Which fell dark upon the young sister she loved

Een enorm schuldgevoel vrat aan haar. In al haar trainen, en elders verzorgen, en een-apprentice-zijn in het algemeen, was ze haar zusje Nettlekit helemaal vergeten. De confrontatie in de elders den had dit aan haar duidelijk gemaakt. Waarom? Waarom zou die sibling vergeten moeten worden, terwijl ze wel tijd doorbracht met de rest? Misschien had het iets te maken met Nettle’s persoonlijkheid, maar toch. Ze waren siblings. Ze hoorden elkaar door dik en dun te steunen, en beste vrienden te zijn. Zo ging het toch altijd in de verhalen? De kleine kattin kon gewoon nog niet snappen dat het leven niet altijd zoals de verhalen was, maar het werd hoog tijd dat ze dat in zou zien.

- Nettlekit first

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Nettlekit legde een bolletje nat mos neer bij Appletuft. De queen knikte dankbaar naar de kitten en pakte het mosballetje in het nest. "Dankjewel, Nettlekit." Nettlekit knikte. "Graag gedaan, Appletuft!" Miauwde ze oprecht. De queen glimlachte warm waarna ze het mos balletje naar haar kittens duwde die wakker aan het worden waren. De grijze kitten maakte zich haastig uit de voeten. Ze wilde hun momentje samen niet verstoren. Appletuft was een nieuwe queen in de den. Ze had maar twee kittens die het overleeft hadden van de vijf. Nettlekit zag dat ze verdrietig was maar haar best deed sterk te zijn voor haar kittens. De kracht die de poes had laten zien inspireerde Nettlekit enorm. Als Appletuft haar hoofd hoog kon houden, na zo'n groot verlies, dan moest Nettlekit dat ook wel kunnen! Ze kwam de nursery uit en bleef even staan. Mosballetjes naar de queens brengen was haar laatste taak voor vandaag. Mistgaze had gezegd dat ze de rest van de middag iets voor zichzelf mocht gaan doen. Ze wilde het liefste Waterpaw of Ardentpaw opzoeken, of Dustpaw, maar ze wist dat zij allemaal druk bezig waren met trainen. Zelfs Dustpaw was er op uit gegaan vandaag met Eveningglow om te kijken hoe het ging. Daarom was ze nu op zichzelf aangewezen. Nettlekit spitste haar oortjes toen ze Dogpaw zag staan. Meteen voelde de kitten een vreemd gevoel in haar maag. Daar was haar zusje weer.. Ze had haar laatst geholpen bij de elders den, maar sinds dien.. radio stilte. Nettlekit nam plaats en hoopte half en half dat Dogpaw haar niet zien zou. Maar natuurlijk had ze niet zo'n geluk.

Er kwam een kleine glimlach op Dogpaw's gezicht toen ze Nettlekit de nursery uit zag komen. Dit was precies het juiste moment, alles was toch het juiste moment? Tijd om deze familie eens wat closer te maken. De kattin liep naar Nettle toe, terwijl ze het vreemde gevoel in haar buik negeerde. Het was een beetje een onheilspellend gevoel, alsof er iets grondig mis zou gaan. Maar ze zou toch alleen maar met haar zusje gaan praten? Daar kon niks fout mee gaan. Ze waren familie. En aangezien hun ouders niet meer leefden, hadden ze alleen elkaar. "Hey Nettle!"

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Oogcontact werd er gemaakt en Dogpaw kwam meteen op haar af. Nettlekit zuchtte. Als ze ergens geen zin in had dan was het haar zusje. Kon dat kind geen lichaamstaal lezen? Schreeuwde alles aan haar niet 'Laat mij met rust?' "Hey Nettle!" Miauwde Dogpaw. Nettlekit forceerde een glimlach. ""Hey." Zei ze met een bedaarde stem. "Jij bent vrolijk vandaag." Merkte ze op.

Nerveus probeerde ze Nettle's reactie te pijlen. Nettlekit's zucht vertelde veel, maar Dog had zich voorgenomen om het goed te maken en dat zou ze doen ook. Nog een beetje nieuw met lichaamstaal, merkte ze Nettle's geforceerde glimlach niet op. Haar zusje was blij! Het was een wonder! "Jij bent vrolijk vandaag." Enthousiast keek Dog haar zusje aan. Ze was niet vaak zo blij, dan kon ze er ook maar het beste van maken. "Natuurlijk! Waarom zou ik niet blij zijn?" Dit was niet zoals de kattin was, en ze wist dat ze de impressie wekte dat ze catnip had gegeten, maar ja... Ze moest toch iets doen met al die energie?

n o b o d y _ t e l l s _ y o u _ w h e n _  y o u ' r e _ j u s t _ a _ k i d
t h a t _ t h e _ r u l e s _ a l l _ c h a n g e  _ - _ y o u _ g o t _ t o _ l o s e _ t o _ w i n

Bedenkelijk trok de grijze kitten met haar snorharen. Nettlekit kon wel een paar redenen bedenken waarom iemand niet vrolijk zou kunnen zijn. Het moest toch fijn zijn om al buiten het kamp te mogen komen. Om te trainen. Ze vernauwde haar ogen maar besloot om voor nu haar tong terug te bijten. Nettlekit zakte door haar pootjes in een zittende houding voordat ze Dogpaw weer aankeek. "Ik weet het niet. Ik heb je al een tijdje niet gezien dus ik zou oprecht niet weten waarom je niet zo blij zou kunnen zijn." Kwam er koeltjes uit.

"Ik weet het niet. Ik heb je al een tijdje niet gezien dus ik zou oprecht niet weten waarom je niet zo blij zou kunnen zijn." De woorden kwamen hard binnen maar het koste wat tijd voordat ze begreep wat Nettle gezegd had. Haar zusje had het zo koud en gevoelloos gezegd en dit hoorde niet want Nettle zou haar nu moeten vergeven en dan zouden ze weer beste vriendinnen zijn want zo waren de verhalen toch? Dus waarom kon dit dan niet, had ze iets fout gedaan, o jee ze had iets fout gedaan. Dogpaw klapte volledig dicht, terwijl een heftig schuldgevoel haar overspoelde. Want dit was geen verhaal, dit was haar leven en dit was echt en ze had geen idee wat ze moest doen.