Time for a ... Snowstorm!

Een beetje vermoeid draaide Dustkit zich op zijn rug en staarde naar het plafond van de Nursery. Hij verveelde zich weer eens en nu iedereen sliep hier en het zo koud was buiten, had hij niets om te doen. Zijn blik richtte hij nu op de uitgang van de den en tot zijn grote verbazing was er nog meer sneeuw. Zachtjes grinnikte hij, waarna hij energiek opsprong en meteen met een paar hupjes de sneeuw in sprong. Het voelde koud aan, maar de kitten negeerde het. Hij sprong door de sneeuw en besloot om ergens te blijven zitten, de sneeuw viel bijna helemaal over hem heen en om zichzelf 'onzichtbaar' te maken voor de rest, duwde hij zijn kop even kort in het witte spul zodat er witte sneeuw op zijn bruine vacht zo blijven zitten. Even knipperde hij met zijn ogen om de sneeuw weg te halen, waarna hij zich stiekem en zachtjes weer omhoog duwde, een hoopje sneeuw bij elkaar schoof en wachtte op een prooi. Toen iemand voorbij liep gebeurde het, hij duwde het hoopje sneeuw van zich weg, in de richting van de ander, en een enorme golf sneeuw schoot naar zijn kant. "Sneeuwstooorrrm!" Schreeuwde hij lachend, waarna hij zich begon te verplaatsen en ondertussen nog meer sneeuw omhoog duwde, met de bedoeling om meer katten te raken.

Anyone in for a snowfight? C:

De kat die hij zojuist had aangevallen, pakte hem terug, want een enorme vloedgolf van sneeuw kwam zijn kant op en bracht hem uit evenwicht. De kitten viel over de grond heen en rolde een einde totdat hij tegen een rand aankwam. Zachtjes kreunde hij waarna hij even de sneeuw uit zijn ogen wreef en opstond. "Die krijg je terug!" Zei hij lachend, waarna hij met heel zijn hoofd en lichaam onder de sneeuw dook en deze met een enorme kracht omhoog duwde, natuurlijk wel zo dat het in de richting van de andere kitten ging.

Opeens werd hij van de andere kant aangevallen door een ander, want een hoop losse sneeuw vloog over hem heen en een luide gil verliet zijn bek. Geschrokken keek hij naar de kitten die dit had aangesticht, maar al snel begon hij te lachen. ''Haha kom daar maar tegenop!'' Klonk er uitdagend. De kitten rende naar een brok sneeuw waarachter hij verstopte en Dustkit zag hoe hij zich tegen de rand aanduwde zodat hij niet van achteren aangevallen zou worden, maar wat de kitten niet wist was dat Dustkit al een andere manier had gevonden om aan te vallen. Hij rende erop af en sprong bovenop de brok sneeuw, waarna hij een stuk ervan af wist te duwen, dat op de kitten terecht kwam. "Ik benoem je officieel tot een sneeuwkat!" Miauwde hij op een plechtige manier.

De kitten kroop onder de sneeuw vandaan en Dustkit grinnikte speels. Hij zat helemaal onder de sneeuw, het zag er zo grappig uit! Hij werd uit zijn gedachten geslagen toen de kitten omhoog sprong en hem van de brok sneeuw afduwde en ze samen door de sneeuw rolden. Dustkit probeerde met al zijn macht om bovenop te komen, maar de kitten was iets sneller dan dat hij was en wist hem tegen de grond aan te drukken. Dustkit grijnsde breed terwijl hij de kitten aankeek. Nu was hij ook een sneeuwkat. "Nee, dat kan niet! Ik ben al een sneeuwleider." Zei hij lachend. "En jij.. jij bent mijn sneeuwdeputy!" Hij duwde Sprucekit met enorme kracht van hem af en sprong weer omhoog. "Tijd om een sneeuwleger te maken!" Schreeuwde hij, waarna hij een sneeuwbal maakte en diep naar Sprucekit gooide.

