waren ze van de rivierclan. O-o als Snowrose hem nu ook maar niet zou verwijten van de kittens zoals alle clans elkaar de schuld gaven. Persoonlijk vermoedde Longtail dat de windclan er achter zat, zij waren met weinig en konden de kittens makkelijk beïnvloeden met hu zijdezachte woorden en smoesjes. Zij leken ook het vredigst en het loyaalst aan de warriorcode en aan de andere clans, ook al hadden ze het kleinste jachtgebied. De rivierclan kon het gewoon niet gedaan hebben, Snowrose zou dat nooit toelaten, laat staan dat ze er aan mee zou helpen. De optie rivierclan werd al snel achterwege gelaten. De shadowclan. Om één of andere reden voelde longtail dat zij het niet gedaan hadden, het lag veel te erg voor de hand, ze stonden bekend om hun ruwe karakters en het schuinlopen van de warriorcode, zrlfs zij zouden niet zó dom zijn geweest de kittens te stelen, en welk nut zou het hebben, hun kittens waren gezond en ze hadden tal van warriors. Plots doemde een duistere haast onaanvaardbare gedachte bij Longtail op, stel dat een paar Thunderclan warriors, het hadden gedaan. Hun eigen kittens wegkapen, waarom? Longtail keek nog eens rond door de woelende massa, overal kwade gezichten, overal blikken onder de nul, bij hen zouden er bij hen ook kittens gestolen zijn. En stel je dan voor dat een paar corrupte Thunderclan katers, en longtail wist er wel een paar, de kittens uit de andere clans hadden getsolen en ergens in rouge gebied hadden onder gebracht, dat ze om de schijnwerpers op de andere clans te richten ook van hen kittens... hadden gestolen, nee dat kon niet, dat mocht niet. Toen aan zijn volgende mogelijkheid begon te werken zag hij wie er naast hem stond 'hoi Snowrose' fluisterde hij

lang, maar dan ook best wat inspi XD

Snowrose keek naar de volle maan. Ze dacht bezorgt na over wie de onschuldige kittens had kunnen stelen. Waarom had die gemene kat dat gedaan! Ze waren zelfs nog zo klein en onschuldig.. En nu vlogen de clans elkaar zelfs bijna in de haren door het voorval. Snowrose's gedachten dwaalden af naar Dapplekit, zou de kleine kat zelfs nog wel in leven zijn? Snowrose wist bijna zeker dat die rouge's er wel zouden achterzitten, of de shadowclan.. De andere clans waren veel te goed voor elkaar en poesiepoezen... Thaha! Dat zou zelfs niet mogelijk zijn, die bangerikken. Snowrose staarde naar de sterren uit de zilverpels. Hun voorouders keken nu toe, de clans mochten de starclan niet verliezen in deze moeilijke tijd! Ze schrok op toen ze een zacht gefluister hoorde: "hoi snowrose." Ze keek naast haar en zag de thunderclan kater Longtail zitten. Snowrose moest zich inhouden hem niet in de haren te vliegen om dapplekit. "Hey Longtail.." murmelde ze bijna onverstaanbaar

