Some secrets can't always stay secrets [Wolfkit]

Voorzichtig sloop Duskcloud de nursery uit om de kits niet wakker te maken die bezig waren met hun middagdutje. Ze was blij dat haar eigen stuiterende pluizebollen nog behoefte hadden aan extra slaap, want ze was totaal niet jaloers op de queens met oudere kits die de hele dag door het kamp renden en iedereen lastig vielen. Haar eigen pleegkits waren nog maar twee manen, maar ze moest ze nu al constant in de gaten houden. Ze liep onopvallend naar de hoop verse prooi en zocht er snel een vis uit die haar wel aanstond. Ze had weinig contact met andere katten buiten de nursery. Ze had geen idee wat iedereen tegenwoordig van haar dacht. Keken ze op haar neer, omdat ze de warrior code had gebroken door zwanger te raken van een rogue of hadden ze medelijden met haar, omdat haar eigen biologische kits waren gestorven? Niemand had het recht om op haar neer te kijken en hun medelijden hoefde ze al helemaal niet. Maar toch ging ze de andere katten liever uit de weg.
Ze ging met haar prooi voor de nursery zitten, in een donker hoekje vlak bij de ingang van waaruit ze het hele kamp in de gaten kon houden. Haar ogen gleden zenuwachtig naar de medicine cat's den. Lostvoice lag daar, dacht ze. En op een dag zou ze naar buiten komen en zou ze haar taak als moeder op zich nemen en zouden haar kit weten wie hun echte moeder was. Ze moesten het weten wist ze, maar ze kon het ze nu nog niet vertellen. Ze waren te jong en bovendien was ze daar zelf nog niet klaar voor.

Wolfkit

De gestreepte poes keek op van haar prooi toen ze vanuit haar ooghoek Wolfkit de nursery uit zag glippen. Ze moest zonder enige reden grijnzen toen ze de bruin witte kit over het kamp uit zag kijken. Hij spotte haar in haar donkere hoekje en kwam nieuwsgierig op haar aan lopen. ”Hallo mama!” Zei hij vrolijk. "Hallo!" Begroette Duskcloud haar kit terwijl Wolfkit naast haar kwam zitten.  ”Wat doe je?” vroeg hij terwijl ze een hap van haar prooi nam. "Niks." Antwoordde ze. "Even een frisse neus halen en wat eten." Ze keek haar kit aan. "En wat doe jij hier buiten de nursery?" Vroeg ze plagerig. "Kleine kits horen nu nog te slapen." Zei ze met een glimlach waarna ze nog eens een hapje van haar prooi nam.

”Ik ben geen kleine kitten meer!” Miauwde Wolfkit. ”Ik zou zo een apprentice kunnen worden, hoor!” Duskcloud onderdrukte een lachje toen het kleine katertje trots zijn borst vooruit stak. Ze hield evenveel van hem als ze van haar eigen kits gehouden zou hebben. Qua uiterlijk zou hij zo haar echte zoon kunnen zijn, maar hun karakters waren ze heel verschillend. Zij was voorzichtig en teruggetrokken en het was nu al duidelijk dat Wolfkit dat totaal niet was. “O ja?” Vroeg ze op hetzelfde plagerige toontje. “Bewijs het maar. Laat me je jagershouding eens zien dan.” Hoewel de Riverclankatten over het algemeen alleen maar visten was de jagershouding niet onbelangrijk. Het was belangrijk dat de clan een paar goede jagers had als de rivier in de winter dichtvroor. Ze was zelf niet slecht als het om het vangen van muizen en vogels ging, maar ze was toch een betere visser.

Duskcloud hield haar gezicht in de plooi toen Wolfkit antwoordde. ”Mijn jagensh-..?” Wilde haar pleegkit vragen, maar brak vrijwel meteen zijn zin af. ”Maar natuurlijk! Ik heb de beste jagershouding van alle andere katten!” Miauwde hij. Duskcloud keek geamuseerd toe hoe de kit zijn neus bijna tegen de grond drukte en zijn achterwerk de lucht in stak. Ze vond het nog steeds prachtig om te zien hoe zelfverzekerd en sociaal kits konden zijn. Aan zelfverzekerdheid had ze geen gebrek, maar ze dacht niet dat ze ooit in haar leven zo sociaal en spontaan was geweest als de meeste kits in de nursery. Met andere katten omgaan was nooit makkelijk voor haar geweest behalve met die ene speciale kat die haar tenslotte met haar leven in puin had achtergelaten. “Je hebt gelijk.” Prees ze Wolfkit. “Je kunt het echt goed, maar hou je achterwerk wat dichter bij de grond.” Zei ze terwijl ze met haar poot zijn achterwerk zachtaardig in de goede positie bracht. “En houdt je hoofd wat hoger, dan kun je iets zien.” Gaf ze nog als laatste aanwijzing, en ze moest toegeven dat zijn houding nu redelijk dicht in de buurt kwam van de echte jagershouding.    

”Ik kan ook heel hoog springen! En heel snel rennen!” Duskcloud gilmlachte trots toen ze Wolfkit's enthousiasme hoorde. Met deze instelling zal hij een goede warrior worden waar de clan trots op kon zijn. “Kijk maar!” Riep Wolfkit waarna hij zich afzette en over haar heen sprong. Hij kwam aan de andere kant nogal lomp neer, maar het kon Duskcloud niet schelen dat hij viel. Ze was al trots genoeg dat haar pleegkit al zo hoog kon springen. ”Dat was de bedoeling!”  Riep Wolfkit meteen waarna hij weer overeind krabbelde. “Natuurlijk was het dat.” Zei ze instemmend. “Je wordt later vast de beste warrior van alle clans.” Ze likte hem liefdevol over zijn kopje in een poging zijn vacht weer een beetje te fatsoeneren.  Ze grijnsde bij de gedachte dat er later een mentor opgezadeld zou zitten met haar kits. Ze hield van ze en ze vond het geen enkel probleem om voor ze te zorgen, maar nooit had ze er nooit echt naar uitgekeken om een apprentice te hebben. Het was simpel om met kits om te gaan, maar apprentice's waren op hun weg om volwassen warriors te worden en dat aakte alles al een stuk makkelijker.