Lesson number B

Even knipperde hij verward terwijl hij even omkeek. Hoe kwam het dat er opeens zoveel katten in de nursery waren? En, het belangrijkste natuurlijk, waarom ze allemaal zo klein waren... Like, het gebeurde wel dat er grote katten de nursery inkwamen, die kwamen van buiten... Maar hij had nog niet de kleine naar binnen zien komen. KOrt vernauwde het jonge dier even zijn groen-blauwe oogjes waarbij hij even diep adem haalde en naar buiten trippelde. Hij wist wie hij moest raadplegen hier. Met hoge pasjes trippelde hij verder het kamp door, zo naar de den waar zijn mam leefde. Even stak hij zijn neusje op waarna hij even kort sniffelde. "Mama?"

Bloodpaw hielp een apprentice die tijdens de training in een steentje was gaan staan. Het was een wondje, niks ernstigs maar wel hinderlijk als je er op liep en het kon ontsteking veroorzaken dus de medicine cat apprentice vroeg de ander om zijn pootje voor vandaag zo min mogelijk te gebruiken omdat hij wat samen gekauwde eikenbladeren op zijn pootkussentje zou smeren en een laagje spinrag zodat hij zeker wist dat de pulp op de plek bleef en niet vanaf viel of wegveegde. De tom bedankte hem voor zijn hulp en vertrok weer uit de den. Bloodpaw glimlachte en rekte zich eventjes uit, de zwart met rood gevlekte tom wou net de troepjes die hij gemaakt opruimen toen een bekende geur zijn neus vulde. De maine coon draaide zich om en zag net Brittlekit zijn kopje naar binnen steken. "Mama?" Klonk zijn kitten stem vragend. Bloodpaw stapte op de zwarte witte kitten af en duwde zijn neusje begroetend tegen die van Britje. “Ja Brittlekit?” Vroeg hij terug. Had de kitten hem ergens voor nodig of kwam hij gewoon langshuppen?

Het duurde niet lang voordat de kleine gevlekte kitten zijn mama zag. Wel meteen verscheen een glimlach op het gezichtje van de jonge kater waarbij hij even zacht spinnend zijn neusje tegen de poot van de ander drukte. Hij vond Bloodpaw geweldig en dat zou nooit veranderen! Daar was hij zeker van. De kater bevestigde zijn aanwezigheid en kort ging de kleine zitten, zijn blauwgroene oogjes gericht op de gevlekte man. "Mama, nuw... New... Nuwsery komen steeds meer kleine baby's.... Waaw... Waarom?" zei hij, nog duidelijk moeite hebbende met de r sprekende. Maar hij probeerde en dat was hetgeen dat telde, toch?

De tom was net klaar geweest met het helpen van een andere apprentice die een wondje had op zijn pootkussentje. Niet snel nadat de clangenoot weer vetrokken was was een andere kat de den geglipt. Het was Brittlekit, de zwart witte kitten die zijn mama verloren had en sindsdien was hij heel erg op hem gaan kleven. Waarschijnlijk miste hij een soort moederliefde en zocht deze bij Bloodpaw, wat de tom helemaal niet erg vond. Hij vond de kitten heel lief, beschouwde hem zelfs als zijn kleine broertje en hij zal hem alle liefde geven die Brittle miste. De medicine cat aprentice speelde dan ook met hem mee al zouden katten raar opkijken dat een kit tegen hem mama zei. Niet dat het hem al iets kon schelen. Het was zijn leven wat andere dachten liet hem koud. Bloodpaw was op de kit afgelopen en had zijn neusje begroetend tegen de pluizenbol gedrukt. De kit was overduidelijk met een vraag gekomen en de maine coon apprentice wachtte nu af wat dit kon zijn. "Mama, nuw... New... Nuwsery komen steeds meer kleine baby's.... Waaw... Waarom?" Oh haha. Ja, hoe moest hij daar antwoord op geven? De tom moest wel een beetje lachen van zijn vraag  want ja.. waar kwamen al die nieuwe clangenootjes vandaan? De tom krabde even nadenkend met zijn poot achter zijn oor. "Nou omdat baby's heel goed zijn voor de clan, want op een dag zullen de baby's sterke warriors worden die ons kunnen beschermen. Dus als we veel baby's hebben krijgen we meer warriors." Legde hij uit. De gedeelte achterlatend hoe baby's nou precies vandaan kwamen.. Bloodpaw zelf had het met eigen ogen gezien bij Russetfur en die trauma zou hij niet graag willen delen met Brittlekit.