-kooort -

Hij negeerde bijna alle katten straal terwijl hij vanaf zijn positie op de vochtige grond bij Fourtrees rondkeek, op zoek naar katten die er schuldig uitzagen. Schuldig, in zijn gedachten met bloed aan hun poten, hoewel dat het niet kon zijn. Moordenaars waren slim, koel, wasten hun poten direct. En hij kon het weten. Misschien daarom dat hij gevangen werd in paranoia, dat hij in iedere kat de moordenaar van zijn kits dacht te zien. Sparkkit en Springkit. De twee waren verdwenen, meegenomen.. vermoordt? Hij durfde er nauwelijks aan te denken, maar nam het wel aan. En in gedachten vond hij de moordenaar en maakte deze af, met een paar scherpe slagen in de nek. Het bloed zou de grond kleuren, zou de boete zijn die te betalen was voor het stelen van zijn kits.. Leopardstrike sloeg zijn staart strak om zich heen en probeerde zichzelf rustig te houden; als Medicine Cat had hij een positie hoog te houden, moest hij zich gedragen en bewijzen dat hij de situatie rustig kon bekijken. Niemand wist namelijk dat het zijn kits waren die gestolen waren, dat zijn hart daarom zo verscheurd was. Niemand mocht dat ooit weten. Emberstorm was de enige en ze had hem aangekeken, met een blik die bij hem wanhoop en pijn opriep. Als zelfs zij er niets meer aan kon doen.. Leopardstrike slikte, maar behield zijn scherpe blik, al was zijn hartslag hoger dan normaal. Hij wilde wel eens verklaringen horen, uitleg. Maar eerst moest hij tot rust komen..

Langzaam veranderde de stenen grond van de hoogstenen onder zijn voetkussens in een zacht grasland. Verderop klonk het geraas van monsters, maar dit ging om een gering aantal aangezien er nooit veel waren rond deze tijd van de dag. Hoogstwaarschijnlijk hadden de smerige creaties van tweebenen ook hun rust nodig, giste Silverfang terwijl hij zich met Dustar aan zijn zijde door de struiken wurmde. De stank van het donderpad drong zijn neus in, en hij zwaaide even waarschuwend met zijn staart naar de rest van de clanleden om ze te waarschuwen. Zijn lichtgroene ogen waren op het harde pad gericht, dat er merkwaardig genoeg vredig bij leek te liggen in het schijnsel van het maanlicht. Er leken geen monsters aan te komen, maar voor de zekerheid liet Silverfang zijn blik nogmaals over de gehele weg dwalen. Toen het teken van Duststar klonk stak hij over, gehaast omdat hij zo snel mogelijk de overkant wilde bereiken, maar tevens waakzaam zodat hij de clan alsnog kon waarschuwen als er toch nog op het laatste moment een monster zou arriveren. Een zucht van opluchting verliet zijn bek toen hij zich uiteindelijk weer in het groen kon werpen, en de rest van de clan tevens de overkant scheen te hebben gehaald. Ze vervolgde hun weg naar Vierboom, waarbij ze een kort stuk de grens van Windclan moesten passeren. Hoewel dit was afgesproken, omdat de clan over het donderpad leiden veel te gevaarlijk zou zijn, was Silverfang toch uiterst gespitst op een mogelijke hinderlaag. Er gingen geruchten dat een clan kittens van andere clans was gaan stelen, dus je wist maar nooit. Gelukkig was Skyclan hier nog geen slachtoffer van geworden, hoogstwaarschijnlijk doordat hun kamp op een uiterst veilige locatie zat, verborgen tussen het woud en de hoogstenen.
Plots werd er zich een behaaglijk gevoel van Silverfang meester toen hij de vier eiken in het oog kreeg. Hopelijk begonnen de clans niet Skyclan te beschuldigen..
Zijn verontrusting werd alleen maar groter toen ze uiteindelijk Vierboom bereikte en er een zeer akelige sfeer leek te hangen rond de clans. Overal vielen vijandige blikken, alsof ze ieder moment elkaar in de haren konden vliegen. Met zijn oren plat op zijn kop van onrust, maar zijn borstkas voorruit gestoken, stapte Silverfang tussen de katten door en nam hij plaats naast Raindrop. Ook zij leek in een niet al te goede bui te zijn, en de zilvere kater kon wel raden waarom. Zacht schraapte hij zijn keel, terwijl hij zijn blik ontspande. "Gegroet Raindrop, hoe gaat het ermee?" vroeg hij, hopend dat hij op deze manier wat meer informatie over deze situatie kon verschaffen.

voor alle duidelijkheid:
vervolg op snowrose:

