[GATHERING] Heed the darkness that creeps near

  'Ha,' antwoordde ze met een grijns. 'Misschien ben ik wel een spion, dan is het juist mijn taak om jou te laten denken dat ik dat niet ben.' Haar staart zwiepte speels heen en weer en Shadefeather grinnikte, een grijns op zijn gezicht. 'It's all part of the plan you know,' murmelde ze.
  Hij knikte. 'Dat geloof ik best ja,' antwoordde hij op dezelfde zachte toon. Ook hij liet zijn ogen even naar de High Rock glijden, waar de hoge rangen van alle Clans verzamelde. Hij merkte op dat Tallstar er niet was, maar die zou zich later wel laten verschijnen bedacht hij zo.
  'Hm, maar goed ook. Bij ons zijn ze de laatste tijd ook minder te vinden. Maar ik denk dat, dat ook komt door de weersverandering,' miauwde Vixen toen serieuzer.
  De zwarte kater knikte bedachtzaam. 'Oh ja, daar kun je wel eens gelijk in hebben. Ze zijn dan inderdaad minder te zien ja. Blijkbaar kunnen ze slechter tegen de kou dan wij,' grijnsde hij. Maar goed ook, want om alle seizoenen met ze te dealen vond hij maar niets. Zeker niet als het in de mate zou zijn waar ze de afgelopen greenleaf te zien waren, want het dode hert dat hij gevonden had was ook geen alledaags ding.

Tag: Vixenflare

Het viel Vixenflare op dat de verschillende apprentices van de Clans met enthousiasme tegen elkaar spraken en Vixen glimlachte kort in herkenning. Ze hoopte dat ze binnenkort zelf een apprentice zou krijgen, een jonge ziel die ze alles zou kunnen leren. "Hmhm," antwoordde ze instemmend, het onderwerp over de twolegs afsluitend, die waren haar tijd toch niet echt waard. "Ik vraag me af hoe lang het nog duurt," murmelde ze ongeduldig. Hoewel ze er vrij zeker van was dat ShadowClan op het moment het meeste nieuws had, zo zonder Clanleider, was ze heel benieuwd hoe Acorndust het zou aanpakken. Er was met strenge toon gezegd dat ze absoluut niks mochten loslaten. "Zeg, kom jij al in aanmerking voor een eigen apprentice? Het lijkt me zo leuk om er één te trainen." Biechtte Vixenflare op met een kleine grijns.

Tag: Shadefeather

Het moment waar ze al zo lang naar uitkeek was dan eindelijk aangebroken. Dit was haar eerste gathering, iets wat voor haar leeftijd niet heel gewoon meer was. Maar het kwam niet omdat er iets mis met haar was. Toen ze net apprentice was werd ze zelfs nog uitgekozen om mee te gaan. Ze was zeker gegaan als haar zusje niet een paar moons eerder haar clan had verruild voor BloodClan, waar ze lang over had gedaan om te verwerken. Dat ze elkaar nog spraken aan de grens hielp ook niet bij dat proces. Maar goed, het was er nu dan toch een keer van gekomen. Nadat ze was bijgekomen van het grote aantal katten dat ze voor zich zag liet ze haar ogen langzaam door de menigte glijden. Na even turen zag ze hem samen met een rode poes die ze niet kende; Shadefeather. Enthousiast sprong ze op hem af. "Hey, Shade!" begroette ze de kater hartelijk, waarna ze de onbekende poes een beleefd knikje toewierp. Zou ze een vriendin van hem zijn? Het idee stond haar verrassend erg tegen. Gelukkig rook Dawn meteen al dat ze een ShadowClanner was. Waarom kalmeerde haar dat meteen al zo?

Tag: @Shadefeather & @Vixenflare

Vixenfare humde en knikte even instemmend en Shadefeather kreeg goed door dat het onderwerp wat haar betreft afgesloten was. Wat hij prima vond, want Twolegs waren geen boeiend onderwerp op het moment. Liever dat ze aan leuke dingen dachten, zoals deze Gathering. Tot nu toe was het nog leuk tenminste, maar Shade had geen idee wat er mis kon gaan. Misschien dat er wat onenigheden gingen ontstaan tussen Stallionstar en Butterstar, maar dit is de Gathering dus echte ruzie zal niet komen. Daar was hij van overtuigd.
'Ik vraag me af hoe lang het nog duurt,' murmelde Vixenflare ondertussen ongeduldig. Shadefeather keek haar even aan en grinnikte.
'Zodra ThunderClan arriveert denk ik,' antwoordde hij met een grijnsje. Ze konden natuurlijk niet starten zonder hen.
'Zeg, kom jij al in aanmerking voor een eigen apprentice? Het lijkt me zo leuk om er één te trainen,' sprak de rode poes toen met een kleine grijns.
De zwarte kater knikte, een blije glimlach op zijn gezicht verscheen. 'Zeker, ik heb al twee Apprentices getraind tot volwaardige Warriors,' miauwde hij met trots in zijn stem. 'Ik heb nu mijn derde Apprentice, Heatpaw. En ik zeg je, het is inderdaad heel leuk om ze te trainen. Tenminste, ik vind het heel leuk,' grinnikte hij oprecht.

'Hey, Shade!' klonk de bekende stem van Dawnwhisper plots. Shadefeather keek op en glimlachte hartelijk naar zijn vriendin.
'Dawn! Wat goed je te zien, ik was al aan je op het wachten,' snorde hij. 'Dawn, dit is Vixenflare. Vixen, dit is Dawnwhisper,' stelde hij de twee poezen aan elkaar voor. Daarna richtte hij zijn gele ogen weer naar de grijze ThunderClanner. 'Hoe gaat het met je?'

