Tiny fortress

Met grote ogen staarde de kleine man naar de uitgang. Hij had zijn plekkie gevonden daar, een boomstam, omgeven door zoveel mooie dingen... Nu hij hier terug was voelde alles zo enorm groot in het kamp. Kort draaide hij zijn koppie wat en schudde hij deze. Nee, hij moest sterk blijven... Daarbij... Als hij niet naar buiten kon om zijn plekje te bezoeken... Dan moest hij misschien een plekje maken hier? Hij kon Bloodpaw vragen om de mooie dingen te brengen... En misschien, heel misschien wilden de andere kittens helpen? Een beetje onzeker waggelde hij dan ook binnen in de nursery. Hij had wel zo'n idee hoe hij het wilde maken... Er waren genoeg stenen en mos in het kamp. Blaadjes en takken konden ze natuurlijk ook gebruiken. Misschien veren voor wat meer decoratie? "Uhm h-hallo!" zei hij, proberende zijn stem zo luid mogelijk te laten klinken. "Heeft er iemand zin om uhm, onze eigen den te maken?" hij knipperde even en voelde de onzekerheid aan zijn poten trekken. Toch was hij best wel enthousiast over zijn eigen idee. "Een eigen den voor ons alleen! Waar geen warriors en apprentices binnen kunnen!" zei hij vervolgens wat zelfzekerder. Hij glimlachte, ja, dat klonk vast al beter. Toen hij de aandacht had van wat kittens draaide hij zich om en rende hij de nursery uit. De gevlekte jongen had eerder die dag een soort van holte gevonden. Het was een beetje open vanboven en de opening was best nog ruim. Misschien konden ze die vernauwen? En misschien een extra opening maken? Eenmaal aangekomen bij het ding bukte hij en begon hij wat te krassen met zijn pootjes. Hij zou wachten op de andere en zien wat zij ervan dachten... Want tja, misschien hadden zij wel een beter idee.

(Open! I guess dat dit kinda een kitten event is?)

Chillykit keek nieuwsgierig op van haar spelletje toen iemand vroeg of ze zin hadden om hun eigen den te maken. Oh, dat klonk interessant? Haar blik viel op de zwart-witte kitten die het voorgesteld had toen hij iets enthousiaster meer uitleg gaf. Het grijze poesje keek even twijfelend naar het spelletje waar ze net aan begonnen was, maar stond toen op om de iets oudere kater te volgen. Whatever, dat spel kon ze later nog doen! In het camp keek ze even om zich heen, tot ze hem zag krabben aan de bodem van een boomstam. "Wat doen we?", vroeg ze nieuwsgierig. haar poten jeukten om te helpen. Dit was zo'n geweldig idee! Een eigen stekkie om te tonen dat zij ook groot en sterk was, mama zou trots zijn en haar siblings heel jaloers! Tenzij ze wouden meedoen, natuurlijk, dan mocht dat ook, want hoewel Chillykit graag wou tonen dat ze sterk en zelfstandig was genoot ze nog meer van gezelschap. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd! Ze keek om toen een andere kitten erbij kwam en zei dat hij nog wat veren had in zijn nest en dat ze kikkers als poortwachters konden gebruiken. Chillykit knikte opgewonden. Jaa! "Sal ik kikkers soeken?", stelde ze toen voor, zoekend naar een manier waarop ze kon helpen.

Hij was blij dat er op z'n minst een paar kittens blij en opgewonden waren om het idee. Een kleine glimlach speelde op zijn lippen. Het maakte hem erg blij om anderen blij te zijn, hij genoot daarvan. Misschien ietsje raar, maar niet volledig. Een zwart katertje was meegekomen. Hij leek erg enthousiast. Brittlekit was niet de beste met namen... hij vergat ze altijd. Het ander jongetje verklaarde dat hun moeders en elders ook bij de hoop van verboden volk werd gegooid. Fair enough. Hij grinnikte even. "Ik help je wel! Ik heb nog veren in mijn nest die we kunnen gebruiken." Oooh veren. "Oh! Dat klinkt super! Veren zijn supermooi!" jaaaa, veren waren t beste ding ever, samen met bloempjes. "We kunnen kikkers gebruiken als poortwachters om iedereen buiten te houden!" Oh my starclan. "Dat is een geweldig idee!" zei brittlekit enthousiast. Ja, het zouden hun ridders zijn! Een grijze kitten was inmiddels er ook bij gekomen. Ze vroeg wat er te wachten stond. "We gaan onze eigen den maken!" sprak hij opgetogen. Toen ze voorstelde om de groene glibberige dingen te zoeken, knikte hij naar haar. "Jij kan de kikkers zoeken en dan kan jij-" God hij was slecht met namen... dan maar staren naar de ander met een knikje zeker? "-Uhm... De veren halen? Ik zal wat mos halen zodat we zachte bedden hebben!" en met die woorden huppelde hij blij weg. Hij had eerder die dag gezien dat een apprentice een hoop vers mos bij de ingang van het kamp had gelegd. Hij wist niet zeker of hij echt mos mocht nemen hiervan.. Maar god. Heel sneaky, wat eigenlijk echt niet zo sneaky was hoor maar goed, pakte hij wat stukjes van de hoop af. Even keek hij rond en woosh! Snel terug naar de afgesproken plek. Niemand had hem vast gezien. 100 stealth baby.