ϟ Watching the stars ϟ

Zachtjes, zonder opgemerkt te worden door zijn nogal oplettende moeder, stapte hij uit het nest en sloop hij naar de uitgang. Hij was nog een beetje onhandig, wankelde enkele keren en viel zelfs een keer met een smak op de grond. Oh, wat haatte hij het dat hij niet fatsoenlijk kon lopen. Het liefst zou hij dag en nacht oefenen tot het goed ging, maar als jonge kitten werd hij snel moe en had hij veel rust nodig. Bovendien moest hij van zijn moeder ook genoeg slapen. Hij bleef staan bij de uitgang van de Nursery en staarde naar buiten. Het was donker en boven aan de hemel zag hij kleine, lichtgevende stippen. Hij keek er naar, vroeg zich af wat het was. Rustig bleef hij daar zo zitten. Het kamp was stil, waarschijnlijk lag iedereen al te slapen. Normaal zou hij ook al slapen, maar vannacht wilde dat maar niet lukken.

& Sharppaw

"Oh grote warriors, leaders, medicijn katten en al de anderen die zich tot jullie hebben gevoegd help me alsjeblieft. Ik ben zo in de war en ik weet het allemaal niet meer. Ik voel me niet meer verdrietig of blij. Ik voel me leeg ofzo," Nu pas merkte hij de apprentice op, wiens blik op de lucht gericht was. Hoe kon je je nou leeg voelen? Een arrogant gezucht verliet Lightningkit's bek, waarna hij zijn schouders ophaalde en weg keek van de kater. Pas toen hij ogen in zich voelde branden, keek hij de kater weer aan. Waarom keek hij nou naar hem? Was hij zo interessant dan? "Waar kijk je naar?" Miauwde hij een beetje bot. Hij was van karakter snel kwaad en zijn ogen leken al sinds hij ze open had wel kil te staan. Hij sloeg zijn korte staartje langs zijn poten en tikte er een beetje geërgerd mee. Geen geduld.

Zonder zich te verroeren, of ook maar enige aanstalten te maken om naar de kat toe te gaan, bleef hij daar zo zitten. Hij wachtte duidelijk op een antwoord, en die kreeg hij dan ook na een tijdje. "Naar een arrogante pluizenbol" De kater sprak het zo zacht uit dat Lightningkit het maar nét kon horen. Hij deed alsof hij het niet gehoord had en keek de apprentice verontwaardigd aan. "Pardon?" Miauwde hij, zo luid als mogelijk zodat de apprentice hem duidelijk kon horen. "Ik heb je niet verstaan.. durf je dat nog eens te zeggen?" De 'durf' die hij uitsprak klonk heel uitdagend, terwijl hij de kater met een lichtelijk geamuseerde, maar toch kille, blik aanstaarde. Eens kijken hoe snel deze apprentice kwaad zou worden.

Hij staarde de kater uitdagend aan, maar toch was er iets van een geamuseerde blik in zijn ogen te vinden. Hij hield wel van dit soort spelletjes. De ander zou boos worden en uit flippen. En wie gaf een kitten nou de schuld voor uitdagen? Niemand. "Ik zei dat ik naar een arrogante pluizenbol keek." Zijn blik keek Sharppaw nu echt aan alsof hij 'oh echt?' wilde zeggen. Maar hij deed het niet, want blikken konden meer zeggen dan gewoon woorden. "Dat zie ik als een compliment," Miauwde hij, waarna een lichtelijk arrogante grijns op zijn snuit verscheen.

"Zie het maar op welke manier je maar wilt, het maakt mij toch niets uit." De apprentice wendde zijn blik weer van hem af, iets wat Lightningkit was opgevallen was dat de apprentice wel vaak weg keek. Was dat onzekerheid? Of iets anders? "Oh nee?" Miauwde hij luid. "Het maakt je niks uit?" Zei hij lachend. "Je kijkt de hele tijd weg, bang om een kitten aan te kijken?" Zijn stem klonk weer uitdagend. Als de apprentice zou uit flippen, zou hij zo zijn moeder roepen of misschien wel zijn vader. Die zouden hem wel beschermen!

"Nee, waarom zou ik bang zijn van zo een kleine snotaap als jij? Ik vind je het gewoon niet waard om aangekeken te worden." Hij grinnikte. "Nope, je bent gewoon bang." Miauwde hij, volhoudend aan zijn eigen mening. Hij hief zijn hoofd iets omhoog. "Bangerik." Stootte hij er weer uit, terwijl hij de kater nu nuchter aanstaarde. "Wat is een snotaap?" Daar had hij nog nooit van gehoord, maar hij sprak het niet nieuwsgierig uit maar gewoon bevelend.

Met een tikkeltje arrogantie keek hij de zwart met witte kater strak aan. Hij wilde dat hij deze apprentice bang zou maken, maar het leek maar niet te lukken. Kon de apprentice zijn woede goed inhouden? Of barstte hij vanbinnen nu van woede? "Bedankt voor het luisteren." Zachtjes kneedde hij de grond onder zijn pootjes fijn. "Nee, jij bedankt voor het verspillen van mijn tijd!" Miauwde hij, met een brede, bijna vriendelijke, grijns op zijn gezicht. "Vraag dat maar aan de volgende kat die je tegenkomt. Ik heb geen zin in ene gesprek met een kleine, arrogante kitten." Hij keek toe hoe de kater richting de apprentice den ging. "Ben je moe? Of ga je nu gewoon weg om van mij te vluchten?" Klonk zijn stem weer door het kamp.

Hij vernauwde zijn ogen toen de kater hem gewoon negeerde. Waarom zou je een kitten zoals hem durven te negeren? "Ik ben moe en in tegendeel tot jou moet ik morgen wel verschillende taken doen en trainen." Antwoordde apprentice, waarna hij op een rustige pas verdween in het donker van de apprentice den. Lightningkit's ogen werden groot. Was hun gesprek nu al over?! "Nou.. doei apprentice wiens naam niet belangrijk genoeg is om te weten!" Probeerde hij nog tegen de kater te schreeuwen, waarna hij zich omdraaide en een tikkeltje beledigd de Nursery weer in liep om zich vervolgens bij zijn broertjes en zusjes naast zijn moeder te voegen en in slaap te vallen.

{Topic uit}