{Silverpaw} Killjoy

  Silverpaw spitste haar oortjes. Ze was dichtbij het donderpad. Een rilling ging door haar heen. Ze vond het er stinken en de monsters waren groot en luidruchtig. Ook hoorde ze nog iets anders. Het leek wel het geluid van rennende pootjes. Nieuwsgierig liep ze verder, richting het donderpad. Het was er gevaarlijk dus ze vroeg zich af waarom er een kat dichterbij zou komen. Ironisch, want nu deed ze dat zelf ook. Maar dat besefte ze zo snel even niet.
  Voorzichtig stak ze haar kopje door de struiken heen om naar het donderpad te kijken, met aan de overkant het territorium van ShadowClan. Net op dat moment zag ze hoe er een muisje het pad op rende, gevolgd door een monster die het zo plat reed. Geschrokken deinde ze wat achteruit. Dat monster had ze even niet aan horen komen, het ging ook zo snel.
  Toen kreeg ze voor het eerst de flame-point poes in de gaten, die aan de andere kant van het donderpad geschrokken naar het muisje staarde. Een zucht van verlichting ging door Silverpaw heen. Gelukkig was zij niet geraakt door dat verschrikkelijke monster. Toch zonde van de prooi.
  'Gaat het?' riep ze naar de onbekende ShadowClanner toe. Het leek er niet op alsof de poes met een schouderophaal weer terug zou lopen haar territorium in, alsof er niets was gebeurd. Silverpaw nam het haar niet kwalijk.

  Het duurde even tot ze antwoord kreeg. Silver was wat dichterbij gekomen, bang dat er toch iets mis was met de ander. Maar gelukkig reageerde ze even later.
  'J-jawel, het g-gaat wel,' kreeg ze als antwoord.
  Silver knikte even, maar ze was er niet geruster op geworden. 'Weet je het zeker? Het monster heeft jouw toch niet geraakt?' Ze had het in ieder geval niet zien gebeuren en het leek er ook niet op alsof ze geraakt was, maar ze wilde het voor de zekerheid toch kunnen uitsluiten. Stel dat er toch wat mis was! Een gebroken poot of zo, die ze niet kon voelen door al de adrenaline die hoogstwaarschijnlijk door haar lichaam stroomde. Dan moest ze haar helpen, op één of andere manier.

  Ze deinsde weer even achteruit toen er nog zo'n monster voorbij scheurde. Jeetje, konden ze niet wat zachter doen? Ze was maar blij dat ze alleen op dit pad waren, en niet in de territoriums.
  De ShadowClan poes schudde haar kopje op haar vraag. 'Nee.. ik had gelukkig op tijd geremd.'
  Silver knikte even en kwam weer wat naar voren. Haar oren draaide ze opzij zodat ze goed kon horen als er nog zo'n eng monster voorbij kwam. 'Dat is maar goed ook,' reageerde ze. 'Je moet goed onthouden dat hier het donderpad is hoor,' miauwde ze. 'Hoe heet je trouwens?'

  'Dat weet ik! Geen zorgen!' reageerde de kattin. 'Ik ben hier al vaker geweest!' Silver glimlachte en knikte dat ze het begreep. 'Mijn naam is Pepperpaw! Aangenaam!' snorde Pepperpaw vervolgens vrolijk. 'Wat is jouw naam?' vroeg ze.
  'Aangenaam! Mijn naam is Silverpaw,' antwoordde de zilveren poes vrolijk. Ze was blij dat Pepper haar eerdere woorden niet als gemeen had op gevat, of iets dergelijks. De ander was ook aardig en haar vrolijkheid stak haar meteen aan. Ze stapte wat dichterbij, maar niet zover dat ze het gevaar had om geraakt te worden door een monster. Zie je, nog een ShadowClanner die aardig was, dacht Silver. Waarom werden er toch van die verhalen verteld door de Elders over dat ShadowClan zo sluw was? Tot nu toe waren alle ShadowClanners die ze had ontmoet heel aardig geweest, ook al waren het er maar twee nu.
  'Het spijt me van die muis,' miauwde Silver vervolgens terwijl ze naar het platte muisje keek. Daar kon je echt niets meer mee nu. En het waren al barre tijden met niet veel prooi.

