It rains friendship.

Lightpaw liet de druppels over haar heen glijden, ze genoot van de koelte die elke druppel haar gaf. Verrukt keek ze naar boven, naar alle druppels die om de beurt naar beneden kwamen. Traag stapte ze verder, toch kwam ze al snel aan de Fourtrees. Netjes ging ze onder één van die grote bomen zitten. Zorgvuldig begon ze haar bruine vacht te wassen, ze wou er goed uitzien voor de poes waar ze mee afgesproken had, het was nu al zo lang geleden. Haar ruwe tong raspte op de maat van de druppels mee, ze had alle tijd, ze was expres wat vroeger gekomen om van het weer te genieten en even tot rust te komen. Met haar bruine ogen speurde ze de horizon af, wachtend tot er een iemand zou verschijnen, iemand waar ze zo lang op gewacht had. Met een zucht wendde ze haar ogen af en begon haar weer te wassen. Toen ze eindelijk klaar was keek ze naar de stand van de zon, ze zou er bijna moeten zijn. Om haar ongeduld te bedwingen maakte ze een paar rondjes rond de reusachtige boom. Bijna automatisch begon ze de toertjes te tellen, 20 rondjes later ging ze met een vervelende zucht zitten, had ze maar niet zo vroeg gekomen. Ze richtte haar blik naar boven voor wat afleiding. Het was verbazingwekkend hoe mooi een boom was, de druppels op de bladeren schitterden fel van het kleine zonnetje dat scheen, af en toe viel er een naar beneden die dan met een lichte plons landde, het was bijna muzikaal. Haar ogen werden groot toen er een druppel op haar afstoof, net te laat trok ze haar hoofd terug, de druppel landde op haar roze neusje, met een glimlach schudde ze water het van haar af. De bruine kat draaide zich langzaam, om, ze wist het bijna zeker, ze had een aangename bekende geur geroken, was ze er?

(+ Sagepaw en dan Silverpaw** en....jij?)

Sagepaws vacht was bedekt met regendruppels die glinsterde in het zwakke licht van de zon. De regendruppels voelde koud en zwaar aan waardoor ze meer moeite moest doen om vooruit te komen. Even stopte ze om haar vacht uit te schudden. Toen ze dat deed, spette de regendruppels naar alle kanten maar het had niet veel zin want wat later was haar vacht weer nat. Een druppel water viel op haar neusje en ze schudde hevig haar hoofd. Sagepaw spitste haar oren en hoorde hoe de regen op de groene bladeren van de bomen viel. De lucht rook anders maar op een rare manier goed. De grond onder haar poten was doorweekt waardoor ze bijna wegzakte in de gevormde modder. Haar poten waren vuil toen ze erdoor liep. Nu was ze een grijze poes met bruine poten. Acher haar waren haar pootafdrukken lichtjes te zien in de modder. Sagepaw ploeterde verder door de modder en stak daarna haar neus hoog in de lucht. De geur van Lightpaw kwam haar neus binnen en ze versnelde haar pas vanzelf. Bovenaan de steile helling aan de overkant van het grasveld tussen de vier eiken bleef ze even staan. De leegte voelde vreemd aan. Het met bomen begroeide bos maakte plaats voor heide en gras. Sagepaw trippelde naar de vier eiken toe. Ze voelde zich klein en kwetsbaar. Voorzichtig zocht ze naar een schuilplaats onder de grote bomen. Ze schudde haar vacht en rekte zich uit. Een rilling van kou ging over haar heen. Ze lekte nog even haar vacht en liep dan om de boom heen. Uiteindelijk zag ze het gestalgde van Lightpaw en liep op haar af. " Hallo Lightpaw" glimlachte ze en haar flank streek langs de hare. Een spinnend geluidje kwam uit haar mond. Ze viel op haar vier poten en keek naar Lightpaw.

Met een verrukt gespin draaide Lightpaw zich om. 'Hallo Lightpaw'klonk het. De bruine poes genoot van de warmt van de flank van Sagepaw, weer spinde ze. Lightpaw duwde haar nog natte neus in de pels van haar vriendin. 'Hey'groette ze zachtjes terug. Ze deed een paar stapjes achteruit en bekeek Sagepaw. Dan moest ze grijzen. 'Mooie pootjes heb je' zei ze geamuseerd. De zon brak door de wolken en bescheen alle kleine druppeltjes op gras, het was een magisch zicht. De wind ruiste door de bomen heen en deed haar ondanks de zon toch nog rillen. Ze ging weer dichter bij haar vriendin staan en keek naar het landschap dat voor hen uitstrekte. Er viel een kort, aangename stilte. Ze snoof de regengeur op, samen met de geur van de poes die naast haar stond, ze besloot het op te slaan in haar gedachten, en er later aan terug te denken. De koude van het gras prikt in haar poten. met een lichte grijns schudde ze het van haar af. Nu ze toch bezig was schudde ze flink haar pels uit. Schuin keek ze naar Sagepaw, had ze haar nat gemaakt? Voor de zekerheid deed ze een paar stapjes achteruit, geraakt of niet, ze hoopte op een langverwacht spelletje.

