We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Brittlepaw was nu al enkele dagen een apprentice. Het was zwaar en eigenlijk ook best hard om een leerling te zijn... Hij vond het een beetje téveel. Zuchtend kwam hij dan ook de apprentice den binnen, zijn poten zwaar en zijn borstkas gillende om en break. Het waren vooral de spieren in zijn lijf die een break wilden. Darkvoid pushte hem niet zo heel veel, maar Brit was gewoon van het idee dat hij net iets minder deed dan de rest. Was het omdat hij zo klein was dat hij minder dingen moest doen? Nou... Ondanks dat deed hij nog steeds zoveel als dat hij kon, tot zijn lichaam zou instorten. De gevlekte kater knipperde vermoeid met zijn oogjes en plofte zich neer in zijn nest... Ondanks dat het eigenlijk nog maar net over de middag was.
Waar Pepperpaw zich eerst met super veel enthousiasme op haar training gestort had, was dit enthousiasme weggeëbd sinds Tallstar vertrokken was. Het had iets in de kleine flamepoint geknakt, iets wat ze nog niet terug had kunnen vinden. Acorndust kon haar niet motiveren om te trainen en ze bleef maar een beetje aan haar bekenden kleven, zoals Waspsting, Settleddust en Bloodpaw. Dat was veilig en ergens was ze bang dat deze katten ook zouden vertrekken, haar ook in de steek zouden laten. Helaas kon ze haar ‘familie’ niet altijd schaduwen. Zij hadden ook een leven en patrols immers. Dus besloot ze zich maar terug te trekken in de apprentice den. Zo stil als ze kon sloop ze naar binnen, al ging ze er ergens vanuit dat de den wel leeg zou zijn. Totdat ze perongeluk op een verdwaalde staart stapte. “Oh oeps, sorry, sorry sorry,” miauwde ze gehaast, haar oren naar achter draaiend.
Hij had willen slapen, maar hij wist dat dat misschien geen goed idee zou zijn. De kleine apprentice was nog gewoon aan zijn middagdutjes en het rusten tussen het spelen door. Ondanks dat het spelen nu trainen was, was het in principe niet veel anders. Het was zwaar fysiek werk... Al dan niet zwaarder dan was hij deed als kitten. Een vermoeide zucht gleed van zijn lippen, even rusten kon vast geen kwaad. Het duurde echter niet lang, want een gewicht kwam op zijn staartje en wel meteen liet hij een geschrokken piepje horen en draaide hij zich een kwartslag naar de dader... Oh... Het was Pepperpaw. Toen de ander zich begon te excuseren, knikte de gevlekte kater even naar haar. "Het is ok Pepperpaw, het deed geen pijn," Hij was veel meer gewend dan dat. Even wiebelde het puntje van zijn tweekleurige staart, waarna hij even zijn kopje wat hoger tilde om de ander kalm aan te kijken... "Sorry als ik je liet schrikken, ik had me niet zo languit moeten neerleggen," Ja en dat nog eens op het midden van de dag. Ze leek geschrokken te zijn, dus het leek hem enkel op zijn plaats om zijn excuses aan te bieden, niet?
Beschaamd had Pepperpaw haar oren in haar nek gelegd en was ze wat stapjes van Brittlepaw af gaan staan. Wie weet was hij boos. Ze had immers niet al te zachtjes op zijn staart gestaan. Zij zou dat ook niet leuk gevonden hebben. En hij had gepiept! Dus ze had hem ook echt pijn gedaan! Maar... hij was niet boos? Voorzichtig draaide Pepperpaw weer één van haar oren naar voren bij zijn reactie. "Weet je het zeker..?" besloot ze toch maar te vragen. Ze draaide haar oren opnieuw naar achteren, besluiteloos. "Nee, nee, niks sorry, ik had moeten kijken waar ik stapte," verontschuldigde Pepperpaw zich opnieuw.
De roestkleurige kattin vroeg of hij het zeker wist en de tweekleurige kater knikte even naar haar. "Ja hoor, het deed een heel klein beetje pijn, maar zoveel nu ook niet! Dus maak je maar geen zorgen!" Hij glimlachte even zachtjes naar haar, een warme en openlijke glimlach. Hij had gezien dat anderen dat leuk vonden, dus waarom niet? Toen de ander nog iets zei, wipte zijn oortjes wat op. "Ah tja, dan hebben we beide wat verkeerd gedaan," zei hij even zacht lachend waarna hij even rustig naar haar. "Vergeven en vergeten?" Het was geen heel groot probleem, geen immens drama... Dus ja.
