Visiting Hour

Gorsekit zat stilletjes te knutselen in de nursery. Hij had strookjes mos verzameld, bolletjes, en zelfs een paar bloemetjes en stengels. Achter zijn nest probeerde hij langzamerhand een kunstwerk te maken. Hij wilde het aan zijn moeder geven, een slinger van bloemtjes zodat ze die kon gebruiken om hun nest te versieren. Maar hij hoorde opeens een bekende stem klinken, eentje die hij heel erg had gemist. ‘Heatkit!’ miauwde hij vrolijk. Zijn allereerste vriendje! Gorsekit liet meteen zijn knutselwerk links liggen en rende naar de rood-witte kat. Heatkit was sinds kort verhuisd en hij miste hem ontzettend erg. Hij snorde luid toen hij zijn vriendje begroette met een kopje tegen zijn borst. Hij vroeg of hij iets samen wilde doen en hij knikte enthousiast. ‘Oh ja, heel graag!’ miauwde hij vrolijk. Zijn staartje stond als een antenne recht omhoog en hij danste op zijn pootjes. ‘Wat dan?’ miauwde hij toen nieuwsgierig. Sinds Heatkit verhuisd was had hij vast heel veel nieuwe leuke dingen geleerd. Misschien kon hij wel wat van die bijzondere kennis delen.

Gorsekit keek met grote ogen toe hoe zijn vriendje vertelde dat hij Heatpaw heette. Hij was leerling geworden! Wat goed! Daarom was hij dus verhuist en was hij hier niet meer zo vaak. Het was wel jammer want Heatkit.. uhh Heatpaw was zijn beste vriendje! Hij vertelde al snel dat hij over twee manen ook apprentice zou worden, en met die woorden zakte de moed hem in zijn poten. Hij was nog lang niet zo groot en stoer als Heatpaw! Hoe kon hij ooit dan al apprentice worden. Nerveus keek hij naar zijn voorpootjes, waarna Heatpaw vrolijk door ging met vertellen. Toen viel hem een naam op. Shadefeather! ‘Is Shadefeather jouw mentor? Wat leuk! Hij is heel lief,’ miauwde Gorsekit vrolijk. De zwarte kater had hem geholpen met spelen met ballen en hem een deel van het kamp laten zien. Hij was zo rustig en lief. Stiekem was Gorsekit nu een beetje jaloers. Met Shadefeather zou Heatpaw vast een uitmuntende leerling worden! Hij had al bijna zijn andere voorstellen niet gehoord. Maar ergens was hij nu wel nieuwsgierig wat hij had geleerd. Ze konden laten wel wat anders doen. ‘Wat moest je allemaal doen dan?’ vroeg hij toen toch maar aan Heatpaw. Dan kon hij zich alvast voorbereiden als híj apprentice zou worden. Slik.

Gorsekit keek met twee verwonderde oogjes naar Heatpaw, de apprentice. Heatpaw leek zo blij dat hij leerling was en dat hij leuke dingen leerde. Ergens klonk het inderdaad ook wel leuk. Gorsekit giechelde mee toen de jonge kater vertelde dat hij Shadefeather meneer Warrior noemde. ‘Dat is inderdaad een leuke naam,’ snorde hij vrolijk. Gorsekit had het zo zelf kunnen verzinnen. Maar hij noemde wel veel oudere katten meneer of mevrouw. Dat was alleen maar beleerd, toch? Toen begon Heatpaw te vertellen over de trainingen. Over wat hij had geleerd. Meteen ontmoedigde het Gorsekit nog meer. Enge tunnels? RiverClan op de heidevelden. Hij dook onwillekeurig iets in elkaar en zijn ogen werden groot met. De spanning deden zijn pootjes onrustig worden. ‘RiverClan? Papa zegt dat ze heel gemeen zijn,’ miauwde hij bezorgd. Gorsekit had nog steeds af en toe enge dromen over RiverClan. Dat waren de katten die hem uit zijn nest konden stelen als hij sliep, daar was hij heilig van overtuigd. Maar hij wilde Heatpaw zijn enthousiasme niet onderdoen, helemaal toen hij vertelde dat hij bijna mocht jagen. Gorsekit zag hoe erg het hem opbeurde. ‘Oh wat leuk! D-denk je dat je wat gaat vangen?’ Nee, Gorsekit zijn kopje zat nog helemaal bij RiverClan. Straks zouden ze Heatpaw wat aandoen als hij aan het jagen was. Nee dat mocht niet! Ze mochten niet zijn allerbeste vriendje afpakken!!

