Machine

Om te zeggen dat het de afgelopen dagen wat gespannen was geweest in het kamp was haast een understatement. Het gebeurde wel vaker dat er katten gedood of verbannen werden, dus dat was het niet, maar dat een leader uitgedaagd en verslagen werd was toch wel een beleving. Degenen die een beetje waarde hechtten aan hun leven, zoals zij, deden nu wat voorzichtiger aan voordat zij dalijk Shark's voorbeeld nog moesten volgen. Echter was ze nu toch wel nieuwsgierig naar Cobra. Ze had hem nooit echt gesproken en wist totaal niet wat zijn idealen waren. En dat vond ze wel een punt van aandacht, met haar dochter die onder zijn heersen zou opgroeien. Dus nu stond ze voor zijn barn, waarbij ze een korte miauw liet horen om zijn aandacht te trekken.
- Cobra

Er waren een paar dagen gestreken sinds hij de macht in de Elite met force had overgenomen. De Barn voelde leeg, dat was iets wat hem meteen was opgevallen. Hij was gewend geraakt aan het moeten vechten om zijn plekje, immers had hij voor een Leader niet al te veel hondentanden aan zijn halsband hangen. De belangrijkste, de leiderstand, hing er echter wel met trots. Toch voelde het nu vreemd om alleen in een barn te liggen en Cobra kon het dan ook niet laten om veel te gaan ijsberen. Hij moest de stijfheid uit zijn lichaam krijgen, de stijfheid die gekomen was na het gevecht met Shark. Zijn gifgroene ogen stonden echter wel helder en vernauwde zich toen er een miauw hoorde net buiten zijn barn. Het zag er naar uit dat iemand hem nodig had. De kater rekte zich uit en voelde een pijnscheut door zijn genezende wonden heen gaan. Een zachte grom verliet zijn bek, voordat hij zich herpakte en en in de richting van de ingang liep.
Zijn staart zwiepte rustig heen en weer en hij flikte met zijn oor, terwijl hij naar buiten liep en daar een kattin vond die net iets ouder was dan hem. "Zahida," miauwde hij op een rustige toon. "Waar kan ik je mee helpen?" De zwarte kater ging zitten en keek langs de kattin heen, naar de binnenplaats van het kamp. Tot nu toe was het rustig. Tot nu toe.

Het duurde niet lang voordat de zwarte kater naar buiten kwam. Kort viel haar blik op de wonden die op verscheidene plekken op zijn lichaam zaten. Niet omdat ze hem neer wilde halen, maar omdat ze zich afvroeg in hoe verre deze al genezen waren. Immers zou niet iedereen zo vredelievend met hem zijn als zij en ze had om eerlijk te zijn geen zin in één of andere idioot die Cobra nu neerhaalde in zijn verzwakte staat. Ze hadden nu even een sterke leider nodig, en dat ging niet gebeuren als er nu weer iemand anders aan de macht kwam. Kort trok ze met haar oor toen hij haar vroeg wat er aan de hand was. Blijkbaar skipte ze langs de small talk, prima. "Ik vroeg me af wat jouw ideeën zijn voor de Elite," miauwde ze dan ook, recht voor z'n raap. "Ik heb hier een dochter opgroeien en wil dan toch wel weten onder wat voor regime." vervolgde ze toen. Ergens was ze wel lichtelijk nerveus; stel Cobra wilde niet zulke vragen, dan kon hij haar makkelijk neerslaan voor disrespect of zoiets. Maar ze deed haar best dit niet te laten zien. Ze was nog steeds ouder dan hem, namelijk. Leider of geen leider.