De zon kwam tussen de wolken door en scheen op Sagepaws vacht waardoor de regendruppels stilaan verdampte. Ze wendde haar blik af van Lightpaw en keek, een beetje vreemd, naar de zon. Ondanks de zon die ver van haar en Lightpaw was verwijderd, had ze het toch wat warmer gekregen. Bij elke boom verscheen er een lange schaduw en de weinige bladeren kregen een lichte glans. De wind zocht een weg tussen de bomen door zodat de bladeren mee met de wind bewogen. Een paar van hen vielen geluidloos op de grond. Toen Lightpaw zich spinnend omdraaide, wendde ze haar blik weer op Lightpaw. "Hey" groette Lightpaw en ze bekeek haar. "Mooie pootjes heb je" zei Lightpaw grijnzend. verward keek ze naar haar poten en had dan pas door waarom Lightpaw dat zei. Haar mondhoeken gingen omhoog en ze keek geamuseerd naar Lightpaw. "Komt door de modder" zei Sagepaw glimlachend. Ze dacht heel even terug aan hoe ze door de modder had geploeterd om hier te geraken. Nu kon ze er nog wel om lachen. Plots voelde ze een paar koude waterdruppels die op haar vacht terechtkwamen en keek om haar heen maar het regende niet meer. Direct hierna had ze door dat het van Lightpaw kwam, die naast haar hevig haar vacht uitschudde. Sagepaw kneep haar ogen toe maar Lightpaw was al gestopt en was wat naar achteren gestapt. Een tikje ondeugendheid was te zien in Lightpaws ogen. Meteen sprong ze net voor Lightpaws poten en keek haar geamuseerd aan. Hevig schudde ze haar vacht uit waardoor Lightpaw de volle lading kreeg. Ze boog door haar poten en haar staart zwiepte geamuseerd heen en weer. "Die krijg je terug!" riep Sagepaw speels uit. Een geamuseerd gesnor kwam uit haar mond en ze keek nog even naar Lightpaws reactie.

Lightpaw knikte, dat dacht ze al, wat kon anders haar pootjes bemodderen? dacht ze met een zweem van een glimlach. Net toen ze dacht dat Sagepaw niet ging terug slaan kreeg ze een volle lading van spetters op haar net warm geworden vacht. Een ogenblik kromp ze ineen, er ging een rilling door de onverwachtse koude door haar kleine, maar gespierde lijfje. Met een ondeugende blik keek ze naar de grijze poes. 'Die krijg je terug!'riep Sagepaw er nog achterna. Maar in Lightpaw's hoofd was er al razendsnel een plan gevormd. Behendig kroop ze in de dichtstbijzijnde boom. Ze wipte lenig van tak naar tak, bijna verloor ze haar evenwicht, maar net op tijd kon ze haar klauwen nog in de tak vastgrijpen, zonder na te denken kroop ze er weer op, voorzichtiger nu. De wind was kouder geworden naarmate ze hoger hing, de kracht deed haar wankelen en huiveren tegelijk, ze zat wel heel hoog. Ze verzette de gedachte van vallen van zich af en kroop naar een tak die ongeveer boven Sagepaw hing. Met kriebelende voorpret begong de bruine poes te wiebelen en te springen. Zoals ze verwacht had begonnen de druppels de op de bladeren met allerlei verschillende groene tinten te vallen, niet wetend of het raak was, ze hoopte van wel, met al die druppels, kroop ze terug naar de veilige stam, even gleed weer bijna uit over de nog natte tak, ze begon te trillen van de schok dat ze bijna beneden lag, maar ze hield zich sterk, met bang zijn kon ze niets beginnen. 'Die heb je ook terug!'plaagde Lightpaw. Ze hoopte dat Sagepaw er nog mee kon lachen en keek naar beneden om het gezicht van haar vriendin te zien. Inplaats daarvan zag ze overal kleine glinsterende druppels die om ter harst fonkelden in de stralende zon. Even sloot ze haar ogen en liet de wind over haar heen waaien. Met een schok opende ze weer haar bruine kijkers, er was een ijskoude druppel weer op haar gevallen, argwanend keek ze naar de richting van waar de druppel gevallen was, die ondertussen traag van haar af gleed. Boven haar was het zeker even mooi al onder haar, misschien zelf nog mooier, de zon liet haar stralen glijden over de bladeren zodat je de groene schijn kon zien. Ze deed haar mond al open voor Sagepaw te roepen dat ze moest komen, tot het leek dat ze iets kouds voelde.