Heatpaw leek op een of andere manier zijn gedachte te kunnen lezen. Hij vertelde dat hij niet de tunnels in hoefde. Oh, gelukkig maar! Als ze zo gevaarlijk waren. Misschien moest hij dan ook maar Moor Runner worden. Zijn vader was immers ook Moor Runner, en hij wilde net zo stoer en sterk worden als zijn vader.  Nou ja, hij kon natuurlijk nooit half de kat worden die zijn vader was. Hij was leider en hij was in StarClan geweest. Hij wist dingen die niemand anders wist! Gorsekit sierde zijn gezichtje toen weer met een voorzichtig lachje. De zekerheid langzaam een beetje terugkomend in zijn ogen. Hij zuchtte zelfs opgelucht toen Heatpaw vertelde dat hij nog niet hoefde te vechten. ‘Fijn,’ piepte hij stilletjes. Vechten leek Gorsekit doodeng. Hij hield ook helemaal niet van stoeien om te spelen. Hij speelde liever rustiger. Met mosballen of een race. Alles behalve aan elkaar trekken en elkaar slaan. Dat was helemaal niet lief! Gorsekit lachte opgewonden toen Heatpaw vertelde dat hij zijn eerste prooi met hem wilde delen. ‘Oh ja, zou je dat doen?’ vroeg hij opgewonden. Hij zou zó trots op zijn vriendje zijn. Die kon vast heel goed jagen! Hij wist het zeker. ‘Je bent vast super goed. Met Shadefeather als je mentor. Hij klinkt super slim!’

Gorsekit leek lang niet meer zo enthousiast over het horen wat hij allemaal al had geleerd in zijn paar dagen dat hij een apprentice was, maar toch toverde hij een lachje op zijn gezicht voor hem toen hij vertelde dat hij nog lang niet hoefde te vechten. Ja, zelf vond hij dat ook heel fijn, want hij wist niet of hij er wel goed in zou zijn en hij wilde ook nog geen gevaarlijke warriors tegenkomen met weinig training. En dus veranderde hij het onderwerp naar jagen en hoe hij zijn eerste prooi met hem zou delen. ‘Oh ja, zou je dat doen?’ Vroeg Gorsekit opgewonden en hij knikte. "Zeker. Jij bent mijn allerbeste vriendje, natuurlijk wil ik mijn eerste prooi met jou delen." Een brede glimlach sierde zijn gezicht en was weerspiegeld in zijn ogen. "En Shadefeather is ook heel slim hoor, hij weet super veel over het territorium!" Ja, hij had die eerste dag er op uit al zoveel gehoord dat hij het amper kon onthouden. Heatpaw was er ook vrijwel zeker van dat hij al lang dingen had vergeten van die dag.

Heatpaw was zo lief! En hij zei ook nog eens dat Gorsekit zijn beste vriendje was. Hij kon zijn geluk niet op en ronkend gesnor kwam uit zijn borstkas. Gorsekit keek er nu al naar uit, hoe Heatpaw trots zijn allereerste prooi het kamp in kwam brengen en dat ze hem samen zouden opeten. Gorsekit was zelfs nu al trots op zijn vriend! Hij was leerling, deed allemaal coole dingen! Hij leek ook zo blij. Toen hij ook nog eens zijn mentor complimenteerde, knikte hij vrolijk. Misschien was het zo erg nog niet. Het klonk leuk. En zolang je een mentor bij je had, misschien was het dan zo eng nog niet. ‘Het klinkt heel leuk! Je bent vast heel snel net zo slim als Shadefeather!’ Gorsekit keek vrolijk zijn vriendje aan. Het duurde nog even voordat het voor Gorsekit zo ver was, maar hij kreeg er nu stiekem toch een beetje zin in. Misschien was leerling worden zo verschrikkelijk nog niet als hij altijd dacht. En papa zou vast apetrots zijn!