Tag: Vixenflare & Dawnwhisper

Voor alles was een eerste keer. Een blinde kat die meeging naar een gathering was vast ook een first, maar dat boeide Milkypaw weinig! Ze was heel trots dat ze mee mocht maar probeerde dit zo min mogelijk te laten zien. Wel staken haar staart en neus fier de lucht in terwijl ze mee stapte met de rest van de WindClan katten, een beetje in het midden zodat ze van zowel links als rechts lichtjes begeleid werd door de vachten naast haar. Niet dat ze dat nodig had of zo, hoor, ze kon ook gerust voorop of achteraan lopen. Wat een beetje jammer was van meegaan naar de gathering was dat ze een domme warrior had gekregen die aangesteld was als haar bodyguard van vanavond. Milkypaw gunde hem geen blik waardig (ha, blind joke), want ze had hem totaal niet nodig. Ze hoefde geen bodyguard, ze kon alles alleen en bovendien kon ze toch niet zien of hij een lekkerding was dus waar deed ze het dan voor. De hoeveelheid geuren en trillingen die bij de fourtrees, een onbekend gebied, waren overweldigde haar toch wel. Milky besloot toch maar dicht bij haar bodyguard te blijven terwijl ze zich langzaam - tot haar grote frustratie - wist te navigeren door alle onbekende geuren, trillingen en geluiden heen. Totdat ze tot stilstand kwam voor een andere kat. Die haar waarschijnlijk aankeek? "Hallo?" zei ze een beetje pittig, ze moest namelijk wel een stoere eerste indruk waren want anders zou iedereen haar gelijk zien als het blinde katje en daar had ze totaal geen trek in.
- open <3

Vol interesse keek Vixenflare de donkere verschijning aan. Drie apprentices, jemig, Vixenflare mocht nog wel even doorwerken wilde ze dat aantal bereiken. Haar glimlach werd breder toen hij was uitgesproken. "Nou, ze mogen zich gelukkig prijzen met en mentor als jij." Ze kende hem verder niet goed, in iedergeval niet hoe zijn jacht- en vechtskills waren, maar hij leek vriendelijk en geduldig. Dat waren twee kwaliteiten die misschien nog wel belangrijker waren dan de vaardigheden zelf. Voordat Vixenflare verder kon spreken werd het gesprek onderbroken door een poes met een grijzige, lange vacht. Neutraal keek ze naar de jonge kattin, die Shadefeather leek te kennen. Ze rook naar ThunderClan, en hoewel ze vandaag op een vredesverbond hadden, was ze haar aanvaring met een van haar clangenoten bij het thunderpath niet vergeten. Voordat Vixenflare de poezin kon begroette stelde Shadefeather hen voor, Vixenflare boog haar hoofd even respectvol. Ze reageerden wonderbaarlijk vriendelijk op elkaar, iets wat Vixen verbaasde sinds Shadefeather had verteld dat hij nog nooit eerder naar een gathering was geweest. Vixenflare schonk al snel geen aandacht meer aan die gedachte,  "aangenaam Dawnwhisper. Leuk je te ontmoeten." Miauwde ze oprecht. "We hadden het net over apprentices," besloot ze haar in het gesprek te mengen.

Tag: Shadefeather & Dawnwhisper

Het duurde niet lang voordat iemand hem aansprak. Tot zijn grote genoegen was het Seamist, de poes die hem uit een doornstruik had gered. Hoofdschuddend kwam een grijns op zijn gezicht toen ze hem meteen weer uitmaakte als één of andere nietsnut. Met een ondeugende lach op zijn gezicht keek hij haar aan in haar tweekleurige ogen. ‘Inderdaad. Butterstar moet bijen in haar brein hebben om jou hier vrij rond te laten lopen!’ miauwde hij plagend, waarna hij een pasje naar haar toe zette een een vrolijke snor over zijn lippen kwam. Hij liep achter haar langs, om zich vervolgens naast haar te parkeren. ‘Leuk je weer te zien, Seamist,’ sprak hij toen gemeend, een glimlachje rond zijn lippen.

Tag: Seamist

De grote apprentice schrok ook. Ze stonden even naar elkaar te staren, allebei niet echt weten wat ze moesten zeggen. Gorsepaw hield zich klein, waar hij al groot en sterk was. Hoe oud moest hij zijn? Acht manen, tien? Gorsepaw was al de grootste van zijn nest, hoe oud moest hij dan wel niet zijn? Hij zei dat het niet gaf en Gorsepaw kon een beetje ontspannen. Maar dat was dan ook wel oké. De rood-witte apprentice nam een beetje afstand en besloot niet weer snel weg te rennen, wat hij eigenlijk wel heel graag wilde. Hij schaamde zich namelijk nogal. Het was ook wel een hele ervaring, zoveel oudere katten opeens te zien. Gorsepaw knikte toen hij vroeg of hij WindClan was, en ergens schaamde hij zich dood dat hij geen idee had van welke clan hij was. Hij leek wel heel groot en gevaarlijk en toen pas daagde het tot hem dat dit één van de enge RiverClanners kon zijn die zijn clan had aangevallen. Zijn ogen werden groot, zijn hartje begon sneller te bonzen. De vijand!! ‘E-en jij... R-riverclan?‘

Tag: Stormpaw