ϟ Growing fast into a bolt of Lightning ϟ

Lightningkit ontwaakte uit zijn slaap en slaakte een diepe gaap. Hij had heerlijk geslapen tegen zijn moeder aan, maar hij wist dat hij nu moest opstaan en naar Runningkit toe moest gaan. Ze hadden geen tijd gehad om hun gesprek af te maken en hij wilde niet dat iemand tussen hen in zou komen. Had hij misschien iets te snel gehandeld? Misschien iets teveel verteld? Hij slikte en stond op. "Psst, Running?" Miauwde hij zachtjes naar zijn zusje, om niemand anders te wekken.

& Runningkit

Door de kou midden in de nacht was ze tegen haar moeder aan gekropen. Ze had geen protest gehoord, dus had ze zich gerustgesteld in de witte vacht genesteld. "Psst, Running?" Toen ze een bekende stem hoorde, keek ze wat slaapdronken op vanuit haar slaapplek. "Huh?" Haar blik werd langzaamaan scherper en ze zag Lightningkit. Wat nerveus slikte ze, ze herinnerde zich het gesprek met Tallkit nog goed. "Wat is er Lightning?" Mompelde ze wat stilletjes en toen ze een briesje voelde, kroop ze wat dichter tegen haar moeder aan.

"Huh?" Nog een beetje slaapdronken stapte de wit met zwarte kitten op vanuit haar slaapplek. "Wat is er Lightning?" Vroeg ze. Hij ademde kort diep in en begon met spreken. "Ik kon niet meer slapen, ik moest je iets heel nodig vertellen," Miauwde hij op een fluisterende toon, zodat enkel Runningkit het kon horen. "Ik wilde het hebben over eergisteren, je moet weten dat ik ons gesprek niet heb kunnen afmaken omdat Arcanekit erbij kwam staan. Ik moest nog iets vertellen," Miauwde hij, terwijl hij haar oprecht aankeek. "Het was maar een mening, het zal vast niet de waarheid zijn. Gewoon een indruk die ik heb gekregen, je hoeft je er geen zorgen over te maken.." Fluisterde hij vervolgens weer. "Wie weet was mijn eerste indruk wel fout, ik heb niet zoveel tijd met mama kunnen doormaken omdat ze het zo druk heeft gehad de afgelopen dagen.. dat vond ik gewoon jammer." Besloot hij vervolgens maar te fluisteren, waarna hij zijn oortjes omhoog hief om haar antwoord zo goed mogelijk te horen.

"Ik kon niet meer slapen, ik moest je iets heel nodig vertellen," Runningkit fronste even. Toch niet nog meer dingen over mama? "Ik wilde het hebben over eergisteren, je moet weten dat ik ons gesprek niet heb kunnen afmaken omdat Arcanekit erbij kwam staan. Ik moest nog iets vertellen," Ze drukte haar oortjes tegen haar nek en greep zonder het te weten met haar pootje naar haar moeder's vacht. "Het was maar een mening, het zal vast niet de waarheid zijn. Gewoon een indruk die ik heb gekregen, je hoeft je er geen zorgen over te maken.." Ze gaf een klein knikje. "Wie weet was mijn eerste indruk wel fout, ik heb niet zoveel tijd met mama kunnen doormaken omdat ze het zo druk heeft gehad de afgelopen dagen.. dat vond ik gewoon jammer." Oké, dat maakte het duidelijk. Runningkit draaide zich wat om en krabbelde in een zittende positie. "Tallkit zei al dat je misschien een verkeerde indruk had gekregen van mama." Mompelde ze wat. Ergens vond ze het niet zo leuk dat Lightningkit haar zo tegen haar moeder had opgezet en ze had niet echt een excuus van hem gehoord.. "en Tallkit zegt dat ze heel erg van ons houdt.." Dus misschien doet ze dat ook..