Hij schudde zijn kopje toen Gorsekit zei dat hij vast heel snel net zo slim zou zijn als zijn mentor. "Nee, Shadefeather weet zó veel, dat ga ik nooit allemaal onthouden!" gaf hij toe. Hij was nu al weer dingen van zijn tour door het territorium vergeten en ergens was hij wel een beetje bang, dat als het zo door zou gaan, hij ook alle jacht- en vechttechnieken die hij leerde zou vergeten. Hij wilde heel graag een hele goede apprentice zijn, om Shadefeather trots te maken, maar ook de rest van de clan. "Maar het is wel heel leuk hoor, en zodra ik iets heb gevangen, dan kan ik je ook laten zien hoe ik het heb gevangen," Dat bracht toch echt weer wat meer enthousiasme in hem op,.

Zijn vriend leek niet zo zelfverzekerd. Gorsekit was van een andere mening. Heatpaw wás wel slim. Hij wist nu al zoveel! Het zou vast niet lang duren of de kater was een sterke, wijze apprentice en dan zou zijn vader hem warrior maken! Want de tijd leek immers al te vliegen. ‘Echt wel hoor! Wacht maar af,’ snorde Gorsekit dan ook bemoedigend naar zijn oudere vriendje. Toen hij vertelde dat hij leerling zijn leuk vond, wist de rood-witte kitten het al helemaal zeker. Gorsekit glimlachte breed toen hij vertelde als hij iets zou vangen, dat Heatpaw het hem zou laten zien. ‘Dat lijkt me leuk,’ miauwde het katertje zachtjes met een glimlach. Hij zou niet weten hoe. Het enige wat hij kon vangen waren mosballen. Het leek hem zo onwerkelijk dat hij ook ooit over de velden moest rennen, hazen achterna om ze te vangen. Hij zou nooit snel genoeg zijn, of sterk genoeg. Nee, dat liet hij liever aan zijn vriend over.

Hij wilde niets van Heatpaw's twijfels horen en verzekerde hem dat hij echt wel net zo slim als Shadefeather zou worden. "Ik hoop het," miauwde hij in antwoord. Echter was Gorsekit al breed aan hem glimlachen bij zijn verdere woorden en hij leek het zelfs leuk te vinden om wat te leren als hij eenmaal wat had gevangen. "Goed! Al weet ik nog niet helemaal waneer dat zal zijn, misschien ben jij dan al wel een apprentice, dus dan leert jou mentor je dat ook allemaal al," ratelde hij nu een beetje. Dat zou dan ook niet heel erg handig zijn, maar het was alleen maar meer motivatie om snel wat te vangen. "Maaaaaar, wat zullen we gaan doen?" vroeg hij toen, ineens zin om weer een spelletje met zijn beste vriendje te doen. Vorrige keer hadden ze daar ook superveel pret mee gehad.

