We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 29 jul 2021 - 22:43
Het was leuk om toe te kijken hoe Carrioncough achter de eekhoorn aanging. Crystalstar liep er rustig op af, terwijl ze zijn snelle bewegingen volgde. Hij was goed, misschien niet zo goed als de beste, maar wel goed. En hij greep zijn prooi behendig, voordat die kon ontsnappen. Toen hij zijn kop oprichte glimlachte de grijze kattin haar knappe glimlach weer. Crystalstar liep op hem toe en knikte. "Ik ben onder de indruk. Je bent zeker een goede jager." Becomplimenteerde ze hem. Ze gaf hem ook een vriendschappelijk duwtje, en keek hem aan. En zo stonden ze even oog in oog, dicht bij elkaar.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 29 jul 2021 - 22:50
Carrioncough nam de eekhoorn in zijn bek en knikte beleefd, om te plagen natuurlijk. Het was lang geleden dat hij nog zo luchtig had kunnen doen met een leeftijdsgenoot. Hoewel dit waarschijnlijk de vreemdste dag ooit was. Hij ging van vriendschap, naar serieus, naar een stotterende muis op stelten en weer terug. Toen hij opkeek leek het wel alsof ze recht door hem heen staarde. Dat was niet zo, maar hij voelde zijn binnenste tintelen, alsof het bekeken werd. De knappe lach stond wel op haar normaal zo serieuze gezicht. Hij knipperde. Waarschijnlijk was hij van dichtbij niet aan te zien, met zijn lui oog. Carrioncough bloosde onder zijn vacht, zowel van ongemak als van schaamte. Hij was niet tuk op zichzelf, dat was wel duidelijk, al probeerde hij uit te schijnen van wel. Hij drukte zijn zwarte neusje kort tegen die van Crystalstar aan en wenkte haar met zijn oor. Ze hadden elkaar op de middag ontmoet en nu baadde het landschap in een diepe oranje gloed.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 29 jul 2021 - 22:54
I was always alone
We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.
Als een Elder was Brittleshell weinig alleen te vinden. Zo keek ze met haar goede oog neer op Berrykit en probeerde ze het nichtje van haar beste vriend in de gaten te houden. Het was een van de weinige dingen die ze kon, zeker met het afgrijselijke gezicht dat ze aan een kant droeg. Katten hadden haar vroeger wellicht knap gevonden, met haar zachte vacht en lichte ogen. Totdat het ongeluk, hetgeen dat alles had doen veranderen.
Een kant van haar lichaam was vernield, hield ze het liefste in de schaduw terwijl de andere kant eraan deed herinneren dat ze ooit een goede Apprentice was geweest, voordat die ene ervaring roet in het eten had gegooid. De nog steeds relatief knappe kattin stapte dan ook kalm op haar beste vriend af, die duidelijk in staat was zichzelf in de nesten te werken. Ze had gedacht dat hij ooit in staat zou zijn om de juiste woorden te spreken. Een hart te doen verwarmen, alleen hij sprak de woorden niet tegen haar. Nee, zij was nooit meer de jeugdige schoonheid die ze ooit was geweest.
Was ze jaloers? Wellicht een beetje. Ze had zo graag zijn aandacht op haar vlammende vacht gehad en zijn ogen zien verwarmen terwijl ze samen met hem over het territorium uit keek. Langzaam likte ze haar lippen voordat ze kalm sprak. 'Carrion?' Hoewel ze hem normaal plagerig aan zou spreken met een van zijn vele bijnamen zoals Mr. Snugger, deed ze dit op dit moment niet. Het voelde zuur op haar maag. 'Wat doe je? Ik wist niet... Niet dat je van meisjes hield.' Haar stem klonk zwakker met elk woord, ze was jaloers. Hij was de enige kat waar ze zich goed bij voelde. Ze wilde niet... Ze wilde niet alleen zijn. Normaal jaagde hij enkel voor haar.. niet voor anderen. Dit deed zeer, zo'n zeer.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 29 jul 2021 - 23:04
Schoonheid was nooit wat ze gezocht had. Liefde maakte alles mooi. Niet dat ze liefde voor Carrioncough voelde, maar het was de reden dat ze niet van hem terugdeinste. Toen hij zijn neus tegen de hare drukte beantwoordde ze het gebaar dan ook. Ze had geen partner meer, en Seamist wilde haar niet, waarom zou ze zich schamen voor een klein beetje intimiteit? Ze keek Carrioncough aan en glimlachte zachtjes. Zijn oren leken haar te wenken, alsof hij iets van haar wilde. En het amuseerde haar, en maakte de hele situatie nog een beetje leuker. "Wat doe je toch? Maak je het niet een beetje te bont?" Fluisterde ze, nog wat plageriger. Toen hoorde Crystalstar plotseling de stem van Brittleshell, die haar verbaasd deed opkijken. Waarom leek ze zo geschokt?
