Can I.. Can I come in? || Shrewstar ||

Een fragiele poes groef met geïrriteerde halen van haar poten een kleine gat om de overgebleven botjes van haar kleine muis in te schuiven. De lichte sneeuwvlokjes die op de open plek van het camp neer dwarrelden maakten haar humeur er niet veel beter op. Leafbare was absoluut deprimerend. En dan was de kwestie Hiddendance ook nog constant aanwezig in haar hoofd. Wat moest de donkere poes met hem aan? De gevlekte kater bleef maar door haar hoofd spoken, maar Heronwing wist dat het heel waarschijnlijk was dat de kater haar hart zou breken, hoe veel gevoelens hij ook voor haar leek te hebben. Het leven was nu eenmaal één groot drama. Maar gelukkig waren er altijd nog plaatsen waar een warrior heen kon vluchten, eer zijn taken waren volbracht. Een warme, knusse plaats vol van het geluid van kleine kittens. Met vlugge passen repte ze zich naar de nursery, en bleef wat onzeker voor de ingang zitten wachten. 'Kan ik.. ehm.. Kan ik naar binnen komen?' Klonk haar stem als een fluistering.

Heron schudde met een geïrriteerd gebaar de sneeuw van haar rug. Wat moesten ze toch met dit vreselijke witte goedje? 'Ja, natuurlijk, er is genoeg plek voor iedereen.' Klonk een stem van binnen de nursery, en de blauwe poes trippelde voorzichtig naar binnen. Enigzins verrast zag ze Shrewstar in één van de mosnesten liggen. 'Shrewstar.' Glimlachte ze voorzichtig, terwijl ze op een kleine afstand van de zwart-witte poes plaats nam in het overige mos. 'Hoe gaat het met de kleintjes?' Klonk haar stem opnieuw, met een blik op de kittens in het nest. Misschien, ooit, kwam haar tijd ook nog wel. Dan zou ze hier zelf liggen met kleine pluizenbolletjes om haar heen.

Shrewstar knikte in zichzelf, en wierp een blik op haar kittens. 'Goed, ze zijn niet ziek geworden door de plotselinge kou, dus neem ik aan dat ze sterk genoeg zijn om buiten te gaan spelen, eigenlijk.' klonk haar antwoord na in de ruimte en ook de blauwe poes knikte. 'Dat is fijn om te horen.' Een gemeende glimlach vormde zich langzaam om haar mond, terwijl haar verlegenheid langzaam van haar af begon te vallen. 'Alles goed met de Clan? En met jou?' Glimlachte de zwart-witte poes zacht. 'Met de Clan gaat het zo goed als kan, met leafbare. De prooi begint al te verdwijnen. Het lijkt erg koud te gaan worden.' Heron wierp een korte blik over haar schouder, waar de open plek van het camp al bedekt was met een dun laagje watten. 'Hoe het met mij gaat doet er niet toe. Maar hoe gaat het met jou?'