[OPEN] Earth

Nieuwsgierig stapte jonge Dimpaw door de marshlands heen. In haar rondleiding vorige week was ze hier geweest, en ook gewaarschuwd over hoe gevaarlijk het hier kon zijn. Nu het koud was wat minder, aangezien alle modder bevroren was en hierin wegzakken dus ook niet zomaar meer ging. Vandaar dat Dim hier wel alleen naartoe durfde. Ze vond het hier mooi, ze hield van water, had ze besloten. Maar ook hield ze van hoe kalm, donker en geruststellend haar territorium was, en hier was dat het meeste. Vandaar dat ze hier nu rondliep, voor zichzelf kijkend wat voor soort prooi hier te vinden was en welke looppaden veilig waren of onveilig.
Open open!

Krrr. De laag spierwitte sneeuw kraakte onder Rude's poten terwijl hij verder sjokte. De Apprentice deed zijn best om zijn passen zo licht mogelijk te pakken maar makkelijk was dat niet. Hoe stil hij ook probeerde te zijn, de verstilde wereld rond hem was altijd stiller. De kater had al halvelings het jagen opgegeven toen hij de bevroren poelen van de marshlands zag. Hij hapte naar lucht, een beetje verbaasd. Het drasland zag er zo vreemd uit onder dit wit tapijt! Vredig zelfs. Rustig. Rudepaw stelde het wel op prijs. Misschien had hij deze rust wel nodig. Bij het eerste bevroren wateroppervlak bleef hij staan. Een geluid deed zijn oren oprijzen. Toen vonden ook zijn ogen de lapjespoes. Dimpaw. Ze leek zich diep te concentreren op een weg te vinden. "Opgepast," Riep hij scherp, zijn stem versterkt door het echoënde effect van het ijslandschap. Hij keek naar het bevroren water. "Daar wil je niet door vallen." 

Haar oor trok naar achteren toen er plots een stem de stilte doorsneed, en haar poot bleef stil in de lucht hangen. Toen ze omkeek zag ze een apprentice, die ze dacht te herkennen als Rudepaw. Ze moest een zucht inhouden bij zijn laatste woorden, maar was niet van plan te happen. Als hij 't zo goed wist moest hij het maar komen laten zien, maar zij zou hem niet gaan uitdagen, daar stond ze boven. Dus ging ze verder op haar weg, terwijl ze steeds voorzichtig een pootje op stukjes ijs zette om ze uit te proberen, voordat ze haar hele gewicht erop zette. Zacht gekraak klonk vanonder haar, maar alles ging goed. Haar oortjes trokken kort even naar achter, om te horen of Rudepaw er nog was.

Eerst meende Rude dat de poes hem niet had gehoord. Een koude wind streek namelijk langs zijn dikke winterpels. Maar dan nog, verder was het doodstil hier. Zelfs de vogels leken zich weggetrokken te hebben in hun nesten. Toen keek Dimpaw toch zijn richting uit en hij wist dat ze hem had gehoord. Al snel wendde ze echter haar ogen weer op het pad dat ze aan het volgen was. Lichtjes verbaasd trok Rudepaw met zijn oren. Geen reactie?... Hm, hij had zijn plicht gedaan toch? Niemand kon hem verwijten dat hij Dimpaw niet had gewaarschuwd. Dus maakte de kater aanstalten om een hoger, ijsvrij deel van de marshlands te bezoeken. Zijn staartpunt tikte even de sneeuw aan, twijfelend. Verbaasd met het feit dat hij niet gewoon kon omdraaien, bleef de zwart-witte kater nog even staan. Als de andere Appentice uit het zicht was, dan zou hij ook gaan.

Hij stond er nog steeds, concludeerde ze, immers hoorde ze geen voetstappen van haar weggaan. Hier raakte ze ietwat geïrriteerd om. Ze had geen hulp nodig, en had al helemaal niet de behoefte om bekeken te worden. Echter kon ze hem ook moeilijk vertellen om weg te gaan, het was net zo goed zijn recht om hier te zijn als het hare. Wel stopte ze opnieuw met lopen, het ijs onder haar nu weer stil. "Heb ik iets van je aan?" sprak ze toen wat bits terwijl ze haar blik koeltjes op de andere apprentice legde. Wat was zijn probleem?