Sagepaw keek naar boven, op zoek naar Lightpaw. Tussen de bladeren heen ving ze een glimp op van de bruine poes maar die was in een oogwenk verdwenen. De bladeren waren mooi groen verlicht door de zon en het licht kwam tussen de bladeren heen. Door het licht was het nog moeilijker om Lightpaw te vinden en een zucht verliet haar mond. Ze hoorde het geritsel van bladeren en schatte ongeveer in waar Lightpaw ergens zat. Ze stond nieuwsgierig op en liep naar de mooie boom waar het geritsel vandaan kwam. Ze wou net in de hoge boom klimmen toen er ze koude druppels op haar vacht voelde. Ook deze keer kneep ze haar ogen in een reflex toe. Druppels rolde van de bladeren op haar vacht en ze schudde haar hoofd. Verward keek ze naar boven maar een regendruppel viel recht naar beneden op haar neusje. Even verschoot ze en haar oren lagen plat tegen haar hoofd. " Die heb je ook terug!" zei een bekende stem boven haar. Glimlachend keek ze boven haar en zag Lightpaw. In Sagepaws ogen was een lichte schijn van plezier te zien. Behendig klom ze in de hoge boom. Poot voor poot klom ze verder omhoog.

hoi mag ik meedoen?

''Oef de regen was gestopt'',dat was het eerste wat ze dacht. De zon scheen. Het was een waterig zonnetje maar zo lekker. Even vergat ze alles om haar heen en bog ze speels te rollen in het natte gras. Plots voelde ze een steek in haar zij. Het was een scherpe tak die haar sneed. Gelukkig het bloedde niet maar dat was het niet. Dit ene moment had haar een pijnelijke herrinering losgemaakt.

''Ik ben alleen, in de steek gelaten, alleen met mezelf''.Maar ze verjoeg het en likte een dauwdruppel van het natte gras. Ze voelde een licht briesje. Ze kon zich zo inbeelden dat in de zomer de blaadjes ritselen en het gras droog was. Ze trok haar neus op en begon de toch naar de vier reusachtige eikenbomen. Rook ze het goed? Muis in zicht. ze rende en ze werd vrolijk van het heerlijke gevoel van vrijheid. De vrijheid, die je alleen maar hebt als je jaagt. De muis werd haar eten. Nooit had zoiets haar zo gesmaakt.'' Nu ben ik helemaal klaar''. Ze rook iets ja iets anders. Geen muis, dat was zeker.'' Het rook naar een vaag bekende geur. Andere katten. ''Zoveel te beter'', dacht ze. Volle goede moed vertrok ze met zin in iets nieuws.

Lightpaw moest glimlachen toen ze de schijn van plezier in de ogen van Sagepaw zag. Toen de grijze poes begon naar boven te klimmen schoof ze wat op zodat ze erbij kon. Ze liet haar bruine ogen over het landschap glijden, uitgestrekte vlaktes waar je wel elke keer iets nieuws zag gleden haar voorbij. 'Kom, je moet zien'fluisterde ze naar haar vriendin. Haar angst om te vallen had het landschap weggenomen. De zon verwarmde haar nog natte pels. Een grijze vlek trok plots haar aandacht. Lightpaw kneep haar bruine kijkers tot spleetjes en probeerde de vage schim te ontdekken, het kwam hierheen, waarschijnlijk was het een of andere kat, ze hoopte dat ze nogal vriendelijk was, en anders konden ze hier toch blijven zitten. Ze draaide haar hoofd naar Sagepaw en knikte naar de richting waar ze de kat gezien had, hopend dat ze gelijk had vormden haar lippen de woorden 'Kijk dan'De bruine poes werd nieuwsgierig en probeerde de poes duidelijker te onderscheiden, ze leek haar zo bekend voorkomen, en toch was het maar zoiets kleins, daar benden. Vragend keek ze naar Sagepaw, wat nu? zeiden Lightpaw's ogen. ze zat in tweestrijd, ze kon ernaar toe gaan, of afwachten, maar sowieso zou ze die beslissing samen met Sagepaw nemen. Maar de allerbelangrijkste vraag was wie de poes was, of beter gezegd, als ze wel vriendelijk was, wat ze ook zouden doen, het zou een gok worden en daar hield de bruine kat niet van, gokken was altijd een beetje verliezen had iemand haar ooit gezegd, altijd een beetje winnen? Dat was maar soms, nee ze had geen enkele reden om gokken of gewoon kiezen leuk te vinden.