'Hey Longtail' hoorde hij in zijn oor fluisteren. De Donkergrijze kater draaide zijn kop twee fracties naar Snowrose, De volle maan bescheen haar witte pels, er fonkelden dauwdruppels in als sterren in de nachtelijke hemel. Longtail las angst, woedde en onzekerheid af in haar ogen. Er waren bij haar ook kittens gestolen, iets in Longtail werd rustiger, de rivierclan had hier niets mee te maken, welke argumenten zijn Clangenoten hem ook mochten toewerpen. Ook omdat Longtail er nu zeker van was dat de Thunderclan niet als enige getroffen was door het onheil. 'Dewkit is verdwenen' Begon Longtail, zijn stem was haast onhoorbaar, stil als een ademtocht. Longtail wist niet zeker of hij dit wel mocht vertellen, waarschijnlijk overtrad hij de warrior code hiermee, toch besloot hij verder te gaan: 'we weten niet door wie, maar het hele kamp is woedend, bijna iedereen verdenkt de Shadowclan ervan maar ik vermoed eerder de Windclan' Longtails stem ging bijna op in het gegrom en de roemoer, heel even controleerde hij of de warrior die voor hem stond een kik had gegeven, niet zo, er kleefde Windclan geur aan hem. 'Is er bij jullie een kit ontvoerd?' vroeg Longtail voorzichtig. Zijn gedachten gingen nu uit naar Dewkit die ergens bang in een goor hol zat ver weg van de warmte en bescherming van de nursery en haar clan. Zou ze ergens bang weggestoken zitten samen met tal van andere kits, die met grote bange oogjes naar elkaar keken hopend op het einde van hun kwelling. Longtail zuchtte, hij kon niets doen, hij wist niet waar ze waren, de jonge warrior haatte het nutteloze gevoel. Longtsil zuchte en keek op naar Snowrose.

Met grote sprongen rende Deathpaw achter de Thunderclan Warriors aan, dat er kittens waren gestolen was haar niet ontgaan. Ze was dood nieuwsgierig naar wie ze had gestolen, maar ze durfde niet één clan aan te wijzen. Het konden álle clans zijn, maar welke? Ze was eerder bij Vierboom geweest, maar nog nooit bij een clan vergadering. Opgewonden was ze dus wel, maar ook op haar hoede. Ze was straks in het gezelschap van een heleboel clans bij elkaar, en niet alleen haar vertrouwde ThunderClan katten. Zenuwachtig stopte ze aan de rand van het dal en keek naar beneden, haar mosgroene ogen werden groot en haar grijs gestreepte tabby vacht werd dik van ongerustheid. Er waren wel heel veel katten bij elkaar, zo veel had ze nog nooit gezien! Toen alle katten afdaalde sprong Deathpaw onhandig mee, eenmaal beneden liep ze een beetje achter want ze voelde duidelijk de vijandige sfeer. Katten hadden dikke vachten, staarten, hun oren plat naar achteren, en enkele zelfs hun lip opgekruld! Deathpaw ging een beetje aan de rand zitten van de kring, verrast en angstig tegelijk. Ze trok haar nagels zenuwachtig in en uit, het leek wel alsof alle katten kittens verloren waren, maar dat was toch onmogelijk? Deathpaw schudde haar kop, nee dat kon ook niet, er was vast iets anders gebeurd. Misschien hadden ze elkaar al beschuldigt voor ze hier kwamen? Haar mosgroene blik ging alle katten rond, en bleef soms hangen op een kat in het speciaal. Heel veel krijgers zagen er breedgeschouderd en agressief uit, waardoor Deathpaw zich plotseling heel klein voelde.