De kater beloofde dat het maar een heel klein beetje pijn deed. Pepperpaw keek nog een laatste keer kritisch zijn kant op maar knikte toen, toch maar genoegen nemend met zijn antwoord. Ze glimlachte voorzichtig terug, waarna ze luisterde naar zijn redenatie. Ze hadden allebei wat verkeerd gedaan. Langzaam knikte Pepperpaw iets, daar kon ze mee akkoord gaan, een klein beetje. "Laten we het daar maar op houden dan ja," miauwde ze met een knik, waarna ze nieuwsgierig zijn kant op keek. Waarom was hij eigenlijk in de apprentices den. "Was je zo moe dat je was gaan slapen?" gokte ze.
Pepperpaw leek wat rustiger te worden en dat maakte hem blij. Het was fijn om anderen blij te zien, vooral katten die hij wel leuk vond. Pepperpaw had hij al een tijdje niet gezien, maar ze was eigenlijk superlief... Dus ja. Toen ze de vraag stelde, knikte hij even langzaam naar haar. "Apprentice zijn is vermoeiend... Ik vind het heel leuk en Darkvoid is een geweldige mentor! ... Maar uh-" Hoe moest hij dit zeggen? "Ik denk dat het gewoon wennen is," Hij schoof het feit dat alles nogal veel pijn deed aan de kanten. Hij was ook vrij klein, dus alles vergde zoveel meer energie en effort.
Een bezorgde glans verscheen in Pepper's ogen terwijl ze naar Brittlepaw keek. De kater leek daadwerkelijk erg moe en uiteindelijk gaf hij dat ook toe. Darkvoid was blijkbaar een goede mentor, maar hij moest nog erg wennen. Pepperpaw twijfelde voor een moment en dacht terug aan de eerste maan dat zij apprentice was, waarna ze knikte met een glimlach. "Ik was eerst ook altijd blij als ik terug was in mijn nest hoor," bekende ze aan Brittlepaw, "na mijn eerste tour door Shadowclan gebied had Acorndust me net zo goed naar huis kunnen dragen."
Ja, Brittlepaw was heel blij met Darkvoid als zijn mentor. Hij had nog nooit van de kater gehoord of had met hem gesproken maar het bleek een uitstekende kat te zijn. Eentje die lief en sympathiek was, iemand die de jonge kater nodig had in zijn leven. Pepperpaw bekende dat ze ook eerst blij was terug te zijn in haar nest en het gaf het kleine katertje hoop. Hoop dat het niet aan hem lag, maar aan het feit dat het gewoon allemaal heel erg nieuw was. Hij grinnikte dan ook even toen ze verder vertelde. "De tour was geweldig! Shadowclan is zoveel groter dan ik gedacht!" zei de apprentice met duidelijke opwinding in zijn stem. "We h-hebben echter niet echt alles gezien... W-was wel jammer maar ah j-ja!" de opwinding begon hem alweer naar het hoofd te stijgen waardoor het hem wat moeilijker werd op te letten. Stotteren was niet iets nieuws voor hem en het ging eigenlijk alleen echt weg als hij erop lette.
Pepperpaw spitste haar oren en draaide ze nieuwsgierig naar Brittlepaw toen deze over zijn tour door het territorium begon te praten. De kattin wist nog als de dag van gisteren hoe ze zelf langs alle grenzen was gegaan en hoe bang ze was geweest van het donderpad! Windclan was vreemd nostalgisch geweest en daar wilde ze het liever niet over hebben. Beter om het dus over Brittlepaw's eigen tour te hebben. Hijzelf bleek ook enthousiast te zijn, aangezien hij helemaal niet meer uit zijn woorden kwam. "Klinkt alsof je een goede tour hebt gehad! Ben je ook bij het donderpad geweest?" besloot Pepperpaw met grote ogen te vragen. In ieder geval zorgde dit gesprek met Brittle ervoor dat ze haar gedachten iets kon verzetten.
Hij luisterde aandachtig naar de ander en knikte vervolgens naar haar. Hij had het thunderpath inderdaad gezien, maar heel dichtbij had hij niet durven komen. Even slikte hij twijfelachtig, waarna hij vluchtig de beslissing nam om de rossige poes te vertrouwen. "Ja... Ik vond het wel een beetje eng. Maar niet aan de andere apprentices vertellen, ok?" hij keek haar even wanhopig aan met zijn grote, ronde oogjes. Hij wilde namelijk niet dat ze dachten dat hij zwak was. Hij wist immers best goed dat hij niet de sterkste was en dat hij dubbel zo hard moest werken dan de rest om hetzelfde resultaat te bereiken... Hij deed wat hij kon... Dat was toch voldoende?