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 29 jul 2021 - 23:12
Hoewel hij nog steeds dieprood kleurde en zijn wangen warm aanvoelde glimlachte hij door de eekhoorn heen. Hij was gelukkig met de prooi in zijn mond, zo hoefde hij niet echt een antwoord te geven op haar plagerige vraag. Hij was hier absoluut niet goed in en hij voelde dat als hij ging praten, hij weer zou stotteren. Een geluid deed hem opkijken. Zijn naam, eens zo vriendelijk uitgesproken klonk nu hard in de mond van Brittleshell. Hij zette geschrokken zijn staart op. Hoewel hij nog steeds voor haar zorgde en hij haar als vriendin beschouwde deed ze hem nog altijd denken aan het ongeval. De reden van zijn watertrauma en de kale plekken op zijn lichaam. Hij legde de eekhoorn op de grond, maar bewoog niet verder weg van Crystalstar. Haar opmerking had hem wat geprikkeld om verschillende redenen. "Brittleshell ik... Crystalstar is een vrouw, geen meisje en... wat dacht je? Dat ik op mannen viel of voor eeuwig alleen wil blijven?", snoof hij geïrriteerd. Hij wilde ook nog ontkennen dat hij en Crystalstar iets hadden, maar hij vond er geen woorden voor. Daarbij vond hij niets mis met het feit dat katers op katers vielen, maar hij was er niet een van.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 29 jul 2021 - 23:54
I was always alone
We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.
Het leek erop dat geen van de tortelduifjes op haar had gerekend. Hoe lang zou de kater het geheim houden voor haar? Ze voelde haar maag nogmaals omdraaien, het was zonder genade. Haar lichaam verstarde terwijl ze haar Leader en haar beste vriend, misschien wel haar enige vriend aan keek. Verbaasd keek Crystalstar haar aan maar het was niet de grijze poes waarop ze haar focus had gericht. Het was haar beste vriend, degene waar ze stiekem van gehouden had. Dat was ook de reden dat ze hem al lang had vergeven voor het ongeluk en dat ze op zijn nichtje paste. Het was niet alsof ze het moest, alsof ze het hem verplicht was. Ze had proberen te tonen dat ze van hem hield, maar ze zag ook de schuld in zijn ogen.
Hij had Warrior kunnen worden, ondanks zijn littekens. Hij was er knapper op geworden, niet zwakker, niet eenzamer. Ze slikte moeizaam de brok in haar keel weg. Ze was alleen, meer dan ooit en wellicht deed dat haar stem ook anders klikken, zelfs in haar eigen oren. Waar was de stem van honing en bloemen, waar was de kattin die al het zachte naar boven leek te halen. Ze was enkel een wrak een zeer jaloers wrak.
'Brittleshell ik... Crystalstar is een vrouw, geen meisje en... wat dacht je? Dat ik op mannen viel of voor eeuwig alleen wil blijven?' Tranen leken op te wellen in de ogen van de crème kattin terwijl ze hem met grote ogen aan keek, of wat er over was van haar ogen. Haar prachtige hemelsblauwe ogen die altijd met een licht voor hem hadden gestraald, zelfs de kant waaraan ze blind was. 'En ik dan.. wat ben ik voor je Mr. Snugger.' Fluisterde ze, terwijl ze haar oortjes liet zakken en ongemakkelijk met haar staart sloeg. 'Blijf ik altijd minder dan de anderen?' Fluisterde ze haar stem gebroken terwijl ze haar schouders aanspande om meer emoties binnen te houden. Was ze niet altijd goed voor hem geweest?