Met een sprongetje belandde Sagepaw op de gladde tak van een van de vier eikenbomen naast Lightpaw. De schadu overspoelde het zonlicht en de wind blies door de bladeren. Onder haar bewoog het gras zachtjes mee met de wind. Van hierboven kon ze het uitgestrekte gebied van het mooie woud goed te zien, de dichtbegroeide bossen, de helderblauwe rivieren die tussen de open velden stroomde, de hooggelgen weilanden...zelf de Highstones kon ze zien als ze zich om haar as draaide. Ze herkende de grenslijnen van de clans, alsof ze getekend waren in haar hoofd. De rivieren vielen hard op in het landschap en als ze haar oren spitste kon ze het geluid van stromend water horen. Het was alsof ze kon vliegen, zien waar iedereen mee bezig was. Nu zag ze pas hoe mooi het woud was van bovenaf. Ze herkend alles ondanks dat alles kleiner leek vanaf hier. "Kijk dan" miauwde Lightpaw. Ineens viel haar op dat er iets, dat leek op een stipje vanaf hier, was verschenen. Nieuwsgierig hield ze haar hoofd schuin en zette haar evenwicht wat naar voren zodat ze beter kon zien. In de verte kon ze het grijze gestalgte van een poes zien. Instinctief vernauwde ze haar ogen en haar staart bewoog nerveus. Roerloos bleef ze zitten in de hoop dat de kat haar niet zou zien maar dat leek onmogelijk met zo een grote afstand. Ze dwong zichzelf om toch niet naar beneden te gaan. De Fourtrees was toch van de vier clans. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Lightpaw wiens ogen op de kat bleef rusten. Sagepaw zou bij haar blijven en haar volgen, wat ze ook besloot.

Silverpaw had het gevoel dat ze bekeken werd. Jammergenoeg vond ze niemand. De hoge bomen versperden haar het zicht en naar boven klimmen wou ze niet. ''Als er hier andere katten zijn zoveel te beter het wordt tijd dat ik eens iemand leer kennen'',dacht ze. Ze werd vrolijk, eigelijk was ze al vrolijk. Maar ze werd ook een beetje bang. Het is zo raar om te weten dat je alleen bent. Dat er niemand gaat treuren om jou als je ziek bent, vrdrietig of bang. Voorzichting keek ze om zich heen. Weer kreeg ze het gevoel dat ze bespied werd. Maar op de een of andere manier leek het niet slecht. Ja ze hoorde het leek op het ruisen van de wind maar als je er goed oplette dan leek het wel of er twee katten tegen elkaar aan het fluisteren waren. ''Waarom ben ik altijd zo achterdochtig'', dacht ze bij zichzelf. Maar dit klonk echt verschrikkel realistisch. Ze rook nu ook andere geuren atlands dat dacht ze toch. O'nee straks zijn het vijanden. ''Ik wil niet meer alleen zijn, ik ga vrienden maken''.Plots hoorde ze geritsel. Ze keek naar boven zag ze daar iets bewegen?



( Sorry dat het zolang duurde voor ik antwoorde)

