Who made this world so complicated..

Een voor een bekeek ze haar nieuwe nestje kittens. Iedere kit leek zo speciaal, en toch ook weer zo gelijk aan hun ouders. Sharpkit had haar uiterlijk en wie weet wat voor een innerlijk, Buzzingkit had een prachtig witte vacht, Cinnamonkit leek zo speciaal en zacht, Shadekit zou vast een goede Warrior worden en Falconkit leek precies op zijn vader. Over een paar Moons, en misschien wel eerder zoals ze vreesde, zouden ze allen de uitdaging moeten ondergaan en Apprentice worden, maar Shrew had vertrouwen in haar kittens. Haar vorige nestje deed het ook goed, ook al was hun contact verwaterd. Pas toen Wolftail zich geheel in de Nursery had gewurmd, merkte ze zijn aanwezigheid op. Voorzichtig schoof ze de kittens wat opzij, zodat ze wat vrijer kon bewegen. De zachte blik in de ogen van de tabby vervulde haar hart. "Ze zijn prachtig," De kater kwam wat dichterbij en Shrew gaf hem een lik over zijn oor toen hij dichtbij genoeg was. "Net zoals jij." De poes snorde en drukte haar zwart witte kop tegen die van hem. "Volgens mij hebben sommige ook wat van jou geërfd, ik denk dat ze net zo sterk worden als jij, niet?" Snorde ze en richtte haar groene blik weer op de kittens die rustig lagen te slapen.

De kater glimlachte en haalde zijn schouders vervolgens op. "Misschien, maar," Wat nieuwsgierig keek ze hem aan. "Zolang jouw bloed door hun aderen stroomt, zijn ze perfect voor altijd." Nogmaals gaf ze hem een lik over zijn oor en likte toen een van de kittens. "Heb je trouwens eventjes te tijd om een wandeling te maken? Ik zou het meer dan normaal vinden zou je eventjes het daglicht willen zien, als je me snapt." Ze knikte en stond voorzichtig op, haar spieren schreeuwden om beweging en die zouden ze ook snel weer krijgen. "Ik denk dat de kittens wel even zonder me kunnen, maar we gaan toch niet te ver weg, toch? Want wie weet wordt er eentje wakker en dan krijsen ze de hele boel bij elkaar, zolang het om eten gaat." Met een wat vage glimlach keek ze Wolftail aan en likte even haar voorpoot. Haar tweede nestje was wel wat rustiger, maar het bleven kleine kittens die nog lang niet alleen konden zijn, in ieder geval, voor een lange tijd.

"Nee, we zullen in de buurt blijven van het kamp voor het geval dat." Zei Wolftail blij en verliet de Nursery nadat hij zijn kittens nog een keer had bekeken. Ja, ze zagen er zo lief uit. Nog lief, voor het geval ze haar ook begonnen te haten. Shrewleap haalde haar schouders op voordat ze de Nursery ook ging verlaten. De poes deed er wat langer over om de Den te verlaten, omdat ze er zeker van wilde zijn dat geen kitten zijn warmte verloor, maar nadat ze de zoveelste check had afgelegd, verliet ze de Den echt. "Heb je trouwens al gegeten? Want dan is het beter dat je dat eerst doet. Ik wil je niet rond bevelen, maar je hebt je krachten nodig voor de kittens." Vroeg Wolftail toen ze het kamp binnen was gekomen en de kater had zien wachten. Voor een kort moment verscheen er een wat sceptische blik in haar ogen, maar haalde ze deze zo snel mogelijk weer weg. Ze had eerlijk gezegd niet zo heel veel zin om er wéér over te beginnen. "Nee, maar dit kan ook later." Mompelde ze een beetje kortaf, de kittens zagen er nog sterk uit, dus daar waren nog geen problemen mee.

"Oké dan, als dat het is wat je wilt." Zei de kater met een grijns op zijn gezicht, maar Shrew had zo het gevoel dat dit nog terug zou komen, hopelijk nu even niet. Het ging net zo goed. "Klaar?" Wat verbaasd keek ze hem aan. Ze was al die tijd al klaar geweest. Een heel zacht gegrom uit haar maag weerkaatste het holle gevoel, maar dit negeerde ze even. Ze kon beter wachten tot de meeste Warriors hadden gegeten, want dan was ze geen last als Queen. "As ready as I could be." Glimlachte ze en keek Wolftail wat afwachtend aan, proberend om haar kleine hongerprobleem te maskeren. Misschien was het beter voor haar geweest om meteen een nieuw gespreksonderwerp te pakken, maar door de verwarring kon ze even niet goed nadenken.

Wolftail knikte en draaide zich om, Shrew volgde hem. Maar ze was totaal niet voorbereid op de vraag die de kater opeens aan haar stelde. "Hoe gaat het tussen jou en Struggle?" Verbaasd bleef ze stilstaan en keek hem even wat scherp aan, natuurlijk, hij zou dit allang verwachten, maar waarom wilde hij haar nou net op dat pijnlijke puntje raken. De poes sloot haar ogen, nam een keer adem en probeerde de tabby zo vriendelijk mogelijk aan te kijken, maar ergens achter haar glazen blik voelde ze de pijn branden. "Ik denk dat je het al weet. want anders zou je deze vraag niet zo snel vragen." Vroeg ze maar om niet als een watje har antwoord te verzwijgen. Wat ongemakkelijk begon ze met haar poten over de aarde te schuiven.