Suntail, een jonge oranje met witte WindClan Warrior, liep gespannen de open plek van Fourtrees op. Het was een van haar eerste Gatherings en het was haar kans om andere Clankatten te ontmoeten. Terwijl ze rondkeek zag ze een vacht die ze uit duizende herkende, Owlpaw's vacht. Toen ze naar haar broertje toe wou lopen ving iets anders haar blik, een zilverkleurige tabby kater. Dit moest de Deputy van SkyClan zijn, Silverfang. Terwijl ze naar de zilverkleurige kater toeliep, zag ze dat hij met een andere kat aan het praten was, Raindrop, de Deputy van ShadowClan. Ze negeerde de poes en begon een praatje te maken met de zilvergrijze kat. "Ehm..." Begon ze nerveus, "Hallo... Jij bent Silverfang, nietwaar?" Een beetje verlegen keek ze in de vaalgroene ogen van de SkyClan Deputy. "Ik ben Suntail en, eh, dit is een van mijn eerste Gatherings..." Met haar rechter voorpoot schuifelde ze over de grond, ze wist niet of Silverfang wel een geschikte kat was om een praatje mee op te starten. Ineens schoot haar iets tebinnen, er waren twee kits gestolen van haar Clan. Was dat ook zo bij de andere Clans? "Zeg, Silverfang, zijn er in jouw Clan ook kittens gestolen?" Vroeg Suntail, die nog steeds een beetje nerveus was. Het was nog niet zo heel lang geleden dat ze een vreemde droom had gehad over een albinokater die Snowwind heette en zei dat haar vader was. Ze keek omhoog, de Zilverpels was perfect zichtbaar en de volle maan scheen fel en het leek of drie sterren extra fel fonkelde. Snowwind, Scarletback, Thunderkit, ik mis jullie, ookal heb ik jullie nooit gekend, dacht ze snel en keek toen naar de grote rots in het midden van de open plek, die verlicht werd door het zilverwitte maanlicht.

-vervolg op Longtail-

Stil luisterde ze naar de thunderclan warrior zijn klachten terwijl ze voor haar bleef staren. "Dewkit is verdwenen" begon hij en zijn stem was bijna onhoorbaar maar toch kon ze hem verstaan. "We weten niet door wie, maar het hele kamp is woedend, bijna iedereen verdenkt de shadowclan ervan maar ik vermoed eerder de windclan." Longtail zijn stem klonk bijna in gegrom en hij keek even opzij naar een grote windclan kater om te kijken of die niets gehoord had. Snowrose bleef nog steeds zwijgen. "Is er bij jullie een kit ontvoerd?" vroeg Longtail en Snowrose hoorde hoe hij voorzichtig praatte. "Oh Longtail! Die arme Dapplekit!" barstte snowrose uit en ze had nog net het geluk gehad dat ze niet normaal was gaan praten, maar haar stem nog steeds een gefluister was. "Wie doet nu zo iets met kittens, ze zijn nog zo jong en ze hebben geen flauwbenul van de clanproblemen!" Snowrose begon licht te jammeren en het liefst wou ze haar gezicht begraven in de licht grijze pels van Longtail die zo lang en zacht was. Even voelde ze een golf van medelijden van de starclan door zich heen gaan en het gaf haar wat nieuwe moed maar opnieuw barste ze in een licht gejammer uit. "Oh Longtail, van mijn part mag iedereen het weten wat we voelen voor elkaar." fluisterde ze snel en ze ging liggen op het bedauwde gras terwijl ze de andere kant op keek.