liefs

Ter wil ze naast Sagepaw zat keek ze naar het kleine stipje dat groter en groter werd. Nerveus schoof ze heen en weer op de de tak. Ze botste per ongelijk tegen Sagepaw op, vlug zette ze haar nagels in de tak, door dat gewiebel en gebots was ze even haar evenwicht kwijt. De bruine poes helde gevaarlijk voorover, onder haar zag ze het nog natte groene gras, veel te ver af. Ze gooide haar gewicht weer naar achter en met wat gewiebel vond ze haar evenwicht terug.'Sorry'zei ze met een verlegen grijns tegen de poes waar ze tegen op was gebotst. ze keek naar Sagepaw en hoopte dat ze het niet erg vond. Even slikte ze, niet wetend wat te doen. het stipje had nu al de vorm aangenomen van de grijze poes. Nogmaals keek ze vragend naar de poes naast haar, ze genoot van de warmte die ze afstraalde en zo ook haar verwarmde. Even wou ze de tijd stop zetten, hier voor zitten voor eeuwig, maar dan aan niets denkend, gewoon genieten van het landschap om je heen, een volmaakt plaatje creëren. Maar ja, het was nu eenmaal niet perfect. Je kon de tijd niet stopzetten, of doorspoelen, of wat dan ook, Lightpaw liet het lot maar haar weg beslissen, veel kon je toch niet doen, ooit kom je wel iets minder leuk tegen, ze zuchtte en zette die gedachten uit haar hoofd, geen tijd om filosofisch te doen, meer genieten van dit moment, en denken wat ze met de poes voor haar gingen doen.'Wat zullen we doen?'vroeg ze maar aan Sagepaw, ze hoefde niet uit te leggen met wie of wat, ze wist dat de kat haar begreep, dat was goed genoeg. Ze volgde met haar ogen de zilvergrijze poes, ze zat nu bijna onder hun, misschien konden ze naar beneden springen, als verrassingsaanval, of juist gewoon als kennismaking. ze kon de poes niet zo goed zien, er zaten te veel bladeren voor dus ze wist ook niet of de poes kende of niet. Nerveus probeerde ze een groot genoeg gaatje in het bladerdak te vinden voor erdoor te kijken. Een beetje te laat besefte ze dat ze zo wel snel gezien kon worden, een gestalte die de hele tijd bewoog viel waarschijnlijk nog al op. Ze bleef met een ruk stilstaan, toch hopend dat het niet zo erg opviel.

Sagepaw staarde zenuwachtig voor zich uit. Het stipje bewoog over het gras en werd steeds groter. Ze bukte zich om langs de bladeren heen te kunnen zien. Naast haar schoof Lightpaw nerveus heen en weer op de tak. Onverwacht botste Lightpaw tegen haar op en meteen grepen haar nagels naar de tak. Ze krabbelde terug overeind en liet een zucht van opluchting ontsnappen, blij dat ze niet uit de boom was gevallen. Ze draaide zich schuifelend om naar Lightpaw en keek haar aan. “Sorry” zei Lightpaw met een verlegen grijns. “Geeft niks” zei Sagepaw meer fluisterend dan pratend. Ze keek terug naar het stipje in de verte dat meer vorm kreeg. Een grijze poes werd zichtbaar. “Wat zullen we doen?” vroeg Lightpaw. Sagepaw haalde haar schouders op. Ze dacht terug aan hoe het bij hen was gelopen. Zo wou ze het niet laten verlopen. Helemaal niet. Aan haar zij probeerde Lightpaw langs de bladeren heen te kijken. Ze maakte veel lawaai en Sagepaw hoopte dat de poes niks merkte. Het lawaai was verraderlijk en Sagepaw besloot dan maar om naar beneden te gaan. Ze konden zich niet eeuwig verstoppen in deze boom. Sagepaw wendde haar staart naar Lightpaw. Ze klom voorzichtig uit de boom. De boom was nog wat nat en glibberig van de regen. Dicht tegen de stam was de tak bedekt met groen mos maar ze klom erom heen. Haar nagels haakten zich stevig in de boomstam. Toen ze nog een op een staartlengte afstand van de grond was, sprong ze naar beneden en belandde hard op de grond. Ze liep met kleine pasjes naar de poes toe. Haar vacht was nog steeds dik opgezet en haar oren nog steeds gespitst voor onverwachte bewegingen. “Hallo” zei Sagepaw grimmig tegen de grijze poes. De poes had grasgroene ogen en een pluizige vacht. De poes deed haar denken aan Petalnose maar die had helderblauwe ogen en een iets lichtere vachtkleur. Terwijl ze wachtte op een antwoord of beweging vroeg ze zich af waar Lightpaw was.