"Tallkit zei al dat je misschien een verkeerde indruk had gekregen van mama." Hij liet zijn oortjes een beetje hangen. "Sorry.." Mompelde hij, waarna hij wegkeek van zijn zusje. "Ik wilde je alleen maar beschermen.." Mompelde hij vervolgens weer, waarna hij zijn oogjes sloot. "en Tallkit zegt dat ze heel erg van ons houdt.." Hij keek weer op. Tallkit, tallkit en nog eens Tallkit. Waarom geloofde ze hem gewoon niet. Hij liet het natuurlijk niet merken dat hij dit een beetje rot vond en besloot om gewoon door te gaan. "Misschien heeft Tallkit wel gelijk, we moeten haar gewoon wat meer leren kennen.." Fluisterde hij weer. "Ben je boos op mij, zusje?" Zijn stem kraakte een beetje, alsof hij een soort schuldgevoel had.

"Sorry.." Ze drukte wat ongemakkelijk haar oren tegen haar nek. Ze wilde Lighting ook niet verdrietig maken.. "Ik wilde je alleen maar beschermen.." Dat was lief.. maar ze was er niet vrolijker van geworden. "Misschien heeft Tallkit wel gelijk, we moeten haar gewoon wat meer leren kennen.." Ze haalde haar schouders wat op en keek naar haar witte pootjes. "Ben je boos op mij, zusje?" Ze wierp een blik op hem en schudde haar kopje langzaam. "Nee hoor.. We zijn familie en die moeten er voor elkaar zijn, toch?"

"Nee hoor.. We zijn familie en die moeten er voor elkaar zijn, toch?" Hij knikte meteen ja nadat de kitten het had gezegd, zonder enige twijfel. "Altijd." Miauwde hij, waarna een gerustgestelde glimlach op zijn gezicht verscheen. "En vrienden? Kunnen we ook vrienden zijn?" Miauwde hij een beetje twijfelend, waarna hij vragend fronste. Hij wilde vrienden zijn met zijn zusje, elkaar met al hun geheimen vertrouwen. "Weet je.. mama is nog best wel bezorgd over ons, gisteren kwam ze naar me toe toen ik viel, ze pakte me op en zei dat ik nooit meer moest wegrennen.. ik denk dat ik te snel een conclusie getrokken heb." Miauwde hij vervolgens weer nadenkend.

"Altijd." Gelukkig.. "En vrienden? Kunnen we ook vrienden zijn?" Runningkit dacht even na. Arcanekit had haar verteld dat vrienden met elkaar speelden, soms de hele dag. Zouden zij en Lightning dat ook doen, dan? "Ja, ik denk het wel." Mompelde ze een beetje slaperig. "Weet je.. mama is nog best wel bezorgd over ons, gisteren kwam ze naar me toe toen ik viel, ze pakte me op en zei dat ik nooit meer moest wegrennen.. ik denk dat ik te snel een conclusie getrokken heb." Runningkit haalde haar wenkbrauw op. "Oké, wilde je nu gaan slapen of wilde je nog iets doen?"

"Ja, ik denk het wel." Lightningkit knikte, terwijl de glimlach op zijn gezicht weer verscheen. "Oké, wilde je nu gaan slapen of wilde je nog iets doen?" Hij wist nu dat hij niet meer over hun moeder moest beginnen, anders zou hij het misschien nog erger maken dan dat het nu was. Hij wilde niet dat zijn echte ik weer zichtbaar werd, nooit meer. "Nou euh.. ik ben eigenlijk niet meer zo moe.. zin om te spelen?" Fluisterde hij zachtjes, waarna hij een blik door de nursery wierp.

"Nou euh.. ik ben eigenlijk niet meer zo moe.. zin om te spelen?" Hmm, zij voelde zich nog aardig moe, maar anders zou Lightningkit zo alleen zijn. Nog wat slaperig krabbelde ze overeind en liet haar tong snel over haar borst gaan. "Oké, wat wilde je dan doen?"