Gorsekit merkte nog steeds dat Heatpaw nog niet helemaal zelfverzekerd was. De kitten kon zich er zo in verplaatsen. Hij dacht zelf ook dat hij nooit zo goed kon worden als de rest van de clan. Als hij al één prooi kon vangen zou hij het als een wereldwonder zien. En vervolgens ging hij weer door alsof hij er nog manen over zou doen om een prooi te vangen. ‘Ik weet zeker dat het je lukt voordat ik apprentice word!’ sprak hij bemoedigend naar zijn beste vriend. ‘Misschien morgen al wel.’
Vervolgens vroeg Heatpaw wat ze nu gingen doen. Oh ja, ze hadden ook al wel heel lang gekletst. Misschien konden ze wel een leuk spelletje spelen. Hmm, wat zouden ze samen leuk kunnen spelen? Misschien vond Heatpaw de nursery spelletje nu wel heel stom en deden ze veel leukere dingen in de apprentice den. Maar Gorsekit haalde die gedachte al snel uit zijn kop. Ze konden met de kleinste dingen heus wel samen lol hebben. ‘Oh, wat nou als we ons spel met de mosbal weer gaan doen, maar dan ietsje anders,’ sprak hij. Hij had het andere ook wel eens zien doen. Meteen ging de kitten aan het werk. Hij rende naar buiten en kwam terug met vier witte steentjes. Vervolgens legde hij twee aan de ene kant van de nursery, en twee aan de andere kant. ‘Kijk, nu hebben we doelen. Die is van jou-’ hij wees naar het doel het dichts bij de uitgang van de nursery. ‘En deze van mij!’ snorde hij vrolijk toen hij naar het doel achterin de nursery liep. ‘En dan moeten we proberen een bal door die van elkaar te schoppen!’

Gorsekit verzekerde hem dat hij makkelijk zijn eerste prooi zou vallen voordat hij een apprentice zou worden en Heatpaw was blij dat zijn beste vriendje zoveel vetrouwen in hem had, maar hij wist het niet hoor. Falconpaw zei dat hij ook nog steeds niets had gevangen, wat als hij jagen ook zo moeilijk zou vinden? Gelukkig had zijn tactiek om het onderwerp te veranderen, of tenminste Gorsekit voor nu eventjes af te leiden, gelukt en hij zag hoe de rood-witte kitten diep aan het nadenken was. Al gauw stelde hij voor om het mosbal spelletje wat ze een tijdje geleden hadden gedaan weer te gaan spelen, maar dan anders en toen was hij naar buiten verdwenen. Heatpaw was blij om te zien hoe zijn vriendje al zoveel meer durfde dan de laatste keer dat ze hun spel met de mosbal hadden gespeeld en hij had ook geen twijfel dat Gorsekit heus wel een goede apprentice zou zijn in zijn eigen tijd. Al gauw kwam hij weer naar binnen gerend met vier witte steentjes die hij vervolgens over te nursery verspreidde en ze tot doelen benoemde. Een grote lach verscheen op het gezicht van de jonge apprentice toen het duidelijk werd wat Gorsekit wilde gaan doen. "Ja, leuk!" reageerde hij enthousiast en nu was het zijn beurt om even weg te gaan en snel terug te komen met een mosbal tussen zijn kaken. Heatpaw nam plek in zijn doel en liet het balletje op de grond vallen, waar het kort stuiterde en toen stil lag. "Laten we beginnen!" kondigde hij vrolijk aan.

Heatpaw zei dat hij het spelletje leuk vond! Yes, dan was hij in elk geval geen saaie kitten. Dan konden ze weer gewoon even leuk spelen als vroeger. Hij begon breed te lachen, en Heatpaw haalde al een balletje op. Gorsekit ging voor zijn doel staan en zakte door zijn voorpootjes, geen bal zou daar tussendoor komen! Toen Heatpaw aankondigde dat ze zouden beginnen, knikte hij. Zijn ogen volgde het stuiterende balletjes, waarna hij het niet meer kon laten. Hij moest nu wel aanvallen, dan misschien kon hij zo om Heatpaw heen manoeuvreren en zou hij kunnen schoren. Hij rende daarom ook naar voren en dook op het balletje dat bij Heatpaws poten lag en eerste schopte hij het een beetje naar achteren, zodat hij wat meer ruimte zou hebben voor een schot op Heatpaws doel. Hij hield het mosballetje veilig tussen zijn poten, waarna hij een stukje hem opzij rolde en erachteraan rende, waarna hij dacht een opening te zien en hem hard naar Heatpaw zijn doel sloeg. Zijn ogen volgden vol spanning het balletje, benieuwd of Heatpaw het met zijn jachttraining hem zou kunnen stoppen!