  'Leuke naam!' riep Pepperpaw terug. Silver glimlachte.
  'De jouwe ook, trouwens!' Was het niet te laat dat ze het nu zei? In ieder geval zei ze het. En ze vond het ook een leuke naam. Pepper klonk ook erg vrolijk en dat paste wel bij de jonge Apprentice, vond ze.
  'Het is heel erg zonde! Ze maken de prooi dood en eten het niet eens op! Het zijn echt monsters.'
  Silver knikte. 'Inderdaad. En ze stinken ook zo erg! Ik ben blij dat ze alleen maar op dit pad blijven en niet onze territoriums inkomen. Ik wil niet weten wat er dan zou gebeuren!' Ze huiverde bij de gedachte alleen al. Nee, het was maar goed dat ze maar een weg kende, en dat was het donderpad.

  'Ja! Heel erg blij. Zouden ze dan gewoon heel dom zijn?' vroeg Pepperpaw toen.
  'Hmm, ik denk het ja,' antwoordde Silver, die net een voorbij razende monster volgde met haar ogen. 'Maar goed ook dat ze zo dom zijn dan. Moet er niet aan denken als ze opeens zo slim als wij worden! Ik wil ze echt niet tegenkomen op andere plaatsen dan alleen hier.' Eigenlijk wilde ze hen helemaal niet tegen komen natuurlijk, maar dit was beter dan dat ze opeens ook andere plekken gingen bezoeken. Wie weet hoeveel prooi ze dan zouden doden. Ze plette hen zo erg dat ze ook helemaal niet meer eetbaar was voor hun!

  'Nee inderdaad!' beaamde Pepperpaw. 'Laten we ze maar niet leren om van het donderpad af te gaan.'
  Silver knikte instemmend. 'Dat is een goed idee ja. Ik vraag me alleen af of je ze wel iets kan leren. Ik bedoel, als ze al zo dom zijn dat ze alleen dit pad kunnen volgen...' Ze keek net zoals Pepper even naar het gekke pad. 'Ik vraag me ook af hoe dit hier is gekomen. Je vind het nergens anders,' mauwde ze. Ze was het in ieder geval nergens anders tegengekomen, tot nu toe.

  Pepper wiebelde even kort met haar oortjes. 'Nou ja, als we het niet gaan proberen, hoeven we het ze ook niet te leren,' miauwde ze met een grijnsje.
  Silver glimlachte en knikte. 'Dat is waar.'
  'Ik denk tweebenen,' antwoordde de flame-point toen op haar vraag hoe het donderpad hier kwam. Silver grinnikte even kort toen ze zag hoe Pepper haar tong eventjes kort haar bekje uit stak.
  'Hmm... Ja, dat klinkt logisch. Maar hoe dan? Zijn die monsters dan ook van de tweebenen?' vroeg ze zich af. 'Waarom zouden die zulke monsters gebruiken? Ze hebben al honden en zo.'

  Pepper schudde haar hoofdje lichtjes. 'Tweebenen doen tweebeen dingen.. Wie weet waarom ze al die gekke dingen doen. Wat ik wel zeker weet is dat ze dingen graag vies maken.'
  Silver dacht hier even over na. Ze had nog nooit echt gezien dat ze dingen vies gemaakt hadden. Maar in haar territorium waren er ook niet zoveel tweebeen dingen te vinden. Eigenlijk niets, voor zover ze wist. En de tweebeen nesten waren ook niet vies, vond ze. Ook al rook het er wel raar.
  'En monsters zijn snel? Misschien jagen monsters wel voor tweebenen. Tweebenen zijn immers zo langzaam als slakken.'
  Hmmm. 'Maar waar jagen ze dan op?' vroeg Silver. 'Aan dat muisje hebben ze niks, ze nemen het ook niet mee. En ik zie ze nooit andere prooidieren meenemen. Ze ruiken er ook niet naar.' Al was het misschien de stank die ze zelf meebrachten dat dat de geur van de prooi maskeerde, maar toch.

  Pepperpaw was best wel een tijdje stil. Silver dacht even dat ze haar vraag niet gehoord had, maar het leek erop alsof ze aan het nadenken was. Ze wachtte dus geduldig af, terwijl er nóg zo'n monster voorbij raasde. Gelukkig gingen ze even snel als dat ze komen, dacht Silver.
  'Nou ja, honden jagen ook zonder het op te eten soms,' zei Pepper toen. 'Misschien monsters ook..'
  De zilveren poes knikte even. Het was raar, om te jagen en dan niet je prooi op te eten. Hoe kregen ze het dan binnen? Maar dat zal vast wel een raar tweebeen ding zijn. Iets wat zij niet zou snappen, in ieder geval. 'Ja... Misschien wel ja,' mauwde ze. Ze keek weer naar de ShadowClan kattin. Ze zag er niet zo goed uit, opeens, vond ze. 'Gaat het met je?' vroeg ze bezorgt. Misschien had die ene monster haar toch geraakt, op een of andere manier.