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone vr 30 jul 2021 - 14:04
Ho eens even, werd ze nu verwikkeld in een soort liefdesdrama? Daar had Crystalstar absoluut geen zin in. Ze keek tussen Brittleshell en Carrioncough. Hadden zij twee een relatie? Daar had ze niks van geweten. De grijze kattin nam dan ook een verontwaardigde stap naar achteren, weg van Carrioncough. "Je begrijpt de situatie verkeerd, Brittleshell. Ik heb niks met Carrioncough. Ik feliciteerde hem gewoon met zijn vangst." Mauwde ze scherp, en ze kneep haar zeegroene ogen tot spleetjes. Het was goed dat Carrioncough het voor haar had opgenomen, en ze hoopte dat hij ook niet dacht dat het meer was dan het eigenlijk was. "Misschien was het wat intiemer dan gewoonlijk, maar het betekende niets." Concludeerde ze streng. Ze wierp een blik op Carrioncough en probeerde hem duidelijk te maken dat ze hem niet wilde kwetsen.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 12 aug 2021 - 23:17
Hij zuchtte diep, maar er was een scherp randje aan. Hij voelde zich enorm geïrriteerd. "Brittleshell je overdrijft!", snauwde hij boos. Hij stak zijn nagels diep in de grond. Zijn lichte ogen flitsten even begripvol naar Crystalstar. Oké, toegegeven, dit was de vreemdste dag die hij in jaren had gehad, maar in zijn ogen was dit het begin van een vriendschap. Hij was ook gewoon erg slecht in het verwoorden van zijn gevoelens, wat hem in benarde situaties bracht. Hij keek weer naar de rode poes, maar er kwam geen woord over zijn lippen, hij wist niet goed wat hij moest doen.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone za 14 aug 2021 - 22:20
I was always alone
We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.
De crème kattin keek vol ongeloof tussen de Leader en haar beste vriend, haar enige maatje. In ieder geval van haar leeftijd, natuurlijk was de Elder niet geheel afgelegen van de Clan, maar ze was wel nooit in staat geweest om haar Clan te dienen in meer dan haar Apprenticetijd. Tot dat ene moment dat ze nooit zou vergeten, Carrioncough en zijzelf hadden daarna altijd voor elkaar klaar gestaan. Waarschijnlijk had z enooit kunnen bedenken dat ze meer voor hem voelde dan enkel een vriendschap, wanneer was dat veranderd? Ze voelde zich vernederd maar de enige die ze vernederde was zichzelf. 'Je begrijpt de situatie verkeerd, Brittleshell. Ik heb niks met Carrioncough. Ik feliciteerde hem gewoon met zijn vangst.' Mauwde de grijze kattin terwijl ze een stap achteruit zette. Brittleshell keek haar met haar blauwe oog bedenkelijk aan, ze wilde het geloven maar wat voor situatie was ze dan in gelopen, het had gekeken alsof ze twee tortelduifjes waren. Ze snoof zachtjes. 'Misschien was het wat intiemer dan gewoonlijk, maar het betekende niets.' Concludeerde de Leader streng met samengeknepen ogen. Brittleshell sloeg ongemakkelijk met haar staart, beschaamd wellicht maar aan de andere kant; ze hadden zo close geleken, sinds wanneer?
'Brittleshell je overdrijft!' Snauwde Carrioncough boos waardoor de kattin in elkaar dook, duidelijk geschrokken voordat ze haar blinde oog naar hem toe liep gleden en vervolgens haar kop kantelde. Ze overdreef, hij betekende nog wat, zoveel. Zoveel voor haar! Ze zou nooit met een andere kater op pad. Een klein stemmetje in haar kop sprak dat ze jaloers was, erg jaloers. Ze had hem nodig, meer dan ze toe zou geven. Ze... Ze hield van hem.. en dat dat was nog wel het engste.
Langzaam als in een droom stapte Brittleshell op de kater af voordat ze haar kop kort tegen zijn schouder drukte en haar lippen naast zijn oor bracht. 'I-ik houd van je,' Prevelde ze enkel, in ongeloof, in verbijstering. Alsof ze het zichzelf moest horen zeggen om het de waarheid te kunnen zien, ze hield van hem. Starclan, hoe had ze dat nooit beseft? Haar ogen stonden angstig terwijl ze de donkere, knappe kater aan keek. 'J-je was altijd... Altijd dapper Mr. Snugger,' een speels lachje, een onzeker lachje verscheen op haar gezicht. 'H-het is niet jouw fout..' Ze had haar handicap geaccepteerd. Uiteindelijk was hij degene geweest die ze in veiligheid had gekregen, ondanks de vele wonden. Hij had haar moed ingesproken, had haar niet in een vergetelhoek gestopt. Haar wonden, haar littekens, waren niet belangrijk. Ze leefden en... En ze hield van hem. Zielsveel. Starclan, ze had dit nooit kunnen bedenken.
