Can't you just finish it yourself {ZIVA}

Met voorzichtige pootstappen sloop ze verder. Haar bloedrode blik hield ze geconcentreerd op de muis die voor haar niets vermoedend aan een zaadje knabbelde. Pas toen Ziva zich afzette met haar krachtige achterpoten, en ze met een grote sprong de lucht invloog, kreeg het prooidier haar in de gaten en zette het diertje het op een lopen. Zo snel als ze kon achtervolgde ze het diertje, en kreeg ze het niet veel later te pakken met haar klauwen. Al grijnzend maakte ze een einde aan zijn leven, en liet ze het vallen op de grond waarna ze er wat aarde overheen schopte. Die muis zou ze later nog kunnen komen ophalen, ze had nu eerder zin in een échte uitdaging, iets wat haar zou doen vorderen in alles. Met ruime passen bracht ze haar lichaam weer in beweging, en keek ze zoekend rondom haar heen naar de struiken en planten die rustig en vredig mee danste op het ritme van de zachte wind. Een zucht gleed uit haar bek toen ze abrupt halt hield. Hier, in de buurt van het parkje waar de BloodClan, ook wel Elite genoemd, zich had gevestigd was nooit iets te doen. Vaak waren de huiskatten te bang of hadden ze te weinig lef om hier naartoe te komen, dus moesten de BloodClanners altijd zelf actie ondernemen voordat er wat interessants gebeurde. Maar deze keer had ze geen zin om poesiepoezen te gaan irriteren, ze vond van haarzelf dat ze de Clans allang genoeg met rust had gelaten, en dat het weer eens tijd was om hun te laten weten dat de BloodClan nog altijd sterk was, en dat ze nog altijd een bedreiging vormden. Ze wierp haar bloeddorstige blik nog een laatste keer op het gebied van de BloodClan, en zette nadien koers naar het Clangebied.

Haar passen waren gecontroleerd en het tempo waarop ze zich voortbewoog was hoog. Ze wou straks als ze terugkeerde nadat ze een misdaad had gepleegd, nog voordat het donker was terug zijn in het park. Ze had haar kittens beloofd dat ze iets voor hen zou meenemen wanneer ze nog eens iets slechts ging doen, dus moest ze het niet te laat maken of haar kittens zouden al aan het slapen zijn wanneer ze terugkwam. Toen ze de geur van ShadowClan te pakken kreeg, stopte ze even, en snoof ze de lucht nog een keer op. En ja hoor, een vérse geur. Zonder nog één tel te blijven stilstaan schoot ze vooruit, richting de plek waarvan de geur afkomstig was. Pas toen ze een zwart/wit gestalte uitgeput op de grond zag liggen, begonnen haar ogen te twinkelen. "Goedendag, kan ik u van dienst zijn?" Mauwde ze op een sissende toon. Als ze eerlijk moest zijn had ze geen zin om te wachten op een antwoord, en hoe de poes erbij lag gaf ook aan dat ze doodop was. Terwijl ze voorzichtig dichterbij kwam, haalde ze één keer uit met haar nagels over de schouder van de poes, om te zien hoe die daarop zou reageren.

De poes leek iets te willen zeggen, en probeerde op te staan, maar viel nadien weer op de grond. Een honende grijns kwam tevoorschijn op haar snoet toen ze nog een keer uithaalde met haar nagels, maar deze keer over de rug van de poes. "Wat wou je zeggen?" Miauwde ze op een hoge toon terwijl ze haar staart even van links naar rechts liet slagen. "Je kan gewoon je gang gaan.." Even wiebelde de poes met haar zwarte oren, maar nadien liet ze haar klauwen in het vlees van de ShadowClan warrior zakken. "Ah zo," Miauwde Ziva licht spottend. "Je wilt dus dat de ShadowClan er zwak uitziet? Zo niet, dan geef je niet echt bepaald het goede voorbeeld." Ze gleed met haar tong over haar lippen, en zette nadien haar tanden in de nek van de kattin. Terwijl het bloed haar mond in druppelde, duwde ze haar nagels dieper in het vlees van de kattin die hulpeloos op de grond lag. Dit was veels te gemakkelijk.