Ze hoorde fluisteren boven zich. Verwilderd keek ze om zich heen. Maar ze zag niemand. Wie of wat daar ook verborgen zat. Ze konden zich verdomd goed verstoppen. Eerlijk gezegd voelde ze zich niet echt op haar gemak. Het voelde raar om te weten dat iemand je bespiedt en er niet voor durft uit te komen. Misschien waren het wel vrienden, of vijanden. Ze wist het niet en dat maakte haar van streek. Weer hoorde ze gefluister en takken die bewogen. ''Ik ben toch niet gek aan het worden?'',dacht ze. Ze voelde zich gefrustreerd wie had het lef om te denken dat ze een bedreiging vormde. Of wel waren ze ook bang net als haar. Veel katten kende ze niet maar ze wist dat de meeste krijgskatten voor niert veel dingen kwaad waren. Ze voelde een druppel op haar vacht vallen. Teken dat de katten of wat dan ook vlak boven haar zaten. Toen keek ze naar boven. Wat ze daar zach deed haar even naar adem snakken.'' Ik ben dus toch niet gek''.Haar ogen stonden groot. Want van twee schimmen in een boom wordt je niet bepaald vrolijk. '' Wat moet ik doen, ik kan ze toch moelijk aanspreken stel dat ze willen vermoorden ofzo''. Aarzelend keek ze nog eens. Het waren inderdaad twee poezen. Maar of ze vriendelijk waren dat wist ze natuurlijk niet. Ze keek achterom, misschien stond er daar iemand die haar zou opvangen als het mis ging. Maar ze wist dat ze nog altijd alleen was. Toch voelde ze een vastberadenheid die ze moelijk kon thuisbrengen. Het was iets van: Het komt allemaal wel goed. Iets dat een oude vriendin ooit tegen haar gezegd had. Het was een zin die haar was bij gebleven omdat hij iets geruststellens had. ''Misschien krijg ik hier wel nieuwe vriendin'', dacht ze. Maar ze moest stoppen met zo te staan denken. Ze moest iets ondernemen. Toen riep ze luid:'' Hallo is er hier iemand ik doe niets''. Ze sloeg haar ogen neer hopend dat ze niets verkeerds had gedaan.

'Hallo is er hier iemand ik doe niets' hoorde ze een stem zeggen, even wou ze antwoorden, maar toen deed de poes naast haar teken deed dat ze naar beneden klom. Keek ze toe terwijl Sagepaw voorzichtig uit de boom klom. zachtjes volgde ze haar, het deed haar spijt toen ze die vertrouwde plek moest verlaten, daar hadden ze al het voordeel. Ze gooide nog een spijtige blik op de boom en kom toen behendig langs de gladde stam naar beneden. haar nagels boorden zich in de bast van de stam, voor haar ogen vluchtte een mier weg van de scherpe klauwen. Het beetje zag er afschrikwekkend uit van dichtbij. Even bleef ze het volgen met haar kijkers, tot ze zichzelf weer tot de orde riep om goed op te letten. Het laatste stukje sprong ze naar beneden, ze landde soepel op het koele mos. Ze hoorde Sagepaw 'hallo'zeggen. Snel trippelde ze naar de poes om haar bij te staan, in tegenstellingen van haar vriendin lag haar vacht netjes plat, ze was volledig kalm terwil ze de grijze poes tegen over haar inspecteerde, geen slechte bedoeling, dat zag je zo, en ze had het even geleden ook gezecht. Toch bleef ze op haar hoede, Lightpaw straalde een soort gevoel uit dat ze nog eens verrassend uit de hoek kon komen. toch kon ze maar net een zucht van verlichting inhouden toen ze de poes herkende, een skyclankat, waar ze niets van te vrezen hadden ook! Ze besloot maar het gesprek goed te beginnen en drukte haar neus in de vacht van de andere kat, deels om Sagepaw te tonen dat deze mede-clankat niets te vrezen hadden. 'Hey'zei ze dus zo opgewekt mogelijk, hopend dat de andere kat haar ook herkend had. Ze stuurde een geruststellende blik naar Sagepaw toen ze weer naast haar kwam staan. ze zouden dit wel doorstaan, natuurlijk, als de poes maar in een goed humeur was, en als ze het juist had...

Sagepaws hoorde Lightpaw over het hoge gras naar haar toe trippelen en vanuit haar ooghoeken kon ze Lightpaw zien die naast haar zat. De vacht van Lightpaw lag tot haar verbazing mooi plat en haar ogen straalde een soort van rust uit, wat Sagepaw een beetje deed ontspannen. Plots stapte Lightpaw naar voren en drukte haar neus in de vacht van de andere kat. Verward deed Sagepaw een stap naar achteren en knipperde met haar ogen alsof het allemaal maar verbeelding was. ‘Hey’ begroette Lightpaw de poes opgewekt en Sagepaw besefte dat het geen verbeelding was. Het was alsof ze in een dassenhol viel en er niet meer uit kon. Gevangen. In eeen val. Iets schreeuwde dat dit slecht ging aflopen. Ze zocht haar weg door het doolhof, haast onopgemerkt en onmogelijk. Ze wou zo snel rennen als de wind zodat ze haar niet te pakken kregen wat het ook was. Maar Lightpaw dan? Snel sprong ze voot Lightpaw en gromde luid naar de poes. Ze ontblootte haar tanden en haar nagels kneedde zenuwachtig de grond. Al haar zintuigen stonden op scherp en haar staart zwiepte gefrustreerd heen en weer. “Blijf uit de buurt!” gromde ze dreigend.