De wind trok aan zijn pels terwijl hij met zijn witte poten in de even witte sneeuw gepland stond. Rudepaw wilde zich omdraaien, een andere rustige plek opzoeken maar niet voor Dimpaw nog slechts een stipje aan de horizon was. Het als eerste het afbollen was trouwens ook niet zijn ding. Gelukkig zette de andere Apprentice haar weg verder. Echt lang liep de poes echter niet alvorens zich om te draaien en te snauwen wat hij daar nog deed. Rudepaw kaak verstrakte. Hoe onbeleefd. Hij vernauwde zijn ogen en keek even ijskoud terug als de poes dat deed. De kater trok de nagels van zijn voorpoten even in en uit alvorens te antwoorden. "Nee." Een nonchalante glimlach speelde op Rude's lippen. "Misschien wil ik je wel echt door het ijs zien vallen."  

Rudepaw, hmpf, die naam paste wel bij de andere apprentice. Met een koude blik keek ze zijn kant op. Ze wilde gewoon haar ding doen zonder dat meneer zich hiermee bemoeide - en als ze heel eerlijk was, werd ze er zenuwachtig van als hij haar zo liep na te staren. De ander reageerde even snijdend op haar opmerking als dat zij eerder geklonken had, en ze duwde haar oren naar beneden. "Denk je dat je het beter kan?" deadpande ze op vlakke toon, waarna ze kort met haar staart zwiepte.

Als blikken konden doden was Rudepaw er niet meer, daar was hij zeker van. Maar ook hij was op zijn minst geïrriteerd. Was het niet normaal om Clangenoten te beletten voor gevaar? "Denk je dat je het beter kan?" Rudepaw trok zijn oor naar achter. Een uitdaging? Hij perste er een droog gegrinnik uit. Hij zette een paar stappen naar voor. "Tuurlijk." Zei hij hoogmoedig terwijl hij Dimpaw strak aankeek. Hij sloeg met zijn poot op de rand van het met ijs bedekte poeltje waar hij naartoe was gelopen. Natuurlijk brak het ijs hier gemakkelijk omdat het slechts dun was aan de kant. Verder op het ijs had het niet gewerkt. Maar dat deed zijn bewijs niet ten onder. "Alleen ben ik niet achteloos." Zijn staart wees nonchalant naar het gebroken ijs. Hij wiebelde met zijn oortjes. "Elke Apprentice weet dat bevroren poelen gevaarlijk zijn." De verontruste ondertoon in zijn stem had hij zelf niet in de gaten.

Natuurlijk dacht hij dat hij het beter kon. Niet dat er wat fout gegaan was bij Dim, maar altijd konden het altijd beter. Pff, alsjeblieft zeg. Toch begon er iets van onzekerheid aan haar te knagen. Had ze het verkeerd gedaan? Zag ze er dom uit? Hij was namelijk wel iets ouder dan haar. Ze trok met haar oor toen hij wat ijs kapot sloeg. Oké, dus hij stond op een slechte plek? Daar had zij niks mee te maken, ze was er niet van onder de indruk. Dit maakte echter niet dat Dimpaw zijn ondertoon niet opmerkte. Het verwarde haar. "Ja," beantwoordde ze kort op zijn laatste opmerking. Ze zette opnieuw een stap, en was tevreden met het feit dat er niks slechts gebeurde. "Ik ga gevaar niet uit de weg," sprak ze toen. Ze kwam verder dan hem, hij had alleen maar een stukje ijs geslagen. Pssh.

