Leaf-fall Ceremony

Silverfang staarde naar het oranje blad dat net voor zijn poten was neergestreken. Zijn oren waren in de beweging mee somber naar beneden gevallen. Het besef dat Leaf-fall was aangebroken en Duststar nog steeds niet beter was, raakte hem alsof er een steen tegen zijn maag werd gegooid. Hoeveel levens zou zijn vriend nu al verloren hebben? Was Starclan hem zo slechtgezind? Silverfang kon er maar niet over uit dat ze zo'n jonge, sterke clanleider zo konden laten lijden. En het ergste was nog wel dat hij machteloos stond. De ziekte was geen vijand waartegen hij hem kon verdedigen, zoals toen bij de maansteen. Het enige wat hij kon doen was vertrouwen op de medicine cat en als vervangende leider de clan bijstaan waar hij dat maar kon. Het dubbele leven dat hij nu als deputy en clanleider moest doorstaan was niet makkelijk, maar het hielp dat hij veel steun kreeg van de clan zelf. Heel Skyclan was ten slotte ongerust over hun clanleider, dat Duststar doodziek was was een feit waar niet meer omheen gepraat kon worden. Silverfang zuchtte en begon toen aan de klim naar boven. Zijn sterke achterpoten hadden hem binnen mum van tijd op de hoge richel gebracht, die uitzicht bood over het gehele kamp. Silverfang schraapte zijn keel, het was tijd voor een ceremonie en het was nu zijn tijdelijke taak om die uit te voeren. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen onder de richel," sprak hij luid en duidelijk. De verbaasde blikken wanneer hij op de richel sprong waren al lang verdwenen, het was tegenwoordig normaal geworden dat Silverfang de ceremonies en andere toespraken uitvoerde. Het viel hem slechter toen hij merkte dat de hoopvolle blikken eveneens waren uitgedoofd. Verwachte ze allemaal dan het slechtste, dat hun clanleider op sterven lag en het nu afwachten was wanneer hun deputy met het sombere nieuws ging komen? Silverfang zette snel die gedachte uit zijn hoofd, hij weigerde dit te geloven, en focuste zich toen weer op de woorden die hij zou moeten uitspreken. "Het is weer tijd voor een ceremonie en ik zal die in naam van Duststar uitvoeren. Er zijn een paar kittens die hun zes manen hebben bereikt en klaar zijn om tot apprentices te worden benoemd." Vanuit zijn ooghoeken zag hij de vijf kittens zitten, keurig gepoetst door hun moeder en hun pootjes tintelend van opwinding. Er waren er tenminste nog een paar die er de goede moed inhielden.. Silverfang trok zijn mondhoek omhoog in een schuine glimlach. "Yarrowkit, kom maar naar voren," sprak hij kalm, terwijl hij de apprentice-to-be wenkte met zijn zilvere staart. "Vanaf deze dag zal je, totdat je je warriornaam ontvangt, bekend staan als Yarrowpaw. Ik wijs je Silentcry als mentor toe en ik hoop dat zij alles wat ze weet op jouw zal overbrengen." De kater wachtte even totdat de twee elkaars neus hadden aangeraakt en vervolgde toen zijn toespraak, terwijl hij zich dit keer richtte op Summernight's kittens. Peachkit, vanaf deze dag zal je, totdat je je warriornaam ontvangt, bekend staan als Peachpaw. Jouw wijs ik Oddeye als mentor toe en ik vertrouw erop dat hij je alles wat hij weet op jouw zal overbrengen. Cutekit, jij zal vanaf nu als Cutepaw bekend staan en ik heb Crowheart als mentor voor jouw gekozen. Raisingkit, ook jij hebt net als je nestgenoten de zes manen bereikt en zal vanaf nu Raisingpaw heten. Jij zal Eaglewing als mentor krijgen. En dan hebben we nog tot slot Deathkit, jij krijgt de naam Deathpaw tot het tijd is voor jouw warrior ceremonie, en ikzelf zal je hierin bijstaan als mentor." Na het benoemen van alle apprentices, sprong Silverfang in een soepele boog van de richel om vervolgens zelf de neus van zijn nieuwe apprentice aan te raken en hiermee de ceremonie te eindigen.

Het was misschien niet de beste tijd voor hem om een apprentice aan te nemen, maar met alles wat er gaande was, had Silverfang juist even een ander doel nodig waar hij zich op kon focussen, zonder hierbij de zorgen van de gehele clan op zich te moeten nemen. Een apprentice bood daarvoor de perfecte oplossing, en de zilvere kater keek ernaar uit om hem te trainen tot een volwaardige warrior van Skyclan. Een onverwachte grijns verscheen op zijn gezicht en voor het eerst sinds tijden leek de storm achter zijn bleekgroene ogen iets helderder te worden toen hij zijn kop voorover boog en de jonge apprentice met zijn neus aanraakte. 'Wat een eer om uw Apprentice te zijn, Silverfang,' zei Deathpaw en hij leek het echt te menen. Silverfang hoopte dat dit respect uiteindelijk uit zou groeien in een vriendschap die niet alleen om zijn rang als deputy ging. De tijd zou het leren. Met een geamuseerde blik in zijn ogen trok hij zijn hoofd weer terug en zei hij: "zorg ervoor dat ik er geen spijt van krijg dat ik jouw als apprentice heb gekozen." Hij wierp de apprentice een knipoog om de druk wat weg te nemen, en draaide zich toen om richting de rest. De kater stopte en draaide voor een kort ogenblik zijn hoofd weer richting Deathpaw alsof hij nog iets bedacht had. "Morgenvroeg zullen we meteen beginnen, kom naar mijn eik zodra je klaar bent." Hij glimlachte even en liep toen weer verder, terug naar de warriors om de patrouilles te regelen.