Silverpaw keek op toen ze twee katten uit de boom voor haar zich klimmen. Een gestreepte lichtbruine poes met een zoort aanstekelijk licht in haar ogen. En een mooie zachtgrijze poes die een soort rust had die je moeilijk kon beschrijven. Weer wierp ze een blik op de bruine poes. Plots had ze het gevoel dat ze haar van ergens kende.'' Lightpaw ben jij het'',klonk het uit haar mond. Verbaast keek ze naar de reactie van de poes. Plots sprong de andere poes naar voor terwijl dat Lightpaw haar neus drukkte in Silverpaws vacht, gromde de zilveren poes ''Blijf uit de buurt''.Zie je wel klonk het in haar hoofd je hebt iets verkeerds gedaan.Verschrikt deinsde ze achteruit. Ze zocht een geruststellende blik in de ogen van de bruien poes. Maar de angst kreeg de overhand. Snel sprong ze opzij weg van haar vroegere clangenoot. Wat bezielt er haar ik koan toch met haar ook overeen komen.Ze draaide zich om en beogon te rennen hopend dat Lightpaw achter haar aankwam. En die ander poes, ja hoe noemde ze eigelijk, haar zou aanvaarden. Het gras voelde raar alsof het niet meer het gras was waar ze vandaan kwam. Ze voelde zich slecht, heel slecht. Ze keek achter zich. Waar zijn ze nu? Ze besefte dat ze al ver weg was. Wat je ver noemt maar toch. Ze waren maar een heel klein stipje meer.

'Lightpaw ben jij het!'riep de de poes uit. 'Ja, ik ben het.'antwoordde Lightpaw met een verlegen lachje, om daarna snel even naar Sagepaw te kijken, die had haar hint niet begrepen, ze aanschouwde de kat nog als een vijand. Lightpaw schrok van de reactie van haar vriendin.'Blijf uit de buurt.' gromde ze. Even stootte de bruine poes Sagepaw met haar schouder aan. 'Kalm aan, ik ken ze, ze zit ook in de Skyclan'fluisterde ze zachtjes zodat alleen de grijze poes het kon horen. Aarzelend keek ze naar de poes voor haar, zo goed kende ze de Skyclanner ook weer niet, misschien was ze wel lichtgeraakt en dan...Tja, dan kregen ze problemen. Maar de poes sprong weg van haar, ze ging er met een vaart vandoor, misschien was ze op de een af andere manier beledigt. Lightpaw schudde haar hoofd, nee, dat kon niet, het was best normaal dat je een waarschuwing naar iemand toeriep. Vragend keek ze weer naar Sagepaw. 'Gaan we er achter of moet zij maar terug komen?' vroeg ze. Ze liet de beslissing over aan haar vriendin, ze had geen zin om haar terug te roepen, het was onbeschoft in Lightpaw's ogen om zomaar weg te lopen, anderzijds, kon het best een leuke poes zijn, misschien, en...Wat als ze ging vertellen dat ze met een kat uit een andere clan had afgesproken! Ze probeerde deze morgen de hele tijd die gedachte te verzetten, ze wou er gewoon niet aan denken. Wie weet had Sagepaw hetzelfde gevoel.De kat was nu een stipje, het grijze stak af aan de blauwe horizon, misschien had ze wel spijt dat ze was weggelopen.

