[Leadership ceremony] After a harsh time a new Leader rises.

Als ze de kruiden niet had genomen zou ze nu waarschijnlijk al uitgeput ergens op de grond liggen. De bittere nasmaak hing nog in haar mond en ze kreeg deze ook niet weg. Toch hielp haar doorzettingsvermogen haar verder, ShadowClan lag nu onder haar hoede en ze zou nooit het pad volgen wat Rushspirit had gedaan. Het idee om acht extra levens van StarClan te ontvangen was eigenlijk best eng, ze zou allerlei overleden katten ontmoeten die haar gingen beoordelen, haar moesten vertrouwen. De zwart witte poes slikte en keek even achterom en zag dat ze misschien te hard van stapel was gegaan. Haar pas was een beetje versneld sinds ze het kamp verlaten had. Ze keek strak voor zich uit en zag aan de horizon de stenen verschijning al. Highstones. De plek waar ze haar levens moest krijgen. Een zucht verliet haar lippen en ze begroef haar witte voorpootjes in de zachte aarde. "Denk je dat StarClan me echt zal accepteren als Leader?" Vroeg ze toen toch wel aan Smokebreath die haar vergezelde met haar reis. Ze had beloofd geen vragen mer te stellen maar haar geweten stopte maar niet met twijfelen.

OOC; Smokebreath alleen !! - StarClan katten komen pas als ze ook daadwerkelijk zijn aangekomen.

"Ik zie geen reden waarom niet. Rushstar had zijn levens niet gekregen. Dus Starclan wachtte op iemand anders die voorbestemd was." Hm. De poes versnelde haar pas wat zodat haar uitzicht op de Highstones wat beter zou zijn. De plaats was prachtig om te zien en Shrew had alleen maar verhalen erover gehoord. Hoe zou het er van binnen uitzien? Was de Moonstone even groot als zij? Shrew schudde haar kop en keek Smokgebreath weer aan. "Ja, maar misschien wilt StarClan nu gewoon een Leader voor ShadowClan en ben ik gewoon maar een kat die ze zo even hebben gekozen." Mompelde ze toen weer en legde haar oren wat dichter tegen haar nek aan. Ze was gewoon nog lang niet zeker van haar zaken, laat staan die grote verantwoordelijkheid die ze kreeg. "Ik bedoel, de Clan zelfs was er ook al op tegen dat ik deze rang op me zou nemen.."

Smokebreath weigerde nog iets te zeggen en misschien was dit ook beter voor haar. Want nu voelde ze geen dringende vragen meer opkomen in haar kop. Toch kreeg ze op de een of andere manier wel een antwoord. "Dat zullen we wel zien als we er zijn, niet?" De kater zette een pas in en Shrew liep met hem mee, haar kop wat meer gebogen. "Kom op, of we zijn er niet voor maanhoog." Shrew knikte en keek wat vaag voor zich uit. Highstones kwam steeds dichterbij. Wat als StarClan haar daar de levens weigerde en ze dan het hele eind weer terug moest lopen met dat knagende gevoel? Dan had Wolf gelijk gehad, dat ze Rushspirit alleen maar had gedood om zelf aan de macht te komen. Nee. De poes schudde haar kop en bleef zwijgzaam verder lopen. "Heb je nog steeds niets gehoord van StarClan? Nu Birchpaw gestopt is als je Apprentice, of kan je het wel alleen aan?" Vroeg ze ten slotte om toch over iets te praten.

"Je kan het niet laten om vragen te stellen, en dan ook nog de meest ongepaste, of niet?" Zijn humeur ging zichtbaar achteruit en Shrew haalde haar schouders op met een klein glimlachje op haar gezicht. De kater had dan wel een kat vermoord, maar Shrew was ook weer niet iemand die zich makkelijk liet verslaan. "Nee, geen dromen meer gehad en ja, ik kan alles nog prima aan als de hele clan zichzelf niet weer in een interne oorlog stort." Goed. Als hij zo wilde gaan doen. "Hm, het was gewoon maar een vraag." Ze keek weer even vooruit en werd verrast door het feit dat ze er ook gewoon bijna waren. De zenuwen in haar maag begonnen nog vervelender te doen. "Hoe voelt het eigenlijk? Om in contact te komen met StarClan?" Dit keer zat er geen persoonlijk tintje aan haar vragen of dan moest Smokebreath StarClan als zijn eigen Clan zien.

"Nou, als je erop staat, zal ik wel buiten blijven." Ah dus nu ging de kater ook zijn serieuze houding weggooien, eh? Net nu de poes er zelf niet echt maak naar had. De grijns op zijn gezicht, daar trok ze zich momenteel even niets van aan en ze trippelde wat naar de opening van de grot. Shrew slikte en keek nog een keer om. "Ik denk dat het beter is als je meegaat, want straks bevries je nog." Niet dat het in de grot warmer zou zijn, maar dan hoefde ze tenminste niet toe te geven dat ze eigenlijk een beetje bang was. Voorzichtig plaatste ze haar poten voor zich en merkte ze al gauw dat de duisternis met grote sprongen toenam. Nogmaals slikte ze en schakelde de poes over op haar tastzintuigen. Haar ogen zouden nu niets meer uitmaken, laat staan iets doen. Alles was zwart en alleen het wisselvallige geluid van druppels die op de grond vielen weerkaatste van de wanden. De lucht was vochtig en de wanden voelden ontzettend koud aan. De poes versnelde haar pas iets zodat ze eerder van deze verstikkende plek kon komen. Af en toe moest ze plots een bocht maken om niet tegen een muur van steen aan te knallen. Net toen ze haar hoop wilde opgeven om ooit nog op de juiste lek aan te komen, verscheen er een zacht licht. De poes snakte naar licht en rende wat sneller naar voren. Toen ze bij een groter plekje was aangekomen zag ze de steen waar ze al zoveel verhalen over gehoord had. Shrew slikte en deed voorzichtig wat passen naar de gloeiende steen. Ze moest haar oogleden half sluiten om niet verblind te worden door het felle licht. Voor morele steun keek ze achterom, maar de gang was gewoon nog net zo donker als dat hij altijd was geweest. "Here goes nothing.." Mompelde ze en sloot haar ogen. Om het zichzelf gemakkelijk te maken ging ze liggen en drukte vervolgens haar neusje tegen de steen.

Geschrokken hief de zwart witte poes haar kop op, de zachte gloed van de Moonstone scheen op haar nu bijna zilveren vacht. De maan was alweer vervangen door een gloed van de ochtendzon. Haar poten leken wel in brand te staan en toen ze overeind probeerde te krabbelen, lukte het haar gewoon niet. “Smokebeath? Ben je daar?” Vroeg ze met een wat zwakke stem, maar haar groene ogen moesten nog wennen aan het zwakke licht. Van StarClan weer terug op aarde, het voelde vreemd en tegelijkertijd ook veel vertrouwder. Beter, misschien. "Zou je me misschien kunnen helpen?" Vroeg ze en haar stem klonk erg zacht, misschien onhoorbaar waar de donker grijze kater. Maar meer kon ze er even niet van maken, ze was doodop van de StarClan ceremonie, laat staan het vooruitzicht van die héle lange reis.