Langzaam had Brokenpaw samen met haar kleine groepje van apprentices richting vierboom bewogen, achter hun clan aan. Aan de voorkant van de groep liep haar mentor Silverfang. In elke andere situatie zou dit opwindend zijn, maar nu voelde Brokenpaw vooral zenuwen, dit was haar eerste Gathering en meteen was er zoveel gedoe, er waren kittens van de andere clans gestolen. Gelukkig waren zowel Brokenpaws vriendengroep als de overige kittens van hun niet gestolen. Brokenpaw kon er niet aan denken, de twee kittens Lonelykit en Birdkit, die niet voor henzelf konden vechten in de klauwen van die andere katten. Zo bereken ze het donderpad wat angstig werd overgestoken. Om haar heen hoorde ze gepraat van haar vriendinnen. Maar Brokenpaw hielt zich voor eens stil. Zo kwamen ze aan bij vierboom waar een gespannen sfeer hing. De clans beschuldigde elkaar vast. Zometeen zouden ze haar en haar clan beschuldigen, omdat bij hun geen enkele kitten was gestolen. Brokenkit bleef staan met haar vriendinnen om haar heen. Ze zag vanuit haar ooghoek Silverfang richting een andere kat lopen. Wie dat was zou ze vast snel weten. Met een zwiep van haar staard draaide ze zich om en liep naar een poes van ongeveer haar leeftijd. De poes rook naar Thunderclan. "Hallo.. Ik ben Brokenpaw.." Sprak ze zacht en keek het poesje aan. "Dit is mijn eerste Gathering, die van jou ook?" Even trok Brokenpaw met haar oren en keek opnieuw over haar schouder om Silverfang op dezelfde plek te zien zitten. Toen ze zich weer omkeerde naar het poesje glimlachte ze opnieuw.

(To Deathpaw)

Zwijgend keek Deathpaw hoe sommige katten elkaar vuile blikken toewierpen, of gewoon de kat die tegen hen sprak negeerde. Ze zuchtte en voelde zich voor het eerst weer een indringer, ze had zich een maan geleden zo gevoeld toen ze bij de Clan kwam. Haar leugen dat ze in het bos geboren was hield nog steeds stand, maar goed ook. Nerveus keek ze om zich heen, maar toch betrapte ze zichzelf erop dat wanneer een kat naar haar keek ze heel hooghartig terug keek. Haar mosgroene ogen durfde zich niet langer dan een seconde te sluiten, alsof ze bang was voor een aanval. Haar kopje draaide zich toen een clangeur die ze eigenlijk nog niet eerder geroken had, of in ieder geval heel weinig over verteld was haar kant op kwam. Een rood poesje kwam haar kant op, ze oogde vanaf Deathpaw's oogpunt in ieder geval niet vijandig. Ze stelde zich voor als Brokenpaw, interessante naam. Ze legde meteen de connectie met Tigerpaw, want zijn oom was Brokenstar. Ze kon het niet helpen dat ze even verwachtingsvol over alle katten heen probeerde te turen of ze Tigerpaw zag, maar de moed zonk haar in de poten toen ze niets kon ontdekken. Toen ze Brokenpaw weer terug aan keek glimlachte ze, een grote last leek van Deathpaw haar schouders af te vallen. "Ja, dit is ook mijn eerste Gathering" Miauwde ze vriendelijk, met een onthutste blik in haar mosgroene ogen. "Ik ben Deathpaw" Stelde ze zichzelf voor. Brokenpaw's blik ging herhaaldelijk naar de gigantische, Skyclan kater die dezelfde vachtkleur had als Deathpaw. Wíe was die kater? "Iedereen is wel vijandig naar elkaar, hé? Waarom zou dat zijn?" Vroeg ze zich hardop af. Haar blik ging even snel naar haar eigen Deputy Fireheart. Een poesiepoes net zoals zij. Alleen hij leek er niet op gewezen te worden wat hij was geweest, hij was zelfs Deputy. En toch durfde Deathpaw haar geheim niet te onthullen, en zeker niet nu. Ze keek weer terug naar Brokenpaw, wachtend op antwoord. Haar oren draaide wel af en toe naar enkele geluiden die op een gevecht konden wijzen, maar alles bleef rustig en kalm. Of .. nou ja, wat je kalm kon noemen althans.