Brittlepaw leek even te twijfelen, voordat hij breekbaar aan haar meedeelde dat hij het donderpad toch wel een beetje eng vond. Een zachte glimlach verscheen op het gezicht van Pepperpaw terwijl ze daarover nadacht. "Oh maak je geen zorgen Brittlepaw, ik vind het donderpad nog steeds eng hoor." vertelde ze de jonge apprentice op een vriendelijke toon. Het was niet eens gelogen. Ze had een pesthekel aan het donderpad.
De poes glimlachte naar hem, het gaf hem ergens... Zekerheid. Kalmpjes glimlachte hij terug naar haar. Ze vertelde hem dat ze het donderpad ook eng vond, iets waardoor zijn onzekere glimlach wat zelfverzekerder werd. Hij had het wat lastig met zijn zwaktes open te stellen. Hij had ze zelfs nog niet open gesteld aan de katten die hij het meest vertrouwde. "Het stinkt er ook v-v-verschrikkelijk..." zei hij zacht lachend naar de ander. Jup, het thunderpath stonk naar die verschrikkelijke monsters. Die dingen die dat had gemaakt moesten echt een hele rare neus hebben. "Hey Pepperpaw, k-kan ik je wat vragen?" vroeg hij vervolgens waarna hij zich wat rechter op stelde. "K-Kan jij goed jagen?" hij keek haar even afwachtend aan. Als ze nee zei, betekende dat dat hij het ok deed? Of... zoiets.
Pepperpaw zag dat de kater wat meer zekerheid haalde uit haar woorden, gelukkig maar. Op z’n minst, nu haar hele eigen wereld aan het afbrokkelen was en tot stof aan het vergaan was, kon ze andere katten nog wel opbeuren.. Dat.. op zichzelf.. was ook een kracht, toch? Iets goeds om te doen? “Ja en de monsters brullen zo naar hard,” gaf Pepperpaw toe met een zachte glimlach. Dat vond ze misschien nog wel het engste. Het voelde altijd of ze je kwamen halen. Pepperpaw draaide bij zijn volgende vraag nog een oortje naar achteren. “Uhm.. nou.. Niet echt.. ik kan niet zo goed sluipen.. hoezo?”
Het was fijn te weten dat de ander het ook niet zo fijn vond bij het Thunderpath. Darkvoid had hem gezegd dat hij niet alleen bij die border mocht komen en daar was hij blij mee ook. Hij wilde er helemaal niet alleen komen. Het stonk er... Maar ergens was het ook wel... Vreemd en aantrekkelijk. Het onbekende had een vreemde aantrekking. "Ik vraag me echt af waarom ze zo hard brullen..." Ja, je kon ook wat zachter geluid maken. HEt hoefde niet allemaal zo luid te zijn... Toch? Toen Pepperpaw hem echter vertelde dat ze niet goed kon sluipen, knipperde hij even langzaam... Waarna hij een lichte glimlach op zijn gezicht kwam. Het was een schuine en licht misplaatste glimlach. "Ik kan helemaal n... N-n-niet jagen," gaf hij eerlijk toe terwijl hij even naar zijn pootjes keek. Was hij te hard op zichzelf? HIj was immers nog maar net apprentice geworden? Verwachtte men meteen dat hij prooi kon vangen? HIj wist het niet zo goed... Maar hij stelde in ieder geval zichzelf teleur. "D... Denk je dat een kat dat niet kan jagen warrior kan worden?" Hij trok even met zijn oortjes terwijl hij haar langzaam aankeek. Hij wist niet goed waarom hij het aan haar vroeg, maar... Hij wilde het gewoon een keer horen van iemand anders dan zijn eigen gedachten. Constant met zijn zichzelf zitten hielp hem totaal niet.
Misschien was het wel goed om jezelf eventjes te focussen op andermans problemen. Dat zorgde er in ieder geval voor dat je niet zo bij je eigen problemen kon stilstaan. Of tenminste, zo voelde Pep het. Nu ze Brittlepaw moest troosten, had ze in ieder geval iets om zichzelf op te focussen. Gelukkig had hij een onderwerp aangesneden waar ze wel wat mee kon. Pepperpaw glimlachte wat bedeesd bij zijn woorden. Nu ja, ze kon het ook wel hebben over alle dingen die bij haar mis waren gegaan, het was niet alsof Brittlepaw daar misbruik van ging maken, toch? “Ik denk dat je met veel oefenen best kan jagen,” miauwde ze zachtjes tegen de kater, “bij mij duurde het anderhalve maan voordat ik mijn eerste prooi wist te vangen.” Kijk, dan had hij nog even!
Onderwerp: Weak 
do 5 dec 2019 - 14:24
