Patrol with Brightpaw

Haar ogen leden waren gesloten en haar kop was leeg. Eindelijk. Eens geen Darkfire die haar leven tergde in haar dromen, en in d'r kop! Brightpaw sliep eens een keer in rust. Zonder angst. Zonder stress. Zonder het wakker maken van de andere apprentices. Brightpaw was normaal altijd in één van haar stress volle dromen waar ze helemaal in lastig gevallen werd. En dan kon ze niks terug doen. Dat was het gene dat Brightpaw minder gelukkig hield. De laatste tijd was ze al wat lichter in het kamp. Maar een grijze glans zat er nog steeds, om haar hart. Het gene dat haar niet helemaal gelukkig maakte. En dat kwamen door haar dromen. Haar nachtmerries. Maar ook speelde Moonstripe er nog steeds een rol in. Ze had zo'n lol met hem. Ze voelde zich zo gelukkig bij hem. Maar het besef dat het niet meer dan vriendschap kon zijn maakte haar toch stiekem wel verdrietig. Maar ze accepteerde het nu wel. Ook al zat het haar nog steeds ergens wel dwars. Maar ja, liefde gaat ook niet makkelijk weg. Brightpaw rolde op haar linker zij en sliep rustig veder. 'Brightpaw. Tijd voor ochtendpatrouille!' Hoorde ze toen. Even kwam het besef niet naar boven. Brightpaw opende langzaam haar ogen. En toen drong het tot haar door. Ze ging vandaag op patrouille met Softcream. Gewoon gezellig met z'n tweeën. Een border patrouille in de ochtend. Altijd gezellig. En daar had ze wel zin in. Brightpaw ging recht op zitten en likte haar vacht schoon. Ze rekte haar poten nog even uit en stond daarna op. Ze verliet de den en nam heel snel een muis, ze at het dier op en draafde toen naar Softcream toe. Ze ging voor hem staan. 'Én? Waar gingen we ook al weer langs?' vroeg Brightpaw met een kleine twinkeling in haar ogen die zo lang weg was geweest.

Brightpaw bleef staan zoals ze stond. Ze ging niet zitten. Haar twinkelende ogen waren op haar mentor gericht en een kleine grijns stond rond haar lippen. Ze vroeg waar ze naar toe gingen. Brightpaw was al een aardig volwassen apprentice. Ze behoorde tot de oudste van de den, als ze al niet de oudste was in de den. Als het goed ging zou ze over een maan een warrior worden... Al betwijfelde ze dat, gezien Darkfire een hoop vertraging had toe gebracht. `Wat lijkt voor jou de beste plek nu?´ Vroeg Softcream. Brightpaw hoorde aan zijn stem dat de training begonnen was. Brightpaw dacht na. Ze gingen een patrouille doen, maar dit was tegelijkertijd ook een training, wist ze, en hier door kon ze leren. Het leek als of de leiding half aan haar werd gegeven, dus moest ze dat goed behandelen ook. 'De River lijkt me een goede plek om te patrouilleren,' sprak ze vast beraden, 'Tot aan de Sunningrocks,' besloot ze veder te zeggen. Ze vroeg zich af of ze het goed had gedaan. Maar dat leek haar perfect om te patrouilleren, om dat het algemeen bekend was dat Riverclan katten zo eigenwijs waren als wat, en de Sunningrocks graag tot beschikking wouden hebben. Maar als dat goed gepatrouilleerd zou worden zou dat nog wel even duren. Brightpaw snoof de lucht op en begon uit het kamp te lopen. Haar lichaam was een stuk gezonder, en haar vacht glinsterde in het zonlicht. Haar ogen waren een stuk helderder dan ze altijd waren geweest. Ze zag er gewoon uit als een mooie, sterke, lenige, snelle poes, een warrior, ook al was ze nog apprentice. Ze keek over haar schouder naar Softcream en glimlachte.

'Zelfde weg terug?' Vroeg Brightpaw aan hem. Hij draaide zijn hoofd in haar richting en knikte rustig als teken dat 't oké was. Vervolgens nam hij zijn positie achter de apprentice aan, en volgde Brightpaw rustig. Een vage geur van vis kroop zijn neus binnen, en binnen de kortste keren vloog er een nies naar boven. Weer een voorteken van bladval. Het was nooit leuk, dat de dagen korter en kouder werden. Maar voor alels was er wel een reden. Hij wist ook van de Elders dat alle vier seizoenen nodig waren, ieders op hun eigen manier. En dus wist hij ook dat bladval nodig was. Zo konden de bloemen en prooidieren herstellen van een warme zomer, en weer ontwaken. Hij wist het niet helemaal goed meer, maar waar Softcream wel zeker van was dat ze allemaal nodig waren. Hij versmalde zijn pupillen weer en kwam weer tot de realiteit. Softcream kon zich beter concentreren op Brightpaw, in plaats van aan de Elders praat te denken. Zij was tenslotte zijn apprentice, en een wordende warrior. Als hij eerlijk moest zijn kon hij niet wachten op de ceremonie. Niet zodat hij van de trainingen verlost zou zijn. Dan kwam de oude Brightpaw misschien terug. Dan was ze héél misschien weer zelfzeker, en had ze meer vertrouwen in haar. Ze was een prachtige kattin, en een snelle lenige kat. Zulke katten had je nodig. En daar zou ze wel achter komen, op haar eigen manier. Softcream was er alleen maar om haar te steunen, maar hij kon d'r niet helemaal herstellen. Dat moest ze zelf gaan doen. Zijn oren naar voren gevouwen sprintte de creme kater naar voor en vertraagde wat naast Brightpaw. `Als we terug zijn mag jij gaan rusten, goed gewerkt Bright.´ Zei 'ie kalm en beheerst.

-Topic gedaan zeker? ^^-