De sfeer tussen de twee voelde een beetje ongemakkelijk aan. Waarschijnlijk was dat ook wel een beetje zijn schuld, hij had te snel gehandeld en doordat Arcanekit ertussen was gekomen.. was het helemaal verkeerd gegaan. "Oké, wat wilde je dan doen?" Hij keek kort door de Nursery. "Ben je zelf niet moe? Je hoeft niet op te staan als je nog wilt slapen hoor!" Miauwde hij. "Maar.. we kunnen met het bolletje mos spelen?" Besloot hij vervolgens maar voor te stellen.

"Ben je zelf niet moe? Je hoeft niet op te staan als je nog wilt slapen hoor!" Ze schudde zachtjes met haar kopje. "Maar.. we kunnen met het bolletje mos spelen?" Ze keek haar broertje weer even aan. "Is goed, maar niet teleurgesteld zijn als ik het niet kan, oké?" Mompelde ze zachtjes en toen ze op stond wankelde ze nog eventjes slaapdronken op haar pootjes.

"Is goed, maar niet teleurgesteld zijn als ik het niet kan, oké?" Had zijn zusje zachtjes gemompeld. "Het maakt niets uit als het niet lukt, ik kan het je wel leren!" Miauwde hij vrolijk, waarna hij opsprong uit zijn zittende positie en zo hyper en energiek als hij was greep hij het bolletje mos vast. "Vangen!" Miauwde hij vrolijk, maar met een gedempte toon. Hij gooide het bolletje mos naar Runningkit toe. Kon ze hem vangen of niet?

"Het maakt niets uit als het niet lukt, ik kan het je wel leren!" Als ze het kon leren dan.. Lightningkit sprong op en kreeg een mosballetje te pakken. "Vangen!" Hij stond klaar om te gooien en toen bevond het groene balletje zich in de lucht. Runningkit deed een paar passen naar achteren en sprong toen op, zodat het balletje tegen haar borst op botste en stopte in zijn boog. Zo kon Runningkit het gemakkelijker uit de lucht happen. "Deed ik het zo goed?" Vroeg ze aan haar broertje toen ze op de grond terecht was gekomen en het balletje op de grond had laten vallen.

Hij keek toe hoe Runningkit het mosballetje opving. Ze sprong en ving het balletje op tegen haar borst, zodat ze het gemakkelijk kon vangen. "Deed ik het zo goed?" Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. "Perfect zusje!" Miauwde hij vrolijk. "Nu terug naar mij gooien, dan zal ik proberen het ook te vangen!" Hij zette zich schrap om het balletje te vangen, wachtend op Runningkit.

"Perfect zusje!" Een opgeluchte zucht verliet haar mond. "Nu terug naar mij gooien, dan zal ik proberen het ook te vangen!" Ze keek even naar het balletje en deed weer een paas pasjes naar achteren en gooide het balletje toen met een mooi boogje richting Lightingkit.

Het wit met zwarte poesje gooide het balletje in een mooie boogje richting hem. Energiek schoot hij naar voren en met een soepele beweging, dankzij alle training die hij de afgelopen dagen had gehad met dit balletje, ving hij het in zijn bekje. Hij liet het weer vallen en legde zijn pootje erop. "Goed gegooid!" Grinnikte hij vrolijk. Waarna hij een geeuw niet kon onderdrukken.

"Goed gegooid!" Zei Lighting nadat hij het balletje erg mooi had gevangen. Maar plots begon haar broertje te gapen en Runningkit fronste even. Was zij gewoon zo saai of was hij nu moe? "Wil je toch maar slapen?" Stelde ze zachtjes voor.

"Wil je toch maar slapen?" Een beetje vermoeid keek hij op, nu pas merkend dat hij eigenlijk gegaapt had net. "Oh euh.." Miauwde hij waarna hij met zijn oortjes wiebelde. Eigenlijk was hij wel moe ja, maar wilde Runningkit ook slapen? "Ben jij al moe?" Miauwde hij vervolgens.

"Oh euh.." Runningkit wachtte even af op antwoord. "Ben jij al moe?" Ze fronste wat en haalde haar schouders wat op. "Niet echt meer, maar je kan wel gaan slapen hoor." Miauwde ze wat stilletjes en krulde haar staartje wat.