Met grote ogen keek ze naar Crystalstar terwijl ze trillend een stap naar achter zette, hiermee werd duidelijk dat ze haar eigen reactie niet had verwacht. Dat ze tot een inzicht was gekomen die zo verbijsterend en verrassend was dat ze enkel naar de twee katten voor haar kon staren. Alsof ze het eerste wereldwonder had gezien. Het eerste wonder, de liefde.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone ma 16 aug 2021 - 22:12
Dat de Leader hier zo ongemakkelijk bij stond was geen goed aanzien. Daarom verstevigde Crystalstar haar houding en keek ze de twee anderen met haar strenge blik aan. Met Carrioncough had ze een leuke middag gehad, dat was het. Later zouden ze nog wel overleggen wat er precies persoonlijk tussen hen speelde, maar dat ging Brittleshell absoluut niet aan. Toen die plotseling de liefde voor de zwarte kater verklaarde was Crystalstar er echt klaar mee. Ze had genoeg gezien, het was hoogtijd om terug te keren naar haar plichten en naar haar clan. "Carrioncough, het was me een genoegen. Ik zie je nog wel een keer. Nu moet ik terug, de clan moet niet te lang zonder haar leider zitten." Met grote, bruuske stappen liep ze langs de twee heen. "Brittleshell." Mauwde ze enkel met een knikje, zonder de kattin aan te kijken. Door het hoge gras liep de grijze kattin weg. Misschien hoopte iets in haar wel dat ze gevolgd zou worden door Carrioncough, maar ze verwachtte niets.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 19 aug 2021 - 23:06
De woorden die zijn grote oren nu bereikten had hij helemaal niet verwacht. Hij voelde haar warme, naar bessen ruikende adem zachtjes over haar wang strelen. Zijn spieren stonden strak terwijl hij achteruit krabbelde. Crystalstar vond dit het gepaste moment om hem te verlaten, even flitste zijn blik naar haar. In zijn ogen lag duidelijk het verraad: laat me niet achter help!, maar ze was weg. Hij stamelde iets in de trend van: "Tot de volgende," maar het was bijna onhoorbaar. Hij richtte zijn paniek nu op zijn witte voeten. Als dit vele moons geleden was gekomen dan had hij ja gezegd, maar nu kroop er een rilling over zijn ruggengraat toen ze Mr Snugger zei. Hij schudde zijn hoofd en probeerde zijn stem te vinden. "Ik niet van jou Brittleshell. Je bent een vriendin," mompelde hij, starend naar zijn tenen.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 26 aug 2021 - 17:13
I was always alone
We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone.
De crème kattin keek de Leader na toen deze besloot dat ze niet meer rondom de anderen wilde zijn. Ze was ergens diep vanbinnen wellicht ook wel jaloers. Zeker omdat Brittleshell nooit de kans had gehad om zichzelf te bewijzen. Na het ongeluk was haar toekomst als Warrior voor de Clan verdwenen. Voorbij, ze bleef achter met enkel een goede vriend een kater waar ze altijd op had kunnen bouwen. Die ene vriend waar ze meer voor voelde maar dat nooit had begrepen. De kater stamelde iets voordat hij iets mompelde dat voor haar oren bestemd was. 'Ik niet van jou Brittleshell. Je bent een vriendin,' Langzaam haalde de Elder adem voordat ze haar kop onder zijn kin drukte, een vriendschappelijk gebaar. 'Altijd vrienden zoals beloofd.' Murmelde ze zachtjes, haar stem warm. Het was pijnlijk om afgewezen te worden maar het zou nog pijnlijker zijn als ze geen vrienden konden blijven. Hij was haar steen in de branding en zij was zijn wortels in de diepe grond. Ze hielpen elkaar, altijd.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone do 26 aug 2021 - 17:54
Hij stapte achteruit toen ze hem probeerde aan te raken. Brittleshell legde zich erbij neer, net zoals ze dat gedaan had toen ze Elder werd terwijl hij nog zo had gezegd dat ze met haar goede oog nog een warrior had kunnen worden. Ze legde zich bij alles te makkelijk neer. Carrioncough fronste. Hij wist niet wat hij wilde zeggen, maar hij stapte weg van haar. "Ik moet nadenken." En hij liep haar voorbij zonde rnog achterom te kijken. Hij verhoogde zijn pas tot een draf en uiteindelijk liet hij alles stress eruit door op volle kracht te lopen.
Onderwerp: Re: Hurt and grieve but don’t suffer alone 
do 29 jul 2021 - 22:43
Beertje