Het leek bijna goed te gaan, maar Heatpaw wist het net op tijd de redden en stopte de mosbal voordat hij het doel in kon. ‘Wow!’ miauwde Gorsekit onder de indruk. Dat was een knappe redding! Gorsekit werd geprezen door zijn goede slag. Maar Heatpaw was al even indrukwekkend. ‘Jij ook!’ sprak hij enthousiast, zijn gele ogen glimmend. Dit was niet zomaar een spelletje meer, dit was een echt wedstrijdje! Was hij een match voor de oudere apprentice? Dat zouden ze snel genoeg zien, wat de eerste move werd alweer door Heatpaw gemaakt. Het balletje kwam naar hem toe rollen. Gorsekit sprong al naar voren, proberend het te onderscheppen, maar Heatpaw bleef te dichtbij. Ze botsten bijna toen ze dichtbij het balletje kwamen, maar daardoor was Gorsekit zijn doel onbeschermd. Hij zag de bal tussen zijn poten door gaan en recht door zijn doel. Oh nee! Maar toch was hij ook weer trots dat Heatpaw net een heel goed punt had gemaakt. ‘Wauw, goed gedaan, Heatpaw!’ sprak hij. Stiekem was hij natuurlijk wel een beetje teleurgesteld dat het hem niet was gelukt, maar hij zou niet het plezier van Heatpaw bederven. Hij trippelde door zijn doel om de bal weer op te halen. Gorsekit wist zeker dat het hem de volgende keer niet zo makkelijk zou lukken!

Gorsekit gaf hem alleen maar complimentjes terug, erg enthousiast. Mooi zo, dan vond hij het spelletje tenminste leuk! Met een brede glimlach op zijn gezicht was hij dan ook zijn aanval begonnen op het doel van de ander. Maar toen zijn vriendje zo dichtbij kwam dat ze bijna op elkaar botsten veranderde die glimlach in een blik van concentratie. Het doel was nu vrij en hij greep zijn kans! Hij sloeg de mosbal zo hard hij kon tussen de poten van Gorsekit door en hij rolde zo het doel in. Ja! Het was hem geluk, hij had een doel gescoord. Toch, de ander was een goede tegenstander en ook sportief, want weer kreeg hij een complimentje dat hij het goed had gedaan. Heatpaw schudde zijn kop. "Jij had bijna de bal van mij af weten te pakken, jij deed het ook geweldig!" greens hij voordat Gorsekit het balletje terug ging halen. "Ik durf te wedden dat jij ook in een mum van tijd een doelpunt hebt!"

Gorsekit kwam met een lach op zijn gezicht terug met de bal. Heatpaw was ontzettend sportief. Hij ging niet pronken met zijn doelpunt, nee, Gorsekit kreeg zelfs de mededeling dat hij vast straks ook een punt had. Toen knikte hij toch enthousiast. Natuurlijk wilde hij dat! En het zou hem vast lukken ook. Hij was kleiner dan de ander, dus met een beetje behendigheid zou het vast lukken. Hij zwiepte zijn staartje dan ook fanatiek, waarna hij zijn vriend aankeek. ‘Klaar?’ piepte hij toen. Hij liet de bal weer vallen. Nu was hij eerst hoor! Hij schopte het balletje vooruit, maar hij bleef er vlakbij. Hij zigzagde wat heen en weer tussen zijn doelen, en wilde voorkomen dat Heatpaw dichtbij zou komen. Toen deed hij een kamikaze actie en schopte de bal hard naar voren en rende en vlug achteraan, waarna hij hem een genadeslag gaf en zo hard mogelijk richting het doel van Heatpaw schopte. Zou Heatpaw hem weten te stoppen?