Rudepaw trok met zijn oren. Hij keek de ander strak aan en even begon hij nog te denken dat ze een Riverclanner in Shadowclanvermomming was. Wilde ze er door vallen of wat? Zelf was hij nog nooit door ijs gezakt, gelukkig. Niet dat hij iets had tegen water, het maakte zijn vacht gewoon zwaar en plomp. Maar ijskoud water, no thanks. Lang hield je het daar niet in vol, was hem geleerd. Als je al boven kwam. Hij zuchtte luid. "Dat zie ik." Zei hij droogjes. Afkeurend knarste hij met zijn tanden. "Je doet er mee wat je wilt maar verdeel je gewicht dan op zijn minst over het ijs." Bromde hij. Als ze het lot niet zo tartte kon hij misschien wel vertrekken.

In haar ogen lag een uitdagende blik terwijl ze naar Rudepaw keek. Ze wilde ergens maar al te graag zien dat hij hier kwam proberen wat zij aan het doen was. Of hij dan nog zulke grote praatjes had.. Haar oor trok toen ze een afkeurende 'dat zie ik' naar haar kop geslingerd kreeg. Hij wist wel hoe die haar moest irriteren zeg. Kort trok haar kop wat vragend bij zijn volgende opmerking, al wist ze haar gezicht snel weer neutraal te maken. "Dat doe ik toch," miauwde ze, bedoelt als opmerking al kwam het er meer uit als een vraag. Ze stond op vier poten, gewicht verdeelt right? Of wist hij toch misschien wat meer dan haar hierover? Niet dat ze dat ooit zou toegeven aan hem, no way.

Rudepaw schudde even zijn vacht om een koude windvlaag te verbergen. Daar stond hij dan, met Dimpaw die koppig op het ijs bleef staan. De zwart-witte kater trok met zijn oren toen Dimpaw beweerde dat ze haar gewicht verdeelde, al leek ze daar zelf niet helemaal van overtuigd te zijn. De harde blik in Rude's ogen verdoofde wat. "Hmm," Mompelde hij zachter. "Je poten zeggen van niet, zet ze wat verder uit elkaar." Met zijn snuit wees hij naar haar poten. Als ze die al lichtjes uit elkaar zette, zou ze minder stabiel staan maar tenminste wel al meer haar gewicht verdelen. "Bedank me later maar" Grijnsde hij en met een zwiep van zijn staart draaide hij zich om. Hij wilde weggaan maar de sneeuw dacht daar anders over en zijn achterpoot schoof onhandig weg. Absoluut onelegant gleed hij wat uit. Alsof er niet was gebeurd, trok hij zijn poot weer onder zijn lichaam. Uhum, gênant.

Dimpaw's ogen versmalden zich wat toen Rudepaw haar advies gaf over hoe ze dan staan moest. Ze vermeed zijn blik terwijl ze haar poten wat verder uit elkaar zette zoals hij had gezegd. Haar oor trok naar achter toen de ander opeens een afsluitende zin zei, waarmee hij duidelijk maakte dat hij weg zou gaan. Oh. Dat was het? Haar mond trok zich in een streep. Maar, bedacht ze zich stellig, dat hij haar hier achterliet betekende waarschijnlijk dat het allemaal toch wel meeviel, met de hoeveelheid gevaar waar ze nu in was. Haar oor schoot naar achteren toen ze plots een zachte plof hoorde. Toen ze omkeek, zag ze Rudepaw snel overeind krabbelen. Een heel zachte grinnik verliet haar bek, waarna ze mompelde; "Verdeel vooral je evenwicht goed."

Ze had het niet gezien toch? Pfft. Wat maakte het ook uit, hij hoefde zich niet verantwoorden. Hij was tenslotte iets ouder. Toch hoorde hij Dimpaw zacht grinniken en hij voelde zijn oren warm worden. Hij keerde zich om en hield zijn lip strak. Het puntje van zijn staart zwiepte onrustig over de sneeuw. Zachtjes schudde hij de sneeuw van zijn achterpoot. "Er is altijd ruimte voor verbetering." Zei hij serieus maar erna verscheen een klein glimlachje op zijn snoet. Had hij Dimpaw nu net zien lachen?