'Je hebt gelijk' Fluisterde Longtail, zijn stem hees van de emotie. 'Maar als we het nu bekend maken worden we gehaat of zelfs verstoten en dan vinden we de kits misschien nooit...' Longtail sprak het laatste woord zo stil uit dat het was verdwenen in de menigte. Hij keek angstig naar boven, wolkenflarden bedekten de maan deels, alsof ie nog maar in het eerste kwartier zat. De starclan voelde de spanning tussen de clans en zou ingrijpen waar nodig. Vele katten zwermden de andere kant uit zodat enkel nog zij twee, en twee zenuwachtige windclan apprentice's overbleven. Na een tijdje kraste de twee katertjes op, en al snel verdwenen ze in de woelige massa. Toen hij zeker wist dat niemand hen zou horen fluisterde longtail:'Dapplekit zal wel in veiligheid gebracht worden, samen met dewkit, al moet ik ze zelf gaan halen' Longtail liet geen enkel spoor van onzekerheid door zijn stem klinken, al was hij niet helemaal gerust. 'Laten we wat minder in de kijker gaan zitten', stelde Longtail voor. Hij gaf Snowrose een geruststellende lik op aar kop en wachte een antwoord af.

-vervolg op Snow
-fluuut
-kort XD
- en wat als iemand hen ziet O.o
-*hint, hint

Shinypaw keek heel voorzichtig heen en weer terwijl ze met haar voorpoten vlak voor het vreemde zwarte ding stond dat de Thunderpath werd genoemd. Toen ze er zeker van was dat er geen mosters of andere gevaren in de buurt waren, sprintte ze er overheen alsof ze achtervolgd werd door een troep dassen. Eenmaal aan de overkant trippelde ze naar vierboom toe, ze wist de weg omdat ze er al eens eerder was geweest. Eenmaal aangekomen zag ze dat zowat haar hele Clan al daar was, natuurlijk zonder de kittens, moederkatten en oudsten. Later wou ze zelf een gelukkige moederkat worden en niet, zoals heel veel andere apprentices, leader of deptuy of zoiets, ze wou gewoon een moederkat worden. Met veel belangstelling keek ze omhoog, de volle maan en de zilverpels schitterden zoals Shinypaw nog nooit had gezien. Verder keek ze rond, heel veel katten, in alle soorten en maten en kleuren, hadden zich verzameld voor de Gathering. Ze zag een langharige kater die haar wel vriendelijk leek, toen ze naar hem toe liep merkte ze dat hij naar ThunderClan rook. "Hallo!, wie ben jij?" Vroeg ze "Ik ben Shinypaw en ik ben een Apprentice van ShadowClan!" Dat laatste zei ze trots en haar blauwe oogjes glinsterden van geluk omdat ze hier op de gathering was.

(die kater is Longtail)

De witte apprentice volgde de rest van de clan, zijn eerste Gathering, hij had er zin in. Altijd was hij al benieuwd naar de andere clans, hun uiterlijk en geuren. Benieuwd naar de leiders en de Deputy,s. Palominopaw liep vlak achter Brokenpaw, steeds vlugger en dan weer langzaam. Het was een flinke reis en Palominopaw hijgde, maar hield gewoon vol, hij was geen watje. Hij zal zelfs door de ergste sneeuwstorm gaan, door de ergste stormen, in wind en weer. Hij was net zijn vader, die deed dat ook. Hij wist wel dat zijn eerste Gathering niet echt super zal kunnen zijn. Er waren Kits verdwenen, dat had hij tenminste gehoord en hun clan werd beschuldigt, natuurlijk niet alleen hun clan. Maar het was vreemd dat bij hun geen kits waren gestolen, verdacht gewoon. Maar zij hadden het niet gedaan. Maar de witte duif had hij, het teken van vrede, wat de clans konden gebruiken. Hij zal voor vrede zorgen, dat wou zijn moeder. In de naam van de Starclan! Ze waren er, de vier bomen waaide in de wind, terwijl de volle maan op de Hoge-Steen scheen. Palominopaw volgde de rest en plofte vlak naast de Hoge-steen neer. Hier had hij goed overzicht en kon hij het volgen. Hij stak fier zijn witte kop in de lucht, wees niet bevreesd, de drager van het schild van Vrede is hier, een onzichtbaar schild dan. Een schild in zijn hart, in zijn ziel. Intussen was Brokenpaw kennis met een andere aan het maken, dat kon hij zodadelijk ook doen. Maar eerst even kijken. Palominopaw was echter vast beraden om in te grijpen als het mis ging, hij wist nog niet hoe... Maar hij zag wel. Hij zag wel... Even werd het ongenaamt stil waar hij zat, een koude wind ging langs hem en hij rilde....