Sagepaw voelde een stoot van Lightpaw tegen haar zij maar ze wendde haar blik niet af en keek naar de poes die verdween. 'Kalm aan, ik ken ze, ze zit ook in de Skyclan' zei Lightpaws zachte stem naast haar. Ze ontspande zich en besefte langzaam wat ze had gedaan. Wat heb ik gedaan? Angstig bleef ze voor zich uitkijken. Even keek ze recht in Lightpaw ogen. “Wat bezield er mij?” Vroeg ze. Ze zuchtte en viel op haar poten. 'Gaan we er achter of moet zij maar terug komen?' vroeg Lightpaw aan haar zij maar ze hoorde het amper. Zwijgend bleef ze naar het groene gras voor zich kijken terwijl ze nadacht. ”Ik ga haar achterna, het is mijn schuld dus laat me maar” zei ze zachtjes. Ze snelde overeind en liep, zo snel als haar poten haar konden dragen, naar de andere kant. De grond voelde koud aan onder haar poten en het leek hopeloos. Het leek alsof ze niet vooruit ging en bleef waar ze was. Nergens kon ze de grijze poes vinden, zelfs geen geluid. Ze bolde uit en draaide zich om haar as. De bomen sloten haar op en de wind verdoofde haar. Ze kende het hier niet maar vastbesloten probeerde ze zich te oriënteren. Haar ogen vernauwde zich maar nergens zag ze ook maar een teken. Alles was verdwenen zelfs geen tikkeltje leven was te zien, alleen leegte. Ze zakte door haar poten en keek naar boven, naar de helderblauwe lucht. “Kom alsjeblieft terug” jammerde ze luid. “Zo bedoelde ik het niet…echt niet…”riep ze iets luider. Ze wist dat het hopeloos was, dat dit misschien niet eens de plek was waar de poes naartoe was gerend. Ze liet haar hoofd zakken en bleef eenzaam achter.

tranen gleden lang beneden alsof dat de regen nog bezig was. Ze voelde zich hulpeloos. Ze wist dat ze niet goed was en dat vond die andere poes ook. Ze viel op haar knieen en dacht aan de tijd dat ze nog gelukkig was in haar clan. Ze voelde nog perfect hoe ze elke keer genoot als de zon scheen. De bomen gaven haar rust. Maar hier sloten ze haar in alsof ze gevangen gehouden werd. Plots leek het alsof ze een geluid hoorde. Ver weg, maar toch hoorde ze een duidelijk kreet. Iets als:KOM ALSJEBLIEFT TERUG maar ze wist het niet zeker. '' Wat als ze mij terug willen of ze mij echt haten?'' Haar gedachten werden duister alsof de zon er nooit scheen. Maar haar poten niet zij gingen langzaam maar zeker terug naar de plaats waar ze nu zo bang voor was. Ze dacht terug aan de tijd dat ze nnog vrolijk rende door de bossen, klom in hoge bomen om zich tot slot de laatste meter zich te laten vallen in een val waar je een tinteling van overhoud in je buik. terwijl ze dat dacht besefte ze dat ze steeds verder liep naar die ene plek. Hoe zouden ze reageren?Ze kreeg Lightpaw weer in het oog maar waar was de andere poes?

'Wat bezield er mij?'vroeg Sagepaw wanhopig, Lightpaw wou zeggen dat iedereen dat wel zou doen, dat het volkomen normaal was, maar ze bleef het stipje maar nastaren met gemengde gevoelen. Ze drukt zich tegen Sagepaw aan, misschien zou ze zich daarvan wat beter voelen. 'Ik ga haar achterna, het is mijn schuld dus laat me maar.'antwoordde de grijze poes op haar vraag. Nu kwam er wel geluid uit. 'Nee, ik ga mee!'zei Lightpaw koppig. Het was al te laat, ze was vertrokken. Lightpaw gromde iets en ging haar achterna, ze kon nog goed rennen, niet super snel, maar goed voor haar. Sagepaw liep maar door, ze schreeuwde iets dat Lightpaw niet kon verstaan, de bruine poes wou sneller gaan, maar haar lichaam weigerde, er zat niets anders op dan zo verder te blijven doen. ze speurde de horizon af, naar Silverpaw, ja, daar was ze, een grijze vlek, ze kon maar niet bepalen of het naar haar kwam of niet, zo ver weg was ze. Toen ze haar aandacht weer wou richten op Sagepaw was ze verdwenen, schrik sloot haar om het hart, nee, ze kon niet weg zijn! Ze wou schreeuwen, heel erg hart, maar lopen en schreeuwen tegelijk was moeilijk, ze hijgde en minderde vaart. Op een rustig drafje probeerde ze verder te lopen. toen ze al wat adem meer had schreeuwde 'Saaageepaaaw!!!' haar adem stokte. 'Silverpaaaaw'schreeuwde ze nu, iets minder hart, maar luid genoeg voordat ze het zou horen, met twee zag je altijd meer dan een. Verschrikkelijke beelden vlogen haar voorbij, misschien was Sagepaw in een moeras gevallen! Of in een vossenval getrapt! Of..of...ze schudde haar hoofd, de beelden moesten weg. De bruine poes hoopte dat de grijze poes zou komen, anders was helemaal alleen, en dan vonden ze haar nooit terug, even spaarde ze haar stem, ze zou wachtten tot Silverpaw kwam, als ez van plan was om te komen.