Mom, can we talk private? -Shrewstar-

"Euhm mam..." Haar groene ogen sprongen open. Oh nee.. ze was vast ingedut. Snel richtte ze haar blik op haar kittens, maar die zouden haar toch niet met zo'n zware stem aanspreken? Toen Shrew weer opkeek zag ze tot haar verbazing dat het Sharppaw was. De kater was nog geen enkele keer langs geweest op kraambezoek en ergens had dat haar wel pijn gedaan. "K-kunnen we even eehm p-prive praten?" Ze fronste licht en keek weer naar haar nest. "Ja, natuurlijk.." Mompelde ze wat zachtjes, nog steeds doodop van een bevalling een paar dagen of weken geleden en het leven dat ze verloren had. Voorzichtig stond ze op en bedekte haar kittens met een laag mos. Geen kou vatten, eh? "Maar is het wel snel? Ik kan mijn kittens niet te lang alleen laten." Glimlachte ze wat onzeker en keek Sharppaw afwachtend aan.

Sharppaw begon met lopen en hield Shrew goed in de gaten of ze hem wel volgde. Kwam het door het late nieuws dat Wolftail zijn vader was geweest en niet de kater die er vanaf zijn geboorte was geweest? Misschien. Toen de twee uit de Nursery waren gekomen draaide Sharppaw zich om, maar keek haar niet aan. De poes fronste lichtelijk en ging zitten. Nadat ze haar staart om haar voorpoten had gedrapeerd, hield ze haar kopje scheef. "Waar wilde je me over spreken, Sharppaw?"

"Ik-eehm i-ik wou eehm." Shrew fronste toen ze er niet echt iets uit kon opmaken en kneedde de grond wat met haar witte voorpoten. Wat wilde hij nou duidelijk maken? "Het...het spijt me. Sorry dat ik je zolang heb ontweken ik wist het gewoon allemaal niet meer. Ik was zo in de war en en...ik weet het niet gewoon zo verdrietig en sloot me van iedereen af en..." Het ging verder en verder en uiteindelijk stond Shrew op en drukte haar wang tegen die van hem. "Maak je geen zorgen, Sharppaw." Sprak ze met een geruststellende toon en gaf hem een lik over zijn voorhoofd. "Ik ben nooit boos op je geweest, niet een keer. Het is begrijpelijk hoe je reageerde, het was alleen een beetje pijnlijk dat je niet kwam opdagen bij de geboorte. Maar goed, je was in de war. Ik ben al blij dat je weer met me praat."

"Ik...ik wist niet dat je zwanger was, of was bevallen...ik weet nog maar sinds deze ochtend dat ik jongere siblings heb." Oké, dan was het goed. Dan had hij de bevalling niet gemist omdat hij haar niet wilde zien. "Alles ging toch goed?" Ze keek hem even verbaasd aan. Had.. had het nieuws zich dan niet door het kamp verspreid? Het was vervelend om te doen, maar Shrew moest de waarheid vertellen. Het zou Sharppaw misschien weer overstuur maken, maar het was beter dan om hem nogmaals een leugen te vertellen. "Nee Sharppaw," Zie ze terwijl ze haar kop schudde. "Ik ben een leven verloren door te veel bloedverlies, maar het is goed. Ik heb nog zeven levens en ik ben niet van plan snel naar StarClan te gaan. Ik wil ShadowClan eerst tot de sterkste Clan maken voordat ik wegga." Glimlachte ze naar hem.

"7 levens is goed, toch?" Ze knikte wat geruststellend. "Ja hoor, ik ben al een tijdje Leader en ik moet natuurlijk ooit het stokje overdragen aan Innerghost. Maar maak je geen zorgen, elke kat moet sterven. Een Leader heeft alleen de kans gekregen om zijn of haar Clan negen keer zoveel bescherming en wijsheid te geven." Zie ze en gaf hem nog een kopje. "En hoe gaat het met je trainingen? Volgens mij bereik je bijna de leeftijd dat je Warrior kan worden, niet?"

"Het gaat goed en ik ren nu ook elke dag nog wat rondjes langs de grenzen om mijn uithoudingsvermogen te verbeteren en mijn snelheid." Shrewstar knikte trots bij het horen van zijn doorzettingsvermogen. "En ja, ik ben nu al iets ouder dan 10 moons, nog even en ik kan een warrior worden." Shrew snorde zachtjes. "Dat is mooi, dan wordt je straks een van de beste Warriors van de Clan." Glimlachte ze. "Nog even doortrainen en je slaapt zo in een andere Den."