(Is het goed dat Palominopaw een keer ingrijpt?)

Palominopaw schreef:

(Is het goed dat Palominopaw een keer ingrijpt?)

(Strawberry hier, dit hele kit stelen gedoe is Melting ice related, dus Nee. Je hoeft niet de held uit te hangen, omdat dit allemaal is afgesproken. )

Ripplepaw's poten droegen ietwat over de grond, opnieuw moest hij mee naar de gathering en dit beviel hem niks. Hij voelde zich al misselijk worden bij de gedachte, opnieuw deze drukte.. het liefst was hij gewoon thuis gebleven in het kamp. In zijn warme nest. Hij was zo nerveus geweest dat hij niet eens mee had gekregen of Splashpaw nou mee mocht of niet. Hij hoopte het wel.. Anders was hij hier zo alleen. Maar toch, ondanks dat hij doodsbenauwd was, hij had nog steeds een nukkige uitdrukking op zijn gezicht zoals altijd, zijn oren iets naar achter. Hij liep aan het einde van het groepje Shadowclan katten, zijn staart nerveus heen en weer zwiepend. De helling maakte een krassend geluid toen hij langzaam en voorzichtig naar beneden gleed. Zijn poten landden zachtjes op de grond terwijl hij om zich heen keek, nerveus slikkende. Hij hield zich iets afzijdig en maakte totaal geen aanstalte om zich tussen de andere katten te gaan mengen. In plaats daarvan, staarde hij maar naar de maan.

Blacknight was blij dat ze deze keer mee mocht naar de gathering. Tijdens de tocht naar de vierboom merkte dat iedereen gespannen en boos is van wat er de laaste tijd allemaal gebeurt is tussen de clan's. Blacknight hield de heletijd Raindrop in de gaten omdat Blacksky haar dat had gevraagt want hij merkte het al aan Raindrop. Blacknight had het ook in de gaate gekregen dat Raindrop woedend was. De vierboom kwam in zicht en Blacknight zag dat de katten onder de vierboom verzamelden en een aantal katten zonder iemand een blik te geven aan andere. Blacknight stormde naar beneden achter de rest aan. Toen ze daar aan kwam keek ze om haar heen en zag dat de meeste katten gespannen waren om wat er zal komen vanacht. Blacknight voelde bij haar zelf dat ze ook gespannen was. Blacknight liep rond tussen de katten en zag Raindrop al naar de voorste rij lopen. Blacknight liep achter haar aan "RAINDROP" schreeuwde ze. Blacknight kwam bij Raindrop aan en ging naaste haar zitten. "Weet jij al wat Brokenstar allemaal gaat zeggen tegen de andere clanleiders. Ik denk zelf dat hij het over de ontvoerde kittens gaat hebben en jij?". Blacknight ging ondertussen haar poot likken. "Hoe voel je nou dat Grayclaw een warrior geworden is? Je voelt je vast trots net zoals Blacksky die heb het de heletijd over". Blacknight glimlachte even naar Raindrop en keek toen op naar de sterrehemel `, Flametail was jij nog maar hier. Ik mis je zo vreselijk sinds dat je er niet meer bent`, dacht Blacknight. Dat Blacknight Flametail miste kon je ook wel aan haar gezicht zien als je haar goed kende. Blacknight keek weer om haar heen naar de rest van de katten die zich hier verzamelden. `, hopelijk loopt het vanavond goed af`, dacht Blacknight.