Een geamuseerde trek van haar snorharen gaf aan dat ze het plezant vond om de poes oneerlijk te bestrijden. Ergens had ze medelijden: Want ze wou dat de poes haar kon aanvallen, met andere woorden, ze had medelijden met haarzelf. Ze wou vorderen op het gebied vechten, maar aan een halfdode kattin had ze niets. Nog een keer zette ze haar klauwen dieper in het vel van de poes, en trok ze haar poot zo langzaam naar achteren, in de hoop zo een diepe snede te creëren. Maar voordat ze verder kon gaan met haar marteling, drong een nieuwe, verse ShadowClan geur haar neusgaten binnen. Echter liet ze die geur links liggen, en deed ze verder met wat ze bezig was. Pas toen enkele klauwen over haar gitzwarte kop gingen, deinsde ze even terug en keek ze de bruine tabby kater woest aan. "Ze wilt sterven, doe haar een plezier en laat me dit afmaken, Clanmormel." Blies ze naar hem, terwijl ze haar gevaarlijk lange nagels tevoorschijn liet komen. Haar linkerpoot zat onder het bloed, het verse bloed van de ShadowClan poes die op de grond lag. Maar je kon het niet goed zien omdat Ziva een nacht zwarte vacht had. Een tweede moord op een ShadowClanner leek haar fantastisch. Peachberry was ook een poes van de ShadowClan geweest, was ook één van de zovele slachtoffers van Ziva. Haar staart sloeg opgejaagd van links naar rechts terwijl ze haar bloedrode blik recht in die van de kater boorde.

De kater wist haar klauwen te ontwijken, en verloste zich ook van Ziva's greep. Haar bloedrode ogen vertoonden een woeste blik en ook haar gezichtsuitdrukking wees erop dat ze alles behalve goed gezind was. Waarom moest die kater nou perse opdagen? Kon hij zich niet gewoon bezig houden met zijn eigen zaakjes in plaats van Ziva's acties dwars te bonen? Een gesis verliet haar bek terwijl ze de bruine tabby kater met blauwe ogen aankeek, haar staart nog altijd heen en weer zwiepend. Pas toen de kater op haar afrende sprong ze naar rechts en wiebelde ze even met haar oren toen ze eenmaal weer op de grond stond met alle vier poten. Ze was nog te moe van de reis hier naartoe, en als ze bleef vechten was ervan overtuigd dat ze niet meer zou kunnen terug keren naar het BloodClan kamp. Of tenminste vandaag niet meer. Sterven zou ze ook weer niet doen, ze stond het gewoon niet toe dat een of ander Clan mormel haar leven afpakte, daar wou ze nog niet eens aan denken. Wat moesten haar kittens dan wel niet van haar denken? Wat zou Fame hier dan wel niet van denken?

Ze richtte haar rode blik weer op de ShadowClanner en murmelde iets tegen haarzelf. Het was onmogelijk voor de kater om te horen, aangezien het eerder wat gefluister was, en hij te ver van haar weg stond. "I hope you all go to Hell." siste ze waarna ze zich omdraaide en de struiken in stormde. Dit was nou de éérste keer dat ze zelf van een gevecht wegliep. Misschien had ze de kracht er toch niet voor. Misschien had die bevalling van haar twee kittens haar softer gemaakt, en was ze niet echt meer zo voor het doden? Een verontwaardigde blik verscheen in haar ogen en voor heel even haalde ze het in haar kop om terug te keren en een eind aan het gevecht te maken. Maar voordat ze dat echt deed wist ze haarzelf weer te vermannen. Er zou vandaag niemand vermoord worden, of toch niet door Ziva....