What did you think would happen?

Blazekit’s blik gleed naar zijn vader, maar hij wendde zijn blik snel weer af toen deze in de richting van de nursery keek. Hij wilde niet weer die afkeuring zien in zijn blik, ook al was hij er al wel tamelijk aan gewend geraakt. Hij kon helaas niet zeggen dat het hem minder begon te doen. Als hij dat zou zeggen, dan zou hij de waarheid niet spreken. De opinie van zijn vader was nog steeds heel belangrijk voor hem en dat hij het blijkbaar al verpest had voordat hij iets op kon bouwen, deed pijn. Heel veel pijn. En dus wilde Blazekit zichzelf beschermen van nog meer pijn en gedroeg hij zich afstandelijk tegenover zijn Clanmates. Hoe minder katten hij toeliet, hij kleiner de kans was dat hij steeds opnieuw gekwetst zou worden. Hij wilde niet dat er naast zijn vader dadelijk nog iemand in de nursery zou staan die hem zei dat hij een mislukkeling was. Blazekit kneep even kort zijn ogen dicht bij de herinnering en het gepiep van de andere kittens werd hem opeens te veel. Hij negeerde de vriendelijke blik van een andere kitten en liep naar buiten, een onzekere blik in zijn amberkleurige ogen hebbend. De kitten stopte pas toen hij ver van de nursery verwijderd was en richtte zijn blik op de andere katten in het kamp. Omdat de avond begon te vallen, begonnen de meeste katten zich al in het kamp te verzamelen en Blazekit keek al uit naar het moment dat iedereen ging slapen en dat hij zijn oogjes even dicht kon doen zodat hij alle ellende even kon vergeten.

Ze had een lange dag achter de rug qua training, maar ze kon niet echt zeggen dat ze al moe was. Ze leek nog genoeg energie te hebben, maar het was al laat aan het worden, dus was het beter om terug in het kamp te zijn. Ze had geen zin om voor nu bij de andere apprentices te gaan liggen die waarschijnlijk over van alles en nog wat wilden praten, nee, ze zou iemand anders zoeken. Ze merkte al snel genoeg een kitten op die vrij alleen leek te zijn en maakte dan ook haar weg over naar hem. "Hey," Begroette ze hem misschien iets te enthousiast. Ze hoopte maar dat ze de kitten niet afschrikte.

Blijkbaar was alleen zijn een gegeven dat niet voor hem was weggelegd. Blazekit opende zijn oogjes toen hij een apprentice op een enthousiaste toon tegen hem hoorde spreken en ietwat verbaasd merkte hij op dat het om een oudere apprentice ging. Hij groef diep in zijn geheugen om op haar naam te komen, maar kwam na een poosje nog op niks en haalde er mentaal zijn schouders over op. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij een naam niet kende en hem kennende waarschijnlijk ook niet de laatste. De enige kat van wie hij wilde dat hij Blazekit zou opmerken, zou dat nooit doen tenzij Blazekit zichzelf bewees en dus viel de rest een beetje in het niet vergeleken hem. “Hallo,” bromde hij terug. Hij liet zijn blik van haar naar de apprentices achter haar glijden en trok met zijn oortjes. “Waarom lig je niet met hun samen?” vroeg hij nukkig en hij knikte over de schouder van de apprentice. “Zij hebben vast interessantere verhalen dan mij.” Hij was immers maar een simpele kitten dat vast zat tussen de kampwanden. Meer was dat niet.

Ze was meestal wel degene die inderdaad bij het groepje apprentices ginge liggen en verhalen ging delen, maar ze kon het ook weer niet hebben dat een van de apprentices helemaal alleen lag. "Mag ik hier niet bij komen liggen?" Vroeg ze dan ook aan hem. Als hij haar weg zou sturen, dan was dat het, maar dan had ze het op zijn minst geprobeerd. "Je lag hier zo alleen tenslotte." Misschien hield hij er van, maar dat kon zij natuurlijk niet ruiken.