Vol bewondering keek Dustkit toe hoe de andere kitten alle sneeuw aan de kant veegde en er een nieuw soort iets tevoorschijn kwam. Dit soort 'sneeuw' was heel anders, het glom in het licht van de zon en de kitten gleed er gemakkelijk over heen. Dustkit kon het niet laten en terwijl de kitten hem uitnodigde om ook te komen, sprong hij op het ijs en gleed volop tegen de andere kitten aan. "Ugh," Miauwde hij even, stomverbaasd dat het hier zo glad was. "Jammer dat er geen grotere baan is, dat zou veel leuker zijn." Miauwde hij vrolijk, waarna hij de kitten even aankeek. "Heb je hetzelfde idee als dat ik heb?" Miauwde hij vrolijk. "Grotere ijsbaan!" Hij begon meteen met het verschuiven van de sneeuw en even keek hij over zijn schouder. "Help mee, dit wordt de beste ijsbaan ooit!" Gilde hij enthousiast.

Dustkit's ogen gleden enthousiast over de sneeuw heen, terwijl hij die wild met zijn pootjes aan de kant schoof zodat er een ijsbaan tevoorschijn kwam. Hij keek even achter zich om te kijken of de andere kitten ook meehielp, wiens naam hij eigenlijk niet echt kende omdat hij dat niet gevraagd had. "Zeg, hoe heet jij eigenlijk?" Net nadat hij die vraag gesteld had kwam er een andere kitten bij staan en vrolijk keek hij naar haar op. Ze zei niets en haar uitdrukking was de kitten niet bekend, omdat hij nog nooit met iemand te maken had gehad die een beetje geërgerd was, draaide hij zich dan ook vrolijk naar haar toe. "Hallo!" Sprak hij vrolijk, Sprucekit deed voor hoe ze moest glijden en Dustkit moest even grinniken toen de twee tegen elkaar opkwamen. Dit ging nog een leuke dag worden!

Zonder even voorzichtig te zijn gleed hij over het ijs heen, eigenlijk moest hij voorzichtiger zijn dan nu. Hij moest zich houden aan wat Dragonforce gezegd had, als hij iets zou breken; zou dat misschien helemaal niet meer goed kunnen genezen. De kitten kwam voorzichtig tot stilstand en nu merkte hij pas de boze blik op in de ogen van de nieuwe kitten. Waarom keek ze zo boos? Waarom zei ze eigenlijk niets? Dustkit kwam op haar af en ging naast haar zitten. "Zeg, waarom zeg je niets?" Miauwde hij nieuwsgierig naar haar. Wie was ze eigenlijk?

Haar blik zei hem genoeg en Dustkit wende zich weer op de sneeuw. "Oké, ik snap het." Zei hij duidelijk, waarna hij zich omdraaide en verder ging. "Speel gewoon mee, het is leuk!" Zei hij lachend. Hij sprong op het gladde stuk en gleed zo een stukje door, tegen de rand van de sneeuw aan knallende. "Het doet echt geen pijn hoor! De sneeuw is redelijk hard, maar je kan er vast wel tegen!" Hij was zelf ook nog jong en het deed hem geen pijn, dus dan zou het bij haar ook geen pijn doen.

Dustkit bedacht zich net dat deze kitten misschien niet wist hoe ze het moest doen, toen ze al gesprongen was en met een klap tegen de ijskoude sneeuw aankwam. Zijn ogen werden groot en met grote passen kwam hij op haar afgerend. Zijn uitdrukking vroeg meteen of het goed met haar ging, terwijl hij dichterbij haar kwam. Ze leek een beetje boos te zijn dat het mislukt was en haar vacht zat vol met sneeuw. "Gaat het?" Miauwde hij zacht. "Je deed het verkeerd, kijk, je moet het zo doen." Hij sprong hij ijs, dat redelijk glad was, maar wist zich stevig te houden en bleef erop staan. Zijn poten gleden vooruit en voordat hij het wist knalde hij ook tegen een hoopje sneeuw aan. Het deed niet zoveel pijn, omdat hij zijn schouders naar de hoop had geduwd, die konden de klap wel verdragen. "Zie je? Je moet rustig springen anders val je, zoals jij deed." Miauwde hij licht lachend, proberende het gesprek een beetje aan de gang te zetten. Daykit leek niet te kunnen praten en met de veel pratende Dustkit was er dus wel een klein probleem. Hij had eerder iemand nodig die zijn vragen kon beantwoorden of enthousiast terug kon praten. Helaas kon deze kitten dat niet en hij voelde met haar mee. Het moest vast heel erg zijn om niet te kunnen praten.