It's the right thing to do.

Langzaam maar zeker was het weer Leaffall geworden Het was dus al een aantal maanen geleden dat de witte kattin haar intrek had gemaakt in de Medicine Den van Riverclan. Een aantal maanden waarin ze eigenlijk weinig zinnigs had gedaan of had kunnen doen. Haar toestand was wel is waar niet meer kritiek, toch was ze nog lang niet volledig hersteld. Lichamelijk zag ze er redelijk goed uit, haar witte vacht glansde weer en ze begon eindelijk weer wat in gewicht toe te nemen. Maar geestelijk was ze alles behalve in orde, haar blauwe ogen stonden nog steeds dof en ze zakte steeds vaker weg in een dagdroom vol nachtmerries, bloed en angstige herinneringen. Ze werkte nog steeds als een soort van machine, op de automatische piloot. Het beangstigde sommige katten, dat wist ze maar al te goed, maar ze kon er niets aan doen. Ze wilde er wel wat aan doen, maar zelfs Nightstream wist niet wat er met d'r aan de hand was. Alles was d'r gewoon te veel geworden. Het verdriet om het verliezen van Cinderfall, haar partner, gecombineerd met het feit dat ze in diezelfde tijd zwanger was geweest van kittens. Het was haar gewoon te veel geworden. Maar pas toen ze beviel en er aan haar werd verteld dat ze niet eens voor haar eigen kittens kon zorgen. Dat was doorslaggevend geweest, dat had er voor gezorgt dat haar geest gebroken werd en ze zichzelf had teruggetrokken in een plek waar niemand kon komen; in haar eigen hoofd, vol met nachtmerries en herinneringen. Duskcloud was zo lief geweest om de zorg op Honeykit, Wolfkit en Badgerkit op zich te nemen, waardoor zijzelf haar intrek had kunnen maken in de Medicine Den, waar ze sinds heden in verbleef. Toch begon de verveling steeds meer toe te slaan, ze had immers helemaal niets te doen hier. Af en toe hielp ze Nightstream met wat uit te sorteren, een andere keer kwam Stormstar, haar geliefde vriend, bij d'r langs. Maar dat was ook maar uitzonderlijk. Haar leven draaide nu alleen nog maar op het feit dat ze probeerde niet gek te worden. De angst dat Cinderfall haar zou komen vermoorden omdat hij wraak voelde. Ze wist het niet eens zeker, maar de angst zou er altijd n blijven zitten. De witte poes huiverde en de vacht op haar rug stond half overeind. Ze had nooit kunnen denken en hopen dat ze bang zou zijn voor diegene die ze ooit met heel haar hart lief had gehad.
Toch was de angst die ze altijd had gevoeld, langzaam maar zeker omgeslagen in wraak. Wraak jegens de kater die haar had laten zitten, ondanks dat hij had beloofd dat nooit meer te doen. De witte kattin was zichzelf gaan opvreten hierdoor, ze had last gekregen van plotselingen woedeuitbarstingen. Ze verachtte zichzelf hiervoor, maar kon het ook niet onder controle houden. Ze moest er maar mee leren leven.

Inmiddels begon de kattin zich wel al wat beter te voelen, ze was fitter en haar vacht en lichaam zagen er gezonder uit. Ze maakte rondjes door het kamp heen en kwam ook vaker buiten het kamp om te wandelen en af en toe wat te jagen. Het zou niet lang meer duren voordat ze uit de Medicine Cat Den ontslagen werd. Dan moest ze haar eigen leven weer oppakken, als Warrior van Riverclan. Haar kittens waren inmiddels apprentice, iets wat ze door haar ziekte jammer genoeg had moeten missen.
Ook vandaag liep ze door het territorium heen. Ze had het zo ver gekregen dat ze alleen erop uit mocht gaan, iets waar ze eigenlijk best blij mee was. Ze had immers een afspraak. Lostvoice keek om zich heen, hier ergens moest het zijn. Een huivering liep over haar rug heen, ze had hier lang over nagedacht, toch leek het zo onwaar wat ze had gedaan. Ze slikte moeizaam en ging op de afgesproken plek zitten, hier moest ze wachten. Wachten op de kater die haar zou komen halen …

De wind streek door haar korte witte vacht heen en ze huiverde eventjes. Weer speelde de vraag door haar kop heen of het het juiste was wat ze ging doen, maar telkens kwam ze op hetzelfde antwoord uit; Ja. Ze moest haar familie en d'r vrienden beschermen en dit was de beste manier om dat te doen. Dus haalde ze diep adem en liet haar helderblauwe ogen over de omgeving glijden. Ze had deze plek specifiek uitgekozen omdat het het gunstigste was vanwege haar plan.
Lostvoice keek op toen ze de kater aan zag komen en zijn stem hoorde. "Ben je klaar om te gaan?" De sneeuwwitte kattin knikte en draaide zich om, waarna ze enkele plukken vacht eruit trok en deze kritisch verspreiden over de grond. Daarna zag ze hoe Lítill op zich af kwam en ze zetten zich schrap voor de pijn. Haar blauwe ogen gingen dicht toen ze de scherpe pijn van nagels door haar lichaam voelde gaan en ze het bloed op de grond hoorde vallen. Dat moest het doen. Ze schudde zichzelf eventjes uit en likte de wond totdat deze zo goed als gestopt was met bloeden. "We kunnen gaan," miauwde ze rustig, waarna ze Lítill volgde de rivier door.
Eenmaal buiten de rivier zorgde ze ervoor dat haar geur gemaskeerd werd en volgde ze de kater, weg van Riverclan, weg van haar oude leven. Weg van hier.