Blazekit trok wat verwonderd met zijn oortjes toen de apprentice haar woorden sprak. Hij had nog niet vaak meegemaakt dat een apprentce – en zeker een al wat oudere apprentice – op eigen wil bij hem kwam liggen. Hij wist niet goed hoe hij zich erover moest voelen en de drang om zich defensief op te stellen en haar weg te sturen was groot, maar hij liet het nog even voor wat het was. Heel even dan. “Je mag doen waar je zin in hebt. Dat doet iedereen hier,” bromde hij onder zijn adem door tegen haar, waarna hij zijn blik naar haar richtte toen ze zei dat hij alleen lag. “Ik lig hier altijd alleen. Ik ben eraan gewend,” zei hij een tikkeltje kortaf tegen haar. “Wat is je naam?” vroeg hij vervolgens maar aan haar. Als ze er dan toch vrijwillig voor koos om hier te liggen, dan was het beter als hij haar naam kende, niet dan?

Zou ze weggestuurd worden of zou ze hem zover krijgen haar te laten blijven? Ze vond het nooit leuk om katten alleen te zien liggen en dan kon ze het niet helpen om erbij te gaan liggen. Ze vond het dan ook een goed teken dat Blazepaw haar niet meteen weg stuurde en zelfs om haar naam vroeg. "Juniperpaw en jij bent Blazepaw toch?" Ze had de ceremonie tenslotte wel gezien waar hij een apprentice was geworden. Ze gaf verder geen commentaar op wat hij zei, want ze vond het ergens toch wel zielig dat hij er aan gewend was geraakt om alleen te zijn.

De apprentice zei dat ze Juniperpaw was en Blazepaw gaf haar een knikje. Hij was er niet van overtuigd dat ze goede vrienden zouden worden, maar het was in elk geval een goed ding als hij haar naam kende. Hoewel hij veel zelfvertrouwen had als het aankwam in dingen alleen afhandelen zoals Clangerelateerde zaken was hij op sociaal vlak toch een stuk minder in zijn sas. Hij wilde zijn vader graag pleasen en hij was de enige kat waarvan hij wilde dat die hem zag staan, maar misschien was het ook wel zo dat dat uiteindelijk in de weg kwam te staan met hoe hij naar anderen keek en hij wist niet of hij voor zichzelf al klaar was om toe te geven dat dat misschien wel moest veranderen. Toen hij zijn blik naar Juniperpaw richtte, kwam er echter irritatie in hem opzetten om wat hij in haar blik vond. “Je hoeft geen medelijden met me te hebben, hoor,” sprak hij redelijk kortaf tegen haar. “Als je enkel om die reden naast me bent komen liggen, dan mag je weer weggaan. Ik heb geen behoefte aan medelijden van anderen.” Hij wendde zijn blik kwaad van haar af.

Was het zo duidelijk in haar blik geweest? Ze had juist gedacht het goed te verbergen achter wat vriendelijkheid, maar blijkbaar niet. "Dat doe ik niet, ik vroeg me gewoon af waarom je hier alleen lag." Want nee, op deze manier zouden ze inderdaad nergens komen. Was het zo raar, dat ze het apart vond om de ander alleen te zien liggen terwijl er zoveel katten in de clan waren? Dat ze hem daardoor gezelschap wilde houden? Ze dacht van niet, maar misschien dacht Blazepaw daar anders over. Misschien vond hij het juist vervelend dat ze hier was, maar ze dacht niet echt het type te zijn dat de meesten zouden haten.

Blazepaw vond het lastig om haar op haar woord te geloven toen ze zei dat ze geen medelijden met hem had, maar hij nam aan dat het hem eigenlijk ook niet veel interesseerde. Of dat hij toch probeerde om het hem niet te veel te laten interesseren. “Omdat ik niet echt veel vrienden gemaakt heb en dus niemand heb om tegen te praten,” mompelde hij tegen haar, de kwade toon van daarnet verdwenen zijnde. “En het is niet dat ik het niet probeer, maar het gaat gewoon allemaal niet vanzelf,” gaf hij vervolgens op een moeizame manier toe, waarna hij zijn blik van haar afwendde. Hij had er een hekel aan als hij zich open opstelde naar anderen. Hij was bang dat ze er dan net zo’n gebruik van zouden maken zoals zijn vader dat had gedaan en hem zouden pesten.