Oh, natuurlijk was er ruimte voor verbetering; dat moest ook wel, met de manier waarop hij haar steeds corrigeerde. Maar goed dat Rudepaw inzag dat deze verbetering echter niet alleen bij haar toepasbaar waren. Ze keerde haar blik wat van hem weg toen hij naar haar keek en een glimps van haar lach leek op te vangen. Hey, dat was niet de bedoeling. Terwijl ze zo wat opzij keek, vergrootten haar ogen zich iets. Er kwam iets op hen afgelopen. Het was een dier, groter dan hen met een rode vacht. Die had ze nog nooit eerder gezien, maar ze had er wel over gehoord; het was een vos. Een roofdier, die regelrecht op hen afkwam. "Rudepaw?" fluisterde ze zachtjes. Hard gekraak deed haar hart doen springen. Instinctief probeerde ze iets dichter naar de andere apprentice toe te stappen.

Dat was beslist een lach geweest. Maar veel tijd om daarover verbaasd te zijn had het zwart-witte katertje niet. Zijn oren pikte het geluid van twee paar poten op die krakend over het ijs bewogen. Toen vonden ook zijn ogen de dader. Een slank, rood gestalte deinde op hen af. Een vos. Hoe had hij het niet zien naderen? Instinctief ontblootte Rudepaw zijn tanden en gromde diep. "Rudepaw?" Dimpaw had de indringer ook in het oog. Rude's pupillen verwijden zich en hij schatte verwoed de pootlengtes tussen Dimpaw en de vos in. "Dim.. kom rustig naar mij toe.." Murmelde hij zachtjes terwijl hij vanuit zijn ooghoek de vos niet uit het oog verloor. Hij knarsetandde. Hij stond tussen twee vuren, oftewel voegde hij zich bij Dim op het ijs. Twee tegen één. Dat moest hen lukken. Maar het ijs, zou het hen houden? Was het niet beter dat Dimpaw zich van het ijs probeerde te begeven, naar hem? Hij hoopte dat ze hem genoeg vertrouwende. Of had ze een ander idee?

Een grom kwam van haar clangenoot, maar Dimpaw wist dat ze zich hier niet uit kon vechten. Rudepaw misschien, maar zij had nog lang niet genoeg geleerd om een vos aan te kunnen.. Haar hart klopte in haar keel terwijl haar oor naar links trok toen Rudepaw haar zei om rustig naar hem toe te komen. Ze zette een heel voorzichtige stap naar hem toe met haar linkerachterpoot. Haar ogen verlieten die van de vos geen enkel moment. Opnieuw kraakte het ijs terwijl haar gewicht zich verplaatste. Een grom klonk van het beest voor haar, die duidelijk aan het overwegen was of hij haar bespringen zou of niet. Oh Starclan, ze wilde niet dood. Heel snel keek ze naar links, naar Rudepaw. Zou hij zeggen dat ze door moest lopen naar hem..? Vlug keek ze terug naar de vos, die aanstalten leek te maken om naar haar toe te lopen.

Met zijn lichaam gespannen van oorpunt tot staartpunt hield hij zijn kijkers op de vos. Het twijfelde, wist niet goed wat het ging doen. Rudepaw hoopte dat dat nog een paar tellen zo bleef. Ondertussen zette Dimpaw voorzichtige stappen naar de rand, haar ogen gefixeerd op het rode gevaarte. Elke pootstap die ze dichter zette was al een kleine overwinning. Maar de vos bleef niet op zijn plek natuurlijk. Vol haat zag Rude hoe de vos aanstalten maakte om Dimpaw in te halen. "Ren." Riep hij instinctief naar Dim. Rudepaw had genoeg van aan de zijlijn te blijven staan en waagde zich vluchtig op het ijs. Zonder te veel na te denken snelde hij diagonaal van de naderende Dimpaw, de zijlijn langs achter versterkend, in een poging het beest af te schrikken met hun grotere aantal. Hij gromde nogmaals diep. Zou de vos opkrassen?