Trouble boys [Jackdaw]

Thunderpath, het oh zo enge Thunderpath. Terwijl de meeste van zijn Clangenoten er nare ervaringen mee hadden, had hij hier juist een paar van zijn beste herinneringen opgedaan. Dit was de plaats waar hij vaak met Ravi had rond gehangen om het over she-cats te hebben. En ook waar hij Jinx had ontmoet. Wellicht waren de juiste avonturen niet altijd ver van huis. De nostalgie had hem er heen gedreven op deze hete zomer avond.Bleaktail zat half verscholen tussen het gewas aan de kant van de weg en keek naar de enkele monsters die zo nu en dan voorbij kwamen razen. Het waren er niet al te veel. In de avonduren werd het meestal vanzelf steeds minder. De zon was net onder de horizon gezakt en maakte dat de hemel een wijd spectrum aan blauw vormde. Het laatste licht aan de zonkant. Het diepe blauw aan de lege kant. Bovenaan werden de eerste sterren zichtbaar terwijl zich richting de grond een ander spektakel afspeelde. Honderde gele lichtjes danste in de nacht. Vuurvliegjes, ware zomergasten. In het hoge gras zorgde krekels voor een constant achtergrondgeluid. Een gechirp dat je ook alleen zomers kon horen. Ja, je kon het een zeer perfecte avond noemen. Elke tom die deze avond als datenight had gekozen had het zeer goed gegokt. De grijze tabby had zijn gele kijkers gericht op de overkant van het Thunderpath. Daar, in het stuk gewas, keek een paar groengele ogen hem recht aan. Bleaktail staarde kalmpjes terug. Zo heel erg bezorgd was hij er nu ook weer niet over. Mocht de Bloodclanner de behoefte voelen om over te steken dan zou hem netjes de uitgang moeten wijzen. Alsof hij ooit kwaadaardig tegenover Jinx of Bart had moeten doen. Nee, Bleaktail dacht het wel uit te zullen kunnen vogelen. Voor nu hadden dit gekke, zeer droge staring contest. Uiteindelijk kon hij het toch niet laten om de kater aan de overkant enige vorm van reactie te gunnen. “Oy! Zo knap ben ik nou ook weer niet.” Riep hij richting de overkant. Duidelijk met de nodige hoeveelheid sarcasme in zijn stem. Hopelijk kon de Bloodclanner dit beetje humor wel waarderen.  

Uiteraard kon Bleaktail zich nog geen seconde aan zijn eigen beloftes houden. Hij had zichzelf nog zo gezegd zich in te houden en niets naar de kater aan de overkant te roepen. Maar dit gekke staring contest was hem toch echt te veel geworden. “Oy! Zo knap ben ik nou ook weer niet.” Riep hij richting de BloodClanner. Het had zwaar sarcastisch geklonken. Echter gebeurde er het tegenovergestelde van waar hij zelf op had gehoopt. In plaats van dat de zwarte kat rechtsomkeert maakte kwam deze de bosjes uitgelopen, zijn richting uit. En hoe. Elegant zoals hij dat nog nooit eerder gezien had in een kat. Zelfs met een uitgebreide strekking erbij waardoor hij de spieren van deze kater eens goed te zien kreeg. Bleaktail bleef als versteend tussen de bladeren staan. Wat was er met deze kat dat hij zijn blik haast niet van hem af kon wenden? "Nou zeg, weet je hoe belangrijk self-love wel niet voor je is, Bleekscheetje?" Zei de zwarte kat, op een toon die Bleaktail niet kon thuisbrengen. Aangezien nog nooit iemand hem zo had aangesproken. Bij die woorden keek hij de ander slechts verward aan. Hij voelde zich onnozel en beschaamd. Zo goed verzorgd… zo gespierd… zo lax en vrij van zorgen… en toch ook weer zo charmant en geestig. Deze… deze… kater. Bleaktail schudde zijn kop. Nee, hij kon niet weg zijn van een kater. Er lag vast iets anders achter. Dat moest wel. Hij zou het voor nu gewoon moeten negeren. De zwarte kater kwam op hem afgelopen. Alsof deze geen enkele reden had om voor Bleaktail,  noch wat er zich achter Bleaktail aan territoria bevond,  te vrezen. "Oh ik was me toch zo verdwaald lieve Shadowclanner! En daar kwam jij dan op deze prachtige avond, mijn bleke ridder op het witte paard," Sprak de kater haast theatraal. Bleaktail huiverde toen hij de staart van de ander over zijn rug voelde gaan. Het zou zelfs opgevat kunnen worden als zijnde een streling. Maar hij wilde geen conclusies trekken. Hij wilde tenslotte geen dingen zien die er wellicht wel helemaal niet waren. Al helemaal niet als dit riske zaken betrof. En dus zette hij ongemakkelijk enkele stappen naar achter om aan de staart van de ander te ontsnappen. Een beetje zoals een paard begint met achteruit lopen wanneer deze verwarrende instructies opgelegd krijgt. “Ik eh… ik eh..” Stamelde hij, niet wetende wat hij met deze situatie aan moest. “Hoe bedoel je? Waarvan heb ik je gered?” Vroeg Bleaktail uiteindelijk weifelend. De ander verward aankijkende. Dit was nu al een bizarre ontmoeting…